บทที่3เพราะว่าพวกเรามีไอ้นี่
จินกุ้ยเอ่ยขึ้น ไม่ไปไม่ได้เหรอครับ? ผมไม่มีความรู้สึกกับอาซ้อ เลยครับ” ด้าฮานทนไม่ไหวหัวเราะออกมาก็ได้ แต่ว่าพอถึงเวลาที่
ต้อง…ก็อย่าให้ขายขี้หน้าแล้วกัน”
ด้าฮานชกกำปั้นไปที่จินกุ้ยเพื่อเป็นการให้กำลังใจเขา
แต่เหอจินกุ้ยกลับตกใจแล้วหนีไป
หลังจากเหอจินกุ้ยกลับไป ข้อหลานฟางก็เดินออกมา สีหน้า เฉยชาแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
ด้าฮานเองก็เช่นกัน จากนั้นก็หันหน้าไปทางอื่น
เป็นเวลานานมากแล้วที่ด้าฮานไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวข้อหลาน ฟาง ตั้งแต่ด้าฮานประสบอุบัติเหตุชีวิตของข้อหลานฟางก็คงจะ ขมขื่นน่าดู
ตอนที่ด้าฮานเจ็บหนักซ้อหลานฟางก็กำลังตั้งท้องอยู่ เพ ราะด้าฮานต้องการคนคอยดูแลเธอจึงไม่ได้จากไปไหน อดทน ลำบากมาตั้งหกปี ตอนนี้ลูกชายก็หกขวบแล้ว
ด้าฮานมองตามแผ่นหลังของจินกุ้ยไป” น่าเสียดายน่าเสียดาย……
ระหว่างทางที่กลับจากบ้านดาฮาน จินกุ้ยยังคงหัวใจเต้นรัว เลือดลมสูบฉีด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตามใคร
เรื่องทั้งหมดที่พี่ดาฮานอธิบายมายังทำให้เข้าใจสั่นไม่หาย ที่แท้เรื่องทั้งหมดมันไม่ได้เป็นไปในแบบที่เขาเข้าใจเลย
สามวันหลังจากนั้น เป็นวันของกุ้ยหลาน
ในวันนี้เหอจินกุ้ยแต่งตัวด้วยชุดใหม่ใส่รองเท้าคู่ใหม่ รอคอย ให้หลินมาเชิญตัวเขาไป
แม่ของจินกุ้ยได้แต่เป็นกังวลอยู่ข้างๆ กลัวแต่ลูกชายจะขาย หน้า”เจ้าเด็กชื่อ นี่คือเรื่องใหญ่ อย่าตื่นเต้น ใจเย็นๆ อย่าทำ ใครผู้หญิงเขาเจ็บนะ”
เหอจินกุ้ยตอบไปด้วยความรำคาญ”รู้แล้ว รู้แล้ว นี่มันน่า รําคาญนะครับ”
แต่แท้ที่จริงแล้วเขาเองก็กระวนกระวายใจอยู่เหมือนกัน
เขากลัวที่จะเจอหน้ากุ้ยหลาน แต่ใจหนึ่งก็อยากเจอหน้ากุ้ย หลานอยู่เหมือนกัน
กุ้ยหลานกับเขาอายุเท่ากัน ตอนเด็กๆก็เคยเรียนด้วยกัน ปกติทั้งคู่จะไม่ค่อยคุยกัน
มันเหมือนกับตอนเรียนประถมเลย
ตอนนั้นเหอจินกุ้ยกับกุ้ยหลานนั่งโต๊ะเดียวกัน และยังมีเซี ยงหข่าวที่เป็นคู่หมั้นของเขาทั้งสามต่างเข้าเรียนพร้อมกัน
เหอจินกุ้ยมักจะเล่นแข่งกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกันว่าใครจะได้ ไกลกว่ากัน แล้วก็เป็นเหอจินกุ้ยที่ชนะอยู่เป็นประจำ
ตอนนั้นกุ้ยหลานเองก็อายุเท่าเทอจินกุ้ย กุ้ยหลานชอบดูพวก เขาแข่งกัน แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมคนหนึ่งยืน ส่วนอีกคนนั่ง
ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เข้าใจ สุดท้ายเธอก็ดึงตัวเหอจินกุ้ยมาเพื่อ หาคําตอบ
เหอจินกุ้ยก็ยังเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา ได้แต่ลงไปด้านล่าง แล้วพูดว่า”ก็เพราะพวกเรามีไอ้นี่ไง”
