ตอนที่ 27

“คุณตาค้าไปไหนมาคะ ท้องเสียหรือเปล่า” สุจิราที่หันไปมอง หน้าทิพย์ดาราที่นั่งลงทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“อ๋อ… บังเอิญเจอเพื่อนเก่าค่ะ” เธอพูดกับสุจิรา แต่สายตา ของเธอก็มองแผ่นหลังของฟาเบียนอย่างไม่วางตา

เราได้เห็นกันแน่ค่ะ ฟาเบียน เธอต่อว่าเขาอยู่ในใจ

สองคนนี้เคยควงกันนิ คุณฟาเบียนกับคุณดาด้า อ้อ… หาย ไปตั้งนานคงจะทักทายกันเพลินล่ะสิ ยายจิลแกมีสิทธิ์ซึ่งเขาหรือ ปองรักถามตัวเองอยู่ในใจ เธอข่มอารมณ์ที่รู้สึกไม่ดีเอาไว้ในใจ

“อาหารมาแล้ว กินเลยครับ ตามสบาย” นิจิตผายมือให้กับ สาว ๆ

“วันนี้ที่เดียวคงเจริญอาหารน่าดูนะคะ มีสาว ๆ สวย ๆ ห้อมล้อมทั้งสามคน” สุจิราพูดขึ้นมาเอง นิจิตทำตาเล็กตาน้อย มองใบหน้าของเธอ

“ยายจิราเราเอาตัวเองไปรวมอยู่ในกลุ่มคนสวยตั้งแต่เมื่อ ไหร่” คำพูดของเขาทำให้ทั้งสี่คนหัวเราะขึ้น ทิพย์ดาราที่หน้าง้อ มถึงกับหัวเราะออกมาผสมโรงด้วย

การพูดคุยของทั้งสี่คนที่เป็นกันเอง และสนุกสนานไม่พ้นสาย ตาของฟาเบียน ที่ตอนนี้รู้สึกอุ่นใจสุด ๆ
“ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันใครนะ คุ้นตาเป็นที่สุดเลย เขาครุ่นคิดอยู่ ในใจ แต่ภารกิจในการเจรจาพูดคุยกับคู่ค้าก็ต้องดำเนินต่อไป

“จิล ใครอนุญาตให้เธอมาเล่นหูเล่นตาอยู่กับผู้ชายข้างนอก กลับบ้านไปจะเล่นงานเสียให้เข็ด เขาไม่พอใจอยู่มากแต่ก็ไม่ได้ แสดงท่าทีอะไรออกมา เร่งพูดให้จบ ๆ ไป วันนี้เขาแทบเสีย ความเป็นตัวเอง รู้สึกจะรับปากการต่อรองของคู่ค้าเสียทุกข้อ ฝรั่งกลุ่มนั้นลุกขึ้นทันทีที่การเจรจาจบลง

“ยินดีมากนะครับ สัญญาฉบับนี้ผมจะส่งฉบับแก้ไขให้ภายใน วันจันทร์นะครับ” ฟาเบียนบอกกับคู่ธุรกิจ

“ครับผม” ทั้งหมดจับมือประสานกันเป็นคำสัญญา ก่อนจะลา จากกัน

ฟาเบียนเดินตรงมาที่โต๊ะของปองรักทันที

“จิลจะกลับบ้านหรือยัง” คำถามที่เย็นชาส่งมายังปองรัก แต่ ใบหน้าเขากลับยิ้มกว้าง สุจิรายกมือขึ้นไหว้เขาทันที

“สวัสดีค่ะคุณฟาเบียน” เธอเอ่ยทักทายเขา ปองรักนั่งหน้าซีด รู้สึกได้ถึงความอุ่นใจของฟาเบียนที่มีต่อเธอ

“มาคุยงานที่นี่หรือคะ” สุจิราถามขึ้น

“ครับ เรียบร้อยแล้ว แต่วันนี้เลขาฯ ลางาน ไม่คิดว่าเพื่อน ๆ จะมาจากกรุงเทพฯ ไม่เห็นบอกกันเลยสักคำ” เขาพูดกับสุจิราก็ จริง แต่น้ำเสียงที่ส่งออกมา กระแนะกระแหนปองรักอย่างชัดเจน

“สวัสดีครับ ผมนิจิต เธียรดิเรก” นิจิตยื่นมือไปยังหน้าของชายหนุ่ม ฟาเบียนที่ยืนเด่นสง่าอยู่ตรงนั้น ยื่นมือไปจับมือของ เขาแน่นเช่นเดียวกัน สองหนุ่มส่งสายตามองกันแบบไม่มีใคร ยอมอ่อนข้อ

“อ๋อ… ก็ว่าหน้าตาคุ้น ๆ ลูกชายของเธียรดิเรกกรุ๊ปนี่เอง” เขา ส่งยิ้มให้นึกไปถึงคุณนิรุจที่เขาได้เจอหลาย ๆ ครั้ง นิรุจเป็นคนที่ เก่งมาก และดูท่าทางลูกชายก็ได้เชื้อความเก่งของพ่อมาเยอะ

