ตอนที่30กล่องแปลกประหลาด

หลินซินเยียนมองตามนิ้วที่เขาชี้ไป ชุดตัวนั้นเป็นชุดผ้าปักด้าย ทองตัวหนึ่ง ครึ่งบนเป็นขนเสือขาวที่ดูอบอุ่น ตรงขอบปักลายด้วย ด้ายสีทอง ครึ่งล่างเป็นกระโปรงขนสัตว์ ครึ่งขนสัตว์ครึ่งผ้าแพร ดู แล้วทั้งสวยทั้งอบอุ่น

“เอาตัวนั้นแล้วกัน ! “หลินซินเยียนลูบหัวของอี้เชิงเบาๆ”อี้เซิงของ เราตาดีจริงๆ ชุดนั้นข้าสวมแล้วต้องดูดีอย่างมาก”

หลังจากที่ทั้งสองคนเลือกเสื้อผ้าอบอุ่นได้แล้วก็เดินออกจากร้าน หลินซินเยียนคิดไม่ถึงว่าเสื้อผ้าพวกนี้นางต้องจ่ายเงินเกือบครึ่งหนึ่ง เมื่อเดินออกจากร้านเงินที่ติดตัวมาก็เหลือไม่มาก

นางซื้อของเล่นให้อี้เซิง2-3อย่าง เด็กจะไม่มีของเล่นในช่วงวัย เด็กได้อย่างไรกัน ? นางไม่รีบกลับโรงเตี๊ยมจึงเดินไปร้านขายของเล่น ริมทาง ร้านหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไกล

ร้านริมทางนั้นกำลังเก็บร้านอยู่ พอดีเมื่อเห็นลูกค้ามาก็หยุด”แม่ นางอยากซื้ออะไรดี ? ในเมื่อข้าต้องเก็บร้านแล้วข้าจะลดราคาให้เจ้าสัก หน่อย”

หลินซินเยียนพยักหน้าดึงมืออี้เชิงมาเลือกของในร้าน เดิมที่ ตั้งใจมาเลือกของเล่นจู่ๆก็เห็นสิ่งของอย่างหนึ่งตรงมุมตาของนาง เป็น ประกายหยิบกล่องเครื่องประดับขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดู

“แม่นาง ท่านชอบสิ่งนี้ รี ? หากเจ้าชอบจริงๆ ข้าจะขายให้ เจ้า30ตำลึง”พ่อค้าเห็นนางซอบกล่องที่อยู่ในมือ

“เจ้าได้สิ่งนี้มาจากที่ไหนรี ดูเหมือนว่าน่าสนใจดี”หลินซินเยียน ถือกล่องอยู่ในมือแล้วพลั้งปากถามออกไป

“อย่าพูดถึงเลย เมื่อ2-3วันมีชายแก่คนหนึ่งเดินชนร้านของข้า เขาไม่มีเงินชดใช้แน่นอน ข้าก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปเขานำสิ่งของนี้มา ขัดดอก กล่องใบนี้ดูไปดูมาก็สวยดีก็เลยปล่อยเขาไป คิดจะขายใน ราคาดีๆแล้วข้าจะไม่สูญเสียเท่าไหร่ ใครจะรู้ว่ากล่องใบนี้ข้างในมันจะ ว่างเปล่าไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด แม้แต่เด็กยังไม่ชอบเลยนี่ก็ผ่านมา หลายวันแล้วก็ยังขายไม่ออก แม่นาง ข้าขายให้30สลึงไม่เอาเปรียบ เจ้าอย่างแน่นอน”

ฟอค้ากลัวว่านางจะไม่ซื้อจึงพูดโน้มน้าวและหยิบหน้าไม้เล็กอัน หนึ่ง”หากเจ้าซื้อกล่องใบนี้ข้าจะให้หน้าไม้เล็กอันหนึ่งด้วย”

หลินซินเบียนลังเลอยู่สักพัก”ได้ ข้าจะซื้อ”นางเลือกของเล่นให้อี้ เซิง2-3ชิ้นแล้วก็จ่ายเงิน

