บทที่2นี่มันเรื่องล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย?
พอซื้อหลานฟางเห็นว่ามีคนอยู่ที่ลานหน้าบ้าน เธอก็ถามขึ้น นั่น ใคร?” เมื่อเหอจินกุ้ยรู้ว่าเลี่ยงไม่ได้แล้ว จึงตอบไปแบบเกรงใจว่า
ผมเอง จินกุ้ย”
เสียงของซ้อหลานฟางดังมาจากในส้วม “จินกุ้ยอย่าเพิ่งไปซื้อ ลืมเอากระดาษมา หนาวจะตายอยู่แล้ว”
เหอจินกุ้ยถึงกับตะลึง นี่มันเรื่องบ้าอะไรล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?
แต่วันนี้อากาศหนาวมาก ขึ้นซื้อหลานฟางยังนั่งอยู่อย่างนั้น ต่อไปเกิดหนาวตายขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง?
เหอจินกุ้ย”ผมก็ไม่มีกระดาษครับ”
ข้อหลานฟาง กระดาษมีอยู่ตรงใต้เตียงของเรือนตะวันตก ซ้อ ลืมเอามาด้วย มันเป็นสมุดการบ้านที่เด็กๆ ใช้แล้ว ฝากหยิบมา ให้ที
ด้วยความที่เลี่ยงไม่ได้เหอจินกุ้ยจึงเข้าไปในเรือนแล้วหยิบ เอาสมุดมาเล่มหนึ่ง
เขาเอนตัวเพื่อกันไม่ให้ตัวเองลืมตัวเผลอมองเข้าไปข้างใน
พอยื่นสมุดไปแล้วเขาก็อยากจากไปในทันที พอซื้อหลานฟางรับกระดาษไปแล้วเธอก็รีบคว้ามือของเธอนกุ้ยเอาไว้ จินกุ้ยเธออย่าเพิ่งไป อยู่คุยเป็นเพื่อนข้อก่อน ซ้อนั่ง อยู่ในส้วมคนเดียวมันรู้สึกกลัว
เหอจินกุ้ยตะลึงอีกครั้งเมื่อรู้ว่าข้อหลานฟางยังถ่ายไม่เสร็จ
คุยบ้าอะไรเหม็นจะตายอยู่แล้ว” “ซื้อไม่เชื่อหรอกเธอหันหลังดูสิว่ามันยังจะเหม็นจนเธอตาย
ไหม!”ซ้อหลานฟางพูดไปด้วยความมั่นใจ
พอเหอจินกุ้ยหันหลังมองก็ถึงกับตาค้าง อะไรที่ควรเห็นอะไรที่ ไม่ควรเห็นเขาก็เห็นมันจนหมด
หัวใจของเขาเต้นรัว
เหอจินกุ้ยยังคงมองซ้อหลานฟางด้วยความตะลึง เขายังไม่ เคยเห็นของลับของผู้หญิงมาก่อน เขาทั้งใจสั่นดีใจและตื่นเต้น
ในเวลาเดียวกัน
ซื้อหลานฟางหัวเราะชอบใจ มองอะไรนักหนา หรือจะให้ข้อ
ควักลูกตาของเธอมาแปะไว้ที่ก้นซ้อ ไม่เคยเห็นผู้หญิงถ่ายหนัก
หรือไงต๊ะ?”
เหอจินกุ้ยส่ายหัว”เหมือนจะไม่เคยเห็นจริงๆนะ ทำไม?จะให้ ผมเช็ดก้นให้เหรอ?”
ข้อหลานฟางหน้าแดงและต่อว่าไป”ไปไปไป ไปรอข้างนอก อยู่แล้วว่าเธอมันไม่ได้ใสซื่อ”
เหอจินกู้ยถลึงตาใสเธอไปที่หนึ่ง ทำอย่างกับว่าผมอยากดู ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ!”
