ตอนที่ 35 แค่เป็นของเล่น

นาง เป็นคนของโม่จื่อฟง ?

หน้าของอินฉีเคร่งขรึมลง ไม่รู้ตัวว่านิ้วมือที่เกาะ แน่นตรงลายฉลุบนหน้าต่างเริ่มซีดขาว เขากระแอมหนึ่งที่ แล้วถามซานป่าย “เจ้าบอกว่าโม่จื่อฟงเก็บสาวใช้อุ่นเตียง คนหนึ่งมาใช่หรือไม่ ? ”

“ใช่ อาจจะ..”ซานป่ายรู้ดีว่านายท่านรู้สึกเสียใจกับผู้ หญิงที่ปลดกำไลสวรรค์คนนั้น “อาจจะไม่ใช่นางก็ได้”

อินฉีไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แต่คนที่มีฐานะสูงศักดิ์ หาก เรื่องแค่นี้ไม่สามารถวิเคราะห์ได้ เขาคงได้ตายไปนานแล้ว

“นายท่าน เรื่องนี้อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้ “ซาน ป่ายอยากจะเกลี้ยกล่อม อินฉียกมือขึ้นบอกให้เขาหยุดพูด เขาตั้งใจวิเคราะห์ภาพเหตุการณ์นั้นอยู่

หลินซีนเยียนถือภาพวาดเดินลงบันไดไม้ไปโดย ไม่หันกลับมามองหน้าของโม่จือฟง นางเหยียดยิ้ม ใครจะ มองข้ามคนหนึ่งและให้ความสำคัญกับคนหนึ่งอย่างชัดเจน ขนาดนี้ได้ พอถึงสถานการณ์คับขันทีไร ผิดก็ผิดที่วันนี้ เธออ่อนแอเกินไป ดังนั้นคนพวกนี้ถึงได้ปั่นหัวเธอเล่น !

สายตาของโม่จือฟงมองไปยังแผ่นหลังของหลิน ซีนเยียนตลอด นัยน์ตามัวหมองได้ซ่อนอารมณ์สั่นไหวที่ ตนเองรู้ถึง ผู้หญิงคนนี้ใจเย็นกว่าที่เขาคิดเอาไว้ซะอีกความแน่วแน่เช่นนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน เขายิ้มขึ้นมาราวกับรู้สึกสนใจอย่างมาก

เหล่าลูกค้าในร้านอาหารไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทุกคนยังคงเสียงดังครึกครั้นกันอยู่

หลินซีนเยียนเดินแหวกกลุ่มคนออกมา ในที่ก็เดินมา ถึงหน้าประตูร้านอาหารก็หยุดเดิน สังเกตผู้คนที่อยู่รายล้อม แต่ก็ไม่เห็นมีใครแตกต่างกัน

“ลูกค้าโปรดระวังด้วย น้ำแกงมันร้อน”เสี่ยวเอ๋อในร้าน ส่งเสียงร้องตะโกน กลุ่มคนหลีกทางให้ เสี่ยวเอ๋อใช้โอกาส นี้พุ่งตรงเข้าไปหาหลินซีนเยียน ไม่รอให้นางตอบโต้ก็ใช้น้ำ แกงร้อนๆ สาดไปยังลูกค้าที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็จับตัวหลิน ซีนเยียนแล้ววิ่งออกจากร้านไป

ลูกค้าที่โดนน้ำแกงร้อนสาดก็ร้องขึ้นมาทันที ในโถง ใหญ่เกิดความโกลาหลอลหม่านขึ้นทันที ผู้คนต่างวิ่งหนี และตะโกนร้องอย่างตกใจ ทำให้ไปขวางทางองครักษ์ที่อยู่ ข้างล่างจนตามออกไปไม่ทัน

หลินซีนเยียนถูกเสี่ยวเอ๋อฉุดลากออกจากร้านอาหาร ไป นางไม่ได้คิดมากก็เอาภาพวาดในมือใส่ไปในเสื้อตรง หน้าอกของผู้นั้นแล้ว “ท่านจอมยุทธ์ ภาพวาดท่านก็ได้ไป แล้ว ข้าเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด ! ”

เขาไม่ได้ฟังกลับดึงนางวิ่งไปข้างหน้าไม่หยุด หลัง จากวิ่งไปประมาณ 10 กว่าจั้ง เขาก็ผลักหลินซีนเยียนเข้าไปในรถม้าอย่างโหดเหี้ยม

ที่แท้ คนพวกนี้ก็ใช้วิธีหลบหนีคล้ายกับการแข่งวิ่ง ผลัด ได้มาก็ส่งต่อกันไปเรื่อยๆ คนที่ส่งไปแล้วล้วนตัดสินใจ ที่จะตาย

ภาพวาดอาวุธหน้าไม้นั้นมีความสำคัญอย่างมาก คุ้ม ค่าพอที่จะทำให้คนเหล่านี้ไม่ลังเลที่จะไปตายเลยหรือไง ?

