ตอนที่ 1 เธอไม่ได้ป่วย

“ถอดเสื้อผ้าออก นอนลงบนเตียง กางขาออกจากกัน ! “คุณ หมอในเสื้อกาวน์สั่ง

บนเตียงผ่าตัดสีน้ำเงิน หญิงสาวรูปร่างผอมบางหลับตาลง อย่างอัปยศ ขนตายาวดั่งปีกผีเสื้อบางเบา สวยงามแม้ไร้การ เคลื่อนไหว ริมฝีปากแดงที่ละเอียดอ่อน เม้มเข้าหากันเบาๆ มุม ปากแผ่กระจายโค้งแห่งความเศร้าเสียใจ

ความรู้สึกขนขมแพร่กระจายลึกลงไปในใจ มู่เสน่ในวัยสิบเจ็ด ปีฟังคำสั่งจากคุณหมอด้วยความอัปยศอดสู ถอดเสื้อผ้าออก ด้วยความรู้สึกชา เอนกายลงบนเตียงผ่าตัดรอการตรวจของคุณ หมอ

ดูเหมือนมู่เสว่จะรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกของ แพทย์หญิงวัยกลางคน หล่อนจะต้องคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงเห็น แก่เงินอย่างแน่นอน

นี่คือครั้งแรก ที่มีเสน่เปลือยกายตนเองต่อหน้าผู้อื่น

แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านของห้องตรวจ สว่างเสียจนทำให้คน ลืมตาไม่ขึ้น แต่ทว่าหัวใจของเธอกลับมืดมน เพราะเธอรับงานที่ ถูกสังคมรังเกียจเช่นนี้———แม่อุ้มบุญ

เธอเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดปี

คุณหมอตรวจร่างกายส่วนล่างของเธอ จากนั้น เสาได้ยินเสียงพูดอย่างเย็นชา : “เสร็จเรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าได้

มู่เสวีเริ่มสวมใส่เสื้อผ้า ทอดถอนใจออกมายาวๆ ในที่สุดก็ ผ่านด่านนี้ เมื่อผ่านด่านนี้ เธอก็สามารถได้รับเงินครึ่งหนึ่ง

ใบหน้าของเธอขาวเนียนสะอาด ผมสีด่าทิ้งตัวลงด้านหลัง เสื้อยืดตัวใหญ่คลุมไหล่บอบบางของเธอ ท่าทางขี้ขลาดนั้น ดู อ่อนแอและอับจนหนทาง

ผู้ชายในชุดสูทคนหนึ่งกำลังรออยู่ที่ประตู เมื่อมองเห็นเส ถูกคุณหมอพาออกมาส่ง หลังจากเขากวาดตามองเสว่ จึงถาม เสียงทุ้ม “คุณหมอหลี่ ผลการตรวจเป็นอย่างไรบ้างครับ?

“คุณชายเหมาวางใจได้ เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ ไม่มีโรคทางนารี เวช! “คุณหมอหลีไม่ได้หลบเลี่ยง กล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หน้าของเสวกลายเป็นสีแดง ไม่กล้ามองผู้ชายตรงหน้า เขารู้ เพียงว่าเขาคือตัวแทนของคนที่ต้องการให้เธอเป็นแม่อุ้มบุญ ส่วนคนนั้นจะเป็นอย่างไร เสวไม่รู้เลยสักนิดเดียว ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจะสูงเตี้ยอ้วนหรือว่าผอม รู้แค่เพียงคนผู้นั้นให้เงินห้าล้านเพื่อ อุ้มบุญ ไม่มีอะไรต้องสงสัยเลย นั่นคือบุคคลลึกลับ

“คุณไปกันเถอะ! ” เหมาจ๋อเหยียนพามเสาขึ้นรถหลังจาก พูดคุยไม่กี่ประโยคกับคุณหมอหลี จากนั้นรถได้ขับเข้าไปใน คฤหาสน์ชิงหวินซาน

“คุณมู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จนถึงก่อนตั้งครรภ์ เพื่อรับรอง ความบริสุทธิ์ของเด็ก นายจ้างได้สั่งว่าคุณไม่สามารถออกจาก คฤหาสน์ได้อีก ตลอดจนหลังจากตั้งครรภ์ นายจ้างจะจ่ายค่าตอบแทนให้คุณเป็นจำนวนมาก คุณไม่ต้องกังวลเรื่องอาการ

ป่วยของน้องชาย เงินจำนวนนั้นจะถูกโอนเข้าบัญชีวันนี้ เสวทอดถอนใจฉัน ออกไปไม่ได้แต่สามารถใช้โทรศัพท์ได้

ไหมคะ?