เหอจินกุ้ยเดินออกมาจากส้วม รออยู่ข้างนอก แต่ภาพของซ้อ หลานฟางยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
ผ่านไปพักหนึ่ง หลังจากที่ซื้อหลานฟางเสร็จธุระแล้วเธอก็เดิน
ตามออกมา พูดไปยิ้มไป”จินกุ้ย โชคดีที่เธอผ่านมาพอดี ไม่อย่าง นั้นข้อคงหนาวตายไปแล้ว ขึ้นไปนั่งในเดือนก่อน เหอจินกุ้ยเดินเข้าไปในบ้าน ตอนนี้ด้าฮานอื่นแล้ว เขาเปิด
ผ้าห่มออก เขากำลังโกรธ”ฟ้าก็มืดไฟก็ไม่จุดแล้วเธอไปไหน
มา?”
ข้อหลานฟางตอบไปด้วยความใจเย็น”ฉันไปสวมมา แล้วกระ ดาษในส้วมก็หมด ทำให้ฉันต้องนั่งอยู่ในนั้นตั้งนาน ดีที่จิน ยมาไม่อย่างนั้นฉันคงตากฝนจนเปียกไปแล้ว”
จินกุ้ยกลัวว่าถ้าฮานจะเข้าใจผิด จึงรีบช่วยซื้อหลานฟาง อธิบาย”ที่อาซ้อพูดเป็นความจริงครับ และผมก็เอากระดาษไป ให้เธอจริงๆ”
ด้าฮานก็ขาออกมา”พี่สะใภ้เข้าส้วมแล้ววานน้องผัวเอา กระดาษไปให้ เธอนี่มันหน้าด้านจริงๆ
ซื้อหลานฟางหน้าแดง”แกสิหน้าด้าน! จินกุ้ยก็แค่เอากระดาษ
มาให้ มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดศีลธรรมอะไร แกจะมายังทำไม?”
ด้าฮานพูดขึ้น”จินกุ้ยถ้าครั้งหน้าอาซื้อให้เอากระดาษให้อีก ช่วยอาซ้อเช็ดก้นด้วยเลย ทำให้สมใจอาซ้อให้สุด
เหอจินกุ้ยได้แต่แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
จริงๆเหอจินกุ้ยกับหลานฟางทั้งสองคนนั้นสนิทกันมาก ไม่ใช่ แค่เพียงเพื่อนบ้านกันแถมยังเป็นพี่สะใภ้อีก
หญิงสาวชาวนาก็มักจะเป็นกันแบบนี้ ปากไม่มีหูรูด หลานฟาง เองก็มักจะพูดเล่นเลอะเทอะกับเหอจินกุ้ยอยู่บ่อยครั้ง จนเป็น เรื่องปกติไปแล้ว ด้าฮานก็ไม่ได้ติดใจอะไร
ด้าฮานคนนี้เป็นคนดีใช้ได้ เป็นคนเดียวในหมู่บ้านเฮยสีที่ สามารถเข้ากับเหอจินกุ้ยได้
พอรู้ว่าพี่ด้าฮานเป็นคนไข้ติดเตียง เมื่อมีเวลาว่างเหอจินกุ้ย มักจะมาเยี่ยมเขาอยู่บ่อยๆ หรือบางครั้งไปล่าสัตว์แล้วล่าได้ กระต่าย นกป่าหรือสัตว์อะไรก็ตามแต่ เหอจินกุ้ยก็มักจะเอามา ฝากเขาอยู่เสมอ
ดาฮานชอบเล่นหมากรุกเหอจินกุ้ยเองก็เช่นกัน
ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น ดังนั้นซื้อหลานฟางก็ดีต่อ เหอจินกุ้ยมากด้วยเช่นกัน
เหอจินกุ้ยถาม”อาซ้อครับ เห็นแม่บอกว่าอาซื้อตามหาผม มี ธุระอะไรหรือเปล่าครับ?
พอได้ยินเหอจินกุ้ย หลานฟางกับด้าฮานทั้งคู่ก็หน้าแดงขึ้นมา
หลานฟางรู้สึกอายๆ พอดีคุณป้ามาขอให้พี่สอนเธอ……ว่า ต้องทํายังไงบ้าง”
เหอจินกุ้ยอึ้งไปแป๊บหนึ่ง”มีอะไรให้สอน?”
