ตอนที่ 17 สร้างเรื่องวุ่นวาย

ตอนที่ 17 สร้างเรื่องวุ่นวาย

กล่าวเสร็จ รีบปิดประตูลงทันที เสาเอามือทาบหน้าอก และ ตบหน้าตนเองเบาๆ พระเจ้า เธอทำอะไรลงไป ทำไมจึงได้ลืม เคาะประตูนะ! เธอเข้าไปขัดจังหวะจริงๆ!

ภายในห้องทำงาน ฉันโนรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย กล่าวกับ อานเช่น: “ออกไป!”

“เอ่อ! ฉันยังไม่ได้..……..กล่าวออกมา เพราะใบหน้าของเขา มืดมนและหยุดกะทันหัน

มู่เสน่นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ ทันใดนั้นเห็นอานเช่นออกมาจาก ห้องผู้อำนวยการอย่างไม่พอใจ ตรงเข้ามาหาเธอด้วยความ โกรธ มู่เสว่ เธออย่าคิดว่าท่านมอบหมายงานสำคัญให้เพราะ ท่านชื่นชมเธอนะ เหอะ! หน้าตาของเธอยังไม่ดีเท่าที่ควร อย่าลืมสถานะของตัวเอง จําไว้ว่าเข้าห้องของท่านต้องเคาะ ประตู! ”

“ค่ะ! ขอโทษค่ะเสว! “พยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา อานเช่นบิดสะโพกของเธอด้วยความโกรธและจากไป

“เสี่ยวเสว่ เธอไปเจออะไรเข้า? ” เซี่ยงจิ้งขยับมาถาม ใกล้ๆ อย่าบอกนะว่าผู้อำนวยการกับอานเช่นกำลัง xx00? ”
“ไม่มีหรอก!

“ตอบอย่างรวดเร็ว สมองของเธอมีแต่เรื่องพวก

แลบลิ้นใส่ เซี่ยงจิ้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม : “แต่ฉันเห็นสีหน้าของ เธอ ชัดเจนว่าเป็นเช่นนั้น เธอดูสิเธอหน้าแดงขนาดนี้ ประหนึ่งว่า เป็นคนจูบกับผู้อำนวยการเอง

“เลิกพูดเล่นได้แล้ว! “เสาห้ามปรามอย่างจริงจัง เธอทำให้ ผู้อำนวยการขุ่นเคือง ไม่รู้ว่าจะโดนไล่ออกหรือเปล่า แต่รออยู่ นาน ไม่เห็นฉันโน่จะมีวี่แววโมโห

หลังจากเลิกงาน ประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการปิดสนิท อยู่ตลอดเวลา มู่เสว่ยังคงนั่งประจำที่ของตนเอง เหลือคนอยู่ไม่ มาก อานเช่นถลึงตาใส่มเสว่ด้วยความเกลียดชัง เหยียบรองเท้า ส้นสูงไปทางลิฟต์!

เสวกระวนกระวายอยู่ไม่สุข ไม่รู้ว่าตนเองจะถูกไล่ออกหรือ เปล่า

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มู่เสวตกใจเกือบสะดุ้งโหยง มองไปที่ ห้องผู้อำนวยการกดปุ่มรับสาย เลขามู่ ขอกาแฟแก้วหนึ่ง

ฉินโน่ในห้องทำงานกำลังล้างหน้าหวีผมในห้องพักผ่อน เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตอัดจีบตัวใหม่ ในกระจกสะท้อนภาพคนที่มีเครื่อง หน้าหล่อเหลาบุคลิกองอาจพึ่งผาย ยิ้มมุมปากให้กับตัวเอง จากนั้นกลับมาเริ่มทำงานที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง

“ผู้อำนวยการ กาแฟค่ะ! “มเสาถือกาแฟเข้ามาด้วยความกระวนกระวายใจ วางลงบนโต๊ะ

เธอแทบไม่กล้าหายใจแรง เกรงว่าถ้าหากทำอะไรไม่ระวังจะ ถูกไล่ออก

“ช่วยผมหาข้อมูลเกี่ยวกับการประชุมเมื่อเช้านี้! ” ฉันโน ไปที่กองเอกสารตรงหน้าข้างล่าง โดยไม่เงยหน้าขึ้น

