ตอนที่16แม่น้าสงสาร แต่เขาน่ากระทืบ

“ไม่ดื่มแล้ว ไม่ดื่มแล้ว ดื่มจนอื่นแล้ว”เพื่อยืนยันคำพูดของ ตนเองนางจังเรอออกมาอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ ลุกขึ้นยืนอย่างเก้ๆกังๆ จากนั้นก็เดินออกมาจากโรงน้ำชา

นางเอกที่เดินทางข้ามภพมามีเพียงนางคนเดียวที่จนถึงขนาดดื่ม น้ำชาแทนข้าว

หลินซินเยียนเพียงเดินตลาดกลางคืนไปเรื่อยๆอย่างน่าเวทนา ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินติดตัวเลยสักแดงเดียวจึงพักที่โรงเตี๊ยมไม่ได้ หากสามารถหาที่พักที่กันลมกันฝนได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว

ในตอนกลางคืนตลาดกลางคืนของหมู่บ้านเล็กนี้เป็นที่โด่งดังไป ทั่วและครึกครื้นอย่างมาก

แม้มาอยู่ในโลกนี้มาสามปีแล้ว แต่หลินซินเยียนยังไม่เคยเดิน ตลาดกลางคืน เมื่อเห็นสิ่งของมากมายหลากหลายที่ตั้งอยู่ข้างทางจึง รู้สึกสนใจอย่างมาก

“ห้ามพลาดเด็ดขาด ลูกผสมชนเผ่าหมานมีหน้าตางดงามและมี พละกำลังมาก ในแคว้นหนานเยว่มีเพียงคนเดียว ! ”

ในที่โล่งไกลๆมีคนจำนวนมากยืนรวมตัวกัน ท่ามกลางกลุ่มคนมี เวทีตั้งอยู่ บนเวทีมีชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายกวักมือเรียกลูกค้า

“มีชนเผ่าหมาน ! “คนบนถนนได้ยินต่างก็สนใจแห่กันเดินรุม เข้าไปในพื้นที่ตรงนั้น

หลินชินเยียนไม่ได้สนใจแต่ถูกกลุ่มที่กรุกันเข้ามาเบียดจนต้น ตัวนางไปเดินข้างหน้า นางสงสัยจึงไปจับมือพี่สาวคนหนึ่งและ กาม”คนเผ่าหมานคือใครกัน พี่สาวรู้หรือไม่ ? ” ที่สาวคนนั้นจ้องหน้านาง”แม้แต่ชนเผ่าหมานก็ไม่รู้จัก เจ้าเพิ่ง เคยมาเขตชายแคนรี ?”

“ได้ติดตามท่านฟอกับท่านพี่มาเปิดหูเปิดตา ไม่เคยได้ยินมา ก่อนรบกวนพี่สาวช่วยบอกกล่าวให้ทราบด้วย”ออกข้างนอกใครจะไปโง่ บอกว่าตนเองมาคนเดียว

ทางข้างหน้าคนเยอะมาก คนที่อยู่ด้านหน้าไม่ขยับเขยื้อนเลย พี่สาวคนนั้นเห็นว่ายังไงก็เบียดเข้าไปไม่ได้ อีกนานจึงเล่าให้หลินซิน เยียนฟัง

“ชนเผ่าหมานเป็นชนเผ่าที่พิเศษอาศัยอยู่แถวหนองน้ำลึกลับที่อยู่ ระหว่างแคว้นหนานเยว่กับแคว้นเป่ยหมิง ได้ยินว่าคนเผ่าหมานมีพละ กำลังมหาศาลล้วนเป็นนักรบ แต่กำเนิดเพียงแต่มีประชากรน้อยมาก และไม่ยอมสวามิภักดิ์แคว้นหนานเยว่หรือแคว้นเป่ยหมิงจึงได้ใช้ชีวิต อย่างโดดเดี่ยวที่หนองน้ำ”

ในขณะที่พี่สาวกำลังพูดอยู่นั้น ทั้งสองคนก็ถูกเบียดจนเข้าไป ใกล้หน้าเวที เมื่อมองบนเวทีก็เห็นเด็กอายุหกเจ็ดขวบคนหนึ่งที่โดนขัง อยู่ในกรงเหล็ก เด็กคนนั้นทั้งตัวดำ สนิทผมเฝ้ายุ่งเหยิง มีคราบ โคลนติดบนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกที่ไม่รู้ว่าคือสิ่งใด เหลือเพียงดวงตาที่ใสแจ๋วจ้องมองเห็นคนที่ยืนรายล้อมอย่างไร้ความ รู้สึก