หลานฟางบิดตัวไปมา แล้วพูด”เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าเธอยัง อ่อนหัด เรื่องแบบนี้มันมีอะไรที่น่าสนใจและน่าสนุกอีกมากเลย
เหอจินกุ้ยไม่เข้าใจในคำพูด เดิมเขาคิดว่าเรื่องแบบนี้ก็ไม่มี
อะไร แค่นั่งคุยกันจะมีอะไรให้สนุกอีก ต่อมาเขาเพิ่งเข้าใจว่าเรื่องของความสัมพันธ์มันไม่ได้มีเพียง
เท่านั้น
ด้าฮานรู้สึกไม่ค่อยเป็นธรรมชาติแล้วพูดไป “เพราะมีธุระอา ซื้อจึงตามเธอมา อย่าสนใจพี่เลย พี่จะนอนแล้ว”
ด้าฮานดึงผ้าห่มมาห่มซุกตัวเข้าไปในนั้นแล้วก็นอนต่อ หลาน
ฟางดึงเสื้อของเหอจินกุ้ยแล้วค่อยๆดึงเขาเข้าไปในห้องนอน
ผ้าปูในห้องนอนถูกปูไว้แล้ว ผ้าห่มผืนใหม่ถูกจัดเตรียมไว้เป็น อย่างดี พอเข้าไปในห้องนอนข้อหลานฟางก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอ
นกุ้ย เริ่มจากกระดุมเสื้อ
เหอจินกุ้ยตื่นตกใจ กระโดดถอยหลัง “อาซ้อนจะทำอะไร ครับ?”
หลานฟางหน้าแดงก่ำ”อาซื้อก็จะสอนให้เธอเป็นชายชาตรึไง” “ถ้าอย่างนั้นอาซ้อก็อย่าถอดเสื้อผ้าของผม”
“เด็กโง่ถ้าใส่เสื้อผ้าอยู่แล้วเราจะทำกันยังไงหล่ะ?” จินกุ้ยไม่เข้าใจว่าการเป็นชายชาตรีกับ ใส่เสื้อผ้ามันเกี่ยวกันยังไง? แต่เขามั่นใจอย่างหนึ่งว่าข้อหลานฟางต้องทำมิดีมิร้ายกับ เขาแน่
ตอนนี้ด้าฮานยังอยู่ข้างนอกอยู่เลย ถ้าต้าฮานรู้เข้าคงเอาเขา ตายแน่!!
“ไม่ได้ไม่ได้ ผมจะทำผิดต่อพี่ด้าฮานแบบนี้ไม่ได้ พี่ต้าฮาน เขาน่าสงสารจะตาย”
ซื้อหลานฟางเอามือตบเข้าที่หน้าอกของจินกุ้ย”เด็กโง่ พี่ต้าฮา นเป็นคนให้ข้อไปตามเธอมาเอง ไอ้นั่นของเขามันไม่ไหวแล้ว”
เหอจินกุ้ยก็ยังไม่เข้าใจ”ไอ้นั่นอะไร?อะไรที่ไม่ไหวแล้ว?”
ใบหน้าของซื้อหลานฟางแดงเหมือนฝักข้าวโพดในฤดูใบไม้ ร่วงเธอนี่มัน………โง่จริงๆ ก็ไอ้นั่นไง
เหอจินกุ้ยตอนนี้เข้าใจแล้ว แต่ก็ยังงงว่าที่แม่ผมให้ผมมา
บ้านอเพื่อให้อาซอสอนผมว่าการเป็นชายชาตรีต้องทำยังไง?
