ตอนที่ 10

เช้าวันใหม่ณชนกพาหนูน้อยคลีโอไปฝากไว้ที่เนอร์ส เซอรรี่เป็นปกติ แต่วันนี้หญิงสาวสังเกตเห็นแม่หนูน้อยมี สีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนถึงสถาน เลี้ยงเด็กเธอจึงหยุดเดินและย่อตัวลงนั่งขณะหนูน้อยก็ หยุดเดินตามและมองหน้ามารดาด้วยแววตาไร้เดียงสา ตามประสาของเด็กวัยย่างเข้าขวบที่ห้า

“ว่าไงคะ คลีโอของคุณแม่…คุณแม่ว่าหนูมีอะไรอยาก คุยกับคุณแม่นะคะ”

“คุณแม่ขา…วันนี้คุณแม่กลับเร็วไหมคะ?”

“คุณแม่ก็กลับเป็นปกตินะคะ คลีโอมีอะไรหรือเปล่า คะ…คงอยากไปเที่ยวแล้วละซี”

“ม่ายช่ายค่ะ” คลีโอส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มแป้นบน ใบหน้ากลมเล็ก “คุณแม่กลับมา…แล้วช่วย…คลีโอ…วาด รูปคุณพ่อนะคะ”

น้ำเสียงเล็ก ๆ ของคลีโอทำให้หญิงสาวชะงัก ณชนกทำ หน้าแทบไม่ถูกเลยทีเดียวเมื่อลูกสาวตัวน้อยบอกเช่นนั้น

“คลีโอ…ม่ายเคยเห็นคุณพ่อเลยค่ะ คลีโอนึกม่ายออก”
ณชนกฝืนยิ้ม “ได้ซีคะ…วันนี้คุณแม่จะรีบกลับ แล้วจะมา ช่วยวาดรูปคุณพ่อนะคะ”

“คลีโอรักคุณแม่…ที่สุดเลยค่ะ”

หนูน้อยกอดและจูบแก้มมารดาก่อนที่หญิงสาวจะลุกขึ้น ยืนแล้วจูงมือหนูน้อยไปส่งที่เนอร์สเซอรรี่ตามปกติ ทุก อย่างดูเหมือนเป็นไปอย่างเช่นทุกวัน ณชนกส่งหนูน้อย แล้วก็ยืนเฝ้าดูกระทั่งลูกรักเดินเข้าไปด้านในพร้อมพี่ เลี้ยง แต่แล้วเมื่อเธอหันกลับไปก็พบกับชายร่างสูงใหญ่ ยืนอยู่ด้านหลัง

“ขอโทษนะครับ…คุณเฮ็คเตอร์ให้ผมมารับคุณลีแอนไป

พบท่านครับ”

ณชนกเลิกคิ้วสูงและมองชายผู้นั้นด้วยความฉงน

“มารับฉันอย่างนั้นเหรอคะ…เอ้อ…แต่ฉันต้องไปทำงานตอนนี้”

“คุณเช็คเตอร์อยากคุยกับคุณครับ

เหมือนเขากลัวว่าเธอจะไม่เชื่อจึงส่งโทรศัพท์มือถือให้ ณชนกที่ยังอยู่ในความงุนงง หญิงสาวรับโทรศัพท์จากมือ ของชายแปลกหน้าไปแนบหูซึ่งเธอได้ยินเสียงตามสาย ดังมาแทบจะทันที
ณชนกฝืนยิ้ม “ได้ซีคะ…วันนี้คุณแม่จะรีบกลับ แล้วจะมา ช่วยวาดรูปคุณพ่อนะคะ”

“คลีโอรักคุณแม่…ที่สุดเลยค่ะ”

หนูน้อยกอดและจูบแก้มมารดาก่อนที่หญิงสาวจะลุกขึ้น ยืนแล้วจูงมือหนูน้อยไปส่งที่เนอร์สเซอรรี่ตามปกติ ทุก อย่างดูเหมือนเป็นไปอย่างเช่นทุกวัน ณชนกส่งหนูน้อย แล้วก็ยืนเฝ้าดูกระทั่งลูกรักเดินเข้าไปด้านในพร้อมพี่ เลี้ยง แต่แล้วเมื่อเธอหันกลับไปก็พบกับชายร่างสูงใหญ่ ยืนอยู่ด้านหลัง

