ตอนที่ 18 รับประทานอาหารร่วมกัน

“เงยหน้าขึ้นมา! “มุมปากของฉันโน่กระตุกขึ้น เสียงยิ่งเพิ่ม ความดึงดูด คุณชอบมองปลายเท้าพูดกับคนอื่นหรือไง?

“อ่า! “เธอหน้าแดง เงยหน้าขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน ปะทะ เข้ากับภายในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา

มองเข้าไปในดวงตาลึกซึ้งของเขา แวววาวเหมือนอัญมณีสีดำ ทำให้คนที่ไม่ระวังติดอยู่ในนั้นได้

“ทำได้หรือทําไม่ได้? “เขาถามอย่างจริงจัง

“ได้ค่ะ!” เสาสูดลมหายใจเข้าลึก ตอบออกมาอย่างแน่ว

แน่

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะลองพยายามดู ในโลกของเธอไม่มี คำว่าล้มเหลว เพราะว่า เธอไม่ยินยอมให้ตนเองล้มเหลว เธอมี เฉิงเฉิงที่ต้องดูแล เฉิงเฉิงคือที่มาของความมั่นใจของเธอ

“ดีมาก ! เป็นคำตอบที่ผมหวังจะได้ยินมัน! “เขากล่าว

“ขอบคุณสำหรับความเมตตาของผู้อำนวยการ! “เสกล่าว ขอบคุณจากใจจริง

“ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ! “เขามองด้วยสายตาลึกซึ้งและพูดกับเธอ

“อะไรนะคะ? “เธอชะงักงัน คิดว่าฟังผิดไป
เก็บของให้เรียบร้อย เลิกงาน ไปกินข้าวด้วยกัน! “เขาดื่ม กาแฟ ลุกขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่มาพร้อมกับความรู้สึกบีบคั้นที่ปะทะ เข้าใส่

“ผู้อ่านวยการ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันยังมีธุระ! ขอตัวก่อน ค่ะ! ” เธอต้องไปรับลูกชาย เย็นขนาดนี้แล้ว พระเจ้า เธอไปสาย

แล้ว!

วิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ฉันโนมึนงง นี่คือครั้งแรก เขาถูกผู้ หญิงปฏิเสธ!

มองร่างของเสว่จากไปอย่างรวดเร็ว ฉันโน่ก็เดินตามไป เสวลงไปชั้นล่าง ออกจากประตูบริษัทแล้วตรงไปที่ป้ายรถเมล์ แต่ดูเหมือนว่ารถเมล์จะเป็นศัตรูกับเธอ นึกไม่ถึงว่าจะไม่มา

ฉันโนเคลื่อนรถบูกัตติออกจากประตูใหญ่ของบริษัทอย่าง ช้าๆ สายตาด้านข้างมองเห็นร่างเพรียวอยู่หน้าป้ายรถเมล์ เธอ กำลังมองนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนรน

สายตาแหลมคมจับจ้องที่ร่างนั้นไม่ไปไหน

มู่เสวรอรถเมล์อย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาที่ จับจ้องมาที่ตนเอง

สัญชาตญาณที่อธิบายไม่ได้ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองไปที่ถนน มีคนซะที่ไหนกัน มีแค่เพียงรถขับสวนไปมา สาย หน้าเงียบๆคนเดียว

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มู่เสวตกใจสะดุ้ง รีบรับสายทันที

“เสี่ยวเสว เกิดอะไรขึ้น? ฉันรับเฉิงเฉิงกลับมาแล้ว เธอไม่ต้อง รีบนะ ตรงกลับบ้านได้เลย! เสียงหมี่หลิงดังออกมาจากปลาย สาย

“ขอบคุณนะ หมีหลง! “เธอกำลังรีบ คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะช่วย รับลูกชายของตนเองกลับบ้านแล้ว งั้นก็ดี ไม่งั้นนึกถึงหน้าตาที่ ผิดหวังของเฉิงเฉิง หัวใจของเธอคงเจ็บปวดน่าดู!

