บทที่012 ผู้พิทักษ์ดอกไม้

เย่หลิงเทียนขับรถไปส่งหล่อในที่ทำงาน พอเดินเข้าไปใน ล็อบบี้สำนักงาน ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปในลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงคำ ตะโกนเรียกชื่อของหลอวู่ใน “อชิน ในที่สุดเธอก็มาจนได้ ฉันรอ เธอมาตั้งนาน”

เย่หลิงเทียนกับหลื่อวซินหันหน้ามาพร้อมกัน เห็นกับชายคน หนึ่งที่สูบซิการ์เดินมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ดูจากรูปร่างและ การกระทำ ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าเป็นผู้ที่มีเงิน

เย่หลิงเทียนสังเกตเห็นร่องรอยของความรังเกียจในสายตา ของหล่อชิน ถึงแม้ว่าเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว แต่เย่หลิงเทียน ยังเห็นจับได้

“คุณชายหลิว สวัสดีคะ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” หล่อวซินยิ้ม

และพูดคุยกับคนที่เรียกว่าคุณชายหลิว

เย่หลิงเทียนรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย ว่าตอนนี้ยังมีคำเรียกกันว่า

คุณชายอยู่เหรอ

“น้องอชินเธออย่าเรียกฉันว่าคุณชายหลิวอีกเลยนะ ให้พวก

เขาเรียกฉันว่าคุณชายหลิวก็พอแล้ว ส่วนเธอห้ามเรียก เธอเรียก ฉันว่าพี่อี้เหาก็ได้”

หลิวอี้เหาค่อยๆเดินมาจนเข้ามาอยู่ข้างๆ หล่อชิน แล้วพูด ออกมาว่า “วันนี้ฉันตั้งใจที่จะมาหาเธอ โดยเฉพาะเธอดูนี่ หวังว่าเธอจะชอบนะ

พอพูดจบ เห็นเพียงแต่หลิวอี้เหาคนนี้ที่หยิบช่อกุหลาบออกมา จากเสื้อแล้วส่งให้กับหล่อชิน เย่หลิงเทียนที่อยู่ข้างหน้ายัง สงสัยอีกว่า ในเสื้อของคนคนนี้ยังซ่อนอะไรไว้ข้างในอีก

พอหลอวูซินได้เห็นดอกไม้ก็ตกตะลึง อึ้งอยู่นานมากแล้วก็ หัวเราะออกมาว่า “คุณชายหลิว ไม่รู้ว่านี่มัน…..หมายความว่า

อะไรเหรอคะ”

“มันหมายความว่าอะไร เธอไม่รู้จริงๆเหรอ ยังต้องให้ฉัน อธิบายเหรออซินฉันชอบเธอ ฉันหลงรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ เจอเธอแล้วละ เธอรู้ไหม ฉันนอนหลับฝันเห็นแต่เธอทุกคืนเลย ฝันว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน เห็นฉากแต่งงาน” หลิวอี้เหาพูด ออกมาอย่างไร้ยางอาย

ในที่สุดหล่อวซินก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าสะอิดสะเอียนออก มาอย่างชัดเจนบนใบหน้า แต่แล้วก็ยังเห็นหล่อชินพูดต่ออีกว่า “คุณชายหลิว คนเฒ่าคนแก่พูดกันว่า ความฝันมันจะเป็นตรงกัน ข้าม เพราะฉะนั้นคุณอย่าไปจริงจังกับมันเลย คุณชายหลิวเป็น หนุ่มหล่อมีความสามารถ อในไม่เหมาะกับคนอย่างคุณชาย หลวหรอก คุณคิดดูว่านายกเทศมนตรีต้องไม่เห็นด้วยอย่าง แน่นอนเลย ใช่ไหมละ เพราะแบบนั้นดอกไม้นี้ฉันรับมันไว้ไม่ได้ จริงๆ คุณชายหลิวฉันต้องรีบไปทำงานแล้ว ไม่คุยกับคุณต่อแล้ว นะ วันไหนมีเวลาฉันและคุณพ่อจะไปเยี่ยมหานายกเทศมนตรีนะ คะ ขอตัวคะ”
หลอวู่ซินพูดจบแล้วหันหลังเตรียมตัวขึ้นลิฟต์ แต่ว่าเพียงชั่ว ครูก็ถูกหลิวอี้เหาคว้ามือเอาไว้

