ตอนที่ 69 เจอกับคนพวกเดียวกัน

“จินมู่ตกตะลึงอยู่ชั่วครู่จึงค่อยได้สติ “ช่างบังเอิญจริงๆ วันนี้ท่านอ๋องมีสหายมาเยี่ยมถึงจวนทำอาวุธหน้าไม้มาให้ ท่านอ๋องทรงทอดพระเนตร ในยามนี้น่าจะอยู่ที่ลานฝึก ยุทธ”

“เป็นหน้าไม้เหมือนกันหรือ?” หลินซินเยียนมุ่นคิ้ว แล้วนางก็เข้าใจเรื่องราวได้เกือบจะในทันที

เมื่อคิดดูแล้ว แต่ไหนแต่ไรโม่จื่อเฟิงก็ไม่เคยมีความ หวังในตัวนางว่าจะสามารถสร้างอาวุธหน้าไม้ออกมาได้ ดังนั้นย่อมต้องหาผู้ที่มีพรสวรรค์โดดเด่นคนอื่นๆที่ทำงานนี้ ได้ในเวลาเดียวกัน

เมื่อใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน จึงรู้สึกว่านี่คือลักษณะ ของโม่จื่อเฟิง คนหน้าเนื้อใจเสือเช่นเขาจะสามารถนำเดิม พันกับสตรีเลื่อนลอยเช่นนางได้อย่างไร ทำการลงมือ พร้อมกันทั้งสองทางจึงเป็นลักษณะที่คนหน้าเนื้อใจเสือมัก จะทำ

“ใช่ เป็นอาวุธหน้าไม้ขอรับ” เมื่อจินตอบกลับมา พลันรู้สึกสะดุดใจขึ้นมาทันที “แม่นางหลิน ถ้าไม่เช่นนั้น ของที่ท่านทำไว้ค่อยถวายให้ท่านอ๋องทอดพระเนตรวันอื่น เถิด”

“ท่านกลัวว่าผู้อื่นจะทำดีกว่าข้า แล้วข้าจะขายหน้างั้น หรือ?” หลินซินเยียนมองความคิดของจินมู่ออกได้อย่างรวดเร็ว

จินมู่ส่งเสียงกระแอมไอหลายครั้งอย่างกระอักกระอ่วน การไม่พูดอะไรก็นับว่าเป็นการยอมรับ

หลินซินเยียนกลับหัวเราะร่า “ไม่เป็นไร ไม่มีหมด

สว่านเพชรก็ไม่ยึดอาชีพซ่อมเครื่องเคลือบดินเผา(เปรียบ

เทียบได้ว่า หากไม่ได้มีทักษะที่ยอดเยี่ยม ก็อย่าได้ทำ

อะไรที่เกินความสามารถของตน ดังนั้นในเมื่อข้ากล้าที่จะรับ

งานนี้ย่อมต้องไม่พ่ายให้แก่ผู้ใด

จินมู่ลังเลอยู่เล็กน้อย จึงได้กล่าวว่า “เช่นนั้น ข้าจะพา แม่นางไปพบท่านอ๋องที่ลานฝึกยุทธ์”

“รบกวนท่านแม่ทัพจินปูด้วยเจ้าค่ะ” หลินซินเยียนตอบ ด้วยความเกรงใจ เดินตามหลังเขาไปยังลานฝึกยุทธ์ ใน ช่วงที่กำลังเดินนางพลันคิดถึงอี้เชิงจึงถือโอกาสเอ่ยถาม “ใช่แล้ว แม่ทัพจีนมู่ เรื่องที่คุยกันครั้งก่อนได้ความบ้าง ไหม? แล้วไม่ทราบว่าตอนนี้สามารถติดต่อศิษย์พี่ของท่าน ได้หรือไม่?

จดหมายของข้าได้ให้คนส่งไปแล้ว หากเป็นไปได้ ด้วยดีภายในไม่กี่วันนี้ก็ควรจะถึงมือศิษย์พี่ของข้า อีกสัก สองสามวันรอเขาตอบจดหมายกลับมา ข้าจะให้คำตอบ แก่ท่านอย่างแน่นอน จีนกล่าวอธิบาย

เมื่อหลินซินเยียนได้ยินเช่นนี้ หัวใจก็นับว่าสงบลง ไปแล้วครึ่งหนึ่ง เพียงแค่เขาไม่ลืมก็พอ ถ้าเช่นนั้นก็รบกวนแม่ทัพจินมู่แล้ว หากวันใดต้องใช้สถานที่ของข้า ได้โปรด แม่ทัพจิน.อย่าได้เกรงใจ

แม่นางถือสาเกินไปแล้ว ข้าเองก็ชอบเจ้าเด็กอี้เซิงด้วย “ ใจจริง” จินปูหัวเราะด้วยความสัตย์ซื่อ

