ตอนที่ 8

“เสี่ยเขาก็ดีนะลูก เสี่ยบอกว่าได้ แล้วเราติดหนี้เขาเท่าไรเสีย จะไม่คิดดอก แล้วจะให้ทางธนาคารมามูลค่าบ้านของเราให้ ถ้ามีส่วนเกินเสี่ยจะให้เงินเราด้วย เสี่ยคงจะสงสารพ่อมั้ง ยังไงก็ คนเคยดี ๆ กัน เสี่ยบอกว่าให้เราอยู่ไปก่อนจนกว่าพ่อจะหาย หรือเราหาบ้านใหม่ได้” มารดายิ้มทั้งน้ำตา อย่างน้อยชีวิตก็ยัง ไม่ได้เลวร้ายไปมากกว่านี้

“แม่จ๋า จิลจะรีบหางานทำ แล้วจะซื้อบ้านให้พ่อกับแม่ใหม่จะ ปองรักขยับปากบอกกับแม่ด้วยนัยน์ตาที่มุ่งมั่น

“บ้านหลังนั้นก็ยกให้เสียเขาไป เราก็ได้สบายใจ ไม่ติดค้าง อะไรเขา ส่วนเงินที่จะมารักษาพ่อ จิลจะรับผิดชอบเอง” เธอให้ คำมั่น สองแม่ลูกยิ้มให้กันอย่างมีความหวัง

หญิงสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะจับมือของพ่อที่ถูกเจาะจนพรุน “พ่อจ๋า รีบหายนะคะ” ผู้เป็นพ่อก็ยังนอนนิ่งไม่ขยับ เธอได้แต่ ภาวนาให้มีปาฏิหาริย์

“สวัสดีค่ะพี่” ปองรักยกมือไหว้คุณมุกดาที่นั่งอยู่ที่หน้าห้อง

“มารถพนักงาน ตอกบัตรอะไรเรียบร้อยเนอะ เดี๋ยวพี่พาไปดู โต๊ะทำงานของเรา เออ… ชื่อเล่นอะไรนะ”

“จิลค่ะ”
“อ้อ… เรียกว่า พี่มุกดานะ จะได้เรียกกันสนิทปากหน่อย” มุกดายิ้มให้หญิงสาวอย่างจริงใจ ปองรักค่อยยิ้มออกมาได้ หน่อย เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยก็ยังมีคน อัธยาศัยดี ให้ความเป็นมิตร เธอก้าวขาตามมุกดาเข้าไปในห้อง ฟาเบียน ใจเต้นแรงแค่เห็นโต๊ะทำงานของเขาเธอก็สั่นสะท้านขึ้น มาทันที และหน้าเริ่มร้อนผ่าว ๆ ลามไปจนถึงใบหู ปองรักยกมือ ขึ้นจับหูที่แดงร้อนอย่างลืมตัว

“ให้เรียกคุณฟาเบียนว่า บอส นะคะ” มุกดาหันมาบอกหญิง สาว

“เออ… พี่มุกดาค่ะ บอส ยังไม่มาหรือคะ” เธอถามเพราะความ อยากรู้ ปองรักต้องเตรียมตัวเตรียมใจแค่ไหนที่จะต้องมาเริ่ม งานวันนี้

“บอสเหรอคะ ช่วงเช้าบอสจะไปดูที่คลังสินค้าก่อน และอาจจะ แวบไปดูที่ท่าเรือ แล้วถึงจะเข้าออฟฟิศ ส่วนใหญ่บอสจะมา ประมาณเก้าโมงห้าสิบนาที” คำบอกเล่าของมุกดา ทำให้ปองรัก หันหน้าไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนตรงฝาผนัง เธอถอน หายใจออกมารู้สึกโล่งอก ตอนนี้เพิ่งแปดนาฬิกาสี่สิบนาที

“มา น้องจิล เดี๋ยวพี่สอนงานให้ พี่แบ่งงานมาให้หนูแล้ว เรา สองคนต้องช่วยกัน” เธอชักชวนให้เด็กสาวนั่งลงใกล้ ๆ และเริ่ม สอนงาน

สิ่งที่ปองรักต้องทําคือ เช็กอีเมล ตอบอีเมลที่สามารถตอบไป ได้ มุกดายังให้ข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานหลายอย่างที่เธอต้องรู้และต้องอะไรหากฟาเบียนถามถึงข้อมูลต่าง ซึ่งมุกดาเอกสารทั้งในคอมพิวเตอร์ และเป็นแบบแฟ้มเอกสารต่าง ไว้เรียบร้อยแล้ว

ปองรักเป็นเด็กที่หัวไว เธอเรียนรู้ได้เร็วจนมุกตาเอ่ยปากชม ค่อยโล่งใจหน่อย” พูดขึ้นมาลอย ๆ

ทำไมคะปองรักถามด้วย

“ก็คนทำงานบอสได้ ต้องเร็วเป็นอันดับหนึ่ง และต้อง ได้มุกดายิ้มแห้ง ๆ

จะเป็นคะสีหน้าเต็มด้วยความอยากรู้

“เดี๋ยวต่ใจดี”

