ตอนที่ 10 กาแฟยามเช้า

เสาหันไปมองเห็นเลขาเกาสีหน้าจริงจังยืนด้านหลังเธอ”สวัสดี ค่ะ ฉันชื่อมเสว! ‘

พยักหน้าเบาๆ เลขาเกาดูสุภาพมากแต่กลับกล่าวอย่างเห็น ห่าง : “ยินดีต้อนรับสู่บริษัทฉินซื่อ

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ! “เสวกล่าวอย่างถ่อมตัว

เลขาเกาพาเธอไปทำความคุ้นเคยกับสถานที่ทำงาน จัดแจง ให้เธอทำงานส่วนต้อนรับหน้าห้องเลขา หน้าที่รับผิดชอบคือ ต้อนรับแขก ช่วยกันบุคคลไม่สำคัญให้แก่ผู้อำนวยการรับส่ง เอกสาร รับโทรศัพท์

“คุณ คุณสามารถทำได้ไหม? “เลขาเกาสอบถามหลังจาก มอบหมายงานเสร็จ

“น่าจะได้ค่ะ! “เสตอบ

“เลขาม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณและฉันเราต่างคือเลขาของผู้ อำนวยการ ท่านไม่ชอบคำว่าน่าจะ ให้ตอบว่าได้หรือไม่ได้ คุณ ทำได้ไหม? ”

“ทำได้ค่ะ! ” มู่เสวกล่าวด้วยความกล้าหาญ

เลขาเก้ายิ้มบางๆ “ฉันจะพยายามสอนงานคุณอย่างเต็มที่ ถ้า มีตรงไหนไม่เข้าใจสามารถมาถามฉันได้ ฉันลงไปหยิบเอกสารก่อนนะ! ”

“ค่ะ! “มเสสูดลมหายใจเข้าลึกและนั่งลงไป

อีกด้านหนึ่ง ประตูห้องผู้อำนวยการเปิดออก เสวลุกขึ้นยืน

ทันที

“กาแฟ!” ฉันโน่รออยู่นานไม่พบกาแฟช่วงเช้าแก้วแรกของ

ตนเอง

“ค่ะ! ” มู่เลวรีบไปช่วยชงกาแฟให้แก่เขาทันที

วิ่งไปที่ห้องกาแฟ เธอรู้สึกเหมือนมีหนามยอกอย่างไม่คาดคิด อดไม่ได้ที่จะหันกลับมา จึงชนเข้ากับสระน้ำลึก จนตัวสั่นอย่าง ห้ามไม่ได้ หลับตาปี และวิ่งไปต่อ

ทำไมผู้อำนวยการถึงมองเธอแบบนั้น? หรือว่าเธอทำอะไร ผิด? แย่แล้ว เธอลืมสิ่งที่เลขาเกาบอกอันดับแรกเมื่อเช้าได้ อย่างไร หลังจากที่ผู้อำนวยการเข้าห้องไป ต้องเสริฟกาแฟช่วง เช้าทันที? นี่ก็อยู่ในหน้าที่ของเธอ ตอนนี้เธอทำได้เพียงงาน เบ็ดเตล็ดเท่านั้น!

สูดลมหายใจเข้าลึก มู่เสวชงกาแฟหนึ่งแก้วอย่างชำนาญ กลิ่นหอมฟุ้งกระจาย นำไปเสริฟให้แก่ฉันโน

ยิ่งเข้าใกล้ห้องทำงาน ในใจก็สั่นเหมือนลูกกวางตัวน้อย ทำงานวันแรก เผชิญหน้ากับผู้อำนวยการที่เอาจริงเอาจังเช่นนี้ เธอกลัวตนเองทำพลาดจนถูกไล่ออก

สูดหายใจลึกอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็ยกมือขึ้นเคาะประตูไม้มะฮอกกานีหนา

“เข้ามา” เสียงทุ้มน่าดึงดูดดังมาจากด้านใน ทำให้เสวตื่น ตระหนกทันที เสียงนี้ ทำไมเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

รู้สึกงงๆทันที มู่เสบู่สูดลมหายใจพร้อมกับผลักประตูเข้าไป “ผู้

อ่านวยการ กาแฟของท่านค่ะ!

