ตอนที่4 หญิงหม้าย 4

ขุดไปนึกไปจนเริ่มเหนื่อย หญิงสาวจึงหยุดนั่งพัก นึก กระหายนํ้ายิ่งนักจึงวางกลุ่มมันที่ขุดได้กวาดซ่อนไว้ใกล้ๆ พงหญ้าทําสัญลักษณ์ไว้กันลืมแล้วเดินเรียบชายป่าไปตาม กําแพงเมืองจนถึงแม่น้ำสายกลางเมือง

“ซ่าหยู”เมืองเหนือของแคว้นอากาศไม่ร้อนอบอ้าวเท่า เมืองชายแดนและยังอุดมสมบูรณ์น่าทึ่งยิ่งนักมีทั้งป่า เขาและแม่น้ำที่กว้างใหญ่ทอดยาวไปทางทิศตะวันออก ของแคว้น ผู้คนมีความเป็นอยู่ค่อนข้างจะหรูหราฟู่ฟ่าไม่ แร้นแค้น แม้จะยุ่งเหยิงอยู่บ้างแต่ก็น่าอยู่ หากไม่ใช่เพราะ เกิดสงครามและนางหลุดมาอยู่ในโลกโบราณแห่งนี้ก็คง ไม่มีวันได้เห็นธรรมชาติที่แสนงดงามอย่างนี้

* ในโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่บ้าง” นางนึกพลางก้มลงวัก น้ำขึ้นมาดื่ม ได้ลูบหน้าลูบตาค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย คราวนี้คงต้องถึงเวลาสู้ชีวิตอีกคราไหนจะฝางฮูหยินที่เริ่ม ป่วยกระเสาะกระแสะเพราะตรอมใจจากการสูญเสียสามี อีกทั้งบุตรชายคนเดียวที่เหลืออยู่ก็ยังไม่รู้ข่าวคราวว่าจะ เป็นตายร้ายดีอย่างไร

“แต่เธอไม่ต้องเป็นห่วงแม่สามีของเธอนะ ในเมื่อฉันได้ มาอยู่ในร่างของเธอแล้วฉันจะทำหน้าที่ดูแลท่านแทนเธอเอง ไปสู่สุขขติเถิด เหลียนเฟย”พูดพลางพนมมือ อธิษฐานหวังให้วิญญานของนางได้รับรู้ความรู้สึกตั้งใจ จริงของเธอ

ตั้งท่าหันหลังเดินกลับทางเก่า แต่สายตากลับกวาดมอง ไปเห็นเด็กสาวผู้หนึ่ง กำลังตั้งหน้าเดินลงแม่น้ำ “เฮ้ย คน กำลังจะฆ่าตัวตายนี่ เจ้าๆหยุดก่อนหยุดๆๆ” กว่าจะช่วย เหลือดึงเอาคนขึ้นมาจากน้ำได้ เล่นเอาเธอหอบจนตัวโยน ก็เพราะเด็กสาวผู้นั้นทั้งดิ้นรนและผลักไสเธอ ปากก็พา ร้องบ่นแต่ อยากตายๆๆ เฮ้อ นี่ถ้าไม่คิดว่าการช่วยชีวิตคน เป็นบุญอันมหาศาลแล้วล่ะก็ เธงก็คงช่วยถีบส่งแล้วล่ะ ก็ ดูเอาเถิด ขึ้นมาได้ก็ทำท่าจะวิ่งลงไปใหม่จนเธอต้องคอย ยื้อยุดฉุดกระชากไว้

“นี่ ถ้าเจ้ายังไม่หยุดดิ้นรนอยากฆ่าตัวตายนะ ข้าก็จะ ปล่อยเจ้าแล้วนะ อยากตายนักก็เชิญ เสียที่เกิดมาเป็น คน รู้มั้ยว่ากว่าพ่อแม่เจ้าจะเลี้ยงมาให้โตจนป่านนี้ได้น่ะ มัน ยากนําบากขนาดไหน คิดถึงใจท่านบ้าง เธอตะโกนพลาง ปล่อยมือแล้วทิ้งตัวลงนั่งมองเด็กสาวที่เริ่มหยุดดิ้นรนแล้ว นั่งก้มหน้าร้องไห้

เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนเด็กสาวเริ่มกลั้นสะอื้นทั้งเงยหน้าที่ มีเค้าความน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นมองมาที่เธอที่ตอนนี้ความ หนาวสั่นเริ่มมาเยือน จนเธอต้องนั่งกอดเข่าเข้าหาตัว “เจ้าชื่ออะไร มาจากไหน ทำไมถึงคิดอยากฆ่าตัว ตาย รู้ไหมว่ามันเป็นบาป เธอถามขึ้นขณะประกบมือลูบขึ้น ลงพร้อมเป่าลมหายใจใส่ฝ่ามือแก้หนาว

