บทที่ 15 จะโอ้อวดก็ต้องโอ้อวดอย่างมีขอบเขต

หลังจากกินข้าวเสร็จ เฉินห้าวก็ขับรถลัมโบร์กีนีออกไป เมื่อมา ถึงสํานักงานคอนโดเฟียฮุย ที่จอดรถนั้นว่างเปล่า อาจจะเป็น เพราะยังเช้าอยู่ ที่นี่ก็เลยไม่ค่อยมีคนผ่านไปผ่านมา

เฉินห้าวเดินเข้าประตูใหญ่ของบริษัท ก็ได้ยินเสียงว่ามีคน พนักงานสาวสวม ในชุดชุดเครื่องแบบ เธอสวมชุดสูทสีดำ ข้าง ในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว มัดผมหางม้าอย่างง่าย ดูแล้วอวัยวะทั้ง 5 กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก นับว่าเป็นสาวสวยคนหนึ่ง

“ท่านคือคุณเฉินใช่ไหม ก่อนหน้านี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ!

เมื่อสาวสวยคนนี้เอ่ยปาก เฉินห้าวก็รู้ทันทีว่าเธอก็คือคนที่ โทรศัพท์กับเขาเฉารุ่ย เมื่อเห็นเธอวิ่งเหยาะๆเข้ามา เสื้อผ้าบน ร่างกายของเธอขยับไปมา ช่างเย้ายวนใจจริง ๆ

เฉินห้าวยิ้ม เฉายดูสุขุมและตึงเครียดเป็นพิเศษ มือทั้ง 2 ข้างไม่รู้ว่าจะวางไว้ส่วนไหนของร่างกายดี แสดงให้เห็นได้ชัดว่า เธอเป็นมือใหม่

“เพิ่งเรียนจบเหรอ? “เฉินห้าวถามขึ้น

“อืม ค่ะ แต่ว่าฉันก็พยายามเรียนรู้เพื่อที่จะทำให้ลูกค้าพึง พอใจค่ะ! “เฉายตอบราวกับกำลังรายงาน

“งั้นได้ แล้วสัญญาล่ะ ผมจะเซ็นให้ “เฉินห้าวพูดขึ้น
“อยู่ที่ห้องรับรองแขกค่ะ เชิญตามฉันมาทางนี้ค่ะ

เห็นได้ว่าเฉายนำทางอยู่ข้างหน้าอย่างรีบร้อน เฉินห้าว สังเกตจากด้านหลัง พบว่ารูปร่างของเธอไม่เลวเลย อวัยวะทั้ง 5 สมส่วน ถือว่าเป็นสวยคนหนึ่งเลย เพียงแต่ว่าเธอไม่ชอบแต่งตัว จึงทําให้ความสวยของเธอลดลงไม่น้อย หากแต่งตัวสักหน่อย รับรองว่าต้องเป็นผู้หญิงสวยถึง 9 ส่วนเลยทีเดียว

เมื่อเข้าไปข้างใน ก็พบว่ามีเอกสารสัญญาที่เตรียมให้เขาเซ็น วางกองอยู่บนโต๊ะเป็นจำนวนมาก

“เยอะขนาดนี้เลยเหรอ! “เฉินห้าว ตกใจกับงานที่ต้องจัดการ

“ใช่ค่ะ ฉันก็ไม่คิดเลยว่าคุณจะซื้อทั้งตึกแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่เมื่อ วานยังขายไม่ได้เลย คุณนับว่าเป็นเถ้าแก่ใหญ่จริง ๆ”เฉารุ่ยพูด ขึ้นอย่างเลื่อมใส

เฉินห้าวยิ้ม เมื่อพบว่ามีสาวน้อยเลื่อมใสในตัวเขา ในใจเขาก็ แอบดีใจเล็ก ๆ

เขาพลิกสัญญาฉบับหนึ่งพบว่าชื่อนามสกุลและเลขบัตร ประชาชนสามารถปริ้นออกมาได้เลย ขาดก็แต่ในส่วนของการ

ลงนาม

“ช่างเถอะ เซ็นชื่อยุ่งยาก ผมพิมพ์ลายนิ้วมือก็แล้วกัน”เฉิน

ห้าวพูดขึ้น

“แต่ว่า นี่ไม่สอดคล้องกับกฎของบริษัท “เฉารุ่ยพูดขึ้นเสียงเบา
“ไม่มีกฎอะไรทั้งนั้นแหระ ผมเป็นลูกค้า ลูกค้าคือพระเจ้า คำ พูดของพระเจ้าไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้วเหรอ?

เฉินห้าวขี้เกียจที่จะเซ็นที่ละเส้นๆ เพราะถึงอย่างไรในมือของ เขาก็ได้รับโฉนดแล้ว หากอิงตามกฎหมายเขาได้รับสิทธิ์ในการ ถือครองอสังหาริมทรัพย์นั้นแล้ว จะลงนามหรือไม่ ตึกนี้ก็เป็นของ เขา

เฉายตัดสินใจเชื่อเฉินห้าว หยิบหมึกตราประทับขึ้นมา อีกทั้ง ช่วยเปิดหน้าสัญญาที่ต้องการพิมพ์ลายนิ้วมือ ค่อย ๆ ประทับลง ทีละแผ่นๆ

การพิมพ์ลายนิ้วมือนี้ค่อนข้างเสียเวลา ขณะที่พวกเขากำลัง พิมพ์ลายนิ้วมืออยู่นั้นก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกเป็นระยะ ๆ พนักงานและลูกค้าคนอื่นก็ต่างทยอยกันมา

