ตอนที่ 28

“เช็คบิลดีกว่าไหมคะ นั่งนานแล้วเกรงใจเขา” สุจิรารู้ว่าทุกคน ควรแยกย้าย

“จิลคืนนี้ไปนอนกับจิรานะ” เธอถามเพื่อนสาวขึ้นมาทันที แต่ ปองรัก อึกอัก ปรายตามองฟาเบียนกลัวใจเขานึกว่าจะพูด อะไรออกมาทำให้เธอเสียหายอีก

“เอ่อ…”

“วันนี้มีงานเลี้ยงที่ออฟฟิศตอนเย็น ๆ คงไปไม่ได้ใช่ไหมจิล” เขาทำเสียงเข้ม แต่ก็ช้อนสายตาส่งยิ้มไปให้เธอ

“ค่ะ”

“ว้า…เสียดายจัง รู้งี้ไม่มาก็ดี” สุจิราบ่น

“อ้าว…ไงพูดยังงี้ วันนี้ที่เดียวจะพาจิราเที่ยวเอง” นิจิตถอน หายใจ แต่ก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้สดใส

“ดาค้าขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ ในนี้ร้อนแปลก ๆ อึดอัด หายใจไม่ออกเลย” เธอลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ ไม่เอ่ยลาชายหนุ่ม สักค่า

“งั้นเราก็กลับกันเลยนะจิล ฟาเบียนพูดจบ จับมือของเธอที่ วางประสานกันไว้ตรงหน้าตัก และฉุดร่างของปองรักขึ้น เธอ สะบัดมือเล็กน้อย แล้วรีบยกมือไหว้นิจิต
“ขอบคุณนะคะพี่เดียวที่เลี้ยงข้าว

“ไม่เป็นไร ไว้เราค่อยนัดกันอีกก็ได้” จิตส่งสายตามองเธอ แบบอาวรณ์ เขาเสียใจนะถ้าหากเธอจะตกไปเป็นของคนอื่น

“ไปก่อนนะครับ” ฟาเบียนยกมือรับไหว้สุจิรา ก่อนจะจับมือ ของปองรักพาเดินลิ่วออกไปจากร้านอาหาร

เขาแทบจับเธอยัดเข้าไปในรถ ก่อนที่จะห้อเหยียบคันเร่งออก

ไปจากลานจอดอย่างรวดเร็ว

ปองรักนั่งหน้าชาและรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาในใจ เธอเหลือบมอง ใบหน้าของฟาเบียนที่ตอนนี้นิ่งเฉย แต่เธอรู้ว่าภายใต้ใบหน้า ของเขามีความไม่พอใจเธออย่างมากมาย

“คุณฟาคะ” เธอเอ่ยเรียกเขาทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นบนรถ

“จิลโทรหาคุณฟาตั้งหลายรอบ แต่คุณฟาปิดเครื่อง อีกอย่าง ลก็แค่มาเจอกับจิรา” เธอพูดขึ้นมาเสียงอ่อย

“กลับไปคุยกันที่บ้าน” เขาพูดแบบไร้เยื่อใย น้ำเสียงเย็น

“เฮ้อ…” นิจิตนั่งถอนหายใจ ก่อนจะพิงหลังไปกับพนักพิง

“อะไรกันคะ” สุจิราหัวเราะในท่าทีของพี่ชาย

“พี่ช้ากว่าเขาทุกก้าวเลยหรือ” นิจิตพูดขึ้น

“ยังไงคะ” น้องสาวทำหน้างง ๆ

“เขาเก่งกว่าในเรื่องธุรกิจ แล้วยังเก่งกว่าพี่ในเรื่องการจีบผู้ หญิงด้วย” คำพูดของเขาทำให้สุจิราหัวเราะดังขึ้น
“อะไรกัน พี่เดียวของจิรา กลายเป็นคนยอมแพ้ง่าย ๆ ไป ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธอลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินอ้อมโต๊ะไปหาเขา ยกมือขึ้นนวดหัวไหล่ให้กับนิจิต

“การสู้รบยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร” เธอบอกเขา

“จิราว่าเรากลับไปพักกันเถอะค่ะ จิราอยากอาบน้ำจะแย่ อากาศร้อนมาก ๆ นะคะวันนี้

“ไปสิไป” เขาลุกขึ้น ดันหลังน้องสาวให้เดินออกไปทางนอก ร้าน

ทิพย์ดารายืนสูบบุหรี่อยู่ที่มุมหนึ่ง เธอทิ้งก้นบุหรี่ลงไปในที่ เขียทันทีตอนที่เห็นทั้งสองคนเดินออกมาจากร้าน

