ตอนที่ 13 คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด

“เสี่ยวเสว! รอเดี๋ยว ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ! “หญิงวัยกลางคน คน นรีบพูดขึ้น

เสวกับหมี่หญิงสบตากัน หมหลังเธอพาเฉิงเฉิงออกไปก่อน ฉันจะรีบตามไป!

“ได้! “หมี่หลิงจูงมือเฉิงเฉิงเดินออกจากสุสาน

“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณ! “เสวตอบปฏิเสธอย่างไม่ แยแส

“เสี่ยวเสา ฉันรู้ว่าเธอโทษฉัน! แต่ตอนแรกฉันไม่มีทาง

จริงๆ!

“เหอะ! “เสน่หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “ขอโทษนะคะ ฉัน ต้องไปแล้ว! ”

“เสี่ยวเสว! “หญิงวัยกลางคนรีบตะโกนขึ้น ให้โอกาสแม่สัก ครั้งเถอะ แม่ผิดไปแล้ว! ”

“ช้าไปแล้วล่ะ! “เสวยิ้มอย่างเย็นชา “ตั้งแต่วันนั้นที่คุณทอด ทิ้งฉันกับมู่เซียวไป คุณได้สูญเสียคุณสมบัติในการเป็นแม่ ถ้าไม่ เพราะคุณ บางที บางทีมเชียวคงไม่ตาย!

“แม่….” ตาไหลรินออกมาจากดวงตาของหญิงวัยกลาง คน แม่ผิดไปแล้วจริงๆ! ”
“คุณไปขอโทษกับมู่เซียวเถอะ! ถ้าเขาให้อภัย ฉันก็จะให้ อภัย แต่ฉันกลับไม่สามารถได้ยินเขาพูดว่าให้อภัยคุณได้อีกต่อ ไป! เพราะเมื่อพลาดอะไรไปแล้ว ก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ อีกจริงๆ! เหมือนกับชีวิต สูญเสียไปแล้วก็สูญเสียตลอดไป กล่าวจบ เธอยึดหลังตรง เดินผ่านเธอไป ในจังหวะที่เฉียดกัน เธอมองตรงไปข้างหน้า ไม่อยากมองเห็นน้ำตาของเธอ

ก้าวยาวเดินออกไป แต่ที่ขอบตานั้น น้ำตายังคงไหลออกมา อย่างห้ามไม่ได้ แม่ของเธอ ตอนที่เธอกับเขียวสูญเสียพ่อ คิด ไม่ถึงว่าจะทอดทิ้งพวกเธอไปแต่งงานกับคนอื่น!

วันนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอให้เธอให้อภัย?

วิ่งอย่างสุดกำลัง มู่เสว่คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด

“โครม เสียงดังขึ้น ชนเข้ากับอ้อมอกของคนๆหนึ่ง กลิ่นยาสูบ หอมๆลอยออกมา เธอถูกชนอย่างโซซัดโซเซ เกือบล้มลงกับพื้น แต่ถูกคนที่เธอชนเข้ายื่นมือออกมาช่วยพยุงไว้

ดอกเบญจมาศสีขาวที่มีกลิ่นหอมกระจายอยู่บนพื้น ฝ่ายชาย ยื่นมือออกมาพยุงเสร่ คำรามออกมา “คุณทำอะไรลงไป? ”

“ขอโทษค่ะ! “น้ำตาไหลอาบสองแก้ม เสรีบขอโทษขอ โพยทันที กลับประหลาดใจทันที เสียงแบบนี้?

“คุณมักจะบุ่มบ่ามเช่นนี้หรือ? “เสียงทุ้มต่ำตั้งอยู่บนศีรษะ

เงยหน้าอย่างตกใจ สมองของเสว่ส่งเสียงหึ่งๆระเบิดออกมา ก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ “ผะ ผู้อำนวยการ ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่? ”

“คุณล่ะ? “ฉินโน่จ้องมองเธอ ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงจะถาม ออกมา ด้วยเสียงทุ้ม

“ปัดกวาดหลุมศพค่ะ!” เสาคิดในใจ สิ่งที่เธอถามมันก็ แปลกจริงๆ ผู้อำนวยการมาที่นี่ เกรงว่าต้องมาปัดกวาดหลุม ศพ! ไม่งั้นจะมาเดินเล่นที่สุสานหรือ?

“อืม! “เขาฮัมเบาๆ ยังคงมองเธอ ไม่พูดอะไรออกมา ทั้งสอง ยืนอยู่ตรงทางเดินเล็กๆของสุสาน เขาไม่พูดจา มู่เสวก็ไม่รู้ว่า ควรจะพูดอะไร

มองไปที่ร่างกายตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ในใจรู้สึก ตึงเครียดขึ้นมา อย่างไม่มีเหตุผล “ผะ ผู้อำนวยการคะ ฉันไป ช่วยซื้อดอกไม้ให้ท่านนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ!!

