ตอนที่ 16 แอบลักลอบทำสิ่งไม่ดี

เสียงที่หนาวเหน็บราวเสียงของสายลมที่มาจากภูเขาในฤดู ใบไม้ผลิ ชายหนุ่มที่ทั้งดูดีและสง่างามย่างก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยสายตาที่เฉียบคมเต็มไปด้วยความเด็ดขาด แฝงไปด้วย ความเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่กระจายความหนาวเย็นไปทั่ว ใบหน้าขาวเรียวราวหยกที่ถูกสลัก ดูอย่างไรก็เป็นชายหนุ่มที่ สวยสดงดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

สาวผมแกะชุดแดงที่มองไปนั้น ไม่อาจถอดสายตาออกมาจาก เขาได้

ชายหนุ่มที่บอบบางตรงหน้านี้ ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะปฏิเสธหรือ เพิกเฉย แต่ยังมีชาวบ้านบางคนที่ห้อมล้อมดูอยู่ ดูออกและรู้จัก ชายหนุ่มที่สง่างามผู้นี้ว่าเป็นใคร

“ท่านหมอเจน”

“ยินดีที่ได้พบ ท่านหมอเจน” ผู้คนมากมายต่างพากันกล่าว ทักทาย ในเมืองเขตใต้นี้ ผู้ที่ไม่รู้จักเล่นโม่นั้นมีน้อยมาก ทำให้ คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในเมืองหลวงนี้ต่างก็รู้จักกันเป็นอย่างดี เพราะ ชีวิตของคนหลายคนที่ถูกเล่นไม่พากลับมาจากท่านยมราชนั้น ได้ถูกร่ำลือกันไปทั่วทุกแคว้นเมือง

เมื่อเล่น โม่เห็นลักษณะของเล่นผู้หนึ่งที่เป็นอยู่ สายตาคมที่ เย็นลึก ก้าวเดินอย่างค่อยเป็นค่อยไปไม่เร็วนัก หลังจากที่เขา เดินไปถึง ชายร่างใหญ่ที่เหยียบอยู่บนอกของเล่นฝูหลิ่ง กลับล้มลงดนที่พื้นอย่างทุรนทุราย แม้แต่จะลุกขึ้นยืนยังทำไม่ได้

“หัวหน้า!”

จากนั้นเย่นฟูหลิ่งจึงค่อยๆรับรู้ได้ถึงความรู้สึกตรงไขสันหลัง ของตน เพราะจากที่ถูกเหยียบด้วยแรงที่มากของชายฉกรรจ์ ทำให้ทั้งแผ่นหลังของนางเจ็บจนชาไปหมด และตอนนี้ก็เห็นได้ ชัดว่าเจน ไม่นั้นบอบบางกว่าเธอ แต่กลับมีพลังมากมายที่ สามารถช่วยเธอไว้ได้

“ช่วยนางขึ้นมา” เล่น โม่บอกไปทางร้านเบาๆ จึงมีซึ่งและซิล เหลียนที่เข้ามาช่วยกันค่อยๆพยุงเย่นหลิ่งขึ้น

จากนั้นเขาก้าวช้าๆไปยัง โต๊ะเก็บเงินที่มีกล่องแป้งจากเม่ยเย้ นฟาง นำขึ้นมาสูดดมดู จึงเกิดเป็นรอยยิ้มขึ้นจางๆ

“เจ้าเป็นใครกัน เรื่องนี้ไม่ใช่เจ้าที่จะเข้ามายุ่งได้” สาวผมแกะ

ชุดแดงพูดข่ม ดวงตารูปสามเหลี่ยมที่มีแววแห่งภัยคุกคามอย่าง

เห็นได้ชัด

เล่น โม่กลับไม่หันมองนาง แต่เดินไปยังด้านข้างของหญิงสาว ที่หน้าบวมแดง ได้ยินว่าเป็นหญิงสาวของบ้านหลังเดียวกับสาว ผมแกะชุดแดง ในความเป็นจริงแล้วด้านการแต่งกายกลับแตก ต่างจากสาวผมแกะชุดแดงอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งเครื่องประดับก็ มีเพียงปิ่นเงินสองอัน

หญิงสาวผู้นั้นไม่มีความกลัวใดๆ เพียงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมให้เล่น โม่มองดูไปเรื่อยๆ
สาวผมแกะชุดแดงเหมือนจะเริ่มโมโหแล้ว จึงใช้แรงดึงเด็ก สาวที่หน้าบวมแดงไปยืนอยู่ข้างตน

“เจ้าเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน ยังจะปล่อยให้ชายผู้หนึ่ง มายืนจ้องอยู่เช่นนี้ กลับไม่รู้จักปฏิเสธ เจ้าจะออกเรือนกับเขา เพื่อทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้านั้นหรือ

เล่น โมยิ้มปนมองไปยังสาวผมแกะชุดแดง เห็นๆอยู่ว่านาง ยืนนิ่งด้วยสายตาที่นิ่งงัน สาวผมแกะชุดแดงคนนี้ต่างหากที่ โพยตีพายคิดไปเอง

