ตอนที่ 25

“ใครมาส่งจิรา” คุณแม่ของเธอถามขึ้นมาทันที เพราะเพิ่งเดิน ออกกําลังกายในสวนข้างบ้าน

“พี่เดียวค่ะ” เธอบอกผู้เป็นแม่

“อ้าว… ทำไมไม่ชวนพี่เดียวเข้ามานั่งคุยกันก่อน แม่ไม่เจอพี่ เขามานานแล้วนะ”

“อ๋อ… พอดีพี่เดียวมีงานต่อ เลยรีบน่ะค่ะ ที่แรกก็ว่าจะแวะลง มาคุยกับคุณแม่ด้วย แต่พอดีโทรศัพท์เข้ามาเสียก่อน เลยรีบ กลับ”

“อือ… จิราก็ดู ๆ พี่เดียวเขาไว้มั่ง พ่อกับลุงนิรุจเจอกันเมื่อ สัปดาห์ก่อนที่สโมสรโรตารี่ ลุงนิรุจเขาทาบทามสุขอจิราให้กับพี่ เดียว ลุงคุยกับคุณพ่อเราอยู่เป็นนานนะ”

“หา… แม่อย่าล้อเล่นนะ เรื่องความรักเนี่ยมันห้ามกันไม่ได้นะ คะ อย่ามาจับหนูคู่กับใครเลยค่ะ ขอให้จิราเลือกคู่ครองเองเถอะ ค่ะ” เธอทำเสียงตกใจทำตาโต ไม่เคยคิดในหัวเลยว่าจะ แต่งงานหรือเป็นแฟนกับพี่เดียว เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ เธอคิดกับเขาอย่างพี่ชาย และก็คิดว่าพี่เดียวก็คงเห็นเธอเป็น น้องเช่นเดียวกัน

“แล้วไง แม่ไม่เคยเห็นมีคนมาจีบเรา” แม่นั่งจ้องหน้าลูกสาว เขม็ง
“หรือแอบมีแล้วไม่บอกแม่” คุณแม่คาดคั้น

“โธ่… คุณแม่คะ ถ้าจิรามีแฟนนะจะพามาให้แม่ดูหน้าเป็นคน แรกเลยค่ะ” เธอหัวเราะร่วน

“ใกล้จะเรียนจบแล้วนะ คนเราต้องมีครอบครัว แล้วอีกอย่างที่ พ่อกับแม่เป็นห่วง คือ คู่ครองของเราก็ต้องเก่ง ฉลาด สามารถ ดูแลจิราแทนพ่อกับแม่ได้นะ และอนาคตก็ต้องช่วยดูแลกิจการ ของเราได้ด้วย”

“แหม… แม่คิดไปไกลจัง

“ไม่คิดได้ยังไง ลูกสาวของแม่มีคนเดียวนะ จะว่าไปแล้วเดียว นี่แหละที่คุณสมบัติพร้อม” เธอเข้าไปประชิดร่างของคุณแม่ที่ หย่อนตัวนั่งเช็ดเหงื่ออยู่ใกล้ ๆ

“แม่ขา หนูจะใช้ตาทิพย์ ใจทิพย์ของหนูมองหาคนที่ดีพร้อม อย่างที่คุณแม่ต้องการนะคะ คุณแม่คอยดูแล้วกันค่ะ” เธอออด อ้อนแม่อยู่ใกล้ ๆ

กริ๊ง… เสียงมือถือของปองรักดังขึ้น

(“ฮัลโล เซอร์ไพรส์”) เสียงสุจิราดังขึ้นมาทันทีที่เธอรับสาย “เซอร์ไพส์อะไรกันอะ” ปองรักถามกลับไปในทันที

(“ตอนนี้จิราอยู่ที่สัตหีบนะ อยากเจอจุลจัง มีของฝากมาจาก กรุงเทพฯ ด้วย”) คำพูดของเพื่อนทำให้เธอหัวเราะขึ้น

“อะไรเหรอ ที่ว่าของฝากจากกรุงเทพฯ
(“เป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ ดิ้นได้ เดินได้ กินได้ พูดได้”) สุจิรา เปรียบพี่เดียวเป็นตุ๊กตา

“อะไร มีตุ๊กตาแบบนี้ในโลกนี้ด้วยเหรอ” ปองรักหัวเราะร่วน สุจิราทำให้เธอยิ้มและหัวเราะได้เสมอ

(“มีสิ หล่อด้วยนะ ตุ๊กตาตัวนี้ อยากได้ไหมล่ะ)

“ถ้าดีขนาดนี้ จิราเก็บไว้เองเหอะ”

(“ได้ไง คนเขาเอามาฝากแท้ ๆ เห็นของก่อน ค่อยปฏิเสธ วัน นี้จิลหยุดงานไหม”)