“น้องอยู่ในเธอนี่ใจร้ายเกินไปแล้วนะ ฉันไม่ได้ตามจีบเธอมา แค่วันสองวันนะ เธออยู่รู้แล้วว่าฉันชอบเธอ ฉันไม่เคยตั้งใจที่จะ ตามจีบผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยนะ อาซินเธอต้องเข้าใจนะ สมมุติว่าเธอแต่งงานกับฉัน มันเป็นผลดีให้กับบริษัทซานหยวน กรุ๊ปของพวกเธอไม่ใช่เพียงแค่อย่างสองอย่างเท่านั้น ในจุดนี้ใน ใจของเธอรู้ดี คุณพ่อของเธอก็เข้าใจ” หลิวอี้เหามองมาที่หล่อ ชินด้วยสีหน้าที่โกรธจัด

หล่อชินพยายามดิ้นรนให้มือที่ถูกหลิวอี้เหาจับอยู่หลุดออก แต่ว่า ผู้หญิงอย่างเธอจะมีพละกำลังเยอะเท่ากันกับหลิวอี้เหาได้ ไง ไม่สามารถดิ้นให้หลุดได้เลย

“คุณหลิว กรุณาปล่อยมือด้วยครับ ที่นี่มันที่สาธารณะคุณทำ แบบนี้มันดูไม่ดีนะ” ในใจของเย่หลิงเทียนเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้ใช้กำลัง เพียงแต่ก้าวไปข้างหน้าเพียงสอง ก้าว ยืนตรงหน้าของหลิวอี้เหาแล้วพูดออกมา

“แกเป็นใคร นี่ไม่ใช่เรื่องของแก ถ้าไม่อยากตายก็รีบออกไป จากตรงนี้ซะหล่อชิน ฉันหลิวอี้เหาชอบผู้หญิงคนไหนแล้วไม่เคย ไม่ได้มา ฉันตามจีบเธอมาสามเดือนเต็มๆแล้ว แม้แต่มือเธอก็ยัง ไม่ยอมให้ฉันได้จับเลย ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน แต่มันก็ไม่เป็นไร วันนี้เธอต้องไปทานอาหารร่วมกันกับฉันและพี่ชายของฉัน ทำให้ ฉันดูมีศักดิ์ศรีต่อหน้าพี่น้องของฉันหน่อย ไม่อย่างนั้นละก็เธอคง รู้ดี ทำให้ฉันไม่พอใจ ธุรกิจบริษัทซานหยวนกรุ๊ปของพวกเธอจะต้องเป็นไปได้ยากแน่ๆ”

“ปล่อยฉันนะ คุณยังไม่ปล่อยมือฉันจะเรียกร.ป.ภ.” หล่อว นพูดออกมาพร้อมความเจ็บปวด

“ร.ป.ภ.? ถึงเธอแจ้งตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ อยู่ที่เมืองตั้งให้ เพียงแค่ฉันหลิวอี้เหาคิดจะทำอะไรละก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง วัน นี้เธออยากไปหรือไม่อยากไปก็ต้องไปอยู่ดี” หลิวอี้เหาลากหล่อ ซินพร้อมที่จะออกไปข้างนอก

แต่ว่า ในตอนนั้นเอง จู่ๆหลิวอี้เหาก็รู้สึกได้ว่าข้อมือของตัวเอง ที่จับหล่อชินไว้นั้นถูกใครจับไว้อยู่ แต่ว่า มือที่มาจับข้อมือของ เขามีแรงเยอะมาก เขารู้สึกว่าข้อมือของตัวเองกำลังจะหักแล้ว ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรง มือที่จับหล่อซินก็คลายออกมาทันที

“คุณหลิว ทำผู้หญิงคนหนึ่งต้องตกที่นั่งลำบาก” เย่หลิงเทียน พูดออกมาอย่างเฉยชา แล้วปล่อยมือออก หันหลังกลับไปพูดกับ หล่อซู่ซิน “ขึ้นไปได้แล้ว” ตัวเขาเองกำลังยืนอยู่ตรงกลางระหว่าง หลื่อวู่ซินกับหลิวอี้เหา

“หลื่อวู่ชิน มันเป็นใคร” หลิวอี้เหาขยับมือของตัวเขาเองที่มี อาการชาและเลือดฝาด ถามหล่อชินด้วยท่าทีโมโหลนลาน

“เขาเป็นพนักงานในบริษัทของเรา ผู้ช่วยของฉัน ขอโทษด้วย คะ คุณชายหลิว วันนี้ฉันมีธุระจริงๆ ครั้งหน้าฉันกับคุณพ่อจะไป ขอโทษนายกเทศมนตรีหลิวด้วยตัวเอง” หล่อชินพูดและเตรียม ตัวเข้าไปในลิฟต์

“หลื่อวู่ซิน เธอจะไปง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ ทำฉันไว้แล้วพูดขอโทษก็จบแล้วเหรอ เธอนึกถึงผลที่จะตามมาแล้วหรือยัง เธอ สั่งให้คนของเธอมาทำร้ายฉัน เธอว่ามันจะเป็นยังไงถ้าฉันเอา เรื่องนี้ไปบอกกับพ่อของฉัน” หลิวอี้เหาพูดเยาะเย้ย