“มองอะไร สายตาอันจองหองของเจ้าจะถูกควักเอา คนที่ไม่มี อะไรก็ไปให้พ้นจากข้า เจ้า เข้ามาฟังที่ข้าจะพูด” พูดไปพลางชี้ นิ้วไปยังเย่นฟูหลิ่งที่ยังรู้สึกอึดอัด

เย่นหลิ่งไม่ขยับแม้แต่น้อย เรื่องแบบนี้นางพบเจอจนชินแล้ว แต่ยังคงตกใจที่เหล่าชายที่บึกบึนเหล่านั้นกล้าที่จะลงมือกับสตรี ได้ลงคอ เล่นไม่หัวเราะทันที เสียงหัวเราะอันแผ่วเบาราวกับ น้ำค้างกลางฤดูใบไม้ผลิที่ค่อยๆหยดลง เป็นความหนาวเย็นที่ ยากจะอธิบาย

“ข้าคือเจ้าของร้านเมียเย้นฟาง เจ้าไม่คิดจะให้ข้าอธิบาย หน่อยหรือ” เล่น โม่พูดกับสาวผมแกะชุดแดงอย่างเฉยเมย

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ต่างก็เกิดความโกลาหล หมอเทพเซียนของ เมืองเขตใต้คือเจ้าของเมียเส้นฟาง อย่างนั้นแล้วสินค้าจะเกิด ปัญหาขึ้นได้อย่างไร

สายตาของสาวผมแกะชุดแดงเต็มไปด้วยความไม่น่ามองถามขึ้นอย่างน่าสงสัยว่า

“เป็นเจ้าก็ดี เช่นนั้นก็อธิบายออกมาให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นข้า ก็จะทำลายร้านนี้ทิ้งซะ” สาวผมแกะชุดแดงแสดงท่าที่ราวกับมี กรงเล็บที่คอยจะตะคลุบเหยื่อได้ทุกเมื่อ

เจน ไม่มองไปยังเหล่าชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านข้างแล้วยิ้มบาง ในกรณีเช่นนี้ เราควรมีพยานสักท่าน หากเกิดการไม่รับผิด ใดๆและยังอาจเกิดปัญหาขึ้นซ้ำสอง มันคงจะยุ่งยากมากนัก ท่านว่าใช่หรือไม่ ท่านชาย โจ๋”

สายตาโดยรอบของทุกคนต่างหันไปมองกันอย่างพร้อม เพรียงในทันที ท่านชายกวนอโคือโจวที่ได้ปรากฏตัวขึ้นใน เมืองเขตใต้ที่นี่ ทำให้ผู้คนต่างก็อยากพบเห็นกันสักหน

สาวผมแกะชุดแดงใบหน้าถอดสีทันที ไม่อยากจะเชื่อกับ สายตาของตน มองไปยังรถม้าที่จอดอยู่ หากเป็นท่านชายโจ๋ จากจวนโง่จริง แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นนี้

รถม้าที่นั่งเงียบ สักพักม่านเริ่มขยับเล็กน้อย จากนั้นมีบุรุษใน ชุดน้ำเงินก้าวลงมาจากรถม้า เป็นบุรุษที่สะอาดสะอ้านราวฟ้า หลังฝนที่ชำระล้างทุกสิ่งให้สว่างสดใส แต่กลับน่าเสียดายอยู่ อย่างเดียวคือ เขาสวมหมวกม่านตาข่ายไว้จึงเห็นใบหน้าได้ไม่ ชุดนัก

ชายวัยกลางคนที่รอรับอยู่กล่าวเตือน “ท่านชายโปรดระวัง

“ขอบพระทัยท่านชายโง่” เล่นโม่กุมมือขึ้นคำนับอย่าง เป็นการขอบคุณ ส่งสายตาอันเฉียบคมที่สงบนิ่งมองขึ้น ไม่ได้เป็นการหลอกใช้ ก็ไม่ถือว่าต้องลำบากใจอะไรกระมัง อีกอย่าง จวนใจก็เคยขอร้องต่อเขาเช่นกัน

“เจ้าต้องการจะทําอะไร” สาวผมแกะชุดแดงถามอย่างไม่

เต็มใจ การต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้เธอเกิดความตื่นตระหนก เจน ไม่ยื่นมือออกไป เมื่อมีคนยื่นสมุดบัญชีของเมียเย็นฟาง

มาให้

“แม่นางเป็นคนที่ใด” เล่นไม่ถามอย่างเย็นชา นี่เป็นสิ่งที่คิด ผิดแล้วที่อยากจะมากลั่นแกล้งเขา

“เมืองเขตเหนือ เจ้าถามเช่นนี้ทำไม” สาวผมแกะชุดแดงดูเป็น กังวลอย่างเห็นได้ชัด

“มัวพูดไร้สาระอะไรอยู่ เขาทำร้ายพี่น้องที่อยู่ด้านนอกของเรา ทุบมันเลย” ชายคนหนึ่งตะโกนออกมา

