28 พูดแล้วห้ามคืน

นี่ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ ”

” งั้นก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิว่า คุณไม่ได้ล้อเล่น ”

! เขาเอามือมาล็อกท้ายทอยเธอแล้วน้อมลงมาจูบ เธออย่าไม่อายสายตาใครทามกลางผู้คนที่เดินกันขวักเธอ ทั้งอึ้งทั้งช็อกทั้งอายทั้งเขินตอนนี้ใจเธอมันแทบจะทะลุออกมา ให้ได้ เธอซึ่งก็เคยโดนเขาจูบมาแล้วแต่ครั้งแรกนั้นเป็นจูบอัน เร่าร้อนของเขาที่ไม่ได้มาด้วยความเต็มใจแต่ครั้งนี้เธอไม่อาจ แน่ใจได้เลยว่ามันเป็นจูบที่ไม่ได้ฝัน

” ทีนี้พิสูจน์ได้หรือยัง ว่าผมไม่ได้ล้อเล่น ”

ไอ้คนบ้า ไอ้คนผีทะเล ไม่อายชาวบ้านชาวช่อง คุณมา จูบฉันทำไมเนี่ย ”

เขายังไม่ปล่อยเธอจากอ้อมกอด ในขณะที่เธอก็ดิ้นไม่หยุด เขาไม่รู้ว่าเขาเกิดบ้ารักเธอขึ้นมาตอนไหนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอ ทำท่าทีไม่สนใจห่างเหินเย็นชามันทำให้เขาเกิดน้อยเนื้อต่ำใจ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว หลายวันที่ผ่านมาเขาชอบไปดักรอเธอที่แถว ตลาดคอยตามเธอพยายามเขาไปประชิดประหงมแต่เธอก็ แสดงรังเกียจเสมือนว่าเขาเป็นตัวเชื้อโรค อย่างที่ยิการ์ เคยบอกสิ่งที่มีค่าที่สุดเขากลับไม่เคยเห็นแต่กลับปล่อยมันไป บัดนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกความยากลำบากนี่มันน่า กลัวจริงๆ
อายอะไร เขาจะพยานผมหนะรัก คุณจริงๆผมไม่ต้องการจะรับผิดชอบแต่ผมต้องการดูแลคุณ กับลูก สร้างครอบครัวสุขสันต์ไปด้วยกัน

แล้วคุณไม่เสียใจหรอ คุณเคยรักยิการ์แล้วทำไมอยู่ๆถึง ได้มารักฉันได้

ยิการ์พูดถูก ความระหว่างเราสองมันไม่ใช่ ความรักและตอนนี้ยิการ์ได้พบกับคนที่เธอรักจริงๆแล้ว เพราะ ฉะนั้นในฐานะพี่ชายก็ควรยินดีน้องสาว ”

นี่ คุณไม่ตอบคำถามฉันแต่กลับเฉไฉ

เอาเถอะเรื่องมันผ่านไปแล้วและมันก็ไม่สำคัญอีก ตอนนี้ เรื่องที่สำคัญที่สุดคือนันทน์จะยอมรับพี่เป็นสามีได้หรือยัง ”

” งงอะไร จะยอมหรือไม่ยอม

พูดแล้วห้ามคืนคำนะ

ถ้าพี่ผิดสัญญาให้จับสิบทีเลย

ปล่อยได้แล้วอายคนอื่นเขา

เขินบ้าบออะไร ฉันจะไปตลาดหลบสิ

พูดแล้วยิ้มไม่ได้เธอหนีเขาไปไหนไม่ได้อีกแล้ว คง ต้องหาอะไรให้เธอหรือไม่ก็ต้องปั่นหัวกวนประสาทเธอเล่นเธอจะได้ยุ่งๆไม่มีเวลาคิดหนีว่าแล้วก็รีบเดินตามเธอไป สำหรับเขาก็ใช่เวลานานพอสมควรกว่าเธอจะยอมพูดด้วยดั่ง เช่นวันนี้ หลังกลับมาจากตลาดเขาได้ขึ้นไปที่ห้องของเธอจึงได้ รู้ว่าตัวณัชชาเองก็มีลูกชายสองคนเขานึกเอ็นดูเด็กสองคนนี้ มากๆและเฝ้ารอวันที่เขาจะได้เจอลูกน้อยของเขาเองด้วยคงจะ น่ารักน่าชังไม่แพ้เด็กสองคนนี้เลย ไม่ว่าจะได้ลูกสาวหรือ ลูกชายเขาก็รักเหมือนเดิมไม่คิดแบ่งแยกเพราะยังไงมันก็คือ ดวงใจและชีวิตทั้งชีวิตของเขา ไม่นานเวลาสุขสันต์ก็จบลงเมื่อ เธอกำลังผลักใสไล่เขากลับ

” นี่คุณกลับได้แล้วจะมานอนจมอยู่นี่ทำไม กลับได้แล้ว ” เธอผลักแผ่นหลังของพรรคพันธุ์ให้เดินไปในทิศทางประตู แต่ดูเหมือนว่าเขาจะแข็งแกร่งเกินไปเธอใช้แรงทันหมดที่มี ผลักเขาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแต่เขากลับไม่ขยับเขยื้อนจนเธอ ต้องพูดต่อว่า

11 นี่คุณ มันดึกแล้วนะ ”

