ตอนที่ 4

ณชนกรับปากพรเทพ แต่ในใจของเธอไม่ได้ตื่นเต้นกับ การเตรียมการต้อนรับผู้บริหารโรงแรมคนใหม่แม้แต่น้อย ตอนนี้เธอกำลังพะวงถึงแม่หนูน้อยคลีโอ ลูกสาวตัวน้อย จะงอแงหรือเปล่าเพราะโดยปกติเธอจะกลับบ้านเป็นเวลา ร่างบางเดินตรงไปยังห้องอาหารที่ถูกจัดไว้พิเศษเฉพาะ แขกคนสําคัญของโรงแรมซึ่งภายในห้องนั้นสามารถมอง เห็นทัศนียภาพของท้องทะเลภายนอกในยามค่ำคืนได้

ในห้องนั้นไม่มีพนักงานคนอื่นนอกจากเธอ ณชนกตั้งใจ จะเดินออกไปถามพรเทพอีกครั้งว่าจะมีพนักงานคนอื่น อีกไหม แต่เมื่อหันกลับไปก็ต้องชะงักเมื่อประตูถูกเปิด ออกและมีพนักงานต้อนรับเดินนำเข้ามาก่อนที่กลุ่มชาย ชาวต่างชาติในชุดสูทจะเดินตามเข้ามาในห้องหลายคน ร่างเล็กหยุดนิ่งและรีบก้มศีรษะลงพร้อมวางมือไว้ที่ด้าน หน้าอยู่ในท่าที่สำรวม ทว่าเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นกลับต้อง ชะงักอีกครั้งเมื่อหนึ่งในชายชาวต่างชาติที่ก้าวเข้ามาเป็น บุคคลที่เธอคุ้นหน้า….ไม่สิ…เธอรู้จักเขาต่างหาก

“เฮ็คเตอร์…”

เสียงนั้นไม่ได้หลุดออกจากริมฝีปากของหญิงสาวที่ เผยอออกจากกันด้วยยังอยู่ในอาหารตะลึงงันและแสง พร่าพรายจากม่านน้ำตื้นบนดวงตาแสนงาม แต่แล้ว เหมือนทุกอย่างถูกกระชากกลับออกไปจากหัวใจดวงนั้นเมื่อร่างสูงใหญ่ของบุรุษใบหน้าคร้ามเข้มในชุดสูท ผ้าไหมสีดำนั่งลงที่โต๊ะรับรอง และ…เขาหันมายังร่าง บอบบางในชุดพนักงานเสิร์ฟที่จ้องมองเขาราวเป็นสิ่ง อัศจรรย์

“ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ บีช เบย์ คลับ… โรงแรมที่มีมูลค่า การก่อสร้างสูงสุดและสวยงามที่สุดบนเกาะภูเก็ตครับ”

ชายชาวต่างชาติผู้หนึ่งซึ่งเป็นตัวแทนของคณะบริหาร โรงแรมลุกขึ้นกล่าวท่ามกลางเสียงปรบมือต้อนรับของทุก คนในที่นั้น บรรยากาศภายในห้องอาหารกลับเข้าสู่ความ เงียบอีกครั้งเมื่อชายคนเดิมกล่าวขึ้นว่า

“และสําหรับวันนี้ ผม…ลอเรนโซ่ ราฟเนอร์ ผู้ช่วยผู้ บริหารบีช เบย์ คลับ คือคุณแพทริก แม็คเคนน่า ซึ่งในวัน นี้ท่านติดธุระด่วนไม่ได้มาร่วมรับประทานอาหารด้วย ขอ แนะนำทุกท่านให้รู้จักกับผู้บริหารคนใหม่ของโรงแรมบีช เบย์ คลับ และโรงแรมในเครือทั่วโลก คุณเฮ็คเตอร์ แม็ค เคนนา”

ทันทีที่ลอเรนโซ่กล่าวจบ ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ ซึ่งได้รับการแนะนำในฐานะของผู้บริหารสูงสุดของ โรงแรมจึงลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งก้มศีรษะเพื่อน้อมรับเสียง ปรบมือของคณะกรรมการผู้บริหารระดับสูงของโรงแรม
และในช่วงจังหวะที่เขาลุกขึ้นยืน นัยน์ตาประกายสีฟ้า อมเขียวบนใบหน้าคร้ามคมก็เหลือบมองไปยังพนักงาน สาวในชุดเสิร์ฟที่ก็ยืนมองเขาอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง อาหารก่อนที่สายตาคู่นั้นจะเลื่อนกลับมายังกลุ่มคนท่า นั่งร่วมโต๊ะอาหารในค่ำคืนอันชื่นมื่นสำหรับทุกคนในที่นั้น ยกเว้นเพียงคนเดียวคือณชนกที่เฝ้ามองบุรุษผู้ซึ่งได้ชื่อ ว่าเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดของสถานที่แห่งนี้ด้วยความรู้สึกที่ แตกต่างออกไป

เธอได้ยินเสียงเฮ็คเตอร์กล่าวแนะนำตัวเองเป็นสั้น ๆ ท่าทีของเขาสุขุมและเยือกเย็น สมกับเป็นผู้บริหารสูงสุด ขององค์กร ณชนกมองทุกท่วงทีของเขาด้วยหัวใจที่ เป็นสุขอย่างประหลาด กระทั่งเสียงของพรเทพดังขึ้นข้าง

“แนนนี่…ช่วยเสิร์ฟน้ำให้ท่านประธาน…คุณเฮ็คหน่อยสิ จ๊ะ”

“เอ้อ…ค่ะ”

ณชนกรีบรับคำแต่ในเวลานั้นหญิงสาวรู้สึกถึงความเย็น เยียบบนฝ่ามือทั้งสองข้าง หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวเร็วแม้ พยายามควบคุมความตื่นเต้นที่จู่ ๆ มันก็พุ่งปรี่ขึ้นมาอย่าง ไม่มีเหตุผล เธอรู้สึกว่ามือสั่นเล็กน้อยตอนที่รับถาดเล็ก ๆ ที่มีแก้วน้ำแล้วนำมันไปยัง ท่านประธาน ซึ่งเขานั่งอยู่ที่หัว โต๊ะ ในหูของหญิงสาวอื้ออึงตอนที่เดินเข้าไปใกล้ร่างสูง ใหญ่ ราวกับไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ในโลกทั้งนั้น แล้วเธอก็ไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ ในที่สุด

“โอ๊ะ!”

ณชนกอุทานออกมาท่ามกลางสายตาของคณะผู้บริหาร ที่มองมาเป็นตาเดียวเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่เธอ ตั้งใจ มือของเธอสั่นตอนหยิบแก้วน้ำแล้วตั้งใจจะวางมัน ลงบนโต๊ะ ข้างหน้าท่านประธาน แต่กลับทำมันหกใส่เสื้อ สูทของเขาจนหมดซ้ำแก้วยังตกลงพื้นแตกกระจาย