“ค่ะ! “วางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะน้ำชาด้านข้าง มู่เสวี่เริ่มลงมือ กลับคิดไม่ถึงว่าจะไม่ระวังชนเข้ากับแก้วกาแฟ”อ่า ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการ

ซวยแล้ว เธอสร้างเรื่องวุ่นวายแล้ว

รีบเก็บแก้วกาแฟ จนถูกน้ำกาแฟร้อนกระเซ็นใส่มือ ลวก ผิวหนังของเธอ ร้อนจริงๆ! แถมยังทำให้โต๊ะทำงานของฉันโน เปียกอีก

มู่เสว่ไม่สนใจความเจ็บปวดในมือ หยิบทิชชูช่วย ฉันโน่เช็ด โต๊ะ เช็ดไปพูดไปว่า: “ผู้อำนวยการ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ ตั้งใจ!

จนเมื่อเช็ดสะอาดเรียบร้อยแล้ว ยังโชคดี ไม่โดนผู้อำนวยการ ไม่อย่างงั้นเธอคงตายแน่ๆ เขาเปรียบเสมือนเพชร เนื้อครึ่ง กิโลกรัมแพงกว่าเพชร เธอจะชดใช้ได้อย่างไร?

ไม่มีความโกรธอย่างที่คิดเอาไว้ เขาวางปากกาในมือลง มอง ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอ จากนั้นมองที่มือของเธออีกครั้ง แวว ตาเคร่งขรึม ลุกขึ้นยืนทันที และดึงมือของเธอไป”มือของคุณลวกหรือไม่?

พูดพลางดึงเธอไปที่ห้องน้ำหลังห้องผู้อำนวยการ เปิดก๊อกน้ำ

ให้ไหลผ่านมือของเธอ มือใหญ่ของเขาจับมือเล็กของเธอ เสว่อยากดึงกลับไป แต่

เขากลับใช้แรงจับเอาไว้ ช่วยเธอใช้น้ำเย็นล้างอย่างระมัดระวัง

“ยังโชคดี ไม่ได้ลวกจนบาดเจ็บ แต่ก็แดงหมดเลย กลับไป ทายาสักหน่อยนะ!” ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ มือนั้นเล็กจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะมีความหยาบกระด้าง ดูเหมือนคนเคยได้รับความ นํามาก!

ขนตายาวของเสาที่ตกลง เด้งกลับขึ้นมาทันที ผู้อำนวยการ ขอโทษค่ะ ฉันจะไปชงมาให้ใหม่อีกแก้วนะคะ!

ภายใต้ขนตาหนาดำขลับ ลูกตาดำที่ลึกซึ้งกำลังจับจ้อง ใบหน้าของเธอที่ก้มลง ริมฝีปากกว้างคลี่ออกอย่างสง่า

งาม” ดี! ”

เธอเกาะกำแพงหนีออกจากห้องทำงานผู้อำนวยการเหมือน กับหนูตัวเล็ก สูดลมหายใจเข้าลึก คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่โกรธ เมื่อกลับไปอีกครั้ง เธอวางแก้วกาแฟลงอย่างระมัดระวัง ผู้ จํานวยการ กาแฟค่ะ!

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่มือของเธอ หลังจากผ่านไปสักพัก หนึ่ง จึงพยักหน้า” อืม! ”

“ผู้อำนวยการคะ!”
“ว่า? ” ฉันโน่เงยหน้าขึ้นมา

“ทําไมท่านถึงส่งข้อตกลง AVL ให้แก่ฉันคะ?

“คุณทำไม่ได้หรือ? “ฉันโนเลิกคิ้ว แววตาลึกซึ้ง

“ฉันเป็นแค่เพียงพนักงานใหม่!

“คุณแค่บอกผมมาว่าสามารถทำได้หรือไม่ได้? “ฉันโน่ถาม