ตอนที่ 2

เวลาผ่านไปนานเกือบห้าปี แต่สำหรับหญิงสาวที่ต้องอยู่ ท่ามกลางความโดดเดี่ยวและความหวังที่เธอรู้ดีว่าไม่มี วันมาถึงนั้นช่างยาวนานเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ทุกวันที่ผ่าน เลยเธอยังคงคิดถึง เขา เรื่อยมา เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอม เขียวและใบหน้าคมเข้มอย่างหนุ่มอเมริกัน ทุกครั้งที่หลับ ตาณชนกยังคงรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของลำแขน ใหญ่หนาหนักซึ่งเมื่อลืมตาตื่นเธอกลับพบแขนเล็ก ๆ ที่ ก่ายกอดเธอไว้ แม้เป็นแขนขาของร่างเล็ก ๆ แต่ก็ทำให้ หัวใจของเธออบอุ่นได้เสมอ

ณชนกก้าวเดินไปเรื่อย ๆ บนทางฟุตบาทที่ทอดตัวไปยัง จุดรอรถรับส่งของโรงแรมซึ่งเธอต้องขึ้นรถไปทำงานใน ตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟที่ได้เงินเดือนและเซอร์วิสพอได้ เงินประทังค่าเลี้ยงชีพสำหรับตัวเธอเอง ลูกสาวตัวน้อย และป้าวิไลที่ติดตามมาอยู่กับเธอในห้องเช่าเล็ก ๆ ของอ พาร์ทเม้นท์ในตัวเมืองภูเก็ตเมื่อห้าปีที่แล้ว หลังจากบิดา มารดาซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่ ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเสียชีวิตและเธอพึ่งรู้ภาย หลังว่ากิจการของบิดามารดากำลังจะพังพาบเพราะหนี้ ก้อนใหญ่ที่ทำยังไงเธอก็ไม่อาจยื้อกิจการใหญ่โตนั่นไว้ ได้นอกจากปล่อยให้ตกเป็นของเจ้าหนี้อย่างไม่อาจหลีก เลี่ยง

จากหญิงสาวที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม ทั้งหน้าตาอัน สะสวยอ่อนหวานเหมือนนางในวรรณคดี ทรัพย์สินเงิน ทองและชีวิตที่เคยสบายมาก่อนเก่า ณชนกกลับกลายเป็นคนที่แทบไม่เหลืออะไรเลย เพราะหนี้สินก้อนโตที่ บิดามารดาทิ้งไว้ให้ทำให้หญิงสาวต้องขายทุกอย่างที่เคย เป็นสมบัติของตระกูล ทั้งที่ดิน บ้าน และทรัพย์สินที่มีจน เกือบหมดเพื่อนําไปหักลบกลบหนี้กับธนาคารและเจ้าหนี้ ที่เข้ามากลืนกิจการโรงแรมของครอบครัวจนสิ้น

ตอนนี้เธอไม่มีหนใด ๆ อีกต่อไป หากแต่หญิงสาวกลับ ไม่รู้สึกเสียดายต่อการสูญเสียทรัพย์สินและหน้าตาในวง สังคมแม้จะถูกนินทาจากคนรอบข้างถึงความตกต่ำอย่าง ที่สุดในชีวิต แต่เธอก็ยังคงหลงเหลือสมบัติอีกอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าทรัพย์สินเงินทองใด ๆ นั่นคือหัวใจ ดวงน้อยที่เธอเฝ้าถนอมฟูมฟักมาโดยที่แม้แต่บิดามารดา ก็ไม่ระแคะระคายถึงเรื่องนี้ก่อนจะเสียชีวิต

เธอตั้งครรภ์หนูน้อยคลีโอได้สามเดือนก่อนบุพการีทั้ง สองจะประสบอุบัติเหตุ และเมื่อสะสางหนี้จนหมดหญิง สาวจึงตัดสินใจเดินทางลงใต้เพื่อมาพำนักที่จังหวัดภูเก็ต ไข่มุกแห่งอันดามันที่เธอเคยใฝ่ฝันอยากมาอยู่ที่นี่

ณชนกใช้เงินเหลือเก็บที่มีอยู่เล็กน้อยจัดการชีวิต ของเธอและลูกน้อยพร้อมทั้งป่าวิไล แม่บ้านเก่าแก่ของ บิดามารดาที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเธอและขอ ติดตามมาอยู่ด้วยอย่างเต็มใจ ทิ้งชีวิตที่เคยสุขสบายและ หางานทำกระทั่งได้ตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟใน บีช เบย์ คลับ โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ริมหาดแสนสวย แม้เป็นหน้าที่ที่อาจต้อยต่ำสำหรับคนที่เคยอยู่บนกองเงินกองทองอย่างเธอ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นโชคดีสำหรับผู้ หญิงวัยยี่สิบสองที่มีเรือพ่วงซึ่งอาจหางานทำได้ไม่ง่ายนัก

“แนนจำ…มาถึงพอดีเลย ฉันมีงานจะให้แนนทำน่ะ”

เสียงหวาน ๆ ของหนุ่มใหญ่วัยเกือบสี่สิบในชุดทักซิโด เดินอาด ๆ เข้ามาโอบไหล่ของณชนกทันทีที่เธอเปิด ประตูเข้าไปในห้องอาหารของโรงแรมหรูอย่างสนิทสนม หญิงสาวเคยชินเสียแล้วสำหรับท่าทีกระตุ้งกระติ้งของผู้ จัดการห้องอาหารที่มีความสามารถอีกอย่างหนึ่งคือการ ผสมค็อคเทลเป็นเลิศของ พรเทพ หรือที่พวกพนักงาน เสิร์ฟในห้องอาหารของโรงแรมชอบเรียกกันจนติดปาก ว่า…

“พอลลี่…มีอะไรหรือคะ?”

“คืองี้นะ…” พรเทพจับไหล่บางทั้งสองของหญิงสาวขณะ ยืนอยู่ใกล้บาร์เครื่องดื่มในขณะที่พนักงานคนอื่นกำลัง ง่วนอยู่กับหน้าที่ของตัวเอง

“วันนี้ฉันจะให้แนนทำหน้าที่พนักงานเสิร์ฟที่ถือว่าได้รับ เกียรติเป็นอย่างยิ่ง”

“คะ?”
“เสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มให้กับเจ้าของโรงแรมคนใหม่ ที่มาเยี่ยมพวกเราถึงเมืองไทยในวันนี้นะจ๊ะ”