“แหม… พี่จิลใช่ไหมคะ” ปองให้กับมุกดา คนที่กว่า

ก็ตอบ แล้วพยักให้ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว

เออ… ลืมบอกไป นี่โทรศัพท์เครื่องใหม่ เครื่องมีบริษัทเราต้องประสานงานเอาไว้ทั้งหมด คุยแต่เรื่องงานเท่านั้น แล้วถ้าเห็นเป็นสายบอส ห้ามให้มีมิสคอลนะคะ” มุกดาพูด

“ค่ะ จิลจะท่องให้ขึ้นใจเลยมุกดาคำตอบหัวเราะ ชอบใจ
“เอกสารกองนี้ เดี๋ยวน้องจิลจะต้องคีย์เข้าไปในคอมให้หมด เลยนะ ทําได้ใช่ไหม”

“ค่ะ จิลทำได้”

“เก่งมาก ดีใจจังที่จิลมา เห็นเอกสารบนโต๊ะพี่ไหม” ปองรัก นักตามแล้วพยักหน้า

“ของจิลเนี่ยไม่ได้ครึ่งของพี่ที่กำลังทำอยู่นะ แต่ถ้าจิลเก่งแล้ว พี่จะทยอยเพิ่มให้ตามสบายนะ ไม่เข้าใจให้เดินไปถามพี่หรือยก โอเค… มุกดายิ้มอย่างยินดี อย่างน้อยปองรักมาฝึกงาน ก็ ทำให้เธอสามารถเบาแรงลงไปได้บ้าง

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

ปองรักตั้งอกตั้งใจทำงาน แต่ก็ยกหน้ามองดูนาฬิกาว่าเมื่อ ไหร่จะถึง 9.50 น. เธอนั่งใจเต้นโครมคราม แต่พอเลยเวลาไป แล้ว เขาก็ยังไม่โผล่หน้าเข้ามาจนกระทั่งเที่ยงวัน

กริ้ง… กริ้ง กลิ้ง มือถือเครื่องใหม่ที่มุกดาให้ดังขึ้น

“บอสสุดที่รัก” เธออ่านชื่อไปพลางตกใจ รีบลนลานรับสาย

“สวัสดีค่ะคุณฟาเบียน” เธอทักเขาไปด้วยน้ำเสียงที่สั่น

“ปิดคอมพิวเตอร์ เก็บของลงกระเป๋า แล้วเดินลงมาคอยฉันที่ หน้าประตู เดี๋ยวเข้าไปรับ

“ค่ะ” เธอเงยหน้าลอกแลก แล้วเขารู้ได้ไงว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
“ในห้องทํางานมีกล้องวงจรปิดซ่อนอยู่ มันบันทึกทุกอย่างใน นั้นอยู่ในคอมพิวเตอร์และเซิร์ฟเวอร์ใหญ่ที่บ้านของฉัน ทุกอย่าง ที่เกิดในห้องนี้ถูกบันทึกไว้ทั้งหมด แม้กระทั่งเรื่องระหว่างเราวัน นั้น” เขาพูดขึ้นมา เธอถึงกับหน้าแดง เขาจะเอ่ยมันขึ้นมาอีก ทำไม

“อย่าอ้อยอิ่งลงมาได้แล้ว ฉันจะถึงแล้ว” เขาวางสายทันที ปองรักรีบทำตามที่เขาบอก ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ประตู

“พี่มุกดาคะ จิลต้องไปกับบอสนะคะ” เธอยกมือไหว้ลามุกดา ก่อนจะอ้าวไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว พอลิฟต์ลงปุ๊บ ประตู เปิดเธอก็เดินอย่างเร็วไปที่ประตู แค่ขาก้าวพ้นออกไป รถสปอร์ต คันโก้ก็จอดอยู่แทบเท้าของเธอ

“ขึ้นมา เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม ปองรักรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่ง อย่างระวังหญิงสาวยกมือไหว้เขา กล่าวสวัสดีตามนิสัยของเธอ เขาได้แต่พยักหน้าให้นิด ๆ แล้วมองตรงไปข้างหน้า เขากระชาก ตัวรถออกไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวได้แต่นั่งตัวลีบ เขาพาเธอ ทะยานไปตามถนนไฮเวย์ เหมือนจะมุ่งหน้าไปกรุงเทพฯ

“จะไปไหนคะ” เธอถามเขาเป็นคำแรก “นึกว่าจะไม่พูดไม่ถาม” เขาหันมายิ้มให้ แล้วพูดขียวน

“นัดลูกค้าไว้ที่โรงแรมใกล้สุวรรณภูมิ เสร็จแล้วจะพาไปซื้อ เสื้อผ้าทำงาน แล้วก็เสื้อผ้าใส่ไปเที่ยว จะควงกับคุณฟาเบียน ต้องดูสมหน้าสมตากันหน่อย จะมาใส่ชุดนักศึกษาฝึกงานแบบนี้ มันจะเสียสถาบันเขาเปล่า ๆ”
คำพูดของฟาเบียนทำให้เธอนึกอาย แต่จะทำยังไงได้ มันเป็น เรื่องที่เธอไม่เคยคิดวางแผนเอาไว้ว่าชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้