กุ้ยหลานถามด้วยความสงสัยแล้วนี่มันคืออะไร? จินกุ้ยตอบ”นี่คือน้องชายตัวน้อย เอาไว้สำหรับ กุ้ยหลานก็พูดขึ้น” งั้นขอยืมน้องชายของเธอมาเล่นหน่อย ”
จินกุ้ย” ของแบบให้มันให้ยืมไม่ได้ ถ้าเอามีดตัดออกมันจะเจ็บ มาก”
กุ้ยหลานก็เริ่มต่อว่าเขาแล้วต่อแต่นั้นมาเธอก็ไม่สนใจเขาอีก เลย แถมยังทิ้งท้ายไว้ว่า”พ่อเรามีตังค์เดียวให้พ่อเราซื้อให้ ก็ได้”
พอกลับถึงบ้านเธอก็ไปขอตังค์กับแม่ว่าจะไปซื้อน้องชาย
แม่ของกุ้ยหลานถึงกับอึ้ง ยิ่งพอรู้ว่าลูกสาวได้ยินเรื่องนี้มาจาก เหอจินกุ้ยเธอก็ยิ่งโกรธแล้วมุ่งตรงไปหาเรื่องที่บ้านทันที
เหอจินกุ้ยยังคงจำได้ดีในบรรยากาศที่กลุ่มเด็กๆล้มวงเล่น มอญซ่อนผ้ากัน
จินกุ้ยมักจะจับมือของกุ้ยหลานเอาไว้แล้วพาเธอวิ่งรอบวง แต่
การละเล่นแบบนั้นมันหมดไปตั้งแต่ตอนปอสามแล้ว เพราะทุก
คนต่างก็ด่าว่าพวกเขาไร้ยางอาย บอกว่าจินกุ้ยกับกุ้ยหลานเป็น
ครอบครัวเดียวกัน
ตั้งแต่นั้นมาจินกุ้ยก็ไม่คุยกับกุ้ยหลานอีกเลย ทั้งคู่ต่างได้ผูก ปมแห่งความแค้นขึ้นมา
พอนึกถึงเรื่องนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของจีนยก็จะสลายหายไป ตอนนั้นมันช่างไร้เดียงสาจริงๆ
พอนึงถึงตรงนี้ ซูหลินก็มาถึงพอดี
วันนี้หลินก็มาในชุดใหม่ เหมือนเจ้าบ่าวเลย
เพราะว่าเป็นภรรยาของตนเอง คนเป็นสามีก็ต้องนั่งดูอยู่ข้างๆ แถมยังต้องเป็นคนมาเชิญด้วยตนเอง
“จินกุ้ย มาสูบบุหรี่กัน”ซูหลินหยิบเอาบุหรี่ยี่ห้อยออกมาห่อ
หนึ่ง ยื่นบุหรี่ไปม้วนหนึ่งด้วยความเป็นมิตร
เหอจินกุ้ยบอกฉันสูบไม่เป็น “เตรียมตัวเสร็จหรือยัง?
“เสร็จแล้ว”
“งั้นไปกันเลย”
หลินไว้มือของจินกุ้ยเอาไว้หน้าคนหลังคนตรงไปยังบ้านขอ งกุ้ยหลาน
บ้านของจินกุ้ยกับบ้านของกุ้ยหลานตั้งอยู่ไม่ห่างกัน มีเพียง แค่กำแพงหนึ่งกั้นอยู่เท่านั้น อีกบ้านพูดอะไรอีกบ้านก็คงได้ยิน อย่างชัดแจ๋ว
พอมาถึงอาหารบนโต๊ะได้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว แม่ของกุ้ยหลานเป็นคนตื่นขึ้นมาทําแต่เช้า
ส่วนหนึ่งที่ จินกุ้ยยอมมาก็เป็นเพราะมีอาการอร่อยกินนี่แหละ ตอนเดินผ่านหน้าห้องกุ้ยหลานเขาเห็นแม่ของกุ้ยหลานกำลัง หวีผมให้เธออยู่
แม่ของกุ้ยหลานหวีผมไปพึมพำไปเสร็จจากนี้ลูกก็จะไปเป็น ลูกของคนอื่นแล้ว โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องรู้จักกตัญญูกับพ่อแม่ สามี เป็นสะใภ้ที่ดีรู้ไหม?”
กุ้ยหลานไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ
หลินพาเหอจินกุ้ยไปกินข้าวจนอิ่มท้อง เรอออกมาทีหนึ่ง เช็ดๆปาก แล้วบอกกับเหอจินกุ้ยว่า”น้องชายเข้าห้องเถอะ
เหอจินกุ้ยกระวนกระวายใจ ประสบการณ์ก็ไม่มี เขาเริ่มตื่น เต้นแล้ว
เหอจินกุ้ยปาดเหงื่อ”พี่หลิน ผมเสียใจพี่ พี่ไปหาคนอื่นได้ไหม?”