“คุณ…..” หลอวู่ซินก็โมโหเหมือนกัน

“เรื่องนี้เธอไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย มันเป็นความผิดของผมเอง ผมแค่เห็นว่าคุณลากผู้หญิงคนหนึ่งต่อหน้าสาธารณชนแล้วมัน ขัดหูขัดตา แค่อยากจะสั่งสอนคุณก็เท่านั้น ถ้าหากมันทำให้คุณ คิดว่าผมไปทำร้ายคุณ ก็แล้วแต่คุณเลย” เย่หลิงเทียนหันหน้ามา พูดกับหลิวอี้เหาอย่างเฉยชา

“ให้ตายเถอะ แกอยากตายหรือไง” หลิวอี้เหาพูดและเงื้อมือ ออกมาเพื่อตบไปบนใบหน้าของเหลิงเทียน แต่ว่า มือยังไปไม่ ถึงครึ่งทางก็โดนมือของเย่หลิงเทียนคว้าเอาไว้อย่างแน่น

“ผมจะแนะนำให้นะ คุณเป็นคนที่มีแต่คนเคารพนับถือ พูดจา ให้มันน่าฟังหน่อยสิ” เย่หลิงเทียนจ้องหลิวอี้เหาอย่างเยือกเย็น เขาเริ่มโกรธ โมโหเอามากๆ เขาไม่อนุญาตให้ใครมาดูถูกสบ ประหม่า เขารู้ว่าหลิวอี้เหาเป็นลูกของนายกเทศมนตรีอะไรนี่แห ล่ะ เขาไม่อยากมีปัญหา และไม่อยากสร้างเรื่องให้กับบริษัทซาน หยวนกรุ๊ป เพราะฉะนั้น ระงับไฟในใจและพูดออกมาอย่าง ใจเย็น ปล่อยมือของหลิวอี้เหาทันทีหลังจากนั้น

“ไอเวรเอ้ย ฉันด่าแกจะทำไม แกกล้านักก็ต่อยฉันสิ ไอลูกหมา ฉันฆ่าแกไม่ได้ฉันก็ไม่ใช่หลิวอี้เหา หล่อซินไล่มันออกเดี๋ยวนี้ ไม่ อย่างนั้นเธอเชื่อฉันไหมว่าฉันจะทำให้บริษัทซานหยวนกรุ๊ปของพวกเธอทั้งหมดต้องปิดกิจการ

หลิวอี้เห่าพูดออกมาด้วยท่าทางอวดดี แล้วเขาเองก็ไม่กล้าที่ จะต่อสู้กับเย่หลิงเทียนอีก เขารู้ว่า ตัวเขาเองไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของ ชายร่างสูงใหญ่คนนี้อย่างแน่นอน

“คุณพูดคําที่พึ่งสะบดออกมาให้ผมฟังอีกสักรอบสิ” ดวงตาที่ เบิกกว้างของเย่หลิงเทียนจ้องไปที่หลิวอี้เหา

“ทำไม ฟังไม่ชัดเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันพูดอีกรอบ ไอเวรเอ้ย พอใจไหม ดีใจไหม ฮาๆ” หลิวอี้เหาหัวเราะเยาะเสียงดัง แต่ว่า หัวเราะได้ไม่นานก็เกิดความเจ็บปวดอย่างแรงบนใบหน้า รู้สึก เหมือนมีดาวล้อมรอบขึ้นมาทันที

เย่หลิงเทียนตบหน้าหลิวอี้เหาเข้าไปหนึ่งฉาด เขาเอาแรงมา จากไหน ตบจนทำให้ปากของหลิวอี้เหาเลือดไหลออกมา มีรอย นิ้วทั้งห้าอยู่บนใบหน้า หลังจากตบหน้าไป เย่หลิงเทียน ใช้มือบีบ ไปที่คอของหลิวอี้เหาแล้วยกหลิวอี้เหาทั้งร่างขึ้นมาจากพื้น จ้อง เขม็งมาที่หลิวอี้เหาแล้วพูดว่า “พูดขอโทษฉันซะ”

หลิวอี้เหารู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจลำบาก ไม่สามารถ ขยับเขยื้อนตัวเองได้เลย มองเห็นสายตาที่พร้อมจะฆ่าคนของเย่ หลิงเทียน เขาเองตกใจจนแทบจะราดออกมา รีบพูดขอโทษ ทันที แต่ว่า คนที่ถูกเย่หลิงเทียนบีบจนแน่น ทำให้ออกเสียงออก มาได้เพียงเล็กน้อย