ตอนที่ 30

(“เดียว นิจิต เธียรดิเรก บอกกับนักข่าวว่ายังโสด แต่มีคน แอบเห็นเขาไปกินข้าวกับสาว ๆ และท่าทีที่สนิทสนมกับหญิงสาว คนหนึ่งนอกวงการ แต่สาย ในรายงานมาว่า เป็นเพื่อนสนิทของ น้องสาวของเขานั่นเอง สงสัยคุณเดียวขวัญใจของพวกสาว ๆ คง ไม่โสดเสียแล้ว ดูรูปเอากันเองนะคะ ว่าสนิทกันแค่ไหน อ๊ย… ตา ร้อนค่ะงานนี้”)

ฟาเบียนเลื่อนรูปลงไปเรื่อย ๆ เป็นรูปที่เดียวถ่ายคู่กับจิล แต่ เป็นการซูมจากที่ไกล ๆ และในรูปมีแต่เดียวกับจิลแค่สองคน ทั้ง ๆ ที่ใน โต๊ะนั้น ยังมีสุจิราและก็ทิพย์ดาราอีก

เขาถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปยังชั้น สอง ใจประหวัดนึกถึงปองรักที่เขากระทำย่ำยีเธอแบบรุนแรง แล้วเมื่อคืน ก็นึกเสียใจ ฟาเบียนเดินกลับขึ้นไปบนชั้นสอง ก่อน จะตรงเข้าไปยังห้องนอนของปองรัก

เขาเห็นเธอรวบรวมชิ้นส่วนของโทรศัพท์ขึ้นไปกองเอาไว้บน เตียง แต่ในห้องนอนไร้วี่แววของปองรัก เขาเดินไปเปิดประตู ห้องน้ำ ได้ยินเสียงน้ำไหลเขาจึงพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะ ไปนอนรอเธอที่บนเตียง

หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีที่อิดโรย พอเห็นร่าง หนาใหญ่ของฟาเบียนที่นอนอยู่บนเตียงก็ชะงัก ทั้งสองสบ สายตากันแน่นิ่ง ปองรักขยับขาไม่ออก ตอนนี้ทุกอย่างมากอยู่ที่คอ ขอบตาเธอเริ่มร้อนผ่าว ๆ

“มานี่สิจิล..” เขาตบที่นอนข้างตัว

จิลรักคุณ” เธอบอกรักเขาอยู่ในใจ แต่ก็ก้าวขาไปตามคำ บัญชาของเขา

เขาอ้าแขนออกกว้าง ปองรักแทบถลาลงไปในอ้อมกอดของ เขา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น

“คุณฟาขอโทษนะ” เขาเปลี่ยนสรรพนามตัวเอง ก่อนจะก้มลง หอมผมของเธอ ปองรักหลับตานึ่งมุดตัวเข้าไปในอ้อมกอดอัน อบอุ่นของฟาเบียน

“คุณฟาไม่โกรธจิลแล้วใช่ไหมคะ” เธอถามออกมาอย่างน่า เอ็นดู คำถามนั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกลับซะงัก ตอนนี้ใช้นิ้วมือ ช้อน ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาขึ้นมามอง ปองรักร้องไห้จนตา บวม

“สงสัยร้องไห้มาทั้งคืนใช่ไหม” เขาถามด้วยความอ่อนโยน เธอพยักหน้าหมึก ๆ น้อยใจเขาเป็นที่สุด

ฟาเบียนกรีดนิ้วเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะก้มลงจูบพรมไปทั้ง

ใบหน้า

“คุณพ่าขอโทษครับ” เขาพูดจาอ่อนโยนลง ปองรักสอดแขน เข้าไปกอดตัวเขาไว้แน่น

“จิลรักคุณฟานะคะ” เธอบอกรักเขาอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มรู้สึก ดีใจ เขาเป็นผู้ชนะอีกแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยู่ใกล้ ๆ เขาแล้วไม่ตกหลุมรักเขา

“ก็คุณฟาห่งจิล” เขาบอกเธอ หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบา ๆ ยิ้มออกมาได้ แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว ถึงเขาจะไม่บอกรักเธอ แต่ เขาก็ยังหึงหวง

แสดงว่าเขารักเราใช่ไหมยายจิล” เธอพูดกับตัวเอง

ปองรักยังสะอื้นเบา ๆ

“หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวลงไปกินอะไรกัน หรือจะให้ลัดดายกมา ให้ที่ห้อง” เขาบอกอย่างเอาใจ เธอพยักหน้าให้ จะลงไปทั้ง ๆ ที่ ตัวเองตาบวมแล้วก็เนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยความกักขฬะของ ฟาเบียนได้ยังไง

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป เดี๋ยวคุณฟายกอะไรร้อน ๆ ขึ้นมาให้นะ เขาทั้งปลุกทั้งปลอบ ก้มใบหน้าชิดจมูกลงไปหอมแก้มเธอ ยกใหญ่

ปองรักทำตามอย่างว่าง่าย เธอยิ้มให้กับเขาทั้งน้ำตา ยกมือ ขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆ

ฟาเบียนอยากจะตีมือตัวเองนัก เขาทำให้เธอร้องไห้ เขารีบไป จัดการให้ป้าสายหยุดทำข้าวต้มให้ปองรัก และรีบยกไปให้เธอ เองถึง ในห้อง

“คนเราเนี่ยนะ ปากไม่ตรงกับใจ” ลัดดาเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ ป้า สายหยุดยกทัพพีในมือขึ้นมาถือ

