ตอนที่21แค่ช่วยตนเองเท่านั้น

สักพักนางก็ทำตาเปล่งประกาย”ข้าคิดได้แล้วในเมื่อข้ารับเจ้าเป็นน้อง ชายเจ้าก็แซ่เดียวกับข้าแล้วกันข้าชื่อหลินซินเยียนเช่นนั้นเจ้าก็ชื่อหลิน อี้เซิงแล้วกันอี้แปลว่าคาดหวังเพิ่งแปลว่าชีวิตใหม่จากนี้ไปเจ้าต้องเริ่ม ชีวิตใหม่ ! ”

หลินอี้เชิงตั้งชื่อหลินอืี้เซิงให้เพื่อจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เด็กคนนี้ไม่ควร ถูกคนพวกนั้นทรมานตั้งแต่แรกแล้ว

ทุกครั้งที่เขาถูกรังแกในใจของเขาย่อมคาดหวังให้มีคนปรากฏตัว ออกมาช่วยเขาหลินซินเยียนรู้ดีว่าในสายตาที่เย็นชาของเขาทุกครั้งที่ รู้สึกหวาดกลัวตอนโดนเหยียดหยามเขาเคยจ้องมองไปยังคนที่อยู่ รอบๆด้วยสายตาที่คาดหวังรอคอยให้มีคนยื่นมือมาช่วยเขาบางทีเขาก็ เคยส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่รอบๆ..

แต่ว่าไม่เคยมีใครมาช่วยเขาเลยสักครั้งไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเหลือ และไม่มีใครได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเขาเลย

สายตาคาดหวังของเขาก็ค่อยๆหายไปตามกาลเวลาสุดท้ายเหลือ เพียงความเย็นชาไร้ความรู้สึกใดๆ

เด็กคนนี้เคยคาดหวังแต่สุดท้ายกลับสิ้นหวังในการเป็นมนุษย์จะมี เรื่องอะไรที่โหดร้ายไปกว่านี้อีก ?

หลินซินเยียนไม่ได้เป็นแมรี่ซูที่มีจิตใจดีงามทุกครั้งรู้สึกว่าแมรี่ซูที่มี จิตใจดีงามแต่ทำอย่างครึ่งๆกลางๆเลวร้ายกว่าพวกตัวละครที่ทำเรื่อง ชั่วช้าซะอีกเพราะว่าทุกครั้งที่พวกนางให้ความหวังกับคนอื่นกลับกลาย เป็นทำลายความหวังนั้นอย่างโหดเหี้ยมเกือบทุกครั้ง

“ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบชื่อนี้จากนี้ไปเจ้าคือน้องชายของข้า”หลินซิน เยียนจับหน้าของเขาอย่างเบาๆหลังจากที่เด็กคนนี้ตัวสะอาดดีแล้วรูป ร่างหน้าตาถือว่าไม่เลวเลย”ข้ารู้ว่าเจ้ายังหวาดกลัวอยู่เจ้าอาจคิดว่าข้า ช่วยเจ้าก็เพื่อแสดงจิตใจเมตตาของตนเองหรืออาจจะมีจุดประสงค์ อย่างอื่นแต่ว่าที่จริงข้าไม่ได้ช่วยเจ้าข้าเพียงช่วยตนเองเท่านั้น”

เสียงของนางเริ่มสั่นสายตาเหม่อมองไปที่อื่นคล้ายกับว่านางรู้สึก เหนื่อยนางถอดรองเท้าแล้วขึ้นบนเตียงมานั่งข้างๆเด็กชายราวกับพี่สาว กำลังเล่านิทานให้ฟังนางเอ่ยอย่างอ่อนโยน”ข้าจะบอกความลับอะไรให้ ที่จริงข้าก็เหมือนกับเจ้าท่านแม่ของข้าก็โดนคนบังคับขืนใจจนให้ กำเนิดข้ามาแต่ว่าข้าโชคดีกว่าเจ้าท่านแม่ของข้าดีกับข้ามากท่านตา ท่านยายของข้าก็ดีกับข้าเช่นกัน”