พ่อค้าดีใจจนยิ้มหน้าบาน พูดขอบคุณไม่หยุด หลินซินเยียน โบกมือและจูงมืออี้ชิงเตรียมจะเดินไป พอนางหันหลังไปกลับมีแสง แวบหนึ่งผ่านมาตรงหน้า

“ฟอหนุ่ม ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอ ! เจ้าอยากจะตั้งร้านตรงไหนก็ ตั้งเลยรี ข้าวิ่งตามหาเจ้าไปทั่วเมืองถึงจะมาพบเจ้าที่นี่”

หลินซินเยียนเพิ่งจะก้าวเท้าเดินจากไป แต่พอได้ยินชายแก่ที่ เพิ่งมาหยุดหน้าร้านและพูดคุยกับพ่อค้า นางก็รู้สึกสนใจอย่างอดไม่ อยู่จึงหันหน้ากลับมามอง

พ่อค้าคนนั้นผลักชายแก่ออก”พวกเราพ่อค้าไม่เดินเร่ขายไปทั่วจะ ทำการค้าขายได้อย่างไร?คนแก่อย่างเจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก วันนั้นเจ้า มาชนร้านของข้าชดใช้ด้วยของเล่นพังๆชิ้นหนึ่ง แล้วจากไปข้ายังไม่ ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย”

“ของเล่นพังๆชิ้นหนึ่ง ? เจ้าบอกว่ากล่องของข้าเป็นของเล่นพังๆ ชั้นหนึ่งรี ? “ชายแก่ฉุนเฉียวขึ้นมาจนจับมือพ่อค้าคนนั้น”ข้าบอกว่าข้า จะมาเอาคืนไม่ใช่รี ? ข้าเอาเงินมาด้วย กว่าจะหาเจ้าไม่ใช่เรื่องง่าย รีบเอามาแล้วคืนกล่องมาให้ข้า ข้าจะให้เงินเจ้า ! ” ฟอค้าคนนั้นกลอกตาบน”เจ้ามาช้าแล้ว ข้าเพิ่งขายกล่องนั้นออก ไป นั่นไง แม่นางคนนั้น ข้าคืนให้เจ้าไม่ได้แล้ว”

“อะไรนะ ?”เมื่อชายแก่คนนั้นได้ยินก็ปล่อยมือพ่อค้าแล้วเดินตรง มาหาหลินซินเยียน เขาอยากจะไปถึงหลินซินเยียนเอาไว้แต่ชายหญิง ไม่ควรใกล้ชิดกันจึงถูมือไปมาแล้วเอ่ย “แม่นาง กล่องใบนั้นเจ้าให้ข้า ได้หรือไม่ ? ข้าจะจ่ายเงินให้เจ้าเป็นเงิน 2 เท่าเลย”

“หา…หลินซินเยียนถือกล่องขึ้นมาแล้วส่ายหน้าอย่างรู้สึก เสียใจ”ไม่ขาย” พูดเป็นเล่น ข้างในกล่องใบนี้มีกลไกที่นางยังศึกษา ไม่หมดทำไมต้องยอมให้คนอื่นเอาไปง่ายๆ ? จะว่าไปของสิ่งนี้นางก็ จ่ายเงินซื้อมาตามหลักแล้วมันควรเป็นของนางถึงจะถูกต้อง

เมื่อชายแก่คนนั้นได้ฟังก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที“แม่นางกล่องใบนี้ สำหรับเจ้าแล้วมันไม่มีค่าอะไร แต่สำหรับข้าแล้วมันสำคัญอย่างมาก เอาอย่างนี้ ข้าจะให้เงินเจ้า2ตำลึงเป็นไง ? ”

“เงิน2ตำลึง ? “หลินซินเยียนยังตอบโต้อะไรไม่ทัน เมื่อพ่อค้าคน นั้นได้ยินกลับลุกขึ้นตะโกนออกมาใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ”หาก รู้เร็วกว่านี้ว่าจะได้เงินชดใช้2ตำลึง ข้าคงไม่ขายไปหรอก”