เฉินห้าวพิมพ์ลายนิ้วมืออยู่พักใหญ่ พบว่ายังเหลือสัญญาอีก กว่าครึ่ง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเซ็ง พอเงยหน้าขึ้นมาพบว่าเฉารุ่ย กำลังยิ้มหวานอยู่

“ยิ้มอะไรครับ? “เฉินห้าวถาม

“ฉันเพิ่งถูกจัดให้มาอยู่ฝ่ายขายของตึก 5 คุณซื้อเยอะขนาดนี้ ฉันก็เลยพลอยได้ค่าคอมมิชชั่นด้วยไม่น้อย”เฉารุ่ยพูดขึ้น

“งั้นก็ยินดีด้วยนะครับ”

ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง เฉายได้อนิสงค์จากเขาไม่น้อย หรือถ้า จะพูดให้ถูกต้องก็ต้องพูดว่าต่างได้รับอนิสงค์จากแอพเงินอุดหนุนหมิ่นล้าน

จู่ ๆ เฉารุ่ยก็นึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้เสิร์ฟน้ำชาให้กับเฉินห้าว ดังนั้นก็เลยรีบไปชงชาใส่แก้วที่ใช้ครั้งเดียวมาให้กับเฉินห้าว และในเวลานี้จู่ ๆ ก็มีคนเรียกเธอ : “เฉาย มานี้ รีบไป

ต้อนรับแขกคนสำคัญท่านนี้หน่อย ประธานจ้าวต้องการซื้อรวด

เดียว 10 ห้อง! ”

“แต่ว่าผู้จัดการซุน ตอนนี้ฉันก็กำลังรับรองแขกคนสำคัญอยู่ ค่ะ ประธานเฉินซื้อรวดเดียว 92 ห้องค่ะ”เฉารุ่ยพูดขึ้น

“พูดจาเหลวไหลอะไร สมองมีปัญหาเหรอ? ใครจะมีปัญญา ซื้อ 92ห้อง ตึก 5 ของพวกเรามีทั้งหมด 92 ห้องราคา กว่า100,000,000 หยวน แม้แต่กลุ่มคนเกรงกำไรด้าน อสังหาริมทรัพย์ก็ยังไม่มีปัญญาซื้อ “ผู้จัดการชุนยืนด่าอยู่ตรง นั้น

เฉายลำบากใจ มองไปที่เฉินห้าวแล้วมองไปที่ผู้จัดการซุน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

เฉินห้าวยักคิ้ว พลางพูดขึ้นว่า “ไปเรียกผู้จัดการของคุณมา เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาเอง”

“ได้ค่ะ”เฉารุ่ยเดินไปหาผู้จัดการชุนพลางพูดกระซิบว่า ประธานเฉินที่อยู่ด้านนั้นต้องการคุยกับผู้จัดการ

เมื่อประธานซุนได้ยินดังนั้นก็โมโหและด่าด้วยความโกรธ ว่า “เธอไม่มีตาเหรอ ไม่เห็นเหรอว่าผมกำลังยุ่งอยู่? เธอไปรับมือก็น่าจะพอแล้ว หลายปีนี้คนมาดูส่วนใหญ่ก็แค่มาตากแอร์ จะมีปัญญาซื้อหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ”

เฉารุ่ยยังคงพยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล : “ผู้จัดการชุน แน่นอน ว่าประธานซื้อแล้วจริง ๆ สัญญาก็เซ็นใกล้จะเสร็จแล้ว คุณไปดูก็ จะรู้เอง”

ลูกค้าที่ผู้จัดการชุนบอกว่าเป็น “ลูกค้าวีไอพี”เริ่มไม่พอใจ “ผู้จัดการชุน ผมจะบอกให้นะว่าที่ผมมาที่นี่ก็เพราะเห็นแก่หน้า เพื่อนที่แนะนำมา พนักงานของพวกคุณมีนิสัยแบบนี้เหรอ? ยัง จะมีหน้ามาบอกอีกว่าซื้อ 92 ห้อง ใครจะมีอำนาจทางการเงิน ขนาดนั้นคุณไปเรียกมาให้ผมดูหน่อย จะโอ้อวดก็ต้องมี ขอบเขต! ”

ในขณะนั้นผู้จัดการชุนก็แสดงออกมาว่า “ประธานจ้าวอย่า โกรธเลย ผมจะไล่พนักงานชั่วคราวคนนี้ออกเดี๋ยวนี้ !!

“คุณถูกไล่ออกแล้ว รีบไสหัวไปซะ! “ผู้จัดการซุนหันมาแผด เสียงก้องใส่เฉาย

เฉารุ่ยตกตะลึง ไม่เข้าว่าการที่เธอตั้งใจทำงานขนาดนี้ ทำไม ถึงถูกไล่ออก

เฉินห้าวทนฟังต่อไปไม่ไหว เนื่องจากเฉายถูกไล่ออกเพราะ ตน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น ดังนั้นเขาจึงเดินออกมา หยิบ ทิชชู่เปียกเปียกเช็ดคราบหมึกสีแดงที่ติดมือออก พลางพูดขึ้น ว่า “ทำไมเหรอ? บริษัทอสังหาริมทรัพย์หงเฉิงของพวกคุณ ต้อนรับลูกค้าแบบนี้เหรอ?
“คุณเป็นลูกค้ารายใหญ่เหรอ? ซื้อห้อง 10 ห้องเหรอ? ประธานจ้าวคนนี้ต่างหากที่เป็นลูกค้ารายใหญ่ ผู้จัดการซุนพูด ขึ้นอย่างเหยียดหยาม เขาชี้ไปที่ประธานจ้าวที่อยู่ข้างๆ

ประธานจ้าวที่อยู่ตรงนั้นก็ให้ความร่วมมือโดยการเงยศีรษะ ท่าทางยโสโอหังอย่างยิ่ง