ตอนที่ 9

ป่าวิไลกล่าวพลางเอากระเป๋าสะพายเข้าไปวางไว้บน โต๊ะเครื่องแป้งในห้องของณชนกซึ่งเป็นสิ่งที่นางทำให้ หญิงสาวจนเคยชินตั้งแต่เป็นแม่บ้านรับใช้บิดามารดา ของเธอมาเกือบสามสิบปี ร่างบอบบางเดินตามเข้าไป และอดที่จะมองร่างเล็ก ๆ ของลูกสาววัยกำลังซนที่นอน หลับปุ๋ยใต้ผ้าห่มไม่ได้ ยิ่งเห็นคลีโอในยามนี้ยิ่งทำให้เธอ รู้สึกตีบตันเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำ

“วันนี้กลับดึกนะคะ งานยุ่งเหรอคะคุณแนน”

“ค่ะ…งานค่อนข้างจะยุ่ง ป้าวิไลรู้ไหมคะว่าวันนี้แนนได้ เจอใคร”

“ใครเหรอคะคุณแนน”

“เฮ็คเตอร์ค่ะ…แนนเจอเฮ็คเตอร์”

คำบอกเล่าทำให้หญิงวัยกลางคนชะงักไป ชื่อนั้นทำให้ วิไลแทบไม่ต้องครุ่นคิดเพราะนางเองก็ยังจำชายหนุ่มผู้ นั้นได้เสมอ

“จริงเหรอคะคุณแนน”

เสียงของวิไลลดต่ำลงขณะจูงมือหญิงสาวออกมายังห้องรับแขกเพราะกลัวว่าเสียงพูดคุยจะรบกวนการหลับ ของแม่หนูน้อย

“คุณแนน…เจอเขาที่ไหนเหรอคะ”

“แนนเจอเขาที่โรงแรมค่ะ”

“เขาไปทำอะไรที่นั่นเหรอคะ…แล้ว….คุณแนนเจอเขาได้ ยังไง”

ณชนกพยายามสกัดน้ำตื้นบนขอบตา ทุกครั้งที่พูดถึง เขา คนนั้นต่อหน้าแม่บ้านคนเก่าแก่เธอมักจะควบคุม ความรู้สึกไม่ได้ทุกครั้ง

“บอกป้ามาสิคะว่าคุณแนนเจอเขาได้ยังไง” ป้าวิไลที่จับ มือหญิงสาวไว้แน่นดึงข้อมือบางให้ร่างนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ ภายในห้องรับแขก

“เขาเป็นเจ้าของโรงแรมที่แนนทำอยู่ค่ะ”

“ห้า!…อะไรนะคะ จริงเหรอคะคุณแนน” วิไลมีอาการ ตกใจซึ่งไม่ต่างไปจากหญิงสาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความ สับสน หวาดหวั่นแม้จะดีใจอย่างที่สุด

“แล้วเขา…เป็นยังไงบ้างคะคุณแนน”
ณชนกเงียบไปกระทั่งแม่บ้านเห็นน้ำตาหยดไหลลงบน แก้มของหญิงสาวเป็นทาง แทบไม่มีเรื่องใดเกี่ยวกับณ ชนกที่วิไลไม่รู้ นางรู้ทุกอย่างแม้แต่เรื่องคนรักซึ่งเป็นอดีต อันเจ็บปวดของหญิงสาวที่มีความรักมั่นคงจวบจนถึงบัดนี้ ก็ยังไม่มีใครมาแทนที่ผู้ชายคนนั้นได้

“คุณแนนคุยอะไรกับเขาบ้างไหมคะ หรือไม่…เขาได้คุย อะไรกับคุณแนนบ้างไหม

“เราคุยกันไม่มากค่ะป่าวิไล ตอนนี้เฮ็คเตอร์เป็นถึง เจ้าของโรงแรมใหญ่ระดับพันล้าน มันไม่น่าเชื่อใช่มั้ย คะป้า” น้ำเสียงนั้นไม่บ่งบอกความตื่นเต้น มันเลื่อนลอย เสมือนไม่อาจจับต้องได้

“ค่ะ…ไม่น่าเชื่อ ป้าเองก็คิดว่าคุณแนนคงไม่ได้เจอกับ เขาอีกแล้ว”

“พรุ่งนี้แนนจะไปหาเขาน่ะค่ะป้า…แนนรู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัว เองอยู่ในฐานะที่ต่ำต้อย เทียบกันไม่ได้เลยกับเขา แต่แน นก็แค่อยากรู้ว่า….เมื่อห้าปีที่แล้วเขาไปไหน”

ณชนกแทบไม่ได้สังเกตเลยว่ามือของวิไลที่จับมือของ เธอไว้แน่นคลายลงในทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของ แม่บ้านวัยกลางคนก็เปลี่ยนไป เหมือนมีอะไรบางอย่าง อยู่ในใจที่นางไม่สามารถพูดออกมาได้วิไลแค่นยิ้มกลบ ความรู้สึกบางอย่างที่กำลังแล่นปรี่ขึ้นมา
“คุณแนนไปพักผ่อนเถอะนะคะ ดึกแล้ว…พรุ่งนี้คุณแนน ต้องไปทํางานแต่เช้านี่ไม่ใช่เหรอคะ”

“ค่ะ…ป่าคะ…แนนอยากรู้เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เกิดอะไรขึ้นกับเฮ็คเตอร์ เขาคงจะไม่โกหกแนนหรอกนะ คะ ว่าเขาไปไหนมา”

วิไลยิ้มกับร่างบางที่ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าห้อง นาง มองเห็นความสับสนและหวั่นกลัวฉายออกมาจากแววตา คู่นั้นซึ่งมันทำให้ตัวนางเองก็รู้สึกสะท้อนสะเทือนใจเช่น เดียวกัน วิไลเผลอหลั่งน้ำตาและรำพึงกับตัวเองเบา ๆ

“คุณแนน…ป่าขอโทษนะคะ…ป้าขอโทษ”