ตอนที่ 11กาแฟของผู้อำนวยการ

ตอนที่ 11 กาแฟของผู้อำนวยการ

เสวมึนงง มองไปที่แก้วกาแฟ ในมือของเธอ ผู้อำนวยการไม่ ชอบกาแฟที่เธอซง ให้หรือ?

“ค่ะ! “รีบไปยังอีกแก้วทันที

ในขณะที่กำลังจะออกไป อานเช่นเดินเข้ามาใกล้ สูดดมกลิ่น กาแฟ”ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ! เสาเธอรู้จักกับผู้อำนวยการ หรือเปล่า? ”

“เอ่อ! ไม่ค่ะ! “เสาส่ายหน้า “ฉันไม่รู้จักผู้อำนวยการ คุณ อานฉันขอตัวนำกาแฟไปเสริฟก่อนนะคะ! ”

อานเช่นจ้องมองด้านหลังเธอ ส่งเสียงออกจากจมูกด้วยความ หยิ่งยโส แววตาปรากฏแสงขึ้นมาแวบหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นแสง จางๆที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

มู่เสวนกาแฟเข้าไปในห้องผู้อำนวยการ ฉันโน่กำลังจัดการ กับเอกสาร กาแฟของท่านค่ะ! ”

“อืม! “เงยหน้าขึ้น ฉันโน่มองมาเสว เขาลุกขึ้นยืน สูท Mancini สีดำเหล็กทำให้ร่างกายของเขาสูงใหญ่และดู เนี้ยบ “คุณต้องรับผิดชอบกาแฟของผม แต่เพียงผู้เดียวนับจาก
“ค่ะ! “เสวทำได้เพียงตอบตกลง คำสั่งของผู้อำนวยการ เธอต้องปฏิบัติตาม

ฉินโนเดินเข้ามาหา เสาก้าวถอยหลังทันที ศีรษะดูเหมือน จะก้มต่ำลง มองไปที่ปลายรองเท้าของตนเองอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอได้กลิ่นยาสูบหอมๆอีกครั้ง

“เลขาม เคยชินหรือยัง ? “เสียงทุ้มต่ำของฉันโนไร้ความ อ่อนโยน ลูบไล้ร่างกายของเธอ นั่งลงบนโซฟาข้างๆ

“ค่ะ”ยังคงตอบคำเดียวเหมือนเดียว เสว่ควรพูดอะไรบ้าง

“คุณตอบเป็นแค่คำว่าค่ะหรือ? “เธอได้ยินเสียงรำคาญของ ฉินโน่ดังขึ้นอีกครั้ง

“ค่ะ! “ตอบกลับโดยสัญชาตญาณ รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง มู่เส

เม้มปากแน่นโดยไม่รู้ตัว รีบเงยหน้าขึ้นมา สบตาเข้ากับฉันโน

เพียงแค่มอง ก็รู้สึก ใจสั่นอย่างอธิบายไม่ได้ขึ้นมาฉับพลัน

มองผู้หญิงที่ไร้ชีวิตชีวาเหมือนท่อนไม้ แววตาของฉันโน่ ปรากฏแสงขึ้นมาแวบหนึ่ง

เสบู่ก้มหน้าอีกครั้ง มือเล็กๆจับถาดอย่างขี้กลัวและตัวสั่น ไม่ เข้าใจว่าทำไมฉินโน่ต้องการไต่สวนตนเอง?

“คุณออกไปได้! “จู่ๆฉินโน่ก็พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หม่ามี ทำไมเพิ่งจะมารับผมล่ะครับ? “ณ ประตูโรงเรียน อนุบาล เด็กชายตัวน้อยหน้าตาสวยงาม ในที่สุดก็รอจนเสบู่มาบริเวณประตูไม่ใครนานแล้ว เหลือเพียงแค่เฉิง

“ขอโทษจ๊ะ เฉิงเฉิง คุณครู ขอโทษค่ะ คุณครูทำให้คุณงานช้าเลย!

