ตอนที่2 หญิงหม้าย 2

“เหลียนเอ๋อร์ เหลียนเอ๋อ ๆๆ นั่งเหม่อถึงสิ่งใดเล่า ใยข้า เรียกจึงไม่ตอบรับ”เสียงหญิงชราบานเรียกจากในกระท่อม ทําให้ “จจ” หรือที่ตอนนี้คือฮูหยินรองตระกูลฝาง “หม่าเห ลียนเฟย” ที่กำลังนั่งใจลอยอยู่สะดุ้งและหันไปขานรับ

*ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านแม่ ข้าเพียงแต่กำลังคิดว่าพรุ่งนี้เช้า เราควรออกเดินทางกันตั้งแต่ยังไม่รุ่งสางน่าจะดีกว่าออก ตอนสายนะเจ้าคะ” นางตอบพลางคลี่ยิ้มน้อยๆให้”ฝางฮู หยิน”แม่สามีที่ตอนนี้เดินออกมานั่งข้างๆ เกือบครึ่งปีแล้วที่ นางหลุดเข้ามาอยู่ในยุคโบราณก็ได้นางผู้เป็นแม่สามีคอย อบรมสั่งสอนดูแลเหมือนดั่งนางเป็นลูกสาวแท้ๆ

แรกที่รู้ตัวว่านางอาจจะตายและวิญญานหลุดมาสิงร่างผู้ อื่นก็ให้รู้สึกเสียใจทั้งนึกเป็นห่วงสิ่งที่อยู่ข้างหลังไหนจะ ร้านสปาที่หากเธอตายหรือหายสาบสูญจะเป็นเช่นไรไหน จะ ต้นอ้อ”เพื่อนรักที่ยังไม่ได้เอ่ยแม้แต่คำลาแล้วไหนจะ ผู้ชายหลายใจคนนั้น เขาจะรู้สึกอะไรบ้างมั้ยกับการจาก ไปของเธอ แต่หลังจากได้รับรู้ถึงความทรงจำของหญิงที่ วิญญานเธอเข้าสวมร่างแล้วทำให้เธอรู้ว่าความทุกข์ของ เธอนั้นช่างเล็กน้อยยิ่งนักหากเปรียบกับชีวิตของ”หม่าเหลื ยนเฟยผู้นี้
“เช่นนั้นก็ดี สายเกินคนก็คงจะเยอะ ไหนจะต้องรอต่อคิว เข้าเมืองอีก ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปหาเตรียมเสบียงเพิ่มขึ้นอีก เผื่อต้องรอที่หน้าด่านนานสักหน่อย” ฝางฮูหยินว่าพลาง ขยับกายลุกขึ้น

“เดี๋ยวข้าไปเองเจ้าค่ะ ท่านแม่ไปนอนพักต่ออีกซักหน่อย เถิด ข้าจะรีบไปรีบกลับเจ้าค่ะ”

“ขอบใจเจ้านะเหลียนเอ๋อร์ ลำบากเจ้าจริงๆ หาก “ท่านพี่” กับ “อาหยวน” ยังอยู่เราก็คงไม่ลำบากกันมากขนาดนี้ เจ้า เลยต้องมานําบากดูแลคนแก่ๆ ไม่มีประโยชน์เช่นข้า” นาง ว่าพลางก้มหน้าเช็ดน้ำตาพร้อมสะอื้นไห้

“ไม่เลยเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าคิดมากเลยนะเจ้าคะ หากท่าน พ่อกับพี่หยวนที่อยู่ในปรโลกได้รับรู้ว่าท่านร้องไห้โศรก เศร้าเพราะพวกเขา พาลจะทำให้วิญญานไม่สงบสุขเอานะ เจ้าคะ มาเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะพาท่านไปนอนพักเองว่าพลาง จูงแขนนางเดินเข้าไปในกระท่อม “นอนพักนะเจ้าคะ เดี๋ยว ข้ากลับมา”

