บทที่8 ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี

เขาค่อยๆย่องเข้าไปทีละก้าว ยื่นมือไปสัมผัสตัวของกุ้ยหลาน

ผู้ชายสิบคนเมื่อเจอผู้หญิง เก้าคนในนั้นสิ่งแรกที่จะมองคือ หน้าอก รองลงมาคือสะโพก สิ่งที่สามคือใบหน้า คนสุดท้ายนั้น สายตาสั้น คิดว่าคงเข้าใจว่าหัวของหญิงสาวเป็นหน้าอก

หลีด้าหลินก็คือหนึ่งคนที่สายตาสั้น แต่เขายังไม่ถึงขั้นมองหัว เป็นนม ดังนั้นเขาจึงสามารถจับถูกที่ในทันที

เพราะกุ้ยหลานเหนื่อยล้าเกินไป จึงไม่รู้สึกตัว ถึงแม้จะมีเสื้อ กันหนาวขั้นอยู่ระหว่างกลาง แต่หลี่หลินก็ยังสามารถสัมผัสได้ ถึงความแน่นที่อยู่ในมือ

เขาพุ่งเข้าไปเหมือนกับคนบ้า กดร่างกุ้ยหลานไว้ข้างล่าง ปาก เหม็นๆของเขาจูบลงบนใบหน้าของกุ้ยหลาน

มือซ้ายของเขาจับอยู่บนหน้าอกของหญิงสาว มือขวากำลังฉีก กระชากกางเกงของสาวน้อย ดึงไปสองที่ดึงไม่ออก แล้วก็พบว่า สายคาดเอวถูกผูกเป็นปมไปแล้ว

ในตอนนี้กุ้ยหลานตื่นแล้ว เธอตกอกตกใจ เริ่มออกแรงขัดขืน

ตอนแรกเธอคิดว่าคนที่อยู่บนร่างเธอคือหลี่หลิน แต่เพราะ ในห้องมีแสงจากตะเกียง ทำให้มองไปก็รู้ในทันทีว่าที่แท้ก็คือ น้องรองของซูหลิน ด้าหลินนั้นเอง หน้าของกุ้ยหลานเริ่มแดง เพราะความอาย ในใจเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา เธออยากที่จะตะโกนออกมา

“อ้า…………..เพียงตะโกนออกมาได้แค่คำเดียว ถ้าหลินก็ เอามือปิดปากเธอเอาไว้ ปิดไปจนถึงจมูก

กุ้ยหลานเริ่มหายใจไม่ออก เธอรู้ว่าถ้าหลินต้องการจะทำอะไร เธอส่ายหัวไปส่ายหัวมา โยกหัวหลบหลีก อับอาย โกรธแค้น กระวนกระวายไปทั้งใจ

ด้าหลินไม่เหมือนกับหลินพี่ของเขา ในพี่น้องทั้งสี่เขาถือว่า เป็นคนที่แข็งแรงที่สุด กล้ามแขนกล้ามขาใหญ่โตเหมือนของวัว หนุ่ม จัดการกับกุ้ยหลานนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายนิดเดียว

ร่างของหญิงสาวที่บอบบางถูกกดทับอยู่ข้างล่าง ถูกล็อคไป ทั้งตัว ขยับไปไหนก็ไม่ได้ร้องก็ร้องไม่ออก แววตาของเธอเริ่มสิ้น หวัง น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมา

กุ้ยหลานรู้สึกหายใจเร็วขึ้นเรื่อยๆ สายตาเริ่มพร่ามัว

ด้าหลินพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถจูบเข้าที่ปากได้ ริมฝีปากของเขาแม้แต่ผิวหน้าของเธอยังสัมผัสไม่ถึงเลย เขา อายจนเริ่มโกรธ ยื่นมือไปดึงเสื้อกันหนาวของเธอออก

หลีด้าหลินไม่สนใจการขัดขืนของเด็กสาว อ้าปากกว้างๆแล้ว จู่โจมเข้าไป กุ้ยหลานยังคงขัดขืนต่อไป ไม่ยอมให้ด้าหลินเข้า ใกล้เธอ

เหมือนกับลูกปลาที่ดิ้นไปดิ้นมา ปรากฏว่ารอยจูบของด้าหลิน ปะทะเข้าที่บนเตียงจนหมด ฟันเกือบหลุดไปสอง
ครั้งนี้ด้าหลินโกรธจนถึงสุดขีด เงื้อมมือขึ้นมาตบลงที่ใบหน้า ของกุ้ยหลานอย่างจัง เสียงดังเพี้ยะ! กุ้ยหลานสายตาพร่ามัว เห็นดาวลอยอยู่เต็มหน้า รู้สึกมึนหัว แล้วก็ไม่รู้อะไรอีกเลย

ด้าหลินขึ้นคร่อมอยู่บนตัวกุ้ยหลานแล้วต่อว่าไปนั่งไม่รักดี คอยดูฉันจะทำแกให้ถึงตายเลย

เด็กสาวไร้ซึ่งการขัดขืนแล้ว ตอนนี้เขาสามารถทำทุกอย่างได้

อย่างสมใจอยากแล้ว

ด้าหลินยิ้มออกมา จูบลงที่ใบหน้าของกุ้ยหลานอย่างไร้ความ ลังเล แล้วลงมาที่คอ

ทันใดนั้นยังมีเสียงดังขึ้น อยู่ๆก็มีวัตถุชิ้นหนึ่งกระแทกเข้าที่ ท้ายทอยของ หลิน

หลี่หลินไม่ได้เตรียมใจว่าจะมีใครมาลอบทำร้ายเขาจาก

ด้านหลัง เซไปมา จากนั้นก็ล้มเหมือนกำแพงที่กำลังพังทลายลง

บนร่างของกุ้ยหลาน ไม่ขยับเขยื้อน ข้างล่างก็หดลงไปในทันที

เลือดสดๆไหลลงมาจากท้ายทอยของด้าหลิน หยดลงบนหน้า ของกุ้ยหลาน กุ้ยหลานได้กลิ่นของเลือดสด

เธอลืมตาขึ้นมอง เห็นมีคนคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังของด้าหลิน คนคนนี้ค่อนข้างมีราศี บนตัวมีเสื้อคลุมที่ทำจากหนังหมาป่า ที่ มือถือปืนล่าสัตว์เอาไว้ ด้าหลินคงถูกปืนกระบอกนี้ตีจนสลบไป

กุ้ยหลานทนไม่ไหวตะโกนออกมา “จินกุ้ย………..

ตรงหน้ามืดบอดแล้วก็สลบไปอีกรอบ
ความจริงเหอจินกุ้ยไม่ได้ไปไหนไกล เขาอยู่ในเขาเฮย

วันนั้นที่เหอจินกุ้ยมีอะไรกับกุ้ยหลาน ปรากฏว่าเขาท่าเธอจน สลบเหมือนตาย เขาก็กลัวมาก

จินกุ้ยในตอนนั้นยังเป็นแค่เด็ก ไม่เคยพบเห็นคนตาย การ ตายของกุ้ยหลานมันได้ทำร้ายเขาไปจนถึงวิญญาณ

เขาแบกปืนล่าสัตว์มือจูงหมาไว้หลบหนีเข้าในหุบเขางู หลบ อยู่ในนั้นหนึ่งเดือนเต็ม

หนึ่งเดือน ให้หลังเขาถึงรู้สึกผิด ไตร่ตรองอยู่ในใจยิ่งคิดยิ่ง รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง

การหนีปัญหาแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรือ? ความรับผิดชอบของ ลูกผู้ชายได้กระตุ้นความกังวลและบอกให้เขากลับใจ เขารู้สึก สำนึกผิดจากก้นบึ้งของจิตใจ

กุ้ยหลานเป็นยังไงบ้าง?จะตายไปแล้วจริงๆเหรอ? ไม่เคยได้ยิน มาก่อนว่าของสิ่งนี้จะทำให้ใครตายได้ หรือของเขาจะไม่เหมือน กับคนอื่นจริงๆ?