“ไม่ต้อง! “เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีดำของฉันโน่และกางเกงขายาว สีดำที่ดูดีแสดงให้เห็นสรีระที่แข็งแรงและเรียวขาที่ทรงพลัง ท่าทางที่เฉยเมยเต็มไปด้วยสีหน้าที่เย่อหยิ่ง มองไปที่ดอก เบญจมาศที่หล่นอยู่บนพื้น

มู่เสบู่คุกเข่าลงไปทันที”งั้นฉันจะช่วยท่านเก็บขึ้นมา! ”

“อืม!

โชคดีที่ดอกเบญจมาศไม่เสียหาย มู่เสวรู้สึกเสียใจ ที่ตนเอง บุ่มบ่ามเกินไป นึกไม่ถึงว่าจะชนกับผู้อำนวยการ ดอกเบญจมาศ บนพื้นถูกจัดเป็นระเบียบอยู่ในมือของเสวอย่างคล่องแคล่วว่องไว ในไม่ช้ามันก็กลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนตอนซื้อมาจาก ร้านดอกไม้

ฉันโน่มองเธอนั่งยองๆจัดดอกไม้เป็นระเบียบอย่างตั้งใจ เขาค่อยๆหรี่ตาลง มองอารมณ์ในแววตาไม่ออก

จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย มุมปากของเสาโค้งขึ้น ยังดี ไม่ได้ โชคร้ายมาก

ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาด้านบน รีบหุบยิ้มทันที เงยหน้าขึ้น

สบเข้ากับสายตาลึกซึ้งของฉันโน่

ที่แท้เธอมีรอยยิ้มที่สวยงามมากเช่นนี้ รอยยิ้มนั้นเหมือนมนต์ สะกด เขย่าหัวใจของฉันโนทันที

รอยยิ้มแบบนี้ ค่อนข้างสงบ ค่อนข้างพึงพอใจ เหมือนดอกไม้

ที่เบ่งบานในทุ่งกว้าง ไม่ได้แพรวพราว แต่กลับสามารถสร้าง

ความงดงามให้กับภูเขาทั้งลูก

มองข้ามแววตาที่ซับซ้อนของฉันโน่ เสวลุกขึ้นยืนอย่าง อึดอัดใจ ยื่นดอกไม้ให้ผู้อำนวยการ ดอกไม้ของท่านค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ!”

ฉินโน่รับดอกไม้มา มือของทั้งสองสัมผัสกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางอย่าง เสรีบดึงมือออกทันที ฉันโน พยักหน้าเล็กน้อย ไม่แสดงออกมากเกินไป

“งะงั้น ผู้อำนวยการ ฉันขอตัวไปก่อนนะคะ! “เสาโค้ง ค่านับลา
“อืม! “ส่งเสียงเบาๆง่ายๆอีกครั้ง”อืม”

มู่เสน่หันตัวอย่างรวดเร็ว หลบหลีกออกไปอย่างรวดเร็วเหมือน

วิ่งหนีผี

แต่เขากลับมองแผ่นหลังของเธอ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้น จึงหันตัว เดินไปทางสุสานอีกครั้ง

พระเจ้า! คิดไม่ถึงว่าเธอจะชนเข้ากับผู้อำนวยการที่สุสาน แต่ วันนี้ไม่ใช่วันเชงเม้ง เป็นไปได้ไหมว่าญาติของผู้อำนวยการเสีย ชีวิตวันเดียวกับน้องชายของเธอ?

มู่เสบู่วิ่งไปประมาณสิบกว่าเมตร จึงหยุดลง หันกลับไปด้วย ความสงสัย เธอมองเห็นร่างสูงใหญ่ของฉันโง่มุ่งหน้าไปทาง ทิศตะวันออกของสุสาน และที่ตรงนั้น ก็เป็นสถานที่ฝังศพคุณพ่อ ของเธอเช่นกัน

คุณพ่อของเสว่เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฝังไว้ทาง ด้านทิศตะวันออกของสุสาน เมื่อเขียวจากไปเธออยากฝั่ง เซียวและคุณพ่อไว้ด้วยกัน แต่ว่า ตรงนั้นไม่มีที่แล้ว

คิดไม่ถึงว่าญาติของผู้อำนวยการก็ฝังอยู่ตรงนั้นด้วย

เสวถอนหายใจ พ่อคะ ขอโทษด้วย เดิมทีวันนี้อยากจะมาพบ พ่อเหมือนกัน ไว้ครั้งหน้าแทนนะรอครบรอบวันตายเดือนหน้า ของพ่อ เสี่ยวเสว่จะกลับมาหา