ทั้งนิจิตและสุจิรารู้ข่าวที่ทิพย์ดาราเคยควงกับฟาเบียน และ ถูกเขาทิ้งอย่างไม่ไยดี ซึ่งข่าวก็ลงเรื่องนี้ซุบซิบอยู่หลายวัน

“กลับที่พักกันเลยนะครับ หรือดาต้าจะไปไหนต่อไหม” นิจิต ถามด้วยความห่วงใย เพราะเห็นหน้าตาและท่าทีที่ไม่สบายใจ ของหญิงสาว

“ไม่ดีกว่าค่ะ ดาด้าอยากพัก” เธอบอกเขาด้วยสีหน้าที่ห่อ

เที่ยว ถอนหายใจออกมาเสียงดัง

“รู้สึกพี่จะติดไวน์มาด้วยนะ กลับไปดื่มกันต่อที่ห้องของพี่แล้ว กัน” เขาบอกสุจิรา เดินโอบไหล่น้องสาวไปขึ้นรถ ทิพย์ดาราเดิน ตามไปด้วยหัวใจที่ร้าวราน

คุณฟาเบียนทำให้ดาด้าเจ็บมากนะคะ ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาไม่มีค่าอะไรสำหรับคุณเลยใช่ไหม เธอยังนึกไปถึงใบหน้าของ ฟาเบียนที่มองมาที่เธอแบบไร้หัวใจเมื่อกี้แล้ว

ตาค้าจะหาวิธีเอาชนะคุณ ให้ได้ เธอหมายมาไว้ในใจ

เอี๊ยด… เสียงเบรกดังขึ้นที่หน้าบ้าน ป้าสายหยุดและลัดดาที่ รดน้ำต้นไม้อยู่ใกล้ ๆ ถึงกับตกใจ ทั้งสองหันมามองแล้วยกมือ ขึ้นทาบอก เห็นเจ้านายเดินหน้าเหม็นออกมาจากรถ แล้วปิด ประตูรถดังปัง ปองรักเดินลงมาจากรถแบบเงียบ ๆ ตัวเขียว ๆ รีบเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน

ฟาเบียนเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของเขาทันที ปองรักรีบก้าวเท้า เร่งฝีเท้าตามเขา

‘จิลไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย เธอเถียงเขาอยู่ในใจ แต่ก็นึกหวั่น อยู่ไม่ใช่น้อย

พอเธอตามเขาเข้าไปในห้อง ฟาเบียนก็เดินหายเข้าไปใน

ห้องน้ำแล้ว และเสียงปิดประตูโครมใหญ่ทำให้ปองรักแทบกลั้น

หายใจ ยืนหน้าซีดอยู่ตรงนั้น

หญิงสาวหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว ความเหนื่อยล้าเกิดขึ้นมาในหัวใจ ปองรักเดินไปเดินมาก่อนจะ ตัดสินใจพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำที่ห้องของเธอเช่นกัน

กริ๊ง ๆ ๆ ๆ… เสียงมือถือของปองรักดังขึ้น ฟาเบียนเดินเข้ามา ในห้องของเธอ อ่านดูที่หน้าจอที่ปรากฏชื่อของผู้ที่โทรเข้ามา

“พี่เดียว” เขารีบกดรับทันที มองตรงไปยังประตูห้องน้ำด้วยสายตาเย็นเฉียบ

“ฮัลโล จิลอาบน้ำอยู่มีอะไรไหม” คำทักทายของเขาทำให้คน

ปลายสายถึงกับหน้าหงาย “แค่อยากถามว่าน้องจิลถึงบ้านหรือยังครับ” นิจิตเอ่ยขึ้น เขา

น้ำเสียงของฟาเบียนได้ดี

“จิลเป็นเด็กของผม ทางที่ดีถ้าเราไม่อยากจะมีปัญหากัน เลิก ยุ่งกับเด็กของผม ผมเป็นผู้ชาย ผมดูออกว่าคุณคิดยังไงกับจิล แค่นี้นะครับ” ฟาเบียนกดสายทิ้งไปในทันที

ปองรักยืนตัวเปียกอยู่ที่หน้าห้องน้ำ ได้ยินทุกอย่างที่เขาพูด เธอรู้สึกเสียใจมาก