ระหว่างที่ทั้งสองสนทนากันก็ได้มาถึงลานฝึกยุทธ์ พิเศษแห่งจวนอ๋อง ที่ประตูใหญ่ลานฝึกยุทธ์มีเหล่าทหาร หลายนายที่รับผิดชอบในการคุ้มกัน เมื่อเห็นจินปูนสตรี เดินเข้ามา ทุกคนล้วนประหลาดใจ แต่กลับเพียงทักทายจิ น ไม่ล่วงเกินถามไถ่ตัวตนของหลินซินเยียน

เหล่าทหารที่อยู่ในจวนอู่เซวียนอ๋องคือคนสนิทของ โม่จื่อเฟิง เรื่องราวมากมายที่เจ้านายไม่กล่าว พวกเขาก็ ไม่จำเป็นต้องถาม มีทหารที่ซื่อสัตย์เช่นนี้ก็ไม่แปลกใจที่ อำนาจของโม่จื่อเฟิงจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ที่ด้านข้างลานยิงธนู บุรุษชุดดำหนึ่งชุดขาวหนึ่ง

กำลังเล่นกับหน้าไม้ที่อยู่ในมือ บนเป้าธนูที่อยู่ห่างออก ไป เป้าสีแดงตรงกลางถูกเสียบไปด้วยลูกศรหลายสิบดอก มองดูออกว่าสองคนนั้นศึกษาค้นคว้าในที่แห่งนี้อยู่นาน

ทั้งความแรงและความแม่นยำนั้นพอใช้ได้ แต่ว่าหนึ่ง ครั้งสามารถยิงลูกศรได้เพียงสามดอก โทษที นี่เรียกว่า อาวุธหน้าไม้(ยิงต่อเนื่อง)แล้วใช่มั้ย? โม่จื่อเฟิงหัวเราะเยาะ พลางโยนหน้าไม้ใส่ในอ้อมแขนของบุรุษชุดขาว

ท่านระวังหน่อย อย่าทำมันเสียหาย นี่ข้าใช้เวลาตั้งเดือนกว่าถึงทำแบบกึ่งสำเร็จออกมาได้ เจ้าให้แบบร่างข้า แค่สิบกว่าแผ่น ข้าสามารถทำสิ่งนี้ออกมาได้ก็ไม่เลวแล้ว ท่านยังไม่พอใจอีกหรือ? บุรุษชุดขาวสนทนากับโม่จื่อเฟิ กับโม่จื่อเฟิงสนทนาเป็นกันเองอย่างมาก ดูแล้วไม่ได้เป็น มิตรภาพที่ตื้นเขิน

หลินซินเยียนและจินมู่มาถึงลานฝึกยุทธ์ เห็นคน ทั้งสองอยู่ไกลๆ จึงอดไม่ได้ที่จะถามจินมู่ “บุรุษชุดขาวเป็น สหายของท่านอ๋อง?”

“อั้ม เป็นสหายที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เขามีนาม ว่า โจวชาง เป็นนายช่างฝีมือในกองทหารของท่านอ๋อง รับผิดชอบในการสร้างอาวุธให้กองทหารของท่านอ๋องโดย เฉพาะ ว่ากันว่ามีต้นกำเนิดจากศาลาความลับแห่งสวรรค์ แต่กลับมิใช่คนของศาลาความลับแห่งสวรรค์ จินมู่กล่าว อธิบาย

“ช่างฝีมือ?” หลินซินเยียนกลับมีความอยากรู้อยากเห็น เกี่ยวกับชื่อเรียกนี้ ผู้เชี่ยวชาญการสร้างอาวุธในสังคม แห่งนี้ถูกเรียกขานว่าช่างฝีมือใช่ไหม?

จินคู่คิดว่านางไม่เข้าใจความหมาย จึงกล่าวต่อ “สตรี ที่ยังไม่ถึงวัยออกเรือนเช่นท่านย่อมไม่เข้าใจความหมาย ของช่างฝีมือ ช่างฝีมือหมายถึงผู้เชี่ยวชาญการผลิต อาวุธ ช่างฝีมือยังมีการจัดอันดับ ผู้ผลิตอาวุธทั่วไปถูก เรียกว่าช่างระดับเหล็ก แน่นอนว่าท่านย่อมต้องเคยได้ยิน มาบ้าง สูงกว่าช่างระดับเหล็กหนึ่งระดับก็คือช่างระดับ

ทองแดง ระดับสูงกว่านั้นยังมี ช่างระดับเงิน และช่างระดับทองคำ แต่ทว่าส่วนมากที่อยู่เต็มท้องถนนล้วนเป็น ช่างระดับเหล็ก ช่างระดับเงินนั้นไม่ง่ายที่จะพบเจอ ช่าง ระดับทองแดงและช่างระดับเงินเป็นบุคลากรทางทหาร ส่วนแย่งชิง สำหรับช่างระดับทองคำ ปัจจุบันมีเพียง เจ้าสำนักศาลาความลับแห่งสวรรค์ที่ได้ถูกเรียกขานว่าช่าง ระดับทองคำ