เด็กไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวาย เพียงนั่งกอดเข่าอย่างเงียบๆ ตรงมุมหนึ่งสายตาของเขาได้ถึงความสนใจของหลินชินเยียน ใน ทันทีสายตานั้นราวกับไม่แยแสและสิ้นหวังอย่างมากซึ่งไม่ควรเกิดขึ้น กับเด็กเลย

ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยืนอยู่หน้ากรง ในมือถือแส้ลายหนาม เขาตวัดแส้อย่างโหดเหี้ยมไปที่กรงเหล็กจึงทำให้เกิดเสียงดังสนั่น

“พี่น้องทุกคนมาดูกันเร็ว

นี่คือลูกผสมขนเผ่าหมาน

เจ็ดปีก่อน คนเฝาหมานมาขโมยหมูแพะวัวที่หมู่บ้านของข้าไปแล้วยังข่มขืนตรีใน หมู่บ้านข้าอีก ! ตอนนั้นเหล่าสตรีในหมู่บ้านข้าต่างก็โดนพวกคนเผา หมานปู่ยี่ปู่ป่า คนเผ่าหมานคือศัตรูคู่แค้นของหมู่บ้านข้า ! ”

ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายตวัดแส้ฟาดด้วยในขณะพูดเพื่อแสดงถึง ไม่พอใจในความอยุติธรรม” คนเผ่าหมานมีพละกำลังมหาศาล สตรี ส่วนใหญ่โดนพวกมันปู้ยี่ปู่ย่าจนตาย แต่มีสตรีไม่กี่คนที่รอดมารับ ความจริงไม่ไหวไม่ก็ฆ่าตัวตายไม่ก็เป็นบ้าเพี่สาวของข้าเองก็เป็นหนึ่ง ในผู้เคราะห์ร้ายเป็นบ้ามาหกปีเต็มๆ ถึงจะได้สติ พอได้สติก็ไปกระโดด น้ำฆ่าตัวตาย ! ”

ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายพูดมาถึงตรงนี้สายตาที่โกรธแค้นจนลุก เป็นไฟ เขาตวัดแส้ไปที่กรุงอีกครั้ง เพียงครั้งนี้ราวกับระบายความ แค้นเขาเจตนาตวัดแส้ไปในทิศทางที่เด็กอยู่ในกรง ถึงจะมีลูกกรงกั้น ไว้อยู่ แต่ที่แขนของเด็กก็โดนตีจนเนื้อปริแตกออกมาทันที

เด็กคนนั้นเหมือนจะคุ้นชินกับการถูกตีด้วยแส้แล้วจึงไม่ได้ร้องไห้ ออกมาสักแอะ เพียงนั่งขดตัวอยู่ตรงมุมนั้นอย่างทนไม่ไหว

“ตอนนี้พี่สาวของข้าตายแล้วเหลือไว้เพียงมารหัวขนเผ่าหมาน ! อย่ามองเป็นเพียงแค่ลูกผสมอายุหกขวบ แต่มันมีพละกำลังมาก งาน หนักงานสกปรกในบ้านให้มันทำได้ มันทนมือทนเท้าได้ดี ไม่ให้ข้าว มันกินวันหนึ่งมันก็ไม่ตาย เถ้าแก่ทุกท่านหากใครซื้อมันไป มัน สามารถช่วยระบายความแค้นให้ท่านได้ ข้ารับรองว่ามันไม่กล้าโกรธ เคืองท่านอย่างแน่นอน หากเถ้าแก่ท่านไหนสนใจให้ลองมาทดสอบดู ได้ตอนนี้เลย”

เมื่อชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายพูดขึ้น คนจำนวนมากที่อยู่ด้านล่าง เวทีต่างก็แสดงท่าทางสนใจมองไปที่เด็กคนนั้นอีกครั้งอย่างตูถูก เหยียดหยาด ในสายตาของพวกเขาเด็กคนนั้นไม่ใช่เด็กต่อไปอีกแล้ว เป็นเพียงมารหัวขนที่เหลือหลังจากพวกเผาหมานฆ่าคนปล้นสะดมไป