“ขอโทษนะครับ…คุณเฮ็คเตอร์ให้ผมมารับคุณลีแอนไป พบท่านครับ”

ณชนกเลิกคิ้วสูงและมองชายผู้นั้นด้วยความฉงน

“มารับฉันอย่างนั้นเหรอคะ…เอ้อ…แต่ฉันต้องไปทำงาน ตอนนี้”

“คุณเฮ็คเตอร์อยากคุยกับคุณครับ”

เหมือนเขากลัวว่าเธอจะไม่เชื่อจึงส่งโทรศัพท์มือถือให้ ณชนกที่ยังอยู่ในความงุนงง หญิงสาวรับโทรศัพท์จากมือ ของชายแปลกหน้าไปแนบหูซึ่งเธอได้ยินเสียงตามสาย ดังมาแทบจะทันที
“ลีแอน….ผมให้คนของผมไปรับ คุณต้องมากับเขาเดี่ยว

“แต่ฉันต้องทำงานนะคะ…และนี่ก็ใกล้เวลาทำงานของ ฉันแล้วด้วย เราเจอกันที่โรงแรมก็…”

“นี่เป็นคำสั่งของผู้บริหารสูงสุด! คุณไม่มีสิทธิ์ ปฏิเสธ…ขึ้นรถ…แล้วคนของผมจะพาคุณไปส่ง”

“แต่ว่าฉัน…”

หญิงสาวแทบลืมหายใจเมื่อสัญญาณอีกฝั่งถูกตัดไป เสียเฉย ๆ ณ นกอยู่ในความลังเล เธอส่งโทรศัพท์คืนให้ ชายผู้นั้นและยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ

“ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณเฮ็คเตอร์อยู่ที่ไหน?”

“ผมจะพาคุณไปพบท่านครับ”

ชายผู้นั้นยังตอบเสียงเย็นในขณะที่หญิงสาวรู้สึกร้อน รุ่มและหวาดหวั่น เธอจำต้องเดินตามไปที่รถเก๋งสีดำเป็น มันปลาบคันใหญ่และขึ้นไปนั่งบนเบาะด้านหลังพร้อม ชายคนเดิม สักครู่คนขับจึงออกรถ ณชนกหันกลับไปม มองเนอร์สเซอร์รี่แล้วน้ำตาก็หยุดเผาะลงบนแก้มโดย แทบไม่รู้ตัว
คนขับใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงซึ่งสําหรับหญิงสาวที่ นั่งมาด้วยรู้สึกเหมือนมันนานชั่วชีวิตของเธอก่อนจะพา รถเก๋งคันหรูลัดเลาะไปตามถนนเลียบชายฝั่ง กระทั่งรถ ไปหยุดลงที่บ้านพักหลังหนึ่งบนเชิงเขาและหญิงสาวรู้ว่า มันห่างจากโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ไกลโขเลยทีเดียว

“เชิญคุณลีแอนครับ”

คนของเฮ็คเตอร์เปิดประตูให้หญิงสาวก้าวลงไป ณชนก ย่างก้าวด้วยความหวาดหวั่น หญิงสาวซึ่งตอนนี้ยังอยู่ใน ชุดพนักงานเสิร์ฟของโรงแรมเงยหน้าขึ้นมองบ้านหลัง ใหญ่ท่ามกลางหมู่ไม้ซึ่งห่างไกลออกมาจากย่านชุมชน มันเป็นสถานที่ที่สงบเงียบอย่างมาก ไม่ได้ยินเสียงรถ แล่นผ่าน นั่นยิ่งทำให้หญิงสาววังเวงหัวใจ เธอเดินเข้าไป ในบ้านหลังนั้น และเมื่อบานประตูถูกเปิดออกเธอก็เห็น ร่างสูงใหญ่นั่งไขว่ห้างจิบไวน์อยู่ที่เก้าอี้รับแขก หญิงสาว ยังยืนชิดบานประตูที่ปิดลงเหมือนเธอไม่กล้าแม้แต่จะ ก้าวขาในตอนนี้

“นั่งสิ”