“ทำไมถึงพาผู้หญิงมาด้วย ? “คนที่บังคับรถม้าตะลึง งั้น ตวัดบังเหียนออกรถม้าไปอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางไม่ พอใจ

“เป็นคำสั่งของนายท่าน พวกเจ้ารีบไปก่อน เดี๋ยวข้าจะ ตามไปทีหลัง ! “ชายที่จับตัวหลินซีนเยียนมาตอนแรก ไม่ ได้ขึ้นมาบนรถม้าด้วย เขาชักกริชออกมาแล้วพุ่งเข้าไปหา องครักษ์ที่วิ่งตามหลังมา

ม่านในรถม้าถูกปิดลงเพราะรถม้าได้วิ่งทะยานออก ไปอย่างรวดเร็ว ถึงหลินซีนเยียนจะมองไม่เห็นเหตุการณ์ นอกรถแล้ว แต่ภายในใจกลับค่อยๆ สงบลง คนพวกนี้ไม่ได้ ฆ่าเธอก็หมายความว่าเธอยังมีประโยชน์อยู่ แสดงว่ายังคง รักษาชีวิตได้อยู่ชั่วคราว

ในโรงเตี้ยม องครักษ์ครึ่งหนึ่งได้วิ่งตามหลินซีนเยียน ไป ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็ได้ล้อมสาวงามที่จับตัวเซียวฉางเยว่

อยู่
“คนของพวกเจ้าได้ภาพวาดไปแล้ว ปล่อยคุณหนู ใหญ่เซียวได้หรือยัง ? “โม่จื่อฟงเอ่ยอย่างเย็นชา ดูไม่ออก ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

“ทำศึกย่อมมีกลอุบายมาก ท่านอ๋องคิดว่าข้าจะยอม ปล่อยคุณหนูใหญ่เซียวจริงๆหรอ หากปล่อยนางแล้ว ข้าจะ มีชีวิตรอด ? “สาวงามคนนั้นหัวเราะอย่างน่าสมเพช มอง ดูคู่หูของตนเองที่ถูกฆ่า นางกัดฟันแน่นแล้วถือกริชเข้าไป ใกล้คอหมายจะเชือดคอของเซียวฉางเยว่

“เหอะ”

เสียงหัวเราะยังไม่สิ้นสุด ทุกสิ่งทุกอย่างกลับร่วง หล่น สาวงามคนนั้นตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก จู่ๆ ก็เห็น โม่จือฟงได้เข้ามาประชิดตัวแล้ว “เจ้า เจ้าเพิ่งกินอาหารที่ข้า ป้อนไปไม่ใช่หรือ? ในอาหารนั่นมีส่วนผสมของยากล้ามเนื้อ อ่อนแรง ทำไมเจ้าถึง…

น่าเสียดายที่นางยังไม่ได้ถามออกไป ในช่วงวินาที นั้น โม่จือฟงได้แย่งกริชของนาง จากนั้นก็แทงเข้าไปที่ กลางอกของนางแล้ว

ทันใดนั้นเลือกสดได้ทะลักออกมา ไม่นาน สาวงามที่ สวยจนทำให้ผู้คนหวั่นไหวคนนั้นก็มีเลือดท่วมตัว

โม่จือฟงเช็ดมือแล้วเดินข้ามศพของสาวงามไป ไม่ มองเซียวฉางเยว่ที่ตกใจเข่าอ่อนจนล้มไปบนพื้น เพียงไป สั่งการจินมู่”ให้คนของเรารีบตามไป เสียแรงไปกับการตกปลาตัวใหญ่อยู่นาน ห้ามปล่อยปลาตัวใหญ่หนีไปเด็ดขาด