“แน่นอน! ” เหมาซื้อเหยียนกล่าวด้วยท่าทางอ่อนโยน “คุณ นี่ไม่ใช่การจํากัดอิสระของคุณ แต่นายจ้างจ่ายค่าตอบแทนแพง เช่นนี้ แน่นอนว่าคุณต้องมีความรับผิดชอบต่อเขา ใช่ไหม ครับ! ”

“ค่ะ! ” มือเล็กๆ ที่อยู่ไม่เป็นสุขของเสาประสานเข้าด้วยกัน

“คุณ ในห้องชั้นบนมีเสื้อผ้า และของใช้ในชีวิตประจำวันทุก อย่าง หลังจากนี้ทุกวันผมจะมาส่งอาหาร คุณ ขั้นตอนทาง ทนายความจัดการแล้ว เพียงคุณเซ็นชื่อก็เป็นอันเรียบร้อย

“โอ้! “เสาชะงักงัน แต่เพื่อน้องชาย เธอจึงเซ็นลงไป

เมื่อขีดเขียนลายเซ็นลงบนกระดาษ หัวใจของเสวก็รู้สึก สับสน เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร เธอเซ็นลงไปแบบนี้ เท่ากับทำลายชีวิตของตนเอง แต่ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว! น้องชาย กําลังรอค่าผ่าตัด เธอเซ็นชื่อไปด้วยน้ำตา ส่งให้เหมาจ๋อเหยียน “คุณชายเหมา งั้น งั้นคืนนี้เขา เขาจะมาไหมคะ? ”

“ครับ คืนนี้เขาจะมา”

“คุณมู่ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ นี่คือข้อสัญญา ส่วนนี้ของ คุณเก็บเอาไว้ให้ดี! “เหมาซื้อเหยียนหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์

คฤหาสน์ใหญ่อย่างนี้ เหลือไว้เพียงเสวคนเดียว เธอรอ ค่ำคืนที่กำลังจะมาถึงด้วยความตื่นตระหนก เธอกำลังจะขายตัว ไม่สิ ขายไปเรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกประหม่าอยู่บ้าง ไม่รู้ว่านายจ้างจะเป็นคน อย่างไร?

เปิดประตูห้องนอนชั้นสองออก ก็ตกตะลึงทันทีกับการจัดแต่ง ห้องด้านใน มันถูกออกแบบอย่างเรียบง่าย ตกแต่งด้วยสีขาวดำ ดูสวยและสง่างาม แม้แต่ผ้าปูเตียงก็เป็นสีขาว ขาวสะอาดเสียจน ทำให้คนรู้สึกใจพ่อ เสาคิดว่า คนผู้นั้นจะรักสะอาดเกินไปหรือ ไม่?

ชุดเฟอร์นิเจอร์สีขาวสำหรับเด็กผู้หญิง เหมือนกับเตรียมมา เพื่อเธอ เตียงขนาดใหญ่และโต๊ะหัวเตียง เมื่อเปิดตู้ออก เสื้อผ้า ใหม่ทั้งหมดภายใน เธอล้วนไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มองก็รู้ว่ามี ยี่ห้อ

เธอไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น เธอแค่ต้องการสิ้นสุดสัญญานี้โดยเร็ว แล้วรีบกลับไปโรงเรียน เพื่อศึกษาเล่าเรียนต่อไป จึงอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย รอการมาถึงของผู้อุปถัมภ์

เวลาสี่ทุ่มตรง รถเบนท์ลีย์สีดำไม่มีทะเบียนปรากฏในลาน ของคฤหาสน์

หัวใจของมู่เสาเต้นอย่างกระวนกระวายไม่ยอมหยุดทันที เขา มาแล้ว คนผู้นั้นมาแล้ว!
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ยืนอยู่ที่ประตูห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง เสียงรองเท้าหนังเหยียบพื้นหินอ่อนค่อยๆดังใกล้เข้ามา เสียง ฝีเท้าหยุดลงที่ประตู จากนั้นจึงค่อยๆก้าวมาหาเธอ หัวใจของ เธอเต้นเหมือนแทบจะพุ่งออกมาจากลำคอ

ทันใดนั้นเอง ประตูเปิดออก ร่างสูงใหญ่ปรากฏสู่สายตา รองเท้าหนังมันวาว กางเกงสแล็คทรงตรง เงยหน้ามองอีกครั้ง ร่างสูงชะลูด สัดส่วนที่เหมาะสม ไม่มีไขมันส่วนเกิน เพียงแต่ ใบหน้าของเขาสวมหน้ากากจิ้งจอกที่ใช้ทั่วไปในงานเต้นรํา

หัวใจของมู่เสบู่เต้นแรง รู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมาฉับพลัน จน เกือบจะทรงตัวยืนไม่ไหว

สายตาเฉียบคมของฝ่ายชายกวาดมองใบหน้าน้อยๆที่ดูไม่

สบายของเสว่และเอ่ยถามว่า “คุณชื่อเสว? “