นี่เป็นความลับไม่ว่าชาติที่แล้วหรือชาตินี้นางก็ไม่เคยเอ่ยถึงมันอีก

เลย

ในสายตาของคนอื่นนางเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการประดิษฐ์อาวุธที่ มีชื่อเสียงระดับนานาชาติเป็นเด็กสาวที่มองโลกในแง่ดีแต่มีเพียงนางที่ เท่านั้นที่รู้ตอนที่อยู่ชั้นอนุบาลและชั้นประถมศึกษาโดยคนดูถูกเหยียด หยามมาไม่น้อยบางครั้งถึงขั้นคิดจะฆ่าตัวตาย

โชคดีหลังจากนั้นที่แม่รู้ว่านางโดนรังแกแม่ก็ลาออกจากงานและพา ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับท่านตาท่านยายที่อีกเมืองหนึ่งชีวิตของนางจึงได้ รับการช่วยเหลือ

เด็กชายเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของนางอย่างรู้สึกประหลาดใจราวกับ ไม่เชื่อว่านางจะเคยมีชีวิตเหมือนกับเขา

“ฉะนั้นตอนที่เห็นเจ้าข้าก็คิดอยากจะช่วยเจ้าที่จริงข้าไม่ได้คิดจะ ช่วยเจ้าข้าเพียงช่วยภาพในอดีตของตนเองตอนอยู่ชั้นประถมฯเคย โดยเพื่อนทั้งห้องรุมรังแกข้าเคยคาดหวังว่าจะมีคนลุกขึ้นมาไม่ต้องการ ให้เขาเป็นศัตรูกับทุกคนเพื่อช่วยข้าเพียงอยากให้เขาลุกขึ้นและยื่นมือ มาดึงข้าไปก็เพียงพอแล้ว…

หลินซินเยียนไม่รู้ตัวว่าตอนที่พูดอยู่น้ำตาของนางได้ไหลมาข้างแก้ม เสียแล้วเสียงของนางยังคงสั่นอยู่ “แต่ก็ไม่มีไม่มีใครมาช่วยข้าเลยสัก คน…ข้าเคยนั่งขดตัวอยู่ตรงมุมหนึ่งในห้องเรียนมานับไม่ถ้วนเคย ร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมห้องอยู่หลายครั้ง…เพียงเพื่อทำให้ ความฝันของตนเองเป็นจริงฉะนั้นข้าจึงช่วยเจ้าช่วยเจ้าออกมาจาก สภาพเลวร้ายเหล่านั้นและทำให้ตัวข้าสามารถเดินออกมาจากภาพ เงามืดนั้นได้…”

แต่ไหนแต่ไรมานางไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นจิตใจดึงามอะไรนั้น ล้วนไม่ใช่นิสัยของนางเลยทุกอย่างที่นางทำก็เพื่อตนเองทั้งนั้น

“หลินอี้เชิงเจ้าไม่ต้องขอบใจข้าเพียงมีชีวิตอยู่อย่างมีสุขต่อไปก็พอรู้ หรือไม่ ? “หลินซินเยียนเช็ดน้ำตาลงมาจากเตียงและเดินไปที่เตียงของ ตนเองดึงผ้าห่มออกแล้วล้มตัวนอนจากนั้นก็ใช้ผ้าห่มคลุมหัวของตนเอง

ภายในห้องเงียบสงัดมีเพียงแสงเทียนอ่อนๆจากเปลวเทียนที่พลิ้วไหว ไปมา

เด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงจ้องมองไปอีกเตียงหนึ่งเป็นเวลานานหลัง จากนั้นเขาก็เลิกมองและพีมพำอยู่ในปากเบาๆ “หลินอี้เซิง…หลินอี้ เชิง..”

จากนี้ไปเขาคือหลินอี้เซิง

ห้องรับแขกของอี้กวนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของลานบ้านในกลางดึกคนใน ห้องยากที่จะนอนหลับนอกจากเซียวฉางเยว่ที่อารมณ์เสียอยู่ในรถม้า แล้วยังจะมีใครอีก ?