ซ้อหลานฟางตอบถูกต้อง มันคือธรรมเนียม
เหอจินกุ้ยคิดแล้วก็ตลก ตกลงนี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน?เหลว ไหลสิ้นดี
“พอเถอะครับอาซ้อ นี่มันเท่ากับเหยียดหยามกันอยู่เลยนะ” เหอจินกุ้ยพูดไปหลบหลีกไปพร้อมกับกัดกระดุมไปด้วย
อหลานฟางยังไม่ยอมปล่อยเขาไป ใช้มือโอบเอวเขามา ใครเหยียดหยามใครกัน? นี่มันคือธรรมเนียม มันคือธรรมเนียมเข้าใจไหม จินกุ้ยซ่อต้องการเธอ
ซื้อหลานฟางกอดเอวเขาเอาไว้ แล้วก็เริ่มจูบขึ้นไป จินกุ้ยรู้สึก ขยะแขยง ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยหยดน้ำลาย
พูดกันตามตรงจางหลานฟางนั้นเป็นสาวงามเลื่องชื่อใน หมู่บ้าน ภายในหมู่บ้านเฮยสีเธอถือว่าเป็นสาวงามอันดับต้นๆ เลย ชายหนุ่มมากมายพอเจอข้อหลานฟาง ก็ไม่ต่างอะไรกับหมา เจอมันเทศเดินตามกันเป็นแถบ
แต่ว่าเหอจินกุ้ยอายุยังน้อย ยังไม่เคยมีประสบการณ์ลึกซึ้ง แบบชายหญิง ซึ่งการจู่โจมของซ้อหลานฟางทำให้เหอจินกุ้ย ตกใจจนขวัญกระเจิง
เหอจินกุ้ยยังคงก้าวถอยหลังถอยจนเกือบทำให้กำแพงห้อง พังลงมาเลย แต่จูบของซื้อหลานฟางก็ยังคงโลดเต้นอยู่บน ใบหน้าของเหอจินกุ้ยเสียงดังจ๊วบๆ ด้าฮานที่อยู่นอกห้องได้ยิน
ทุกอย่างอย่างชัดเจน
แต่ด้าฮานก็ไม่ได้ว่าอะไร ในใจยังรู้สึกดีเป็นพิเศษ เหมือนตัว เองเป็นผู้ชนะก็ไม่วาย
เหอจินกุ้ยโตเป็นหนุ่มแล้ว หน้าตาก็ดี หุ่นก็ สาวๆ ในหมู่บ้านต่างก็หลงใหลเขา แอบชอบเขา
แต่แบบซ้อหลานฟางนี่จินกุ้ยยังไม่เคยเจอ เขาจะตกใจก็ไม่
แปลก
มันเป็นเรื่องที่น่าขายหน้ามาก ถ้าชาวบ้านหรือด้าฮานรู้เข้าเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน?
เสียงของข้อหลานฟางเบามาก แน่นอนเธอไม่ได้กลัวว่าถ้า ฮาได้ยิน แต่เธอกลัวว่าเหอจินกุ้ยจะตกใจกลัว”จินกุ้ยอาซ้อ รับปากคุณน้าแล้วว่าเรื่องนี้อาข้อทําได้ เธอเองก็ทำตามที่อาซ้อ พูดเถอะ”
ข้อหลานฟางพูดไปพร้อมกับจับมือของเหอจินกุ้ยมาสัมผัสที่ ร่างกายของตัวเอง
เหอจินกุ้ยเห็นว่าด้าฮานยังไม่มาไล่เขากลับไปเลย แล้วมีอะไร ที่เขาจะต้องกลัวอีก
ถึงแม้เขาจะกลัวแต่ก็ไม่กล้าต่อต้านอีกแล้ว เขาเริ่มเคลื่อนไหว ไปตามมือของซ้อหลานฟาง
ซ้อหลานฟางค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของเหอจินกู้ยออก แสง สาดส่องเข้ามาในตาของเหอจินกุ้ย เขาไม่สามารถลืมตาได้ อย่างเต็มที่
ซื้อหลานฟางจับมือของเหอจินกุ้ยสัมผัสไปตามเรือนร่างของ ตัวเอง
ใจในของเหอจินกุ้ยนั้นสับสนมาก ใจหนึ่งก็อยากเอามือออก แต่ใจหนึ่งก็ไม่อยาก ถ้าไม่เอาออกเขาก็รู้สึกกลัว
“อย่า อย่าทำแบบนี้ ผมกลัว…”เหอจินกู้ยอยากเอามือออก แต่ ซ้อหลานฟางยังจับมือเขาไว้แน่ไม่ยอมปล่อยมือ
ความอบอุ่นสายหนึ่งวิ่งผ่านมือของเหอจินกุ้ยเข้าสู่ร่างกายเขารู้สึกสายตาพร่ามัว
ผ่านไปครู่หนึ่ง ข้อหลานฟางยังคงควบคุมมือของเขา
เหอจินกุ้ยทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาพลักซ้อหลานฟางออก อยากจะบ้าตาย แล้วรีบวิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่แดงเหมือนตูดลิง
พอออกมาถึงนอกห้อง ด้าฮานก็ตะโกนถาม “จินกุ้ย!นี่เธอทำ อะไร?”
