ตอนที่ 7 แก่แดด

“คุณป้าหมี่หลิง เฉิงเฉิงคิดถึงคุณป้ามากๆเลย คุณป้าสวยอีก แล้วนะ ช่วงนี้มีคุณอามาจีบคุณป้าเยอะใช่ไหมครับ? ” เฉิง โอบรอบคอหมีหลิง มอบจูบหวานๆลงบนใบหน้าขาวสะอาดของ เธอ

“โอ๊ะ! เด็กดี ให้จูบแม่ทูนหัวซะหวานขนาดนี้! มาให้แม่ ทูนหัวจูบสักฟอดใหญ่หน่อยสิจ๊ะ! “พูดจบ หมี่หลิงโน้มริมฝีปาก แดงเข้าใกล้ ประทับลงบนใบหน้าขาวนุ่มของเฉิงเฉิง

มู่เสมองใบหน้าของลูกชาย ที่มีรอยลิปสติกสีแดงประทับอยู่ เธอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เอาล่ะ เฉิงเฉิงลงมาได้แล้ว ถ้ายังไม่ลง อีกคุณป้าหมหลังจะหวอออกแล้ว!

“หม่ามี้ หวอออกแปลว่าถูกคนเห็นใช่ไหมครับ? งั้นเมื่อกี้เฉิง เฉิงก็หวอออก ถูกคุณอามองเห็นนกน้อยของเฉิงเฉิง! “พูดจบ เฉิงเริ่มทำตัวไม่ถูกขึ้นมา ดูเหมือนจะยุ่งกันไปใหญ่

หมี่หลิงตะลึง จับเฉิงเฉิงลง ตบไหล่มู่เสว่เบาๆ “เอาเถอะ! เสียวเสวีเธอสอนลูกชายของพวกเราอย่างไรกันเนี่ย แก่แดดเสีย จริง! ไม่ทันไรก็รู้จักคำว่าหวอออกเสียแล้ว! ”

“เสี่ยวเสวพวกเธอสองคนอาศัยอยู่ที่นี่เถอะ ถึงอย่างไรก็ยัง ว่างอยู่ ไม่ต้องจ่ายค่าเช่า ไม่ต้องเกรงใจนะ แต่ถ้าเกรงใจจริงๆก็ แค่ทําอาหารให้ฉันกินตอนไม่ได้เชิญใครมา OK?”
“หมิหลัง ฉันต้องขอบคุณเธอมากจริงๆ หลายปีที่ผ่านมาหาก ไม่มีเธอ ฉันไม่รู้ว่าจะมีชีวิตผ่านมาได้อย่างไร! “เสวมองไปที่ อพาร์ตเมนต์แบบสองห้องนอนนี้ ในใจรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

“เธอเนี่ย อย่าเวอร์ไป ทำไมถึงไม่ใช้เงินส่วนนั้น? “จนถึงตอน นี้หมี่หลิงยังไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเสาถึงไม่ยอมแตะเงินห้าล้าน

นั้น ที่ได้รับมาจากการสูญเสียลูกชายของเธอ!

“ฉันไม่อยากใช้เงินที่ได้มาจากการขายลูกชาย ฉันรู้สึกผิดต่อ เขา จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน ถ้าหากฉันใช้เงิน จำนวนนั้น คงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต! ” มู่เสงี่ยิ้มอย่าง

นั่นคือความเจ็บปวดที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ลึกสุดใจ เธอไม่ สามารถลืมความเจ็บปวดนี้ไปได้ตลอดชีวิต!

