ตอนที่ 21

ปองรักยกแก้วกาแฟออกมาจากในบ้าน เห็นหลังแม่ไว ๆ เดิน ออกไปทางประตูรั้วเล็ก

พอปองรักวางแก้วกาแฟลงไปบนโต๊ะ ฟาเบียนก็รวบกอดเธอ เอาไว้ทั้งร่าง ดึงให้ปองรักนั่งลงบนตัก เขาใช้ฝ่ามือบังคับให้เธอ หันหน้าเข้าหา สองคนประกบริมฝีปากกันด้วยความคิดถึง

เธอนั่งยิ้มอยู่บนตักของเขา อยู่ด้วยกันที่นั่นไม่เห็นทำแบบนี้ พอห่างกันแค่คืนเดียวถึงกับกระวนกระวาย

“แล้วเมื่อคืนจิลนอนหลับสบายดีไหม” เขาซบหน้าลงบนหัว

ไหล่ของเธอ ถามด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ “คุณฟาไปนอนที่ไหนมาคะ ถึงนอนไม่หลับ แถวผับหรือเปล่า

เสียงมันก็เลยดัง” เธอแกล้งเข้าเขา

“นอนโรงแรมแถว ๆ นี้แหละ ว่าแต่คืนนี้ให้ผมนอนด้วยนะ

“บ้า… ไม่ได้หรอกค่ะ ที่บ้านก็แคบ หลังเล็กไม่สะดวกคุณฟา หรอก ไหนจะเรื่องห้องน้ำห้องท่าอีก” เธอรีบปฏิเสธ เขาทำหน้า แบบเสียอารมณ์

“งั้นเรากลับสัตหีบกันวันนี้ ค่ำ ๆ ก็ได้” เขายังไม่ละความ พยายาม

“วันหยุดจิลนะคะ จิลอยากอยู่กับพ่อแม่นาน ๆ หน่อย เอาแบบนี่ค่ะ” เธอยื่นข้อเสนอ

“คุณฟากลับสัตหีบไปก่อนเย็นวันอาทิตย์จิลจะนั่งรถตู้กลับไป เอง”

“ไม่ได้ ๆ วันก่อนก็มีข่าวรถตู้ประจำทางแบบนี้แหละชนเพราะ คนขับหลับใน รถไหม้ทั้งคัน คนก็เสียชีวิตตั้งหลายคน” เขาสาย หน้าระรัว

“อย่าดื้อสิคะ” เธอหันไปหยิกแก้มของเขาเบา ๆ

ฟาเบียนซบหน้าลงไปในซอกคอขาว แกล้งจับปากเล่น ๆ ปองรักขนลุกเกรียว

“ผมจะไปดูงานที่ฝรั่งเศส 10 วัน ต้องเอาจิลไปด้วยแล้วแหละ เขาบอกข่าวกับเธอ เพราะเพิ่งได้รับอีเมลจากฝรั่งเศสเมื่อหัวรุ่ง เรื่องงานส่งออกที่เคยดีลไว้

“จิลไม่ไปได้ไหมคะคุณฟา”

“ไม่ได้” เขาทําเสียงเขียว

“วันจันทร์ผมจะส่งจิลไปทำพลาสปอร์ตก่อน เราค่อยกลับ สัตหีบกันนะ” เขาวางแผนเสียเอง ปองรักได้แต่นั่งถอนหายใจ เบา ๆ

พยาบาลที่ฟาเบียนจ้างมาด้วยเงินเดือนที่มากอยู่ เธอต้องกิน นอนอยู่ที่นี่ เขาจัดแจงทุกอย่างด้วยตัวเอง คุณแม่กับปองรักได้ แต่นึกขอบคุณเขาในใจ
“คุณฟาเขาบอกว่าชอบลูกเหรอ เขาถึงมาทำดีกับเราขนาดนี้ คุณแม่ถามปองรักทันทีที่อยู่ด้วยกันสองคน

“ยังค่ะแม่” เธอจะบอกแม่ถึงสถานะของเธอกับฟาเบียนได้ยัง ไง แม่คงเสียใจแย่

“แต่ว่าดู ๆ แล้ว เขาคงรักจิลนะ แม่มองก็รู้” ผู้เป็นแม่สนับสนุน

“เรากับเขาฐานะต่างกันนะแม่ เขาจะมาจริงใจกับจิลหรือคะ จิลไม่ได้หวังตรงนั้นหรอกค่ะ” คุณแม่ยกมือขึ้นลูบหัวลูกสาว อย่างเข้าใจ