วันนี้เหนื่อยมาก เครียดมาก แต่เมื่อนึกถึงเฉิงเฉิง ในใจก็รู้สึก ไม่ว่าจะหนักและเหนื่อยแค่ไหนก็คุ้มค่า

วันนี้คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากจูบระหว่างผู้อำนวยการกับเลขา อาน และคิดไม่ถึงว่าผู้อำนวยการจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ไล่เธอออก พบว่าผู้อำนวยการไม่ใช่วายร้ายจอมอาฆาต ก้ม ลงมองมือที่ลวกแดงของเธอ ทำเรื่องวุ่นวายอีกแต่ไม่โดนไล่ออก

เสน่หัวเราะกับตัวเอง ราวกับถูกหวยไม่มีผิด

สายตาของฉันโน่จ้องมองร่างของเสมาตลอด รถบูกัตติ เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ ในที่สุดก็ผ่านป้ายรถเมล์ไป ร่างเล็กๆ นั้น กลับเริ่มชัดเจนขึ้น

“วันเสาร์นี้จะมีงานเลี้ยงบริษัท เสี่ยวเสว่ เธอเตรียมชุดราตรี หรือยัง? ” เซี่ยงจิ้งถาม

“ต้องใส่ชุดราตรีด้วยหรือ? ” เสผงะไปชั่วขณะไม่ไปร่วมงานได้ไหม? ”
“ไม่ได้หรอก!

ไม่เข้าร่วมได้อย่างไร? *

ในขณะที่กำลังคุยกัน เลขาเกาเดินเข้ามา ประกาศข่าวสาร “วันเสาร์นี้ งานเลี้ยงบริษัท สถานที่คือโรงแรมจีนหย่า สุภาพสตรี แต่งกายด้วยชุดราตรี สุภาพบุรุษแต่งกายด้วยชุดสูท

“เอ่อ! “คิ้วของเสาเลิกขึ้นมา ชุดราตรี! แพงน่าดูเลย!

วันเสาร์เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความวิตกกังวล

โชคยังดี หมี่หลิงมีชุดราตรี สัดส่วนของทั้งสองไม่ต่างกันมาก มู่เสว่จึงขอยืมจากเธอ

หมี่หลิงหาชุดราตรีไซส์เล็กสีขาว ให้ความรู้สึกแบบบราซิล เล็กน้อย หลังจากเสบู่ลองสวมใส่ ทั้งหมี่หญิงและเฉิงเฉิงต่าง มองตาค้าง

“เสี่ยวเสวี เธอน่าจะสวมชุดราตรีแบบเดรสสายเดียว โชว์ กระดูกไหปลาร้าที่สมบูรณ์แบบของเธอออกมา และหน้าอกที่น่า ภาคภูมิใจนี้ โอ้ พระเจ้า ผู้ชายจะพากันเลือดกำเดาไหลหรือ เปล่าเนี่ย!

“คุณป้าหมี่หลิง หม่ามีของผมแต่งตัวโป๊แบบนี้ไม่มีคนคอย ดูแลจะทำอย่างไร? ไม่ได้ละ ผมก็จะไปด้วย ผมจะปกป้องหม่ามี ไม่ปล่อยให้พวกชีกอมาเข้าใกล้! ” เฉิงเฉิงหัวหมุนอย่างร้อนรน

“ฮา! หนุ่มน้อย แบบนี้สิถึงจะดี หาพ่อให้เธอสักคน! ”

“ผมไม่ต้องการพ่อ ผมอยากโตไวๆ ให้หม่ามีแต่งงานกับ ผม! ” เฉิงเฉิงตบหน้าอกของเขาอย่างภาคภูมิใจ “ผมสามารถปกป้องหมาได้ ”

“เหอเหอหมี่หลิง หัวเราะก๊าก เจ้าเด็กน้อย หวงแม่ จริงเลยนะ รอเธอกว่าหม่าของเธอก็แล้ว”

“หม่าของผมจะวันเฉิงเฉิงร้องออกมา

ยอม คุณป้าหมหลังก็ไม่วันแก่

“พวกเราไม่แก่ แก่แปลกหัวเราะดังลั่น ถ้าไม่แก่ นั่นคงกลายเผ่าพันปี

“เอาล่ะ เลิกหัวเราะเสมองตนเองในกระจก “ไม่ได้ ควรโดดเด่นมากเกินอยากอยู่เงียบๆ