ตอนที่ 22

“ใครจ๊ะ พี่เดียวรู้จักไหม” ชายหนุ่มถามขึ้นมาอย่างสนใจ เพราะได้ยินเธอเอ่ยชื่อของเขาด้วย

“พี่เดียวจำจิลได้ไหมค่ะ เพื่อนสนิทของจิรา ที่พี่เดียวชมว่าน่ารัก”

นิจิตนึกไปถึงใบหน้าของปองรัก ผิวขาว ๆ สวย ๆ สเปกเขาเลย
“จ๋าได้สิ มีเบอร์ไหม พี่ขอหน่อย”

“อุ้ย… จะสานสัมพันธ์ต่อหรือค่ะ ไว้จิราถามจิลก่อนว่าให้เบอร์ โทรกับพี่ได้ไหม”

“หวงเพื่อนเหรอ”

“เปล่าค่ะ แต่ต้องถามจิลก่อนพักนี้เธอเนื้อหอมนะคะ พี่เดียวรู้ จักคุณฟาเบียนไหมคะ” เธอเอ่ยถึงคู่แข่งทางธุรกิจของพิจิต

“รู้จักสิ ทั้งหล่อ และก็ทั้งเก่ง สาว ๆ เพียบ

“นั่นแหละค่ะ ตอนนี้จิลไปฝึกงานอยู่ที่นั่น เป็นเลขาด้วยนะคะ และข่าวล่ามาเร็ว ดูท่าทางคุณฟาเบียนจะชอบและจีบจิลอยู่ด้วย” เธอเล่าไปเพราะไม่ได้คิดอะไร แค่อยากเล่าให้เขาฟัง

“งั้น…พี่ต้องรีบทำคะแนน ก่อนที่ฟาเบียนจะคว้าตัวน้องจิล ไป ขอเบอร์นะ นะ… น้องจิราคนสวย”

ไว้บอกจิลก่อนนะคะ ว่าแต่พี่เดียวเถอะไม่มีสาว ๆ หรือคะ พัก ข่าวเงียบจัง” เธอนึกไปถึงเรื่องราวในอดีตที่นิจิตก็ได้ชื่อว่าเป็น หนุ่มคาสโนว่าคนหนึ่ง

“พี่คงแก่แล้ว ชักเบื่อ ๆ เอาจริง ๆ นะ อยากแต่งงานมีลูกแล้ว

นะตอนนี้ แต่ยังหาคุณแม่ของลูกไม่ได้” เขาทำสีหน้าจริงจัง

“อ๊ย… แก่อะไรกันค่ะ พี่เดียวเพิ่งผ่าน 25 มาไม่กี่ปีเอง” เธอ เย้าเขา

“จ้า 29 แล้วนะปีนี้ ย่าง 30 แล้วเนี่ย ต้องรีบมีลูก เดี๋ยวแก่เสียก่อน ว่าแต่จิราเถอะ มีแฟนหรือยัง น่ารัก ๆ อย่างน้องสาวพี่ คงมี หนุ่มวนมาขายขนมจีบกันเยอะมั้ง

“ยังหาไม่ได้เหมือนกันเลย จิราเลือกเยอะนะคะ ฮ่า ๆ ๆ..

หญิงสาวส่งเสียงหัวเราะร่วน นิจิตกับสุจิราคุยกันอย่างถูกคอ แต่ ก็อยู่ในสถานะของพี่น้อง

(“ฟาเบียนขา ตาต้าคิดถึงคุณ”)

ทิพย์ดาราส่งข้อความหาชายหนุ่ม

ฟาเบียนเปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบข้อความกลับไป เขาคิดว่าคง ไม่สานสัมพันธ์ต่อกับทิพย์ดาราแล้ว

ดาราสาวมองมือถืออย่างมีความหวัง เธอสืบรู้มาว่า ฟาเบียน กำลังคั่วนักศึกษาฝึกงานอยู่ถึงกับเอาไปอยู่ที่บ้านของเขาด้วย เธอคบกับฟาเบียนมาหลายปี คฤหาสน์ฟรองซัวยังไม่เคยได้ย่าง กรายเข้าไปเลย

“ฟาเบียนคะ ดาด้าต้องเอาคุณคืนกลับมาให้ได้” เธอเปิดรูปที่ ถ่ายคู่กันกับเขาในมือถือของตัวเองขึ้นมาดู หัวใจดวงน้อย ๆ รู้สึกร้อนรุ่มเต็มไปด้วยไฟริษยา