เหอจินกุ้ยตอบไปด้วยความไม่พอใจ”กลับบ้าน!
ด้าฮานพูดขึ้น”จินกุ้ยอย่าเพิ่งไป พี่มีเรื่องจะคุยด้วย
เหอจินกุ้ยไม่มีทางเลือกต้องเดินกลับไปในบ้านอีกครั้ง เขาเอา มือชี้ไปที่หน้าของด้าฮานแล้วตะโกนต่อว่า”ด้าฮานนี่แกยังเป็น คนอยู่หรือเปล่า ทำไมถึงสั่งให้เมียตัวเองทำเรื่องแบบนี้?”
ด้าฮานหัวเราะด้วยความขมขื่น แล้วกระชากชายเสื้อของเหอ นกุ้ยและตึงเขามากดไว้ที่หัวเตียง จินกุ้ย!พี่มันคนพิการ ถือซะว่า ช่วยพี่ไม่ได้เหรอ?”
เหอจินกุ้ยปัดมือของด้าฮานออก”พูดบ้าๆ มีอย่างที่ไหนสั่งให้ เมียตัวเองไปทำเรื่องบัดสีแบบนี้ เป็นคนสนที่หัวหดแบบนี้พี่ เต็มใจเหรอ?”
ด้าฮานเริ่มโกรธแล้ว ด่าไป” แกจะตะโกนทำไม กลัวชาวบ้าน เขาไม่ได้ยินรึไง? นี่เป็นเพราะพี่มันพิการ ไม่อย่างนั้นแกอย่าได้ หวังเลยว่าแกจะได้มีโอกาส อย่าได้ใจไปหน่อยเลยที่ได้เอา เปรียบพี่”
เหอจินกุ้ยถามผมไปเอาเปรียบ ตอนไหนกัน? พี่ต้าฮานช่วย บอกผมที่ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน???
ด้าฮานถึงตัวเหอจินกุ้ยให้มานั่งข้างๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่
หนักแน่ ด้าฮานเล่าทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับเรื่องอย่างว่าให้จินกุ้ยฟัง
จนดึกดื่น
พอเหอจินกุ้ยได้ฟังก็หน้าแดงหูแดงไปหมด ในใจเต้นรัว
ข้อหลานฟางก็แอบฟังอยู่ในห้อง ด้าฮานถ่ายทอด ประสบการณ์ให้กับเหอจินกุ้ย เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไร ทุกคำพูด เธอได้ยินจนหมด รู้สึกทรมานอยู่ในใจเหมือนกำลังถูกแมวข่วน
สุดท้ายต้าฮานก็ถามเหอจินกุ้ยไปอีกครั้ง ตอนนี้เข้าใจหรือ ยัง?”
เหอจินกุ้ยพยักหน้า”เข้าใจแล้วครับ!”
ด้าฮานพูดขึ้นแล้วนี่แกยังทำออะไรอยู่ รีบเข้าห้องนอนไป เธอรอต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