ตอนที่6 หญิงหม้าย 6

เช้าวันนี้อากาศช่างโปร่งใสยิ่งนักเหมาะแก่การเดินป่าหา สมุนไพร หม่าเหยียนเฟยที่ตอนนี้เสร็จจากการเตรียมส่วน ผสมสําหรับทําสมุนไพรชนิดต่างๆ ผัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็น ชุด รัดกุมทะมัดทะแมงเตรียมตัวออกเดินทางเข้าป่าอีก ครั้ง หยิบสัมภาระต่างๆที่จําเป็นขึ้นคาดเอวแล้วมุ่งหน้าออก จากบ้าน วันนี้เป็นวันที่ไม่ต้องไปหาลูกค้าที่หอนางโลมนาง จึงให้เด็กสาวผู้ช่วยทั้งสองได้หยุดพัก คาดว่าป่านนี้คงจะ พากันไปเดินเล่นในตลาดที่มักจะครึกครื้นในช่วงใกล้เที่ยง เช่นนี้

ส่วนฝางฮูหยินก็ออกไปสวดมนต์ตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับก็ คงช่วงบ่าย ดังนั้นนางจึงเข้าป่าหาสมุนไพรเพียงผู้เดียว เดินไปตามทางที่เริ่มชินจากการมาเป็นประจำ กวาดสายตา เสาะหาสมุนไพรที่ต้องการ วันนี้นางตั้งใจจะเดินลึกเข้าไป ถึงป่าด้านในที่ยังไม่เคยเข้าไปสำรวจ ลัดเลาะไปตามเส้ นทางที่เริ่มแปลกตาแต่ก็ยังคงความเขียวฉลุ่มและอุดม สมบูรณ์ เดินลึกเข้าไปจนรู้สึกเหนื่อยจึงตั้งใจหาที่นั่งพัก แต่กลับได้ยินเสียงการต่อสู้ที่ดังมาจากอีกฝั่ง

นางค่อยๆย่องไปยังทิศทางที่มาของเสียง ก้มหลบตรง พุ่มไม้กอใหญ่ มองไปเห็นชายสองคนกำลังปะทะกันอย่าง ดุเดือด โดยชายชุดดำกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบถูกชายที่สวมชุดขาวล้วนที่ค่อนข้างจะเปรอะเปลื้อนลุกไล่ อย่างรุนแรง แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้หมายชีวิตจึงทำให้ ชายชุดดำยังคงต่อสู้ได้อย่างทุลักทุเล

เหตุการณ์เป็นไปอย่างดุเดือด หม่าเหลียนเฟยจึงตัดสินใจ ที่จะหลบหนีออกไปจากสถานะการนี้ที่ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็น คนดีหรือฝ่ายไหนเป็นคนร้าย เพราะหากถูกพบเห็นเข้าอาจ เป็นอันตรายถึงชีวิตก็ได้

กำลังก้าวถอยหลังแต่ด้วยอารามรีบร้อนทำให้สดุดล้มลง จนเกิดเสียง เป็นเหตุให้ชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังต่อสู้กัน หยุดชงักหันมามองต้นตอของเสียงนั้น จังหวะที่หยุดชงัก ชายชุดดำที่กำลังเพลี่ยงพล้ำซัดผงบางอย่างใส่ชายอีก คน เป็นเหตุให้ชายหนุ่มผู้นั้นต้องผละถอยออกห่างทำให้ อีกฝ่ายได้โอกาสนี้กระโดดมาทางนางที่กำลังนั่งตกตะลึง ชายชุดดำเอาดาบพาดคอนางทันควันพร้อมหันไปมองทาง ชายอีกคนที่ใช้ดาบยันพยุงร่างไม่ให้ล้มลง

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ หากเจ้าก้าวเข้ามาแม้เพียงก้าวเดียว ข้าจะบั่นคอนางนี่ทิ้งแน่” ชายชุดดำที่เลือดโทรมกายจาก ฝีมืออันร้ายกาจขององครักษ์หนุ่มจวนอ๋องสาม หวังยื้อ เวลาต่อลมหายให้ตัวเอง มันรู้ดีว่า ชายหนุ่มตรงหน้ามีฝีมือ ดีกว่ามันมากนัก หากไม่ได้โอกาสสาดยาพิษเล่นลูกไม้ มีหรือมันจะไม่ถูกอีกฝ่ายจับกุมตัวได้