“ข้าที่ยังยืนอยู่ที่นี่ เจ้ายังคิดจะกล้าดี ไม่กลัวฝนฟ้าจะพัดลิ้น ของเจ้าให้ขาดสะบั้น” โจ๋จือโจวเอ่ยเสียงเย็นค่หนึ่ง ชายคนนั้น หุบปากไปในทันที หากมีตระกูลโจที่คอยสนับสนุน แล้วพวกเขา ในวันนี้คงเป็นการเดินชนเข้ากับแผ่นเหล็กแล้วสินะ

“ขอถามแม่นางว่าเข้ามาซื้อสินค้าวันไหนหรือ” เล่น โม่ถามนิ่ง ราวกับตรงหน้าไม่มีคนอยู่

“สามวันก่อน…ไม่สิ…น่าจะห้าวันก่อน เรื่องเล็กพวกนี้ใครจะ ไปจ๋า” ภายในใจของสาวผมแกะชุดแดงกลับวุ่นวายขึ้นกว่าเดิม นางถูกกระตุ้นด้วยความสงบเงียบจากเล่นไม่
“ถ้าอย่างนั้น หมายเลขสมาชิกของเจ้าคืออะไร” เจน ไม่ถาม ขึ้นอีก ถาม สายตาจ้องมองไปยังสาวชุดแดง แต่หางตากลับ สังเกตเห็นเด็กสาวที่ใบหน้าบวมแดงกำลังลอบยิ้มอยู่

ที่แท้ไม่ใช่คนพวกเดียวกันนั้นหรือ

“เลขสมาชิกอะไร” น้ำเสียงของสาวผมแกะชุดแดงอ่อนลง อย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาคู่สามเหลี่ยมมองซ้ายทีขวาที

เจ่นโม่โยนสมุดบัญชีลงบนโต๊ะดัง ปัง เสียงนั่นทำให้ผู้คนโดย รอบต่างก็ตกใจกันไปทั่ว

“องค์ชายโจโปรดเป็นพยานด้วย” เล่นไม่ยืดหลังตรง มองยัง สาวผมแกะชุดแดงแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ในช่วงครึ่งเดือนที่ ผ่านมานี้ เม่ยเส้นฟางไม่ได้ขายสินค้าให้กับผู้คนที่อยู่ทางเมือง เขตเหนือ สมุดบัญชีอยู่นี่ หากไม่เชื่อสามารถตรวจดูได้ รวมถึงที่ อยู่เองก็มี เรื่องนี้ช่างน่าแปลก เพราะผู้ที่มาซื้อสินค้าจากเม่ยเย็น ฟางในครั้งแรก ต่างก็จะได้รับป้าย ป้ายทุกใบจะมีหมายเลขที่ สามารถยืนยันตนเองได้ แล้วใช้ป้ายในการมาซื้อทุกครั้งก็จะได้ รับส่วนลด อีกอย่าง สินค้าใหม่ก็จะแนะนำให้เฉพาะผู้ที่มีป้าย เท่านั้น แล้วป้ายของเจ้าเล่า หากไม่ได้นำมา เช่นนั้น เลขที่เท่า ไหร่หรือ”

สาวชุดแดง ใบหน้าเริ่มซีดขาว นางแอบมองไปยังหญิงสาว ด้านข้าง กลับเห็นนางทำท่าเหมือนคนไม่เห็นไม่ได้ยิน และยังไม่ คิดที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยอีกด้วย

เล่น โม่ยิ้มบาง “ของสิ่งนี้เป็นของเม่ยเส้นฟาง แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าถูกนําไปที่ใด

“เจ้าไม่ต้องอยากรู้ว่าข้าเอาจากไหนมา เจ้าแค่ตอบมาว่านั่น ใช่ของจากเม่ยเย็นฟางหรือไม่ก็พอ อาจจะแอบลักลอบทําอะไร ไม่ดีก็ได้ หญิงสาวของบ้านเราเป็นแบบนี้เพราะใช้ของชิ้นนี้ อย่า มาปัดความรับผิดชอบ” สาวผมแกะชุดแดงพูดไม่หยุด

“สินค้าล้วนเป็นของจริง ไม่เคยลักลอบทำอะไรไม่ดีลงไป แน่นอน” เจน ไม่ยอมรับอย่างใจกว้าง มองยังสาวผมแกะชุดแดง ที่ท่าทางมีความสุข สายตาของเขาเย็นลง “หากแต่ว่า ใบหน้า ของหญิงสาวจากบ้านของเจ้าคนนี้ ถูกการลงไม้ลงมือมา

“เจ้าโกหก” สาวผมแกะชุดแดงแผดเสียงดัง

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่า ข้าคือหมอ หรือถ้าหากไม่ใช่ล่ะก็ สิ่งที่ อยู่บนใบหน้าของนาง ข้ารู้จักเป็นอย่างดี น้ำจากหญ้าหลงใช่ หรือไม่” เจ่นโม่พูดจบ รอบข้างเต็มไปด้วยความงุนงง ว่าหญ้า หลงคู่คือสิ่งใด

แม้แต่โจคือโจวเอง ยังถึงขั้นคิ้วกระตุก สิ่งที่เขาไม่เคยได้ยิน มาก่อน