“ตอนนี้มาพูดมันจะได้อะไรขึ้นมา เจ้าถอยไปเลย ! “ชายแก่มอง หน้าพ่อค้าอย่างโกรธเคือง เมื่อเห็นหลินซินเยียนกำลังจะเดินไปก็รีบ ก้าวเท้าเดินตามไป”แม่นาง เจ้าขายให้ข้าเถิด เอาอย่างนี้หรือไม่ ? ข้า จะให้เงินเจ้า5ตำลึงเป็นเงินทั้งหมดของข้าเลยนะ ! ”

ปากของหลินซินเยียนกระตุกมองไปที่กล่องใบและเอ่ยกับชาย แก่”แต่มูลค่ากล่องใบนี้ไม่เพียงคุ้ม5ตำลึงเท่านั้น พ่อค้าคนนั้นไม่รู้ค่า ของสิ่งของ ชายแก่เจ้าคิดว่าจะรังแกเพราะข้าไม่รู้ค่าของสิ่งของงั้ นรี ?”

ชายแก่คนนั้นโดนหลินซินเยียนถาม ใบหน้าจึงแดงเล็ก น้อย” ที่แท้แม่นางก็ต่อราคาเก่ง เช่นนั้น แม่นางท่านเสนอราคามาได้ เลย”

“เออ…สักหนึ่งพันตำลึง ? “หลินซีนเยียนครุ่นคิดพลั้งปากบอก ราคาไป ตอนแรกคิดจะหยั่งเชิงชายแก่ ใครจะไปรู้ว่าชายแก่คนนั้น ลังเลอยู่สักพักก็พยักหน้า

“แม่นาง เงื่อนไขของท่านสูงมากเลย หากข้ามีเงินมากมาย ขณะนั้นก็คงไม่เอากล่องใบนี้มาขัดดอกแล้ว ทว่าได้รับปากคนแล้ว กล่องใบนี้ข้าต้องได้คืนมาอย่างแน่นอน เจ้ารอก่อนเถอะ ข้าจะไปยืม เงินมา พอยืมเงินได้แล้ว ข้าจะเอามาเงินซื้อคืนให้ได้”ชายแก่ทำหน้า ลำบากใจแต่ยังคงมุ่งมั่นอยู่

“ได้ หากพวกเจ้าอยากได้คืนก็มาหาข้า”หลินซินเยียนบอกที่อยู่ โรงเตี้ยมให้ชายแก่ แม้ว่ากล่องใบนี้จะดูน่าสนใจแต่หลินซินเยียน สนใจเงินมากกว่า หากได้เงินจริง ของเล็กๆที่น่าสนใจเช่นนี้นางก็ยัง ตัดอดได้

แต่ชายแก่คนนี้ก็ดูเป็นคนรักษาคำพูดดี ไม่เช่นนั้นคงไม่รับปาก ให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเช่นนี้หรอก

หลังจากหลินซินเยียนกลับมาที่โรงเตี้ยมก็รีบขึ้นห้องไปศึกษา กล่องใบนี้ทันที หลินอี้เซิงก็เล่นของเล่นชิ้นใหม่ของตนเอง แม้เขาจะ เล่นไปเล่นมาก็เริ่มรู้สึกไม่สนุก เขามองไปยังหลินซินเยียนที่ตั้งใจ ศึกษากล่องอยู่ เขาก็ก้มหน้าเล่นของเล่นต่อไป

หากเขาเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง นางก็จะดีใจ เขาคิด ว่าเขาจะเก็บซ่อนความรู้สึกเย็นชานี้ไว้คนเดียว

“แกร์ก”

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เสียงเบาๆจากกล่องก็ดังขึ้น หลินซินเยียน รู้สึกดีใจอย่างมาก นางจึงรีบเปิดดูข้างในกล่อง แม้ว่ากล่องใบนี้จะดู ว่างเปล่า แต่ที่จริงมันมีกลไกลับอยู่ข้างใน กลไกข้างในถือว่า ออกแบบได้ยอดเยี่ยมมาก นางเสียแรงไปมากถึงจะเปิดมันออกได้