“ข้าชื่อหนีเหยาเอ๋อร์ มาจากหมู่บ้านเรียบชายแดนฝั่ง ตะวันตก อพยพหนีสงครามมา”เด็กสาวว่าพลางก้มหน้าลง น้อยๆ

“แล้วเกิดสิ่งใดขึ้นหรือเจ้าถึงได้คิดสั้นเยี่ยงนี้

“ครอบครัวข้าและคนในหมู่บ้านอพยพหนีสงครามขึ้นมา ทางหนือ แต่ระหว่างทางโชคร้ายปะทะเข้ากับกลุ่มข้าศึกที่ เข้ามาปล้นสะดมชาวบ้านครอบครัวข้าถูกพวกข้าศึกฆ่าตาย หมดแม้กระทั่งน้องชายข้าที่มีอายุเพียง9ขวบ ข้าไม่เหลือ ใครอีกแล้ว ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว ฮือๆๆ” เด็ก สาวตอบพลางสะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ้าใจเย็นแล้วฟังพี่สาวคนนี้ซักหน่อยเถิด ถึงเจ้าจะฆ่าตัว ตายลงตรงนี้ก็ใช่ว่าจะทำให้ชีวิตพ่อแม่และน้องชายของ เจ้าฟื้นคืนขึ้นมาได้ กลับกันพวกเขาอาจต้องตายตาไม่หลับ เพราะหากได้รับรู้ว่าพวกเขาคือต้นเหตุที่ทำให้เจ้าคิดสั้น ชีวิตยังมีค่ามากนะ หากหลังจากนี้เจ้าสามารถมีชีวิตที่ดีได้ อีกทั้งยังระลึกถึงและคอยทำบุญทำทานส่งไปให้พวกเขา นั่นต่างหากถึงจะเป็นสิ่งที่ถูกที่ ควร”

เธอขยับเข้าไปใกล้พร้อมทั้งยกมือขึ้นลูบเบาๆที่ผมของ เด็กสาว

“เชื่อข้าเถิดนะ ตัดอกตัดใจเสียลืมความโศกเศร้าแล้ว เริ่มต้นชีวิตใหม่ ทำชีวิตให้ดีเพื่อที่ครอบครัวเจ้าจะได้หมด ห่วง” นึกเวทนายิ่งนักดูแล้วน่าจะยังไม่พ้นวัยปักปั่นด้วยซ้ำ กลับต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้

เด็กสาวเงยหน้าที่แดงอย่างคนร้องไห้อย่างหนักขึ้น มองมือที่ลูบเบาๆตรงผม จึงโผเข้ากอดทั้งสะอื้นไห้กับอก หญิงสาวแปลกหน้าที่เป็นผู้ช่วยชีวิตทั้งยังสั่งสอนเตือนสติ ให้ไม่หลงผิดคิดทำร้ายตัวเอง

หญิงสาวปล่อยให้นางร่ำไห้จนพอใจเมื่อเสียงสะอื้นคลาย ลงและเด็กสาวขยับกายออกห่างจึงถามขึ้น

“จากนี้ไปเจ้าจะทำอย่างไร มีญาติพี่น้องที่ไหนที่จะไปหา หรือไม่เผื่อข้าพอจะช่วยเจ้าได้บ้าง”

“ข้าไร้ญาติขาดมิตรแล้วเจ้าค่ะ มีเพียงชาวบ้านที่เหลือรอดเดินทางมากับข้า แต่ข้าคงจะไม่ไปอยู่กับพวกเขา เพราะข้าไม่อยากเป็นภาระให้ใคร

“แล้วเจ้าจะทำอย่างไร เหลือตัวคนเดียวทั้งยังเป็นผู้หญิง อีก จะไปทางใดก็ย่อมมีอันตรายรอบด้าน

เด็กสาวส่ายหน้าแล้วค่อยๆก้มลงจนคางชิดหน้าอก “เอา อย่างนี้มั้ยหากเจ้าไม่รังเกียจคืนนี้ไปพักกับข้าก่อน รุ่งเช้า เมื่อเดินทางเข้าเมืองแล้วค่อยคิดกันอีกที ว่าจะทำอย่างไร ต่อไป”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”เด็กสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมทั้งรับคำอย่าง

หงอยๆ

“แต่ตอนนี้ข้าว่าเรารีบไปยังที่พักของข้าก่อนเถิด ขืนยัง อยู่ที่นี่ต่อเราอาจจะแข็งเป็นหินกันเสียก่อนนะ

“เจ้าค่ะ”

Talk..ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