มีเพียงหลินซินเยียนที่เริ่มมีสีหน้าซีดขาว

เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งี่ เกิดมาก็โดนญาติของตนเองเกลียดเข้าไส้ทั้งยังถูกทรมานจากญาติอีก หลายครั้ง ตั้งแต่ลืมตาดูโลกก็มีชีวิตที่ทุกข์ทรมานแล้ว

แต่ทว่าเขาไม่มีความผิดอะไรเลย

เขาคือสิ่งที่เหลือหลังจากท่านแม่ของเขาถูกคนหยามเกียรติ ท่านแม่ของเขาเป็นคนที่น่าสงสาร แต่ว่าเขาได้กลายเป็นสิ่งที่ทุกคน ต่างก็รังเกียจ !

“ข้าให้100ตำลึง มารหัวขนตัวนี้ข้าอยากได้ ! “ในกลุ่มคนมีเสียง ตะโกนเสนอราคาเป็นคนแรก เป็นชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำล่ำสัน หน้าตาเหี้ยมโหด เขาตะโกนและข้อมือของเขาก็สั่นไปพลาง”ไอ้พวก ชั่วช้ากล้ามาปล้นหมู่บ้านและกล้าขืนใจสตรีแคว้นหนานเยว่ของเรา เห็นทีข้าจะเอามารหัวขนเผ่าหมานกลับไปสั่งสอนให้มันรู้แล้วรู้รอด ! ”

“ข้าให้150ตำลึง ! ซื้อมารหัวขนตัวนี้กลับไประบายความโกรธ แทนคนแคว้นหนานเยว่ของพวกเรา ! ”

“ข้าให้200ตำลึง ! ”

เสียงตะโกนเสนอราคาดังขึ้นจากการโน้วน้าวของชายหนุ่มสวม ชุดผ้าฝ้ายที่ใช้คำพูดให้คนอยากซื้อเพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับ บ้านเมือง เช่นนั้นราคาจึงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

ใบหน้าของชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยิ้มจนหุบไม่อยู่ ในมือที่ถือ แสัตวัดไปที่ร่างของเด็กอยู่ตรงมุมในกรง”ใช่แล้วไอ้มารหัวขนนี่ก็ควร กลายเป็นของเล่นเพื่อระบายความแค้นพวกเรา ! ”

เมื่อมาถึงขั้นนี้ เด็กที่นั่งขดตัวอยู่ตรงมุมราวกับเป็นร่างที่ไร้ วิญญาณ บนตัวมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดกลับไม่มีเสียงร้องสักแอะ ดวงตาที่เบิกโพลงกว้างตั้งแต่แรกคล้ายกับต้องการจ้องมองทุกสิ่งที่เกิต ขึ้นอย่างชัดเจน “ข้าให้500ตำลึง ! “ในที่สุดก็มีชายแก่อายุประมาณเกือบร้อยปี ตะโกนเสนอราคา ชายแก่คนนั้นผอมจนหนังหุ้มกระดูก คนติดตาม สองคนประคองเขาเดินมาข้างหน้าเพื่อเข้ามาดูใบหน้าของเด็กที่อยู่ใน กรงอย่างชัดๆ”รูปร่างเล็กเช่นนี้ถือว่างดงาม ไม่เลว ไม่เลว”

หลินซินเปียนอดคิดไม่ได้ชายแก่คนนี้ดูเหมือนเป็นผู้มีปัญญาไม่ เหมือนกับคนอื่นที่เสนอราคาไปก่อนหน้านี้ หากเด็กคนนี้โดนเขาซื้อไป คงจะไม่ถูกทรมาน

“นี่ไม่ใช่คหบดีหลิวของหมู่บ้านหรอกหรือ ? “พี่สาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เปิดปากพูดอย่างสงสัย ตอนที่พูดยังถ่มน้ำลายแสดงความไม่ พอใจ”ใกล้จะเข้าโลงอยู่แล้วยังไม่ยอมรับว่าแก่อีก ได้ยินมาว่ารับเลี้ยง เด็กหนุ่มบำเรอไม่รู้ตั้งเท่าไร”

เด็กหนุ่มบำเรอ ?

หลินซีนเยียนใจเต้นแรงมองไปที่ชายแก่คนนั้นอีกที ที่แท้ใน สายตาของเขาก็แสดงออกถึงความปรารถนาอย่างเห็นได้ชัดไม่มีความ เมตตากรุณาใดๆ