“เอ็งนี่นะ อลัดดา ปากมันหาเรื่อง” ป้ายกทัพพีขึ้นไปทำท่าปาดคอตัวเอง

ลัดดาขยับตัวเข้าไปกระซิบกระซาบ

“ป้าว่าไหม คุณฟารักคุณจิลจะตาย แต่ทำแบบไม่รักไม่ชอบ

เขา

“เอ็งรู้ได้ไง เอ็งไปนั่งอยู่ในหัวใจของคุณฟาเขาหรือไง”

“แหมป้า ดูก็รู้แล้ว เคยไหมที่จะเห็นคุณฟาเป็นแบบนี้ ขนาด คุณท่านสองคนมา คุณพ่ายังไม่เคยยกสำรับกับข้าวไปให้ท่าน เลย

“เอ็งนี่มันรู้มาก มันเหมือนกันเสียที่ไหน อันนี้เมีย อันนั้น พ่อ กับแม่”

“นี่ไงเหตุผล อันนี้เมียจ้า

“ปากดีนักเอ็ง… ป้าทำท่าโยนทัพพีใส่ ลัดดาวิ่งปรดไปที่ ประตูครัว

“หนูอยู่ข้างคุณจิล” ลัดดาบอกป้า ก่อนจะวิ่งไปหลังบ้าน เพื่อ ทำงานของตัวเองต่อไป

“มาแล้วจ้า ข้าวต้มหมูร้อน ๆ ใส่ไข่ด้วย” ฟาเบียนยกถาดวาง บนโต๊ะเล็กในห้อง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดหน้าต่างออกกว้าง ลมทะเลพัดเย็นเข้ามาข้างใน เห็นวิวต้นสนและต้นมะพร้าวอยู่ลิบ

เขาเดินมาประคองตัวปองรักถึงหน้ากระจกแต่งหน้า
“กินเยอะ ๆ เดี๋ยวจัดกระเป๋าเสร็จ คุณฟาพาไปซื้อโทรศัพท์ ใหม่” เขาพูดเอาใจ

“ไม่ต้องซื้อก็ได้ค่ะ ใช้เครื่องของออฟฟิศนี่แหละค่ะ จิลแค่โทร หาแม่ และก็บางทีก็โทรหาจิรา คุณฟาจะได้สบายใจ” เธอพูด ออกไป แต่น้ำเสียงก็ยังติดงอนเขาอยู่นิด ๆ

“งั้นกลับมาจากฝรั่งเศสคุณฟาค่อยซื้อเครื่องใหม่ให้นะคะ เขาพูดเอาใจ ดันตัวหญิงสาวให้นั่งลง แล้วยกเก้าอี้อีกตัวมานั่ง ใกล้ ๆ หยิบซ้อนขึ้นมาคนแล้วทำปากเป่าให้ข้าวต้มคลายร้อน

“จิลกินเองก็ได้ค่ะ” เธอบอกเขาหันไปยิ้มให้ฟาเบียน เขายิ้ม

ตอบแบบสดใส

“ไม่โกรธคุณฟาแล้วนะ” เขาทำเสียงอ้อน กอดร่างของจิลไว้ เต็มอ้อมแขน “ไม่โกรธค่ะ” เธอบอกเขาออกไปจากใจจริง ตอนนี้ปองรัก

ยอมรับว่ารักเขาเข้าให้แล้วเต็มหัวใจ ที่เขาแสดงออกมาคือเขา

หึงหวงและต้องมีใจให้เธอ แค่นี้ปองรักก็เป็นสุขแล้ว

“เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย เมื่อยไปทั้งตัว” เขาพูดพลางบิดขึ้ เกียจ ตอนนี้สองคนห่างกันไม่ไกลนัก ปองรักได้กลิ่นแอลกอฮอล์ ออกมาจากปากของเขา

“คุณฟาดื่มไปเยอะหรือคะเมื่อคืน” เธอถามด้วยความเป็นห่วง ใช้ช้อนคนข้าวต้มไปพลาง ๆ

“ต่อไปสัญญาแล้วจะไม่ดื่มเยอะแบบนี้ และก็คุณพ่าจะไม่ใช้อารมณ์แบบเมื่อคืนนี้นะ” เขาอ้อนเธออีกครั้ง

“ค่ะ” ปองรักยิ้มอย่างดีใจ เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง อก อย่างน้อยฟาเบียนที่น่ารักของเธอกลับมาแล้ว

สองคนคุยกันกะหนุงกะหนิง มองวิวตรงหน้าด้วยความสุขใจ

(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก “โทรไม่ติดเลยค่ะพี่เดียว สงสัยปิดเครื่องแน่ ๆ

นิจิตไม่ได้เล่าให้กับสุจิราฟัง ว่าเมื่อคืนเขาโทรไปหาปองรัก แล้วฟาเบียนเป็นคนรับ คำพูดของชายหนุ่มยังติดอยู่ที่ห

“ช่างเถอะ ไปหาอะไรกินกันก่อน เดี๋ยววันนี้พี่มีถ่ายอีกฉาก

เดียว แล้วเราก็กลับกรุงเทพฯ กันเลย” นิจิตพูดขึ้นมา เขาตัด อาการเซ็งทิ้งไป “เช็คเอาท์เลยนะคะพี่เดียว” สุจิราถามเขา ก่อนจะกระเด้งตัว

ลุกจากโซฟา เดินกลับไปที่ห้องของตนเองเพื่อเก็บเสื้อผ้า

นิจิตนึกไปถึงใบหน้าหวานของปองรัก เขารู้แล้วว่าเขาคงหมด สิทธิ์แล้ว