“ขอรับ ! “จินมู่ส่งเสียงตอบกลับ รีบเดินตามโม่จื่อฟงอ

หน้าประตูหน้าอาหารได้เตรียมม้าเร็วไว้แล้ว พอโม่

จื่อฟงเดินออมาจากร้านอาหารก็กระโดดขึ้นแล้วควบม้าวิ่ง ออกไปอย่างรวดเร็ว

สีท้องฟ้ายามค่ำคืนยิ่งดำมืดไร้แสงสว่าง ค่ำคืนนี้ แม้แต่ดาวสักดวงก็ยังไม่มี

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ท่านให้แม่นางหลินไปส่งภาพวาด ไม่กลัวว่าคนพวกนั้นจะลงมือสังหารนางไปแล้วหรือพ่ะย่ะ ค่ะ?”จินมู่ไม่เข้าใจความคิดของนายตนเอง เห็นอยู่ว่าปฏิบัติ กับแม่นางหลินอย่างที่ไม่ปฏิบัติกับใครมาก่อน แต่พอเห็น การกระทำเมื่อครู่นี้เหมือนกับไม่ได้สนใจหลินซีนเยียนอยู่ เลย

ม้า 2 ตัววิ่งไปอย่างรวดเร็ว สุดท้ายจินมู่ก็ทนไม่ไหว

จึงได้เอ่ยถามไปอย่างสงสัย

“จินมู่ เจ้าเชื่อว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถประกอบแผ่น ภาพอาวุธหน้าไม้ได้รี?”โม่จือฟงไม่เพียงถามกลับ แต่ยังเร่ง ความเร็วควบม้า

จินมู่ตะลึงงัน”ท่านอ๋องไม่เชื่อรี ?”

ข้าไม่เคยเชื่อปาฏิหาริย์และความบังเอิญตั้งแต่แรก อยู่แล้ว”เสียงของโม่จื่อฟงค่อยๆ หายไปในความมืด แม้แต่ เงาของเขาก็ค่อยๆ กลมกลืนเข้าไปในความมืด

“หากว่าหลินซีนเยียนไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกนั้น พอ พวกมันได้ของแล้วอาจจะสังหารนางหรือไม่ ? “จินมู่รู้สึก กังวล

โม่จือฟงไม่ได้ตอบคำถามอยู่เนิ่นนาน จินมู่คิดว่าเขา จะไม่ตอบคำถามแล้ว แต่กลับได้ยินเสียงเย็นชาของเขา”ก็ แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น”

ตอนนั้นโม่จื่อฟงคิดไม่ถึงว่า สิ่งนั้นที่เขาเคยคิดว่า มันเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง กลับสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตของ เขาไปทั้งชีวิต

เสียงล้อหมุนของรถม้า เมื่อได้วิ่งลงบนถนนสายเล็กที่ ป่ารกร้างนอกชานเมือง ตรงสุดถนนสายเล็กนั้นมีหุบเขาอยู่ ลูกหนึ่ง ในหุบเขามักจะมีสัตว์ป่าออกมาเดินเพ่นพ่าน ดังนั้น ไม่ค่อยมีคนมาที่นี่ โดยเฉพาะยามกลางคืน

ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าในหุบเขาลึกๆ จะมีบ้านหลังเล็กอยู่ หลังหนึ่ง ช่วงเวลานี้ บ้านหลังเล็กนั้นได้จุดไฟสว่าง มีคน 10 กว่าคนสวมชุดสีดำอำพรางทั้งตัวคอยยืนคุ้มครองอยู่ ใน ห้องตรงกลางของบ้านหลังเล็กมีชายวัยกลางคนนั่งอยู่บน เก้าอี้ไท่ซื้อ

ข้างกายของเขามีชายแก่หนวดขาวคนหนึ่ง ชายแก่คนนั้นกำลังถูมือไปมาอยู่ เมื่อมองไปยังหน้าประตูก็เห็นรถ ม้าได้วิ่งแล่นเข้ามาให้ลานบ้าน เขาก็รีบออกไปทันที

ชายแก่เลิกม่านในรถม้าขึ้น พอเห็นหลินซึนเยียนก็ ยื่นมือออกไปทันที” สาวน้อย กล่องของข้าล่ะ ? ”

หลินซีนเยียนคิดไม่ถึงว่า ในสถานการณ์แบบนี้จะได้ มาเจอชายแกคนนั้นอีก เธอนึกถึงคำพูดของโม่จื่อฟงว่า คน ผู้นี้คือตาเฒ่าสวีเก๋อแห่งสำนักเทียนจี ดังนั้นเธอจึงถามกลับ ไป”เจ้าบอกจะไปยืมเงินมาแล้วมาไถ่กล่องคืนไปไม่ใช่หรือ แล้วไหนเงินที่เจ้ายืมมา ?”