“เผื่อ ๆ ใจไว้มั่งก็ดี วางตัวให้เป็นนะลูก” คำสอนของแม่ทำให้ ปองรักแทบน้ำตาริน เธอจะบอกแม่ได้ยังไงว่าตอนนี้ เธอเป็นเมีย พาร์ทไทม์ของเขา ชายหนุ่มดีกับเธอเพราะเขาแค่พอใจในสิ่งที่ เขาได้รับจากปองรัก

“ค่ะ เราควรอยู่ในที่ของเรา เขาก็อยู่ส่วนเขา จิลจะพยายาม ทำใจไม่ให้รักเขานะคะแม่” เธอพูดแบบตัดใจ ก่อนจะหลบ สายตาของแม่ที่มองมาอย่างคาดคั้น

คุณแม่ถอนหายใจเบา ๆ นางรู้จักลูกสาวของนางดี นางรู้ว่า ปองรักรักฟาเบียนไปแล้ว

“หวัดดีสาวน้อย มาจิรามาให้พี่กอดหน่อย” นิจิตกางมือออก และเดินตรงมาที่สุจิรา เธอยกมือไหว้เขา ก่อนจะสวมกอดกับชาย หนุ่มอยู่ที่หน้าลิฟต์นั้น

“สวัสดีค่ะ นึกว่าจะได้สาวออสเตรเลียเป็นเมีย และไม่กลับมาเมืองไทยเสียอีก

“อื้อ… พูดไป พี่ไปดูงานแค่อาทิตย์เดียว ว่าแต่เราเป็นไงบ้าง มาฝึกงานที่นี่ สนุกไหม ชอบไหม แล้วนี่จะไปไหน” สุจิราได้แต่ส่ง ยิ้มและพยักหน้าให้

“จิราจะออกไปหาอะไรกินค่ะ เที่ยงแล้วนะคะพี่เดียว

“ไปคนเดียวหรือ” เขามองหาเพื่อน ๆ ของเธอ

“จิรามาฝึกงานที่นี่แค่คนเดียวนะคะ แล้วก็งงมาก ๆ ทำไม แผนกที่จิราฝึกงานมีคนน้อยจัง ออกนอกพื้นที่กันหมดเลย เหงา นะคะเนี่ย ต้องนั่งคีย์เอกสารคนเดียวจนมือหงิกแล้ว” เธอหัวเราะ ออกมาเบา ๆ ทํามือหงิก ๆ แล้วยกให้เขาดู เขาจับมือเธอเอาไว้

“ไป เดี๋ยวพี่เลี้ยงเองมื้อนี้” เขาฉุดมือเธอให้เดินตาม “พี่เดียวคะ เลี้ยงทุกวันได้ไหม” เธอช้อนสายตาขึ้นไปมองเขา

“ได้สิ จะให้เลี้ยงทุกมื้อก็ได้” เขามองหน้าเธอด้วยสายตา เอ็นดู

“วันนี้จิราจะกินให้กระเป๋าตังค์พี่เดียวแฟบไปเลย”

“ได้สิ จะกินขนาดนั้นเลยนะ” ทั้งสองคนหัวเราะผสมโรงกัน แบบสนิทสนม

กริ้ง… กริ้ง กลิ้ง… มือถือของสุจิราดังขึ้นในร้านอาหาร

(“เป็นไงบ้างจิรา กินข้าวหรือยัง”) ปองรักถามเพื่อนรักทันทีที่สุจิรารับสาย
“กำลังกินอยู่เลย เนี่ยจิลจำพี่เดียวได้ไหม เรานั่งกินอยู่กับพี่ เดียวอยู่ที่ร้าน……. ….. แถว ๆ บริษัทแหละ แล้วแกกลับสัตหีบหรือ

(“ยัง… มาทำพาสปอร์ตกับคุณฟา คุณฟาจะให้ไปดูงานที่ ฝรั่งเศสด้วย”)

“ฮั่นแน่…งุงิ ๆ มีอะไรปิดบังคะ ไปกันสองต่อสองเหรอ” สุจิรา

(“จิรา ไม่มีอะไรหรอก อย่าเม้าท์นะ ขอร้อง เลิกแซวด้วย”) ปองรักถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

“จ้า ๆ โอเค ๆ” สุจิรารับปาก

“แจกการ์ตเมื่อไหร่” เธอยังแซวอีก

(“ไม่คุยแล้ว กินข้าวเหอะ แล้วค่อยโทรหานะ บาย ๆ”) ปองรัก รีบวางสายไป