“เอาเถอะ อย่าคิดมากนะ ไม่ใช้ก็ไม่ต้องใช้ เพียงแต่ว่าเฉิงเฉิง ยิ่งโตยิ่งเหมือนเธอ นอกจากดวงตาคู่นี้ ส่วนอื่นเช่น ใบหน้ารูป ไข่ จมูกเล็กๆ ปากเล็กๆ เหมือนเธอมากๆเลย! นับว่าเป็นวาสนา จริงๆ เด็กคนนี้เธอไม่ได้เก็บมาเสียเที่ยว! “หมี่หลิงยิ่งคิดก็ยิ่ง รู้สึกว่าเฉิงเฉิงเหมือนกับเสวมาก หากไม่รู้เรื่องราวเบื้องหลัง คงไม่มีใครสงสัยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของมู่เสว่

“ใช่แล้ว เด็กคนนี้มีวาสนากับฉัน! ” ดูเหมือนเสน่จะแสดง รอยยิ้มออกมาจากใจจริง เมื่อพูดถึงมู่เฉิงลูกชายของเธอเท่านั้น หลายปีที่ผ่านมา เธอแบกรับภาระเยอะมาก เรียนจบ มหาวิทยาลัยอย่างยากลำบาก และเลี้ยงดูเฉิงเฉิงให้เติบโต
“เอาล่ะ พรุ่งนี้ต้องสมัครงานที่บริษัทฉินชื่อ ไปเตรียมตัวสัก หน่อยเถอะ! “หมี่หลิงหันกลับไปมองเฉิงเฉิงที่กำลังหลับอยู่บน โซฟา “พรุ่งนี้ฉันจะทำหน้าที่จัดการเฉิงเฉิงไปโรงเรียนอนุบาล ใหม่เอง เธอไปสมัครงาน โดยไม่ต้องห่วงนะ บริษัทฉินชื่อเป็น บริษัทใหญ่ ถ้าเธอสมัครงานได้สำเร็จ ชีวิตของเธอกับเฉิงเฉิงจะ ดีขึ้นทันที!

“ขอบคุณเธอมากนะ หมีหลง! ”

“ยังจะเกรงใจฉันอีกหรือ? ” ตบเบาๆลงบนไหล่ของเธออย่าง เคยชิน เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ อย่านอนดึกมากล่ะ! ”

ม! ” เสวพยักหน้า “อืม! ”

วันต่อมา

สำนักงานใหญ่บริษัทฉินชื่อ

“โน่ ได้ยินมาว่าเมื่อวานนายบินกลับมาด้วยชั้นประหยัด ผู้ชายในชุดสูทสีดำขลับเอนหลังบนโซฟา แววตาขี้เล่นมองไปยัง คนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะเจ้านายอย่างประหลาดใจ

“ที่นั่งชั้นหนึ่งเต็มแล้ว! “เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นอย่าง เกียจ ควันสีขาวพ่นออกมาทั่วบริเวณของเขา ทำให้ยากที่จะมอง เห็นการแสดงออกทางสีหน้า ในขณะนี้ มีเพียงแค่ดวงตานกอินทรี ที่แคบยาวคู่นั้นกลับยิงแสงที่คมชัดออกมาในความมืด

ไม่งั้นคงไม่ทันการสัมภาษณ์วันนี้แน่ เดินทางไปทางใต้ติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เซ็นสัญญาอย่างสวยงามและกลับมาด้วยชัยชนะ แต่ฉันโนก็ไม่ยอมพักลง มาบัญชาการด้วยตนเอง รับสมัครพนักงานใหม่เองกับมือ

“ไม่เคยเจอเธอใช่ไหม?

จึงหลี! “ทันใดนั้นเสียงเย็นชาและทุ่มต่ำของผู้ชายก็ดังขึ้น มันมีความเคร่งขรึม และแฝงไว้ด้วยการเตือน เพียงแค่สองคำที่ ฟังดูไม่แสดงความรู้สึกใดๆ แต่จึงหลีกลับรู้ว่าเขาโมโหแล้ว

“เอาล่ะ ถือซะว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกัน ! ” ตามมาด้วยเสียง หัวเราะทุ้ม นิ้วที่คีบบุหรี่ของจึงหลีดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย “ฉัน ไปละ ดูว่าวันนี้จะมีสาวสวยต้องตาต้องใจหรือเปล่า! ถือโอกาส ออกล่าสักหน่อย! ”

สูดควันเข้าปอดหนึ่งที ใบหน้าของฉันโนมืดมนไม่ชัดเจน ทำให้สีหน้าของเขายิ่งแปลกประหลาดมากขึ้น