“พี่ใหญ่ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าท่านไม่ต้องคิดมากท่านดู อย่างทายาทของผู้มีอิทธิพลในเมืองคนไหนบ้างที่อายุ12ปีแล้วไม่เคย ร่วมหลับนอนกับผู้อื่น ? สาวใช้หลายคนยังไม่ออกเรือนที่เลี้ยงอยู่ใน จวนก็ไม่ถือว่าเป็นความลับอะไรด้วยอายุของอ่องอู่เสวียนแล้วจนถึง บัดนี้ก็ยังไม่มีพระชายารอบกายมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาก็ยากที่จะ ทนไหวผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าพวกนั้นเพียงเล่นเพื่อความสนุก เท่านั้นไม่ส่งผลกระทบต่อฐานะในอนาคตของท่านอย่างแน่นอน” เชียวอวิ้นฉินหาวหวอดหนึ่งทีอดไม่ได้ที่จะช่วยตักตอนกลางดึกยัง ไม่มีใครเข้านอนหากเซียวฉางเยว่ไม่ใช่คุณหนูใหญ่สายตรงนางก็ไม่ สนใจแต่แรกแล้ว

“เจ้าจะรู้อะไร?หากเจ้ารักใครด้วยใจจริงแล้วคงไม่พูดออกมาง่ายดาย เช่นนี้”เซียวฉางเยว่์ยืนริมหน้าต่างและเปิดหน้าต่างออกนางแหงนหน้า มองไปยังชั้นสองซึ่งเป็นห้องของอ่องอู่เสวียนโม่จื่อเฟิง”ก็เพราะผู้หญิง ที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้านางนั่นข้าจะสามารถทำอะไรเพื่อเปลี่ยน สถานภาพได้แทนที่ข้าจะทำเช่นนั้นด้วย”

“หืม ? หมายถึงอะไรหรือ ? พี่ใหญ่ท่านพูดอะไรข้าไม่เข้าใจเลย”เซียว อวินฉินเริ่มตาพล่ามัวง่วงเหงาหาวนอนไม่หยุด

เซียวฉางเยว่ถอนหายใจและปิดหน้าต่าง”พอแล้วนอนนอนเถิดพรุ่งนี้ เจ้าส่งคนไปถามให้ข้าด้วยว่าหลังจากที่อ๋องอู่เสวียนหลับนอนกับใคร แล้วได้ส่งยาคุมกำเนิดไปให้หรือไม่…”

“ยังต้องให้ไปถามอีกหรือ ? อ่องอู่เสวียนไม่ใช่คนโง่จะปล่อยให้นาง ชั้นต่ำชิงมีทายาทก่อนได้อย่างไร ? เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องน่าอับอายของ ราชสำนักยิ่งนักสายเลือดสูงส่งของราชวงศ์ไม่ใช่ให้ใครก็ได้มาตั้ง ครรภ์ทายาทของราชวงศ์นางนั่นเหมาะสม ? “เซียวอวิ๋นฉินรู้สึกว่า เซียวฉางเยว่ขาดความยับยั้งชั่งใจ

“ให้เจ้าไปเจ้าก็ไป ! “เชียวฉางเยว่มีสีหน้าจริงจังนางไม่รู้ว่าจะสงบสติ อารมณ์ได้อย่างไรที่ผ่านมานางรู้ว่าอ่องอู่เสวียนเป็นคนเจ้าสำราญจน มาถึงบัดนี้เขาก็ยังไม่ได้เป็นฝั่งเป็นฝากับผู้ใดเลย

ที่ผ่านมานางไม่คิดว่าตนเองขาดเหลืออะไรนางจะไม่ยอมให้เกิดเรื่อง ผิดพลาดอะไรถึงจะเป็นนางนั่น..ก็เป็นแค่ชาวบ้านไร้ที่พึ่งพิงไร้สถานะ คนหนึ่ง…

“ได้ได้ ! ท่านว่าอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น!”เซียวอวิ่นฉินฝืนตอบกลับใน ใจกลับโกรธเคืองอย่างมากหากไม่ใช่คุณหนูใหญ่สายตรงดีร้าย อย่างไรนางก็เป็นลูกคุณหนูของจวนมหาเสนาบดีกล้าทำเหมือนนาง เป็นสาวใช้ได้งั้นรี ?

ค่ำคืนไร้เสียงแม้แต่แสงจันทร์สักนิดก็ยังไม่มีโลกทั้งใบแท้จริงแล้ว เป็นเพียงความมืดมิดไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร