ตอนที่20โลกนี้ไม่มีของได้มาง่ายๆหรอก

สิ่งแวดล้อมแปลกหน้าสำหรับเด็กชายแล้วไม่รู้สึกหวาดกลัวเลย สักนิด บางทีการมีชีวิตที่น่าเวทนามาเกินพอจึงไม่ได้ทำให้เขาตื่น ตระหนกเลย

ไม่รู้เพราะเหตุใดหลินซินเยียนรู้สึกจุกที่กลางอก แม้ว่าทั้งร่าง ของเด็กจะเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกแต่นางก็ค่อยๆเอื้อมมือไปดึง เขาเข้ามาในอกของตนเองอย่างอ่อนโยน

ในช่วงเวลานั้นดวงตาที่เมินเฉยของเด็กชายก็ได้สะท้อนความ

ประหลาดใจออกมา

“น้องชาย ข้าหาเจ้าพบแล้ว”หลินซินเยียนกอดและเอามือลูบหัว ของเขาอีก มือหนึ่งก็ตบหลังเขาเบาๆ”ไม่ว่าเมื่อก่อนได้ทุกข์ทรมานแค่ ไหนแต่ไม่เป็นไรแล้วต่อไปพี่จะดูแลเจ้าเอง”

เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงงจ้องมองนาง ตาไม่กระพริบ ราวกับคิดว่านางมีแผนการร้ายอะไร จากนั้นเขาก็ผลักนางคล้ายกับ คิดอยากจะผลักนางออกไป

“อย่ากลัวไปเลยข้าไม่ทำร้ายเจ้า”หลินซินเยียนจับมือของเขา เบาๆ จากนั้นก็จูงมือเขาเดินเข้าไปในอี้ก่วน”พวกเราไปอาบน้ำก่อนจาก นั้นก็ค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เจ้า”

เด็กชายแสดงความหวาดระแวงจากใบหน้าของเขา หลินซิน เยียนเห็นความดูถูกเหยียดหยามออกมาจากเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เขาไม่ได้ปิดบังความเมินเฉยที่มีต่อนางเลยสักนิด

ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่กินฟรีอยู่ฟรี เขาจึงไม่เชื่อว่าจะมีคนแปลก หน้ามาทำดีกับตนเอง

เด็กชายสะบัดมือของนางออกและจ้องไปที่นาง “นี่..หลินซินเยียนถอนหายใจแล้วก็จูงมือของเขาต่อไป แต่ครั้ง นี้ได้ใช้แรงเล็กน้อย

ครั้งนี้เด็กชายไม่ได้ขัดขืนอะไรแต่หลินชินเยียนรู้ดีว่าที่เขาไม่ ขัดขืนไม่ใช่ว่าเขายอมรับความหวังดี เพราะเขาเคยอยู่ในสภาพเช่น นั้นมาก่อน ในที่แห่งนี้เขาจึงไม่คิดที่จะทำให้ใครโกรธเคืองจนทำให้ ตนเองต้องถูกเฆี่ยนตีเช่นนั้น เขาจึงระมัดระวังทุกฝีก้าว

ห้องพักของหลินซินเยียนอยู่ในมุมด้านหลังของอี้ก่วน ในห้องไม่ ใหญ่มาก ภายในมีเตียงสะอาดสองเตียงตรงกลางห้องมีโต๊ะกลมเล็ก ตั้งอยู่ บนโต๊ะมีอ่างอาบน้ำที่มีน้ำร้อนเต็มอ่าง ไอน้ำที่ลอยฟุ้งไปทั่ว ห้องในฤดูหนาวเพียงแค่มองก็รู้สึกอบอุ่นอย่างมาก

เด็กชายยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไปในห้อง บนตัวของเขาสวม เพียงผ้าที่ปะติดกันเป็นเสื้อชั้นเดียว เมื่อลมหนาวพัดมาทำให้เขารู้สึก หนาวสั่นไปทั้งตัว

หลินซินเยียนยิ้มและพาเขาเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ปิดประตูเพื่อ กั้นไม่ให้ลมหนาวเข้ามาในห้อง”มา ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า”

เด็กชายตกใจจนก้าวถอยหลังไปยืนชิดขอบประตู เขาก้มหน้า ลง มือที่มีโคลนแห้งติดอยู่เมื่อไปโดนขอบประตูโคลนแห้งนั้นก็แตก กลายเป็นฝุ่นร่วงสู่พื้น สายตาของเขายิ่งดูมัวหมองจึงก้มหน้าต่ำลง

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาบน้ำก็สะอาดแล้ว” หลินซินเยียนแสร้งทำเป็น ไม่เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้จึงพาเขาไปที่อ่างอาบน้ำจากนั้นก็ยื่น มือไปถอดเสื้อผ้าของเขา

“อย่า…”เด็กชายพูดเสียงแหบออกมา มือจับที่คอเสื้อของตนเอง ไม่ยอมปล่อย ดวงตาคู่นั้นได้แสดงถึงความดื้อรั้น

หลินซินเยียนเห็นเขาแสดงออกอย่างตั้งใจจึงกลั้นข่าไว้ไม่ อยู่”ได้ ข้าไม่ดู ข้าจะหันหลังไปแล้วกัน เจ้าก็ถอดเสื้อผ้าเองแล้วลง ในอ่างอาบน้ำด้วย ไม่เช่นนั้นข้าจะลงมือด้วยตนเอง”

เด็กชายเริ่มหน้าแดงจากนั้นก็พยักหน้า พอหลินซินเยียนหันหลัง ไปใบหน้าที่แดงก่ำก็หายไปจนเปลี่ยนมาเป็นใบหน้าเมินเฉยดั้งเดิม

ที่หลินซินเยียนไม่รู้ก็คือก่อนหน้านี้เคยมีพี่สาวใจดีเห็นว่าเขาน่า สงสารจึงอยากจะช่วยเขา แต่ผู้หญิงไม่มีสิทธิ์อะไรในสังคมที่ชายเป็น ใหญ่ สุดท้ายแล้วพวกผู้ใหญ่และพวกผู้ชายในเรือนพอโกรธขึ้นมาก็ จะไล่เขาออกไปจากบ้านเหมือนกัน

ทุกครั้งเขาโดนไล่กลับไป ที่หมู่บ้านนั่นลุงของเขาก็ใช้วิธีที่โหด ร้ายไปทรมานเขาคนในหมู่บ้านก็พูดกันดูนี่ลูกผสมชนเผ่าหมาน ตระกูลใหญ่ที่ซื้อเขาไป เขาก็จะโดนไล่กลับมาที่นี่ตลอด ได้ยินว่า ลูกผสมชนเผ่าหมานได้นำหายนะมาสู่ตระกูลเหล่านั้…

ทุกคำพูดเขาได้ยินมาเยอะแล้ว เหล่าคุณหนูที่แสดงว่าตนเองมี จิตใจดีงามเขาก็เห็นมาเยอะแล้ว แต่ว่าคนนี้จะทนเขาได้นานแค่ ไหน ?

หลินซินเยียนได้ยินเสียงน้ำคนลงไปในอ่างน้ำ นางจึงหันหน้ากลับ มาเห็นเด็กชายอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้วนางรู้สึกดีใจและหยิบผ้าขาวที่วาง อยู่ข้างๆมาขัดตัวให้เขา

เด็กอายุหกขวบคนหนึ่งทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล แผลใหม่ทับ รอยแผลเก่าทำให้หลินซินเยียนอดนึกถึงข่าวที่เคยได้ยินมาว่าเด็ก หลายคนถูกแม่เลี้ยงของตนเองตีจนเป็นแผลไปทั่วตัวและที่เลวร้ายไป กว่านั้นบางคนถึงกับตายไปเลย

“เฮอ…”หลินซินเยียนถอนหายใจอีกครั้ง เด็กคนนี้สูงยังไม่ถึงเอว ของนางด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าคนพวกนั้นถึงกล้าลงมือได้ขนาด

สายตาของเด็กชายมองไปที่ผ้าสีขาวในมือของนาง หลังจากที่ ผ้าสีขาวได้เช็ดตัวของเขามันก็มีคราบโคลนสีดำติดแต่นางก็ยังจับมัน โดยไม่รู้สึกรังเกียจแม้แต่น้อย

คุณหนูใจดีเหล่านั้นไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน แม้พวกนางอยากจะ ช่วยเขาก็ทำได้แค่ให้เงินหรือไม่ก็แอบส่งคนพาเขาไปเลี้ยงดูในจวน แต่ไม่เคยมีใครทำเหมือนคนนี้เลยที่เข้ามากอดเขาและอาบน้ำให้เขา

“เจ้ามีชื่อหรือไม่ ? “หลินซินเยียนบิดผ้าขาวหมาดๆและไปเช็ดที่

ผมให้เขา

เด็กชายเรียกสติคืนมาเงียบไปสักพักและพูดเพียงสองคำออก

มา”เอ้อโก่ว”

“ฮะ…”หลินซินเยียนตกตะลึงเมื่อได้ยินสองคำนี้เมื่อได้สติคืนมาก็ อยากจะขำ แต่เมื่อยิ้มมาถึงมุมปากก็หยุดชะงักทันที เด็กคนนี้โดน คนเคียดแค้นและทรมานมาตั้งแต่เด็ก แม้แต่ชื่อก็ยังดูถูกเหยียดหยาม นางรู้สึกจุกที่กลางอก ทันใดนั้นก็ไม่รู้สึกน่าขำอีกเลย

นางเช็ดผมให้เด็กชายจนแห้ง เมื่อเห็นว่าน้ำในอ่างเย็นหมดแล้ว

จึงรีบพูด”ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าเถิด แช่อยู่ในน้ำเย็นทำให้ไม่สบายได้ ง่าย จริงสิ หากเจ้าต้องการข้าจะเปลี่ยนชื่อให้เจ้าใหม่ ต่อไปก็ใช้ชื่อ ใหม่และเริ่มต้นชีวิตใหม่ดีหรือไม่ ?”

เด็กชายมองจ้องมองนางอย่างรู้สึกแปลกใจ นางพาขึ้นมาเปลี่ยน ชุดให้เขาจนลืมเขินอาย เขาเพียงมองไปที่นางไม่ได้พูดอะไร

หลินซินเยียนรีบหยิบชุดที่อยู่ข้างๆมาเปลี่ยนให้เขา”นี่เป็นชุดของ ผู้ดูแลที่นี่ ได้ยินว่าลูกชายของเขาเคยสวมชุดนี้มาก่อน เจ้าก็สวมไป ก่อนแล้วกัน รอให้พี่สาวร่ำรวยมีเงินทองก่อนแล้วจะซื้อชุดใหม่หลายๆ ตัวมาให้เจ้าสวมอย่างแน่นอนและก็จะซื้อของเล่นให้เจ้าด้วย ! ”

นางยิ้มและผูกผ้าคาดเอวให้เขาไปพลางรอยยิ้มของนางสดใส อย่างมาก มีช่วงหนึ่งเด็กชายจ้องอย่างตกตะลึงจนต้องหลบสายตาไป อย่างอดไม่ได้

“ข้าจะต้องคิดชื่อใหม่ให้เจ้า”เมื่อหลินชินเยียนสวมชุดให้เขาเสร็จ แล้วก็พาไปนอนบนเตียงหลังจากที่ห่มผ้าให้เขาอย่างตั้งใจ แล้วก็นั่ง อยู่ตรงริมเตียงเอียงหัวคิดชื่อให้เขาใหม่