ตึกที่ไหนหล่ะ ดูสิพระอาทิตย์ยังไม่ตกเลย”

เธอมองไปยังผ้าม่านจริงสิ นี่คือยังไม่มืดเลยให้เขาอยู่ต่อ อีกซักหน่อยมืดมืดแล้วค่อยกลับก็ได้ เอ๊ะไม่สิเธอกำลังโดนเขา ปั่นหัวอยู่ต่างหาก เธอลืมไปว่าตอนนี้มีเพียงแค่ตอนกลางวัน นี้ ก็พึ่งหมดฤดูหนาวไปเพียงไม่กี่วันนี้เองและพระอาทิตย์มันจะ ตกได้ยังไงเพราะฉะนั้น มันไม่มีทางมีต นี่เขาไม่คิดว่าตัวเองจะ ต้องกลับบ้านกลับซ่องมั่งหรือไง
บอกแล้วเพราะฉะนั้นจะ

กลับได้สักที

เธอผลักเขาอีกครั้ง แต่เขาเบี่ยงตัวหลบได้แล้วรีบวิ่งกลับ ไปยังโซฟาล้มตัวนอนอย่างถือดี

ไม่เอาไม่เอา ผมไม่กลับ

อย่างทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลยหน่าโตจนหมาเลียกัน ไม่ถึงแล้วนะ อย่าดื้อสิ ลุกขึ้น

เธอออกแรงดึงเขาอีกครั้ง ทำไมมันลุกยากลุกเย็นแบบนี้ นะ แถมยังถูกยิ่งกว่าท่อนไม้เสียอีก

ลุกสิ ลุก ลุก

ไม่ว่าเธอจะออกแรงดึงแค่ไหนแต่เขาเอาเถอะอยากนอนก็นอนไป

ก็ได้อยากนอนก็นอนไปเลยแต่คุณห้ามก้าวในห้องนอนของฉัน

สุดท้ายเธอก็แพ้ความใจอ่อนของเธอเองทำไมถึงต่อเขาเป็นทุกทีเลยนะ

ถ้าให้นอนตั้งแต่แรกนันทน์ก็คงไม่ต้องออกแรง

ขนาดนี้หรอก

เพราะคุณมันต่างหาก

ดื้อด้านกับนันทน์เท่านั้นแหละ พี่ว่ายังไงเราก็เป็นสามีต้องอยู่คนเดียวมันน่ากลัวจะตายเกิดเป็นอะไรขึ้นมาไครจะ

ช่วยทัน ”

” ไม่มีทาง ตราบใดที่ยังไม่ได้แต่งงานจะไม่มีการย้ายไป อยู่ไหนทั้งนั้นแล้วถ้าเกิดฉันเป็นอะไรขึ้นมาพี่ณัชชาก็อยู่”

” จะไปรบกวนคนอื่นเขาทำไมสามีอยู่นี่ทั้งคน ” %3D

” หุบปากไปเลยนะถ้ายังอยากจะนอนที่นี่ ” %3D

ก็ได้ แต่ว่าพี่ไปในนอนห้องด้วยคนนะ ”

ไม่พูดเปล่าเขารีบแต่งตัวออกจากโซฟาแล้วตรงไปยังห้อง นอนของเธอทันทีเธอได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหัวไปมาในความที่เขา ทำตัวเป็นเด็กอายุสามขวบ จากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องล้มตัวนอน ข้างข้างโดยมีเขาขยับเข้ามาใกล้แล้วใช้แขนแกร่งกอดเธอไว้ ไม่แน่นและไม่หลวมเกินไปจนหลับไปในที่สุด

รุ่งเช้า

เธอตื่นมาโดยไม่มีเขาอยู่ข้างข้างหรือสวมกอดเธอไว้ดัง เช่นเมื่อคืน ทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องถึงกับตกใจมีกระเป๋า หลายใบวางเรียงรายกันไว้อยู่หน้าประตูเธอใช้สายตาสอด ส่องมองหาคนเมื่อคืนและพอดิบพอดีเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับ กระเป๋าใบใหญ่อีกหนึ่งใบเธอจึงเอ่ยร้องขึ้นว่า

คุณกำลังทำอะไรน่ะแล้วนี่คุณถือกระเป๋าใครกันทำไม มันถึงได้เยอะแยะหลายใบแบบนี้ ”

” ตกใจอะไร กระเป๋าทุกใบที่วางอยู่ในห้องนี้มันคือของพี่ เอง ในเมื่อนั้นทน์ ไม่ยอมย้ายไปอยู่กับพี่พี่ก็จะค้ายมาอยู่กันนันทน์เสียเลย ”

ใครเป็นคนอนุญาต ฉันไม่อนุญาตให้คุณเข้าไม่อยู่กับ

ไม่มีใครอนุญาต ถ้านันทน์ไม่ให้พี่อยู่ที่นี่นันทน์ก็ต้อง

ฉัน ”

ย้ายไปอยู่กับพี่ ”

” ข้อเสนอบ้าบออะไร ฉันไม่มีทางเลือกซักทาง ”

%3D งั้นก็ไม่ต้องเลือกเอาเป็นว่านันทน์อนุญาตให้พี่อยู่ที่นี่

แล้ว

เขายกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ในขณะที่เธอกำลัง โมโหแต่ ทำได้เพียงกระทืบเท้า ดังปึงปังแล้วเดินกลับเข้าห้องไป