หลินถลึงตาใส่นายว่าไงนะ? คิดจะแกล้งกันเหรอ? ทั้งๆที่ รับปากไปแล้วจะมากลับคำอะไรตอนนี้?
เหอจินกุ้ยตอบ”ผมไม่ได้กลับคำ แต่ผมทำอะไรไม่เป็นเลย ทำ ไม่เป็นแล้วจะให้ผมทำยังไง?
หลินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า หน้าต่อว่าเหอจินกุ้ย”แกไอ้สาระ เลว ฉันดูแลต้อนรับแกเป็นอย่างดี แล้วนี่แกเล่นอะไร เดี๋ยวฉันจะ กระทบแกคอยดู!”
หลี่หลินเอามือเท้าเอวจ้องมาที่เรือจินกุ้ยเหมือนกำลังจะ
ลงมือ เหอจินกุ้ยยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ คนบ้านหลี่หลิน ใช่ว่าใครก็ จะเล่นด้วยได้ ณ เวลานี้ ข้าวก็กินแล้ว เหล้าก็ดื่มแล้ว แล้วบอกว่าจะไป นี่ไม่
เท่ากับรนหาที่ตายเหรอ ต่อไปจะไปมองหน้าใครได้อีก
เหอจินกุ้ยพูดไปด้วยความรู้สึกที่ลำบากใจ” นี่พี่เท่ากับบังคับ ผมอยู่นะ ผมไม่ไหวจริงๆ ผมทำไม่เป็นเลย ล้มเลิกความตั้งใจ เถอะ”
หลี่หลินไม่พูดอะไร ดึงตัวเหอจินกุ้ยไว้แล้วถีบเขาเข้าไปใน
ห้องนอน
พรึ่บ! เหอจินกุ้ยล้มอยู่กลางห้อง กุ้ยหลานที่กำลังแต่งตัวอยู่ ถึงกับตกใจ
แม่ของกุ้ยหลานที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่ยิ้มๆ แล้วเดินออกจากห้องไปแถมยังล็อคประตูอีกต่างหาก
ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงกุ้ยหลานกับจินกุ้ยสองคนเท่านั้น เหอจินกุ้ยเห็นว่าแม่ของกุ้ยหลานล็อคประตูไปแล้ว เขาก็ไม่รู้ ว่าต้องทำยังไงต่อ ก็เลยนั่งอยู่ตรงพื้นไม่ขยับไปไหน
กุ้ยหลานเข้ามาพยุงให้เขาลุกขึ้น แต่เหอจินกุ้ยก็ปัดมือเธอ ออก แล้วลุกเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยตนเอง ตอนนี้ความรู้สึกของ เขาคือตื่นเต้นก็ไม่ใช่อันนั้นก็ไม่ใช่อันนี้ก็ไม่ใช่ สับสนไปหมด แล้ว ก็เลยนั่งโง่ๆอยู่อย่างนั้น
ให้ตายเถอะ ไม่รู้ว่าเป็นธรรมเนียมที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัย ไหน ทำไมมันขัดใจอย่างนี้
กุ้ยหลานบอก”นั่งสิ”เหอจินกุ้ยก็นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างว่าง่าย กุ้ยหลานบอก”ดื่มน้ำ”
เหอจินกุ้ยก็ยกแก้วชาขึ้นมาดื่ม เหงื่อไหลเต็มหน้าไปหมด เหอจินกุ้ยค่อนข้างดูดี แต่งตัวก็ดี หนำซ้ำยังเรียนรุ่นเดียวกับ กุ้ยหลานอีก
ตอนเด็กๆกุ้ยหลานก็รู้สึกว่าเหอจินกุ้ยเป็นคนดีมาก ถ้าให้พูด ตอนนี้ก็คือหล่อนั่นเอง แค่คิดหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นรัว เป็นอายขึ้นมาทันที
เหอจินกุ้ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ขยับไปไหน เหมือนกับยามเฝ้า ประตูที่ไม่แม้แต่จะขยับ เขาจะขยับก็แค่ตอนดื่มชา
“จินกุ้ย ปีนี้เธออายุสิบหกแล้วสินะ?”กุ้ยหลานเห็นว่าจินกุ้ยไม่ พูดไม่จา เธอรู้ว่าเขากำลังอาย เลยถามไปคำหนึ่ง
“อืม”
“เธอเกิดปีวอก?”
“อืม”
“งั้นเราก็อายุเท่ากัน?”