“มาดูงานที่นี่หรือครับ” ฟาเบียนถามนิจิต เพราะรู้ว่าทางเธียร ดิเรกกรุ๊ปอยากจะขยับขยายเรื่องการชิปปิ้งมาทางฝั่งนี้เช่นกัน

“มาถ่ายละครน่ะครับ”

“อืม… เก่งรอบด้านเหมือนกันครับ” ฟาเบียนเอ่ยปากชม

ปองรักนั่งตัวลีบเพราะเธอไม่เข้าใจฟาเบียนเหมือนกันว่า ต้องการอะไร แต่พอเงยหน้าเห็นสายตาของทิพย์ดาราที่มองจ้อง ชายหนุ่มแล้ว เธอเหมือนมีเยื่อใยกับฟาเบียนยังไงไม่รู้

“แล้วจิราได้แสดงละครกับเขาด้วยหรือเปล่า” ฟาเบียนหันไป คุยกับหญิงสาวที่นั่งยิ้มออกมาจนเห็นฟันเรียงกันสวย ตาหยี ๆ ของเธอแทบปิด

“อ๊ย… ใครจะกล้าจ้างจิราคะ สวยใสสไตล์หมวย ๆ แบบนี้” สุจิ

ราพูดเองเออเอง

“คนเราจะสวยมาจากข้างในนะครับ ไม่ใช่แต่เพียงรูปลักษณ์ ภายนอก” คำพูดของฟาเบียนทำให้สองสาวที่นั่งอยู่ร่วมวงด้วย หน้าชา
ปองรักคิดว่าฟาเบียนหมายถึงเธอ

ส่วนทิพย์ดาราก็เช่นเดียวกัน ฟาเบียนไม่เอ่ยทักทายเธอสักค่า ทำเหมือนไม่เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนี้

ดูถูกกันมากนะคะฟาเบียน คุณ ให้เกียรติความรักของดาด้า แบบนี้หรือคะ’ เธอตัดพ้อเขาในใจ แล้วส่งสายตาต่อว่าเขาออก มาแบบชัดเจน

“ดาดากับคุณฟาเบียนรู้จักกันดี”

น้ำเสียงที่หยันส่งไปยังชายหนุ่มลูกครึ่งที่กำลังตึงเก้าอี้จาก โต๊ะข้าง ๆ มานั่งตรงที่ว่างระหว่างสุจิราและปองรัก ฟาเบียนหัน ใบหน้าของเขามามองเธอด้วยสายตาที่ปราศจากความรู้สึกใด

“คนเคยรู้จักครับ” เขาเปล่งถ้อยคำที่ทำร้ายน้ำใจของหญิง สาวมาก ๆ ทิพย์ดาราหน้าเลื่อนลงไปในทันที ในหัวใจของเธอ กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ปองรักรู้สึกว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มไม่ดีเสียแล้ว เธอ หันไปมองใบหน้าของสุจิราขอตัวช่วย

“คุณฟาค่ะ ได้ข่าวว่าจะไปดูงานที่ฝรั่งเศสหรือคะ” สุจิรา เปลี่ยนเรื่อง

“ครับผม จิลบอกหรือครับ” เขาย้อนถามกลับเธอ ปองรักสาย หน้าเบา ๆ คำถามของสุจิราไม่ค่อยโอเคเอาเสียเลย ปองรักนั่ง อึดอัดทําตัวไม่ถูก
“ก็ไปดูงานด้วย แล้วก็จะพาลไปเที่ยวด้วย เห็นบ่นว่าอยาก ไปฝรั่งเศส” นั่นไง’ ปองรักแอบลอบถอนหายใจ เธอรู้สึกแย่มากที่ตอนนี้

เธอกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคน “อ๋อ… แม่นี่หรือคะ ที่คุณกำลังคั่วอยู่ตอนนี้ ระวังไว้เหอะจะถูก เขาเขี่ยทิ้งเหมือนกับฉัน ในใจคิดยังงั้น แต่ก็เต็มไปด้วยไฟ

ริษยา

นิจิตรู้ได้ทันทีว่าทั้งสองต้องมีอะไรกันที่แน่นแฟ้น เขาใจเสียววูบ นึกเสียดายที่กลับมาทำความรู้จักกับปองรักช้าเกินไป เขารู้สึก เซ็งขึ้นมาในหัวใจ

สุจิรานั่งมองหน้าของเพื่อนแบบขอโทษ คำถามมีร้อยแปดแต่ ทำไมถามประโยคนี้ออกไป

“ขอให้สนุกนะคะ” ทิพย์ดารามองหน้าสองหนุ่มสาว เธอปราย

ตามองปองรัก ตอนนี้คงเป็นมิตรกันไม่ได้เสียแล้วต้องกลายเป็น

ศัตรูเท่านั้น

“สนุกแน่ ๆ ครับทริปนี้ เพราะเราจะไปกันเกือบสิบวัน แล้วจะ พาจิลไปเที่ยวที่สวิชและก็อิตาลีด้วย” เขาพูดขึ้นมาเพื่ออะไร แต่ คำพูดของเขาทำให้ทั้งนิจิตและทิพย์ดาราร้อนรนขึ้นมาอีกครั้ง