ไม่เป็นไรค่ะ คุณ คุณกับลูกชายหน้าตาเหมือนกันมาก จริงๆหน้าเฉิงความสวยจากไหน “เดาดวงตาและของคงเหมือนพ่อ

“เอ่อ”เสกลืนเข้าคายออกอยู่บ้าง เธออย่างอื่นเพราะเฉิงเฉิงไม่ใช่ลูกของตนเอง แต่ดูเหมือนคนรู้จักเธอพูดแบบนี้!

“เฉิงเฉิงบอกลาครูจ๊ะ

“ครับสวัสดีครับคุณครูสือเฉิงเฉิงกล่าวอย่างว่านอน ง่าย หม่าม ผมเหมือนหม่าจริงหรือครับ? ”

เสวก้มหน้ามองเล็กจริงด้วย นับวันเฉิงเฉิงยิ่ง เหมือนตนเองจริงแต่ทว่า

รอคุณครูเดินจากไปไกล เสบู่จูงมือน้อยของลูกชายเฉิง

“แค่ได้กับหม่ามี กินอะไรก็อร่อยครับ!

อื้มเฉิงเฉิงเป็นเด็กจริง! “เสวทอดถอนใจ เด็กคนของเธออยู่ที่ไหนกันนะ? เขาจะมีชีวิตอย่างไรบ้าง? ผู้ชายคนนั้น จะรักและเอ็นดูเขาไหม?

แค่นึกถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลออกมา

“หม่าม หม่ามีร้องไห้ทำไมครับ? เฉิงเฉิงไม่เชื่อฟังอะไรหรือ ครับ? “เงยหน้าขึ้น มองเสาด้วยความเป็นห่วง เฉิงเฉิงทำตัวไม่ ถูก กล่าวต่อว่า จากนี้ไปผมจะไม่เร่งหม่ามีแล้ว ถ้าหม่ามียังไม่ เลิกงาน เฉิงเฉิงก็จะรอหม่ามีที่ประตูครับ!

“เฉิงเฉิง เปล่าจ๊ะ หม่ามีไม่ได้ร้องไห้ แค่ฝุ่นเข้าตา! “เสรีบ อธิบายอย่างรู้สึกผิด

“แต่ไม่มีลมสักหน่อยครับ แล้วจะมีทรายได้ยังไง? ”

ใบหน้าเรียวขาวสะอาดเผยรอยยิ้มออกมาเฉิงเฉิง ฉลาด จริงๆเลย หม่ามีจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป! กลับบ้านกันเถอะ หม่ามี จะซื้อของอร่อยๆ ให้เฉิงเฉิงกิน!

ณ คฤหาสน์ตระกูลฉิน

“คุณพ่อ กลับมาแล้ว? “เด็กผู้ชายหน้าตาดีที่มีความขี้อายนิด หน่อยวิ่งลงบันไดมา มองเห็นฉันโน ดูเหมือนจะมีความสุขเป็น

พิเศษ

“เทียนหยู่! ” ฉันโน่อุ้มเขาขึ้นมาเป็นเด็กดีหรือเปล่า ครับ? ”

“ครับ!

คุณปู่บอกว่าเทียนหยู่เป็นเด็กดีมากๆเลย
“อืม! “ฉันโน่คลี่ยิ้มบางๆ แล้วคุณล่ะ?”

“อยู่ในห้องหนังสือครับ! “เทียนหยู่ตอบพร้อมชี้ไปที่ห้อง

หนังสือชั้นบน

“คุณพ่อ คุณพ่อจะไปหาคุณหรือครับ?”

“ครับ เทียนหย่เล่นคนเดียวไปก่อนนะ อาบน้ำรอพ่อ อีกสักพัก จะไปเล่านิทานให้ฟัง! ”

“ครับ งั้นเทียนหยไปก่อนนะ! “เทียนหมู่ผละออกจากอ้อม กอดของฉัน โน่”คุณพ่อรีบไปเถอะครับ

“จ้า! “ฉันโนมองแผ่นหลังของลูกชาย ในสมองนึกถึง ใบหน้าเล็กที่บอบบางนั้น เขาคิดไม่ถึงว่า เพียงแค่คืนเดียว เขาก็มีลูกชายเป็นของตนเอง