“อืม”
“แล้วเธอรู้จักอันนั้นไหม?”
“เรื่องอย่างว่าของชายหญิงนะเหรอ”
“ฮ่าๆ”กุ้ยหลานออกมา”เธอเด็กขนาดนั้น คงยังไม่เคยนอน ร่วมห้องกับเซียงหชาวสินะ แล้วเรื่องนั้น…..เธอทำเป็นเหรอ?”
“ทำไม่เป็น แต่ข้อหลานฟางกับพี่ด้าฮานสอนฉันแล้ว”
“แล้วเธอรู้ไหมว่าเราสองคนต้องทำอะไรต่อ?”
“ไม่รู้”
กุ้ยหลานหน้าแดง ดุไปว่า”เธอมันไอ้ซื้อมือ…..
ตลอดทั้งวันเหอจินกุ้ยก็เอาแต่นั่งซื้ออยู่อย่างนั้น กุ้ยหลาน ถามค่าเขาตอบค่า เธอไม่ถามเขาก็นั่งเงียบ นั่งจนฟ้ามืด
ตลอดทั้งวันเหอจินกุ้ยดื่มชาหมดไปห้ากาต้มน้ำ เห็นแต่เขาดื่ม แต่ไปเห็นว่าเขาจะอยากเข้าห้องน้ำเลย
พอถึงพลบค่ำ ตอนที่แม่ของกุ้ยหลานเอาอาหารมาส่ง เหอ นกุ้ยก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขาก็อ้างว่าอยากเข้าห้องน้ำ แล้วก็วิ่ง ออกไปแบบลุกลี้ลุกลน
แม่ของกุ้ยหลานก็ถามลูกสาวว่า “รู้สึกยังไง?เขาพูดอะไรกับลูก บ้าง?”
กุ้ยหลานตอบเขามันซื่อบื้อ พูดเป็นอยู่คำเดียว อืม นอกนั้นก็
ไม่รู้อะไรสักอย่าง”
แม่ของกุ้ยหลานยังคงถามต่อ แล้วเขาได้…..แตะต้องลูกหรือ ยัง?”
กุ้ยหลานหน้าแดงอีกครั้ง แต่ก็ส่ายหน้าไป
แม่ของกุ้ยหลานรู้สึกผิดหวังมาก”เด็กคนนี้เป็นคนซื่อเกินไป คนชื่อมักจะถูกคนเอาเปรียบ
วันแรกก็จบไปทั้งอย่างนั้น
วันต่อมาเหอจินกู้ยนอนตื่นสายมาก
เขาไม่ชอบใจ คิดอยู่ทั้งคืนว่าถ้าวันไหนเขาได้เป็นผู้ใหญ่บ้าน แล้ว เขาต้องยกเลิกไอ้ธรรมเนียมบ้าบอนั่นให้ได้
พอแม่ของเหอจินกุ้ยเห็นว่าจะครึ่งวันแล้วเขายังไม่ตื่น ก็รีบบุก เข้ามาในห้องนอนพร้อมกับไม้กวาดในมือ”แกไอ้เด็กไม่รักดี นี่ แดดเลียตูดแล้วยังไม่ตื่นอีก ไม่รู้รึไงว่ายังต้องไปช่วยคนอื่นเขา อยู่?”
เหอจินกุ้ยดึงผ้าห่มกลับมาแล้วซุกหัวเข้าไปในผ้าห่มพร้อม ตอบไปแบบไม่สบอารมณ์ว่า”ผมไม่ไป!”
“ทําไมถึงไม่ไป?”
“ก็ไม่อยากไป เราสองคนไม่ได้มีความรักต่อกัน แล้วจะให้ไป มีอะไรกันได้อย่างไร?”
แม่ของเหอจินกุ้ยไม่สนเหตุผลอะไรทั้งสิ้น ที่ขึ้นมาก็เพื่อมาต ลูกชาย
เหอจินกุ้ยไม่มีทางเลือก จำใจต้องลุกขึ้นมา แต่งเนื้อแต่งตัว แล้วก็มาถึงที่บ้านของกุ้ยหลานอีกรอบ
ในวันที่สอง เหอจินกุ้ยยังคงทำตัวเหมือนเดิมนั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ของบ้านกุ้ยหลานไม่ขยับไปไหน ไม่พูดไม่จา
พอกุ้ยหลานเห็นว่าเหอจินกุ้ยไม่มีการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น เธอก็เริ่มแบะปากร้องไห้ นี่เธอรังเกียจที่ฉันหน้าตาขี้เหร่ใช่ ไหม?”