ชายหนุ่มชุดขาวที่เริ่มทรุดตัวลงกับพื้น แต่ยังพยายาม ใช้ดาบในมือยันร่างกายที่เริ่มอ่อนแรงลง จากฤทธิ์ของ ยาที่ถูกสาดเข้ามาถูกตัวเพียงนิด แต่เหมือนมีไฟลุกใหม่ ทั้งแสบร้อนในบริเวณผิวหนังที่ต้องฤทธิ์ยา มีเพียงดวงดา คมกริบคู่นั้นที่ยังไม่ละไปจากต้นเหตุที่ทําให้เขาต้องชงัก และกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบที่กำลังโดนดาบพาดคออยู่ ดูท่าน่าจะเป็นสาวชาวบ้านที่เข้าป่ามาหาสมุนไพรเป็นแน่ แต่น่าจะดีกว่านี้หากนางไม่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องพิษและ กําลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“ปล่อยคน แล้วเรามาสู้กันอย่างลูกผู้ชายดีกว่า นางไม่ เกี่ยวอะไรด้วย” ชายหนุ่มพยายามสะกดกลั้นความเจ็บ พูด เสียงลอดไรฟัน

“ฮะฮะๆ เจ้าคิดหรือว่าข้าจะโง่สู้ต่อ แม้ฝีมือของเจ้าจะ ร้ายกาจกว่าข้ามากนัก แต่ตอนนี้เจ้าถูกผงพิษของข้า อีก ไม่ถึงครึ่งเสี้ยวชั่วยาม(15นาที)หากไม่ได้ยาแก้ เจ้าจะต้อง อ่อนแรงลงเรื่อยๆจนกระทั่งแม้แต่แรงที่จะหายใจก็ยัง ไม่มี ข้าจะเสียเวลาต่อสู้ทำไมให้เหนื่อยแรง มิสู้คอยอีกนิด ข้าก็จะตัดหัวเจ้าไปให้นายของข้าชมได้อย่างง่ายๆ มิต้อง เปลืองแรงไม่ดีกว่า ฮะฮะๆโอ้ยยย อ้ากๆๆ”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากปากชายชุด ดา โดยที่ไม่ทันระวังตัว หญิงชาวบ้านที่มันคิดว่าไร้พิษสง กลับใช้มีดพกเล่มเล็กที่นางฉวยโอกาสตอนที่มันเผลอพูด ตอบโต้กับองครักษ์หนุ่มแทงลงบนหน้าขาพร้อมทั้งสาดผง บางอย่างตรงไปที่ใบหน้าของมัน

เพียงผงประหลาดสาดโดนร่างกายและใบหน้าก็ทําให้มัน รู้สึกคันทั้งปวดแสบปวดร้อนจนมันต้องทิ้งดาบและทิ้งกาย ลงบนพื้นดินพร้อมทั้งเกาอย่างหนักหน่วงจนร่างกายที่มี บาดแผลจากการต่อสู้ งฉีกขาดเลือดสดๆยิ่งไหลคละคลุ้ง ไปทั่วร่างกาย

หม่าเหลียนเฟยหอบร่างกายที่สั่นสะท้านน้อยๆถอยออก ห่างจากเจ้าหนชุด ที่ตอนนี้นางเริ่มแน่ใจแล้วว่า น่าจะเป็น คนร้ายมากกว่าคนดี หญิงสาวมองพลางขยับกายหนีไป ทางชายหนุ่มอีกคนที่ตอนนี้กำลังนั่งตะลึงมองนางนิ่งๆ

เมื่อเห็นนางขยับกายเข้าใกล้ ชายหนุ่มผู้นั้นยังยกดาบขึ้น ชี้หน้านางทั้งที่ดูแล้วไม่น่าจะเหลือเรี่ยวแรงทำสิ่งใดได้อีก

ให้ขาดแผลท่านหน่อยเถิด ข้ามีสมุนไพรหลายชนิดที่ อาจจะช่วยท่านได้” นางว่าพลางชูมือขึ้นเหนือศีรษะทั้งสองข้างเป็นสัญลักษณ์ว่านางไร้อาวุธที่อาจทำอันตรายแก่ เขาได้

“หวังว่าคงจะไม่ใช่ชนิดเดียวกันกับที่สาดใส่ชายผู้นั้น หรอกนะ”ชายหนุ่มพูดพลางยกยิ้มน้อยๆจนเห็นลักยิ้มมุม ปาก

หญิงสาว…. ):

Talk…ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