จินกุ้ยพิจารณาอยู่นาน

เขาสังเกตว่าอันนั้นของเขาก็ไม่ได้แตกต่างจากของคนอื่นเลย มันแค่ใหญ่กว่านิดหน่อย แค่แตะเบาๆมันโยกหัวไปมาแล้ว เหอจินกุ้ยรู้สึกโกรธมาก จับไอ้นั่นขึ้นมาแล้ว ใช้นิ้วดีดไปหลายที แล้วต่อว่าไป เพราะแกคนเดียว ตอนนี้พอใจหรือยัง? แทงกุ้ย หลานจนตาย แล้วจะไม่ให้รู้สึกผิดต่อเธอได้ยังไง? ทำไมว่าแค่นี้ ทําเป็นหงอย ใครบอกให้แกดื้อ

ใครบอกให้ดื้อ……

เหอจินกุ้ยรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ไตร่ตรองอยู่นาน เขารู้สึกว่าเขาไม่ควรหลบอยู่ในเขาอีกต่อไป แล้ว จะอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้ ต้องกลับ บ้านไปดูหน่อยแล้ว

เป็นหนี้ต้องชดใช้ฆ่าคนก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต ยังไงก็ต้องไป เผากระดาษที่หน้าหลุมศพของกุ้ยหลานให้ได้ เพื่อจะลดบาปได้ บ้าง

จินกุ้ยจึงได้พาหมาของเขาเดินออกมาจากหุบเขางู แต่เขายังไม่กล้ากลับบ้าน ได้แต่ลัดเลาะไปตามข้างหมู่บ้าน อยู่หลายวัน

เขาเห็นที่บ้านของหลี่หลินกำลังวุ่นวายกับการเตรียมงาน แต่งงาน ทุกคนในบ้านต่างพากันยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เขาถึง ได้รู้ว่ากุ้ยหลานยังไม่ตาย ในที่สุดเขาก็สามารถหายใจได้โล่ง คอสักที

ในวันแต่งงานเหอจินกุ้ยซ่อนตัวอยู่หลังกองดินกองหนึ่ง มอง เห็นกุ้ยหลานที่อยู่ในชุดแดงสวย ถูกซู่หลินจูงมือเดินเข้าไปในบ้า ของหลี่ซวน ใบหน้าของหญิงสาวนั้นแดงเหมือนตูดลึง นี่ยิ่งทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีก

ไม่เพราะอะไร ในใจทำไมมันเจ็บอย่างนี้

เป็นผู้หญิงช่วยเธอเสียสาว มือเธอเข้าบ้าน แกคิดจูง

เหอจินกุ้ยสบกด่า กระทืบเท้า อยากจะเอาหัวของหลินที่ เหมือนกับลูกวอลนัตมาทุบให้เละเลย

เขารู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับความร้อนจากเปลวไฟกำลังแผดเผาเขาจากในก้น บึ้งหัวใจ

เงาน้ำตาก็ได้เอ่อล้นออกมา

ไม่ว่าผ่านนานเท่าไหร่แล้ว มีเสียงร้องดังมาจากบน ท้องฟ้า เขาสงสารตัวเองขึ้นมา

เขาแล้วรอเล่า รอจนฟ้ามืด เขาใจ ถ้าหลินกล้ารัง แกกุ้ยหลานละเขาเอาปืนกระบอกยังของเขาขาด ให้เขาพิการ

ว่าแล้วเหอจินกุ้ยหยิบปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปหัวของหลิน

เขาหมั่นไส้

ปืนกระบอกนี้ของเหอจินกุ้ยเป็นปืนตกทอดมาของครอบครัว มันเป็นปืนสองลำกล้อง ตอนที่ของเขายังมีชีวิตอยู่ มันก็ถูกแขวนไว้ที่กำแพงแล้ว

ดินปืนถึงบรรจุไว้แล้ว จะยิงทีละนัดหรือติดกันสองนัดก็ได้ ไม่ เพียงสามารถยิงเป็นตะกั่วแต่ยังสามารถยิงเป็นลูกเหล็กได้ ใน ระยะห้าสิบเมตร จะยิงหัวหมีสีน้ำตาลให้กระจุยไม่ใช่เรื่องยาก เลย