“อืม ไปได้ไม่เงยหน้าขึ้นมา ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานยังคง ฝังตัวอยู่ในเอกสาร แสงจากพระอาทิตย์ในยามเช้าส่องแสงเข้า มาทางหน้าต่าง ภายใต้แสงสีทอง ทำให้ทั้งตัวของเขาถูกเคลือบ ด้วยรูรับแสงแวววาว จนทำให้คนไม่กล้ามองเข้าไปตรงๆ

“ค่ะ! “เสวนกาแฟวางลงบนโต๊ะ พันตัวจะเดินออกไป

“รอก่อน! “จู่ๆคนด้านหลังโต๊ะก็เงยหน้าขึ้นมา

“ค่ะ! “หันกลับมา แทบจะในทันที เธอสบเข้ากับดวงตาลึก ของเขา

มีกลิ่นอายความเย็นชาในดวงตาคู่นั้น ทำให้คนไม่กล้าเข้า ใกล้ แต่ความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่อาจเพิกเฉยได้นั้น กลับทำให้ คนต้องการเข้าใกล้

“คุณชงกาแฟเองหรือ? “ฉันโน่ถอนสายตา หันมาให้ความ สนใจกาแฟแก้วนี้แทน ได้กลิ่นรสชาติแท้ๆจากบราซิล

“ค่ะ! ” มู่เสวก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว หน้าแดงก่ำ เธอไม่ค่อยได้ คบค้าสมาคมกับผู้ชาย จึงหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้
เขาจ้องมองเธอ มองอยู่สักพัก ไม่พูดอะไรออกมา

“ผู้อำนวยการมีอะไรอีกไหมคะ? “ในที่สุดมู่เสอดไม่ได้ต้อง ถามออกมา เธอรู้สึกว่าตนเองยืนอยู่นานแล้ว ส่วนเขาก็เอาแต่ มองเธอ ราวกับว่าจะเห็นส่วนลึกของจิตวิญญาณของเธอ

ฉันโนยกกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งคำ รู้สึกหวานอร่อย พอใจ มากออกไปได้แล้ว! ”

“ค่ะ! “เสวพยักหน้า ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ผ่านไปหนึ่งวัน เสาจึงเริ่มคุ้นเคยกับกระบวนการทั้งหมดของ เลขาผู้อำนวยการ จนถึงช่วงบ่าย เลขาเกาพาหญิงสาวคนหนึ่ง เข้ามา ดูเหมือนเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เมื่อเห็นเส หญิงสาวคนนั้นทักทายด้วยรอยยิ้มทันที “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเซี่ยง จิ้ง เพิ่งจะมาเริ่มงานที่นี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมเสว! “เสาทักทายเธอกลับไปอย่าง สุภาพ

ในขณะนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับส้นสู งบางๆ มู่เสวกับเซี่ยงจิ้งยืนขึ้นด้วยความเคารพทันที เพราะเพิ่ง มาใหม่ ทั้งสองยังไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ ไม่รู้ว่าคนที่เข้ามา คือใคร!

หญิงสาวคนนั้นสวมชุดสีน้ำเงินคอวี คอเสื้อแหวกลึกมาก จน แทบจะเห็นร่องอกรางๆของเธอแล้ว ร่างผอมสูง ดูงดงาม เมื่อ มองเห็นมู่เสวกับเซี่ยงจิ้งเธอหรี่ตาลง และในตอนนี้ เลขาเกาเพิ่ง ออกมาจากห้องเลขา เธอเปลี่ยนสีหน้าทันที “พี่เกา เด็กใหม่หรือ?

“อืม! อานเช่น สองคนนี้คือเลขาใหม่เสวกับเซี่ยงจิ้ง จากนี้ ไปตอนฉันไม่อยู่เธอต้องสอนงานพวกหล่อนนะ!

“แน่นอน เรื่องที่พี่เกามอบหมาย อานเช่นจะไม่ทำได้

อย่างไร? “คำตอบที่สุภาพและชาญฉลาด เธอเป็นคนมีวาทศิลป์

“กริ๊งกริ๊ง! “เครื่องเรียกเฉพาะของห้องผู้อำนวยการดังขึ้น เสว่กำลังจะเดินเข้าไปรับ กลับถูกเบียดจากด้านข้าง พบว่าอาน เช่นสาวเท้ายาวเข้ามา เพื่อรับสาย กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล : “ผู้ อำนวยการ มีอะไรให้รับใช้คะ?

“กาแฟ! ”

“ค่ะ! “อานเช่นวางสาย รีบไปชงกาแฟ

ส่วนมู่เสวกับเซี่ยงจิ้งก็รับผิดชอบหน้าที่ของตนเองไป

ผ่านไปไม่นาน ก็เห็นอานเช่นเดินหน้างอออกมาจากห้องของผู้ อำนวยการกวาดตามองเสวีที่หนึ่ง และกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ สบอารมณ์ : “เสบู่ผู้อำนวยการบอกว่า ให้เธอชงกาแฟมาให้ หน่อย! “