ขยับกายออกจากประตูแว่วเสียงฝางฮูหยินบอกให้ระวัง ตัว นางอมยิ้มพลางเดินไปหยิบมีดผ่าฟืนเก่าๆมุ่งหน้าตรง เข้าป่าที่อยู่ไม่ห่างจากกระท่อมมากนัก เดินมองซ้ายมอง ขวาก็ให้เหลียวเห็นยอดมันที่ขึ้นอยู่ตามชายป่า เร่งฝีเท้าเข้าหาต้นมัน เมื่อลงมือขุดก็เริ่มนึกถึงเรื่อง ราวของหญิงสาวเจ้าของร่างนี้

หม่าเหลียนเฟยจากตระกูลหม่าหญิงสาวชาวบ้าน “แคว้น หนาน เมืองอีป้อ” เกิดและเติบโตมาจากหมู่บ้านที่อยู่ติด แนวชายแดน รู้จักและเติบโตมาพร้อมกับคุณชายรอง ตระกูลฝาง ซึ่งเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ตระกูลหม่า ยากจนเนื่องจากหัวหน้าครอบครัวจากไปด้วยโรคภัยตั้งแต่ นางยังเป็นเด็กแหลือเพียงมารดาฮูหยินหม่าที่เคยเป็น เพียงแม่บ้านแต่เมื่อไร้สามีก็ต้องรับภาระเลี้ยงดูบุตรสาว ที่ยังอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน จึงได้ความเมตตาสงสาร จากฮูหยินฝางจ้างมาช่วยทำงานที่เรือนบ้างรับจ้างทั่วไป บ้างให้พอได้มีเงินทองไว้ใช้สอย

ตระกูลฝางเป็นตระกูลพ่อค้าเล็กๆฮูหยินไม่มีบุตรสาวมี เพียงบุตรชาย2คน แต่โชคร้ายคุณชายใหญ่อายุสั้นนัก ปี นั้นเกิดโรคระบาดร้ายแรง หมู่บ้านแถวชายแดนหากป่วย ไข้กว่าจะมีหมอมาถึงซักคนก็ยากที่จะพยุงอาการป่วยคอย ได้ จึงเหลือเพียงคุณชายรองดังนั้นฝางฮูหยินจึงรักใคร่ เอ็นดูหม่าเหลียนเฟยและให้มาอยู่เป็นเพื่อนเล่นฝางหยวน ใช้อยู่เป็นประจำ

เคราะห์หามยามร้ายของเหลียนเฟยน้อยยังไม่หมดเมื่อมารดาผู้เป็นที่พึ่งเดียวที่เหลืออยู่ต้องประสบเคราะห์ กรรมถูกโจรใจบาปทำร้ายถึงแก่ชีวิตเมื่อยามเข้าป่าไปหา เก็บสมุนไพร ฝางฮูหยินรู้ข่าวก็ให้เวทนาเด็กสาวยิ่งนักจึง ขอร้องให้ผู้เป็นสามีรับอุปการะให้มาอยู่เป็นคนในตระกูล ดังนั้นนางจึงได้เติบใหญ่อยู่ในชายคาบ้านตระกูลฝาง

เมื่อเริ่มเติบใหญ่จากเพื่อนเล่นก็กลายเป็นเพื่อนใจ หลัง นางเข้าสู่วัยปักปั่น ฝางหยวนไข้จึงขอให้ฮูหยินฝางตบแต่ง นางเข้ามาเป็นสะใภ้ของตระกูล ซึ่งทุกคนในตระกูลก็ไม่ได้ รังเกียจเดียดฉันท์ เนื่องจากเห็นกันมาตั้งแต่ยังเยาว์ นาง จึงใช้ชีวิตคู่อยู่อย่างผาสุขในตระกูลฝาง ทุกวันนางมีหน้าที่ ดูแลบ้านเรือนและบ่าวไพร่ใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่ความสุขมัก ผ่านไปเร็วเสมอ

Talk..ติชมให้กำลังใจกันได้นะคะ