คำพูดเหล่านี้ทำให้หลินซินเยียนฟังด้วยความ เพลิดเพลิน นางคิดไม่ถึงจริงๆว่าในห้วงมิติ/เวลาแห่งนี้จะ สามารถพบเพื่อนร่วมอาชีพของตน

“โจวซางผู้นั้นคือระดับใด?” หลินซินเยียนถามขึ้นอีก

“คุณชายโจวยังเป็นผู้มีชื่อเสียงในหมู่ช่างฝีมือ เรียกได้ ว่าเป็นช่างระดับเงิน การที่มีเขาอยู่ กองทัพขององค์ชาย จึงไร้เทียมทาน ในยามที่จีนกล่าว สายตาชื่นชมอย่าง ยากที่จะปกปิด แม่นางหลิน ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเรากลับ กันเถิด โจวซางคือช่างระดับเงิน สิ่งที่เขาทำออกมายังไม่ สามารถทำให้ท่านอ๋องพอใจได้ แล้วท่าน…

“ไม่ลองดูจะรู้ได้อย่างไรว่าดีหรือไม่ดี?” หลินซินเยียน ยิ้มบาง เดินตรงเข้าไปหาสองคนนั้นในขณะที่กอดสิ่งของ ไว้ในอ้อมแขน

โม่จื่อเฟิงกับโจวช่างสังเกตการณ์มาถึงของนาง กระพริบตาปริบๆพร้อมกันด้วยความแปลกใจ โจวช่างกลับ เป็นผู้เริ่มสนทนา อุทานขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ย่าห์ นี่คือสาวใช้อุ่นเตียงที่ท่านรับไว้งั้นหรือ? รูปงามอย่างที่คิด ไว้ มิน่าถึงทำให้อู่เซวียนอ๋องของพวกเราเพลิดเพลินจน ลืมกลับเรือน

ไม่ต้องพูด หุบปากเสีย ไม่จื่อเพิ่งจ้องมองเขาด้วย สายตาเย็นยะเยือก แต่น่าเสียดายที่โจวชางนั้นเคยชินกับ ความเย็นชาของเขาเสียแล้ว ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย กลับย้ายกันวิ่งไปที่ด้านหน้าของหลินซินเยียน

“สาวน้อย ที่กอดอยู่ในอ้อมแขนเจ้าคืออะไร เป็นอาหาร ที่ส่งมาให้กับพวกเราใช่หรือไม่? ข้ากำลังหิวอยู่พอดี ถ้า ไม่รังเกียจก็ขอให้ข้าทานด้วยคนสิ?” ในสายตาของโจวชาง ได้เห็นหลินซินเยียนเป็นสตรีนุ่มนวลที่ลงครัวทำอาหารมา เพื่อเอาใจบุรุษ

หลินซินเยียนกลับส่ายศีรษะเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้นคง ทำให้คุณชายโจวผิดหวังเสียแล้วเจ้าค่ะ สิ่งที่ข้าน้อยไม่ ถนัดมากที่สุดก็คือการทำอาหาร ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่ของกิน เจ้าค่ะ

“จริงหรือนี่? ยังมีสตรีที่ไม่ถนัดการทำอาหารด้วยหรือ? โจวชางหันกลับมามองโม่จื่อเฟิง ราวกับว่าต้องการให้ ความยืนยันแก่เขา

โม่จื่อเฟิงกลับไม่สนใจที่จะตอบคำถามของเขา เดิน เข้ามาถามหลินซินเยียนด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เจ้ามาทำ อะไรที่นี่?
มาส่งของให้กับท่านอ๋องไงเพคะ นี่คืออาวุธหน้าไม้ที่ หม่อมฉันทำมาเพคะ” หลินซินเยียนยกห่อผ้าขึ้นมาจากอ้อม

แขน

โม่จื่อเฟิงยังไม่ทันจะส่งเสียง โจวชางกลับอุทานแตก ตื่นเกินจริงขึ้นมา “ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?

นางบอกว่าเป็นอาวุธหน้าไม้? นางบอกว่าเป็นอาวุธหน้า ไม้ที่นางทำ?”

หลินซินเยียนแค่นเสียงเย็นพลันกล่าวว่า “ท่านฟังไม่ ผิดหรอกเจ้าค่ะ ข้าน้อยบอกว่านี่คืออาวุธหน้าไม้และ ข้า เป็น คน ทำ”

สตรีสามารถทำอาวุธหน้าไม้ได้ ตีให้ตายข้าก็ไม่เชื่อ” “ โจวชางกวาดมองใบหน้าของนางด้วยความดูถูก ตอนแรก ก็รู้สึกว่าเจ้าสวยมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีดีแค่รูปที่งาม คิดใช้วิธีเรียกร้องความสนใจเพื่อที่จะชนะความชอบของอู่ เซวียนอ๋องหรืออย่างไร? สาวน้อย เกรงว่าเจ้าจะหมดหวัง เสียแล้ว ท่านอ๋องรังเกียจสตรีที่อวดฉลาดต่อหน้าเขาที่สุด เลยนะ