เหอจินกุ้ยใช้ปืนกระบอกนี้ออกล่าจนทั่วทุกมุมของเขาเฮยสีมา แล้ว ไม่ว่าจะเป็นฝูงหมาป่า หมีสีน้ำตาลหรือแม้แต่นกเหยี่ยว เหล่านั้น พอเห็นมันเข้าก็ต้องขวัญหนีดีฝ่อวิ่งหนีไปตามๆกัน

ในเวลาสี่ปี มีหมาป่า กระต่าย ไก่ป่าตายด้วยปืนนี้ไปเป็น จำนวนนับไม่ถ้วนแล้ว เหอหล่าวถึงพอเห็นลูกชายยิงปืนได้แม่น เหมือนจับวางเขาก็รู้สึกภูมิอกภูมิใจมาก

บ้านเขาจึงมักจะมีอาหารดีๆกินอยู่ตลอด อีกทั้งเขี้ยวหมาป่า กับหนังกระต่ายที่ล่ามาได้ถ้าเอาไปขายก็ได้ราคาดี ถ้าถามว่าใน หมู่บ้านเฮยสีบ้านไหนที่ไม่เคยอดอยากเลย บ้านนั้นก็คือบ้าน ของเหอจินกุ้ยนั้นเอง

หลี่หลินเดินเข้ามาในห้องหอ กุ้ยหลานเริ่มกรีดร้อง สุดท้าย เด็กสาวก็ได้เตะเข้าไปที่กล่องดวงใจของเขาจนมันหัก เหตุการณ์ ทั้งหมดเหอจินกุ้ยมองเห็นมันอย่างชัดเจน

คิดในใจสมน้ำหน้า ต่อให้กุ้ยหลานไม่เตะแก ฉันก็จะจัดการ แกอยู่ดี ดีแล้วจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง

ในตอนที่แม่ของซูหลิน ใช้เข็มกระหน่ำแทงไปที่กุ้ยหลาน เหอนายรู้สึกเหมือนกำลังมีเลือดไหลอยู่ในหัวใจ เหมือนกับว่าเข็ม เหล่านั้นไม่ได้แทงไปที่ขาของกุ้ยหลานหากแต่แทงมาที่หัวใจ ของเขาแทน

เขาลังเลอยู่หลายครั้ง อยากจะเหนี่ยวไก ยิงให้แม่มันหน้า ท้องระเบิดเป็นรูเลย นี่มันไม่ใช่คนแล้ว

แต่พอนึกถึงเชียงดาว จินกุ้ยก็เกิดลังเลขึ้นมา ถ้าเขาฆ่าแม่

ของหลินไปจริงๆ เซียงหล่าวต้องร้องไห้ฟูมฟายอย่างแน่นอน

คืนนี้เหอจินกุ้ยไม่ได้จากไปไหน เขาเฝ้าอยู่นอกกำแพง เป็น ยามที่คอยปกป้องไม้งาม ปกป้องไม่ให้เธอถูกรังแก

เหอจินกุ้ยเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน เขารู้ดีว่าหลต้าหลินคน นี้ต้องไม่ทำเรื่องดีแน่

เหอจินกุ้ยโกรธจนเลือดขึ้นหน้า กระโดดเข้าไปในลานหน้า

บ้าน ใช้ขาถีบประตูออก ยกด้ามปืนขึ้นมาแล้วทุบจนหลีด้าหลิน

สลบไป

ความโกรธแค้นของเหอจินกุ้ยนั้นกำลังพิโรธ เขาลากคอเสื้อ ของด้าหลินขึ้นมา ดึงมันออกจากตัวของกุ้ยหลาน แล้วเตะเพิ่ม ไปอีกสามที จากนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปหายหลาน

“กุ้ยหลาน เป็นอะไรไป ตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมานะ ในขณะที่เขา กำลังเรียกชื่อกุ้ยหลานเบาๆ เขาก็ช่วยเด็กสาวรวบรวมเสื้อผ้า พันตัวเธอเอาไว้

ในที่สุดกุ้ยหลานก็ค่อยๆได้สติกลับมา พอเห็นเหอจินกุ้ยเท่านั้นแหละ แง “ก็อยากร้องไห้ออกมา ทําเอาเหอจิ นกุ้ยถึงกับตกใจ รีบเอามือไปปิดปากของกุ้ยหลานเอาไว้

“………..เงียบๆหน่อย คนบ้านหมี่ยังอยู่ข้างนอกนั้น ที่แท้เธอ ยังไม่ตายสินะ?”

น้ำตาคลออยู่ตรงเบ้าตาของกุ้ยหลาน แล้วก็มุดเข้าไปอยู่ใน อ้อมกอดของเหอจินกุ้ย น้ำตาไหลไม่หยุดเหมือนน้ำในแม่น้ำหวง “จินกุ้ย หนึ่งเดือนแล้วนะ เธอไปไหนมา?ทิ้งฉันไว้ไม่เหลียวแล ทำไมเธอถึงใจดำแบบนี้ เธอมั่นใจร้ายใจดำ…..กุ้ยหลานพูดไป แต่ก็กอดเอวของเหอจินกุ้ยไว้แน่น อ้าปากแล้วกัดไปที่ไหล่ของ เขาไปทีหนึ่ง

เหอจินกุ้ยไม่แม้แต่จะขยับตัว ยอมรับความเจ็บปวดแต่โดยดี ที่คอของเขาถูกกุ้ยหลานกัดจนเกิดเป็นรอยฟันขึ้นสองแถว เขา เอ่ยขึ้น “ฉันนึกว่าเธอตายแล้ว ฉันกลัวมาก ฉันจึงหนีไป

“แล้วทำไมเธอถึงกลับมาหล่ะ?”

“ก็เพราะว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ไง ถ้าเธอไม่ตายฉันก็ไม่ต้องเข้า คุก ไม่ต้องรับโทษ ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้

เหอจินกุ้ยก็กอดเธอไว้แน่นๆ คนร้องไห้คู่กับคนร้องไห้ คนสิ้น หวังคู่กับคนสิ้นหวัง

เมื่อกอดกันจนหนำใจแล้ว เหอจินกุ้ยก็ได้พูดขึ้นว่า”กุ้ยหลาน ฉันต้องการเธอ เราหนีไปด้วยกันเถอะ ให้ฉันพาเธอหนี เราหนี เข้าไปอยู่ในป่ากัน”
กุ้ยหลานพอได้ยินเช่นนั้น ก็ผลักตัวเหอจินกุ้ยออก ถามอย่าง งุนงงว่า “เราสองคน… .หนีตามกันไป?”

เหอจินกุ้ยตอบ”บ้านหลีไม่มีคนดีสักคน มีแต่พวกไม่เอาไหน ถ้าเธออยู่บ้านนี้ต่อไปเธอต้องลำบากแน่ๆ ฉันไม่อยากให้เธอถูก รังแก ไปกับฉันเถอะนะ

กุ้ยหลานลังเลไปแป๊บหนึ่ง แล้วก็ส่ายหัว “ไม่ได้”

เหอจินกุ้ยถาม”ทำไม?เธอไม่ชอบฉันเหรอ?”

กุ้ยหลานตอบไม่ใช่อย่างนั้น ถ้าเธอพาฉันไปแล้วเซียงหย่า วจะทำยังไง เซียงหย่าวเองก็น่าสงสารเหมือนกันกับฉัน อีกอย่าง ตอนนี้ฉันกับหลินก็แต่งงานกันอย่างถูกต้องแล้ว ถ้าเราไปทั้ง อย่างนี้ แล้วหลินจะทำยังไง?

เหอจินกุ้ยพูดด้วยความโกรธ ถึงตอนนี้แล้วยังจะนึกถึงมันอีก ตกลงในใจของเธอมีฉันอยู่จริงๆหรือเปล่า?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