ตอนที่ 14

“มีอะไรให้จิลช่วยไหมคะ” ปองรักส่งเสียงขึ้นถาม เธอได้ยิน สองป้าหลานคุยกันถึงไม่ดังแต่ก็พอจับใจความได้ สองป้าหลาน สะดุ้งสุดตัว รีบหันไปมองทางต้นเสียง

“อุ๊ย… คุณจิลไปนั่งรอเถอะค่ะ จะรับเป็นชา กาแฟ หรือว่า ช็อกโกแลตร้อน ๆ ไหมคะ” ป้าสายหยุดถามออกมาทันที ยิ้มให้ หญิงสาวจนปากกว้าง

ลัดดาทําหน้าซีด ๆ มองเธอด้วยสายตาสำนึกผิด แต่ปองรักก็

ยิ้มให้เหมือนเธอไม่ได้ยินหรือรับรู้อะไร

“ขอกาแฟก็ได้ค่ะ” เธอบอก ป้าสายหยุดวางมืด แล้วเดินพา หญิงสาวมานั่งรอที่โต๊ะทานอาหาร

“คุณฟาสั่งเอาไว้ว่า เช้านี้ให้ทำข้าวต้มกุ้ง เห็นคุณฟาว่า เมื่อ คืนคุณจิลกินได้น้อย อาหารไม่อร่อย หรือไม่ถูกปากคะ” นางถาม ด้วยความห่วงใย

“อร่อยอยู่ค่ะ แต่ปกติจิลไม่ค่อยได้ทานหนักมื้อเย็นน่ะค่ะ” เธอ

ตอบออกไปแบบเป็นมิตรเช่นกัน

“เฮ้อ… ค่อยโล่งอก คุณฟาสั่งไว้อีกเหมือนกัน ว่าให้ถามคุณ ลว่าชอบทานอะไรคะ” ปองรักนึกไปถึงใบหน้าของฟาเบียน ดีใจอยู่ข้างใน อย่างน้อยเขาก็เป็นห่วงเธอด้วย

“กินได้หมดแหละค่ะ จิลไม่เรื่องมากหรอกค่ะ ขอบคุณคุณป้ามากนะคะ” เธอยกมือไหว้ป้าสายหยุด นางรีบยกมือรับไหว้

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“กาแฟของคุณจิลมาแล้วค่ะ” ลัดตายกกาแฟออกมาเสิร์ฟ

“วันนี้ข้าวต้มของคุณจิลจะใส่ไข่ด้วยไหมคะ” ลัดดาถามแบบ

เอาใจ

“ได้ก็ดีค่ะ” เธอยิ้มให้กับเด็กสาว

“ฟองเดียวหรือสองฟองคะ” ลัดดาถามต่อ

“ฟองเดียวก็พอค่ะ” ปองรักยิ้มกับคำถามของลัดดา

“ป้า… คุณฟาลงมาแล้ว” ลัดดาบุ้ยใบ้ให้ป้าสายหยุดมองไป ทางบันไดที่เจ้านายของพวกเธอกำลังเดินลงมา

ปองรักยังไม่ชิน เธอขยับตัวนั่งตรง สองป้าหลานวิ่งปรู๊ดเข้าไป

ในครัว ก่อนจะคอยมองตามนายตัวเองตลอด พอเขานั่ง ทุก

อย่างก็เริ่มทยอยเสิร์ฟแบบรู้ใจ

ฟาเบียนจัดไข่ลวกไปสามฟอง ขนมปังสามแผ่น เบคอน และ ไส้กรอกอีกชุดใหญ่ กับกาแฟสด ที่ป้าสายใจยกมาทั้งพอทเพื่อ ให้เขาสะดวกในการเติมเอง

“ข้าวต้มอร่อยไหม” เขามองหน้าเธอตรง ๆ

“อร่อยค่ะ”

“อยากกินอะไรเป็นพิเศษก็บอกป้าสายหยุดนะ ไม่ต้องเกรงใจ ผมชอบกินอาหารในบ้านมากกว่าไปกินข้างนอก” เขาบอกความชอบของตัวเอง