จินกุ้ยรีบบอกปัดด้วยความตกใจ ไม่ใช่ ไม่ใช่เธอหน้าตา สวยมาก ไม่ได้ขี้เหร่เลยแม้แต่น้อย
กุ้ยหลาน” แล้วเธอยังจะยืนซื้ออยู่ทำไมหล่ะ?”
เหอจินกุ้ย”แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไรหล่ะ?”
แล้วกุ้ยหลานก็พูดไม่ออกอีกครั้ง เธอนี่มัน….ชื่อบื้อจริงๆ!
วันนี้กุ้ยหลานรู้สึกโกรธแล้ว เรื่องอย่างว่าของชายหญิงจะให้ผู้ หญิงเป็นคนเปิดปากพูดได้ยังไงกัน? ไม่ต้องพูดถึงกุ้ยหลานเลย แม้แต่หลินที่แอบฟังอยู่ข้างนอก
ยังเซ็งจนหน้าซีดเลย สงสัยจริงๆว่าเหอจินกุ้ยคนนี้นี่ดูท่าจะไม่
ปกติ มีอย่างที่ไหนเห็นผู้หญิงแล้วกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
ไม่ใช่ว่าเหอจินกุ้ยผิดปกติหรอก เหอจินกุ้ยก็เป็นคนที่มีศีล ธรรม เพราะเขาคิดว่าระหว่างชายหญิงจำเป็นต้องมีความรักต่อ กันถึงจะมีอะไรกันได้
ไปมีอะไรกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้รักแล้วมันจะต่างอะไรกับสัตว์ ดิรัจฉานหล่ะ?
ในวันนี้ เหอจินกุ้ยยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น กุ้ยหลานเองก็ไม่ได้
สนใจอะไรเขาเลย พอตกดึก หลังจากที่เหอจินกุ้ยกลับไปแล้ว แม่ของกุ้ยหลาน รู้สึกไม่สบายใจเลย กินข้าวไม่ลง แล้วก็เดินไปที่บ้านของเธอ
นกุ้ยตะโกนว่า”แม่จินกุ้ย! แม่จินกุ้ย!ออกมาเดี๋ยวนี้
แม่ของเธอจินกุ้ยยื่นหน้าออกมาจากมุมบ้านดึกๆดื่นๆมา แหกปากอะไรตรงนี้ ถ้าอยากแหกปากทำไมไม่ไปขายเต้าหู้ หล่ะ?”
แม่ของกุ้ยหลาน”แม่จินกุ้ย ฉันมีเรื่องอยากถาม
“ถามอะไร?”
“เหอจินกุ้ยบ้านเธอนี่เขาไม่ปกติเหรอ? ทำไมเห็นลูกสาวบ้าน ฉันแล้วกลับไม่รู้สึกอะไรเลย? หรือเขาป่วยเป็นอะไรหรือเปล่า?”
แม่ของเหอจินกุ้ยทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เห็นๆกันอยู่ว่าแม่ขอ งกุ้ยหลานกำลังด่าลูกชายของตัวเองว่ายิ่งกว่าหมูหมา ถ้าเขา เป็นหมูแล้วเธอหล่ะเป็นตัวอะไร?
แม่ของเหอจินกุ้ยก็ตอกกลับไปว่า “ฮ่าๆ นี่เธอตาบอดเหรอ? เธอหนะที่เป็นหมู ก็เพราะลูกชายของฉันเป็นคนซื่อตรง ทำไม ลูกฉันไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวลูกเธอเหรอ?”
“ไม่เลย เขาชื่อบื้อจะตาย เอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้น นั่งนิ่งอย่างกับ ต้นไม้ไม่แม้แต่จะขยับ นั่งไปได้ทั้งวัน ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง
แม่ของเธอจินกุ้ยไม่อยากให้ชาวบ้านเข้าใจผิดว่าลูกของเธอ
ผิดปกติ ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปแล้วลูกของเธอจะแต่งเมีย ได้อย่างไรกัน? “วางใจได้เลย ลูกฉันไม่ได้ผิดปกติอะไร อาจจะเป็นเพราะ
หลานฟางสอนได้ไม่ดีพอ เดี๋ยวฉันจะไปต่อว่าเธอเอง
แม่ของกุ้ยหลาน”แม่จินกุ้ย ฉันมีลูกสาวแค่คนเดียว รีบๆสั่ง สอนจินกุ้ยให้เรียบร้อย ถ้าหากว่างานแต่งของกุ้ยหลานเกิดล้ม เหลวขึ้นมา ฉันจะโกรธบ้านเธอไปตลอดชีวิตเลยคอยดู”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