ติด… ติด… ตืด… มือถือของนิจิตสั่นขึ้น “ครับ สวัสดีครับ” เดียวรับสาย

“คุณเดียว จําพี่อูมได้ไหมคะ” อูมคือผู้กำกับละครของช่อง น้อยสีที่เดียวเคยไปถ่ายละครให้เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว
“อ๋อ., ครับ จําได้ครับ พี่อูม นานมากแล้วนะครับที่เราไม่ได้ เจอกัน

“ค่ะ แต่พี่ก็ติดตามคุณเดียวในอินสตาแกรมอยู่นะคะ

“พี่อูมสบายดีนะครับ ตั้งแต่เรียนจบ ผมก็ยุ่งมาก ๆ มารับสาน ต่อกิจการจากคุณพ่อ เลยไม่ได้กลับไปเล่นละครให้พี่อูมเลย

“เนี่ยแหละประเด็นที่พี่ตามหาเบอร์โทร และก็ตัวคุณเดียว มี ละครอยู่เรื่องหนึ่ง บทเหมาะมาก ๆ กับคุณเดียว พี่บอกกับผู้จัด เลยบทนี้ต้องเป็นของคุณเดียวเท่านั้น

“โอ้โห… พอมพูดเกินไปหรือเปล่าครับ

“ไม่เกินไปหรอกค่ะ พี่ยังชื่นชอบฝีมือของคุณเดียวนะคะ แล้วก็ ยังอยากร่วมงานด้วย ยังไงให้โอกาส เราเจอกันสักหน่อยได้ไหม ที่ออฟฟิศพก็ได้ หรือตรงไหนที่คุณเดียวสะดวก”

“เอ่อ…” เขาอีกอัก

“อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยค่ะ มาคุยมาดูเรื่องบทกันก่อน อีกอย่างที่ บอกได้เลย เรื่องนี้คุณเดียวจะกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้งหนึ่ง แล้ว ก็เอื้อประโยชน์ให้กับธุรกิจของคุณด้วย”

“โอเค งั้นก็ได้ครับ ผมว่างวันนี้ประมาณบ่ายสองโมง ผมจะ แวะไปหาพี่ที่ออฟฟิศครับ”

“จ้า ขอบใจมาก พี่ดีใจมาก ๆ เลย เจอกันนะ เดี๋ยวพี่ส่ง โลเคชั่นไปให้ สวัสดีจ้า”
เดียวมองมือถือ และก็ยิ้มน้อย ๆ เขาก็ชอบนะงานละคร แต่ใน เมื่อวันหนึ่งต้องเลือก เขาก็ต้องเลือกธุรกิจของครอบครัวก่อน

“สวัสดีครับพี่อูม” เดียวยกมือไหว้คุณอุมารินทร์ผู้กำกับคนดัง

“สวัสดีจ้า มาตรงเวลาดี มาทางนี้ดีกว่า เธอเดินนำหน้าเขา เข้าไปยังห้องทำงานส่วนตัว แล้วเชื้อเชิญให้เขานั่งที่โซฟา รับแขก มีพนักงานเอาน้ำมาเสิร์ฟ

“เป็นยังไงบ้างกิจการ ได้ข่าวว่ากำลังไปได้สวย

“ก็ดีครับ พอดีมันเป็นโอกาสของเราด้วยครับ ธุรกิจอื่นอาจจะ แย่ แต่ธุรกิจเรื่องขนส่งยังไปได้อีกไกลครับ

“พี่ก็เกรงใจเหมือนกัน จะเชิญนักธุรกิจใหญ่โตมาแสดงละคร กับเรา แต่ก็อย่างที่เกริ่นเอาไว้แล้ว พี่ว่าบทนี้ไม่มีใครเหมาะสม เท่ากับคุณเดียว อีกอย่างที่เชื่อในฝีมือของเรา พอมยังประทับใจ ไม่ลืมนะ” เธอเอ่ยยกยอเขา

“แหม พี่ก็พูดเกินไปครับ” เขายิ้มแบบเขิน ๆ

“พี่ชมจากใจจริง ๆ นี่บทนะ พี่อยากให้เดียวอ่านแล้วพิจารณา ด้วย หวังว่าพี่คงได้รับคำตอบดี ๆ จากคุณเดียวนะคะ” เธอยื่น แฟ้มบทละครไปตรงหน้าเขา ยืนขึ้น พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสกับ มือของเขา

“เป็นเกียรติมาก ๆ ครับ แล้วผมจะให้คำตอบพี่เร็ว ๆ นี้” เขา ยิ้มกว้าง รู้สึกยินดีในหัวใจเช่นกัน

นิจิตกลับบ้านไปด้วยหัวใจพองโต เขาพิจารณาบทนั้นอยู่หลายวัน ก่อนจะตอบตกลง ในที่สุด