ฟาเบียนให้เธอเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวไปฝรั่งเศสวันจันทร์

นี้

“อือ หยุดจ้ะ เจอกันเหรอ ที่ไหนดี” ปองรักถามออกไปทันที เพราะเธอก็เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว เหลือเพียงแต่เอาของทุก อย่างลงกระเป๋าเท่านั้นเอง

(“เจอกันสิ คิดถึงจิลจะแย่ รู้ไหม เดี๋ยวเรามาเจอกัน ………….…………..บอกสถานที่กับเพื่อนไป ก่อนจะวางสาย เธอ หันไปยิ้มกว้างให้พี่เดียวที่นั่งลุ้นอยู่ใกล้ ๆ

“มาไหม ๆ” เขาถามออกไปทันทีด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

สุจิรายกมือทําเป็นว่า โอเค เขาจับมือของเธอยกใหญ่

“ดีมากน้องรัก อย่างนี้พี่มีรางวัลให้ แต่ต้องให้พี่ได้เบอร์จิล สําเร็จก่อนนะ”
“เอาจริงเอาจังแฮะ”

“แน่นอน…” เขาทำสายตามุ่งมั่น

ปองรักพยายามโทรหาคุณฟาเบียนเพื่อขออนุญาตออกไปหา สุจิรา แต่มือถือเขาปิด

“สงสัยประชุมอยู่แน่ ๆ จิลขออนุญาตไปหาเพื่อนนะคะ” เธอ พูดกับหน้าจอโทรศัพท์

“ไปไหนค่ะคุณจิล” ป้าสายหยุดถามขึ้น ตอนที่ปองรัก โผล่หน้า เข้าไปในครัว

“จิลจะออกไปหาเพื่อนนะคะป้า จิลเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้คุณฟา แล้ว จิลจะกลับมาเย็น ๆ นะคะ ก่อนที่คุณฟาจะกลับบ้าน” เธอรีบ

บอกนาง “แล้วคุณจิลจะไปยังไงคะ” ป้าสายหยุดถามด้วยความเป็น

ห่วง

“นั่งรถสองแถวไปค่ะ” เธอรีบบอก

“อ้าว… คุณให้คนขับรถไปส่งสิคะ

“ไม่เอาดีกว่า จิลไปตรงนี้ใกล้ ๆ ไม่ไกลค่ะ ไม่อยากรบกวน จิลไปก่อนนะคะป้า” เธอยังเกรงใจทุกคนเหมือนวันแรกที่มาอยู่ ไม่ได้แสดงตัวว่าเป็นคนรักของเจ้านายเลย

ป้าสายหยุดส่งยิ้มไปตามหลัง นางเอ็นดูปองรักมาก

“จิลทางนี้” สุจิราโบกมือเรียกเพื่อนสาว หลังจากที่วางสายไปเห็นปองรักยืนอยู่ไม่ไกล ปองรักรีบเดินเข้าไปหาเพื่อน หิ้วของกิน พะรุงพะรังเพราะจะได้กินไปด้วยคุยไปด้วย

“มาถูกได้ยังไงเนี่ย” สุจิรารับของจากมือของเพื่อน แล้ววาง เอาไว้กลางโต๊ะ

วันนี้นิจิตมาถ่ายละครที่โรงเรียนแถวนี้ เพราะเป็นฉากย้อนวัย

ของพระเอก นางเอก และเพื่อน ๆ

“ใกล้ ๆ ท่าเทียบเรือ และก็ออฟฟิศของคุณฟาเบียนเลย”

“เหรอ”

“อือ…”

“ชักอยากเจอตัวคุณฟาเบียนของเธอแล้วสิจิล” สุจิราทำตา ลอย ๆ ยกมือขึ้นกุมกันเอาไว้

“ทุเรศทำยังกับไม่เคยเจอคุณฟา แล้วคุณฟาเบียนของจิลซะ

ที่ไหนกัน จิราพูดอะไรก็ไม่รู้” ปองรักทำหน้าแดง

“เออ…แล้วจิรามากับใครไหนของฝาก” ปองรักแบมือขึ้นไป ตรงหน้าของเพื่อน

“รอแปบนะ กำลังถ่ายละครอยู่” เธอเอ่ยไปถึงพี่เดียว

“หือ… ตุ๊กตาต้องเข้าฉากด้วยเหรอ” สีหน้าและแววตาสงสัย ของปองรักทำให้สุจิราหัวเราะขึ้น

“ใช่ ๆ ๆ…” เธอยังไม่ยอมเฉลย

สองสาวนั่งคุยกันต่อ หยิบขนมที่ปองรักซื้อมากินไปพลาง ๆคุยกันอย่างออกรส ด้วยความคิดถึงกัน ช่วงนี้สองสาวงานยุ่งจน ไม่มีเวลาได้โทรเม้าท์กันเหมือนแต่ก่อน