ต้องทำตัวให้ชินกับสายตาคู่นี้ และใบหน้านี้ด้วยนะยายจิล เธอบอกตัวเอง

เขาขับรถพาเธอไปทำงานด้วยทุกที่ ปองรักได้เห็นชีวิตของฟา เบียนที่เขาทำงานเก่งมาก แล้วได้เห็นความฉลาดและคล่องตัว ของเขา

หญิงสาวชื่นชมเขาอยู่ในใจ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าประทับใจ นายจ้างเข้าแล้วเต็มเปา

“สวัสดีค่ะพี่มุกดา จิลขอโทษนะคะ”

ให้

“เฮ้ย… ไม่เป็นไร งานนั้นไม่รีบ แค่คีย์ข้อมูลเข้าไปเก็บ แล้ว

เอาเอกสารลงแฟ้ม ค่อย ๆ ท่า” เธอยิ้มให้อย่างใจดี

“ขอโทษเรื่องอะไร” มุกดายกหน้าจากกองเอกสารแล้วส่งยิ้ม “เรื่องงานที่ที่ให้จลทำยังกองอยู่บนโต๊ะอยู่เลย

“ว่าแต่ไปกับบอสมาเป็นไงบ้าง บอสเป็นคนแบบนั้นแหละ ปากไม่ตรงกับใจ ท่าทางบอสจะชอบน้องจิลอยู่นะ” เธอสัพยอก หญิงสาว

สังคมการทำงานที่นี่มีพนักงานไม่ถึงร้อยคน ข่าวที่บอสพาเธอ ไปเก็บข้าวของที่หอพักคงรู้มาถึงหูของมุกดาแล้ว เธอยิ้มให้ แต่ ในใจมันก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน
รีบเข้าห้องไปเถอะ เดี๋ยวบอสเรียกใช้” มุกดาพยักหน้าให้ คนที่แก่มองตามหลังเธอไปแบบสงสาร

เฮ้อ บอสนะบอส ไม่สงสารเด็กมันเลย เธอต่อว่าเจ้านายอยู่ ในใจ

ฟาเบียนนั่งทํางานอย่างขะมักเขม้น ปองรักรีบเก็บงานที่เธอ ทำเสร็จแล้วเข้าแฟ้ม และตั้งใจว่าวันนี้จะคีย์งานกองนี้ให้เสร็จ

เธอไม่ได้หันมองไปยังชายหนุ่มเลย มัวแต่ส่วนทำงานของตัว เองอย่างมีสมาธิ

“หิวหรือยัง”

ความเย็นจากใบหน้าสากและปลายจมูกของเขาแตะผิวหน้า เธอหันหน้าไปหาเขา ชายหนุ่มปิดริมฝีปากลงมาทันที สองคน จุมพิตกันอย่างดูดดื่ม

“ไปกินข้าวข้างนอกกัน แล้วเดี๋ยวผมจะไปคุยงานกับมิสเตอร์ค ริสด้วย” เขาปิดแฟ้มเธอลงอย่างเร็ว จ้องมองดวงตาที่เปิดกว้าง มองเขา

“เร็วสิ” เมื่อกี้ยังทำหวาน ตอนนี้เขาก็เอาแต่ใจอีกแล้ว

“ค่ะ” ปองรักรีบเก็บของ ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วหยิบกระเป๋าถือ มาจากลิ้นชัก เขาเดินกลับมาพร้อมกับจับมือของเธอเดินออกไป จากห้อง

“มุกดา ผมกับจิลไม่กลับเข้ามาแล้วนะวันนี้” เขาหยุดบอก มุกดา ที่หน้าห้อง
“ค่ะบอส” มุกดามองตามสองคนที่ดูเหมาะสมกันจริง ๆ น้อง จิลทั้งสวยและน่ารัก แล้วบอสของเธอก็หล่อกินขาด

“สาธุ… ให้บอสจริงจังกับน้องจิลสักทีเถอะ” เธอยกมือขึ้นท่วม หัว เห็นแบบนี้มาหลายรายแล้ว อยู่ไม่ถึงปี พอเขาเบื่อก็เฉดหัวทิ้ง