23 เกมมันได้เริ่มขึ้นแล้ว
* อะไร ”
เสียงของณรงค์ดังขึ้นหน้าประตูทำให้เธอสะดุ้งมือไม้สั่น
คิดหาข้อแก้ตัว
พอดีว่าหนูหน้ามืดก็เลยชนนะค่ะของก็พวกนี้ก็เลย ตกลงมาหนูกำลังจะเก็บ ของพวกนี้ขึ้นไปไว้ที่เดิม ”
ทันใดนั้นณรงค์รีบสาวเท้าเข้ามามองเอกสารที่เธอกำลัง แสร้งทำว่ากำลังเก็บมันเข้าที่ดังเดิม เขาดึงมันไปอย่างไม่ทัน
ระวังจนเกือบขาดเป็นสองท่อน
“ออกไปได้แล้ว ฉันเก็บเอง ”
หนูช่วยดีกว่าค่ะหนูเป็นคนทำมันหล่นลงมา ให้หนู
” ฉันบอกว่าฉันจะเก็บเอง ”
เธอเดินออกไปเกือบถึงหน้าประตูก้เสมองหลังเล็กน้อย และจำใจเดินออกไปในที่สุด
ปัจจุบัน
” ความสะเพร่าของตัวคุณเองที่ยังคิดว่าฉันเป็นเด็กไร้ เดียงสา ไร้พิษสงแต่ตอนนี้ฉันจะเอาทุกอย่างของฉันคืนให้หมด
” ที่ ก่อนแกจะเอาทุกอย่างคืน แกควรคิดหาวิธีออกไปจากบ้านนี้ก่อนดีกว่าไหม”
สักพักเธอก็เกิดอาการเวียนหัวเซจนล้มลงไปกองอยู่กับ พื้นยังไม่ทันได้หมดสติเสียงณรงค์ก็เอ่ยขึ้น
กว่ายาจะออกฤทธิ์ได้ แกทำฉันเสียเวลาและเกือบจะ
พลาดนัดสำคัญเลยนะ ”
เพียงประโยคเดียวที่กล่าวจบจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้ อีกเลย ตื่นมาอีกทีเธอก็อยู่ในสภาพถูกมัดไว้กับเก้าอี้ รอบข้าง สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นและมืดไปหมดเธอปรับสายตาให้ เข้ากับความมืดจึงรู้ว่ามันคือห้องเก็บความเย็น ไม่รู้ว่าเธอสลบ ไปนานเท่าไรและไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหนสัญชาตญาณบอกกับเธอ ว่าเธอไม่ควรที่จะส่งเสียงให้คนที่อาจเฝ้าอยู่ข้างนอกนั้นรู้ว่าเธอ นั้นตื่นแล้ว พูดถึงเรื่องนี้ก็นึกขึ้นมาได้น้ำแก้วนั้นจากเหยือกสู่ แก้วเธอเป็นคนรินใส่เองกับมือแทบจะเรียกว่านั่งเฝ้าเลยก้ว่าได้ เธอไม่ได้ลุกไปเข้าห้องน้ำหรือไปไหนนอกจากนั่งอยู่บริเวณนั้น ตลอดเพื่อรอณรงค์ ก่อนหน้านั้นที่เธอเข้ามาในบ้านเธอไม่เห็น ใครเลยแม้แต่แม่บ้านหรือเด็กรับใช้ออกมาต้อนรับอย่างเคย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เธอเลยเลือกที่จะเตินไปที่ในครัวเพื่อรินน้ำดื่ม ด้วยตัวเองและเมื่อเธอดื่มน้ำแก้วนั้นเข้าไปสักพักณรงค์เองก้ เดินเข้ามาใช้เวลาโต้เถียงไม่กี่นาทีเธอก็รู้สึกเวียนหัวและหมด สติไปตื่นมาอีกทีก้มาอยู่ในห้องเก็บความเย็นนี่หรือว่า…เธอ หลงกลเข้าแล้วที่แท้ยานอนหลับนั้นก็ถูกใส่ไว้ในเหยือกน้ำนั่น แต่แรกอยากจะตีตัวเองนักที่ประมาทเกินไปหยิบของกินมั่วชั่วสู่ มสี่สุ่มห้าเกือบตายแล้วมั้ยละและเธออาจได้ตายจริงๆแน่ถ้าเธอไม่ได้ออกไปจากไอ้ห้องเย็น นี่ ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ แล้ว ความเย็นก็เริ่มหนาและรุนแรงขึ้นราวกับทุกๆห้านาทีความเย็น นี้จะเพิ่มขึ้นตลอด เธอพลันนึกขึ้นได้ เกมนี้มันกำลังจะเริ่มแล้ว
อีกด้าน
” ทำไมถึงติดต่อเธอไม่ได้นะ ”
เทวาสบถสั่นไปทั่วร่างกายนี่ก็หลายชั่วโมงแล้วที่เขายัง ติดต่อเธอไม่ได้ ตั้งแต่เข้าเธอออกไปไม่บอกไม่กล่าว ครั้นจะวิ่ง ตามเธอมันก็ช้าไปเสียแล้วได้แต่ยืนเท้าสะเอวถอนหายใจทิ้ง อย่างคนเบื่อโลกแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
กริง ! กริ่ง !
เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะดังขึ้นเลขาที่นั่งอยู่หน้าห้องของผู้ เป็นประธานกดรับอย่างใจเย็นเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนาล
” สวัสดีค่ะติดต่อเรื่องอะไรค่ะ ”
เลขาของเทวาเอ่ย โดยพยายามจับใจความคำพูดที่ลุกลี้ ลุกลนของปลายสายแต่ถึงแม้จะพยายามแค่ไหนเธอก็ฟังไม่รู้ เรื่องจนต้องกล่าวกับปลายสายว่า
” ใจเย็นๆนะค่ะค่อยๆพูด ไม่ทราบว่าใครเป็นผู้ถือสายค่ะ
” บริษัท ดีไซ ไล จำกัด ค่ะ ขอสายคุณเทวาด่วน ไม่ทราบ ว่าคุณเทวาอยู่หรือป่าว ดิฉันต้องการสายของคุณเทวาเดี่ยวนี้ ”
” กรุณาถ อดสายรอสักครู่นะค่ะ ”
เลขากล่าวกับปลายสายก่อนหันมาต่อสายไปยังผู้เป็น
นายที่อยู่ในห้อง
” ท่านประธานค่ะ มีสายจากบริษัท ดีไซ ไล จำกัด ขอสาย ท่านประธานค่ะ
” โอนสายมาหาผม ”
เทวานั่งไม่ติดเมื่อยังติดต่อเธอไม่ได้จนเลขาหน้าห้องต่อ สายเข้ามาว่ามีสายจากบริษัทของเธอเขาจึงรีบให้โอนสายมา หาเขาทันที ถ้าคิดเข้าข้างตัวเองสักหน่อยอาจจะเป็นเพราะว่า แบตโทรศัพท์ของเธอมันหมดเลยอยากจะโทรมาขอโทษนึก แล้วใบหน้าที่ดูเป็นกังวลก่อนหน้านี้หายไปในพริบตามีเหลือ แต่ใบหน้ายิ้มแย้มเบิกบาน
” สวัสดีดีค่ะ นี้ใช่คุณเทวาหรือป่าวค่ะ ติฉันเป็นเลขาของ คุณยิการ์ อยากทราบว่าคุณยิการ์ไม่สบายหรือป่าวค่ะดิฉัน ติดต่อเธอไม่ได้ได้เลย ”
เขาขมวดคิวเมื่อเสียงที่เขาหวังว่าจะเป็นเธอกลับเป็นเสียง คนอื่น
เธอออกไปตั้งแต่เช้าแล้วไม่ได้อยู่ที่บริษัทนั้นหรอกหรอ
ไม่ค่ะติฉันติดต่อคุณยิการ์ไม่ได้จึงแค่อยากทราบ กลัว
ว่าเธอจะไม่สะบาย ”
” ฉันก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันเอาเป็นว่าถ้าเธอไป บริษัทให้โทรกลับมารายงานฉันทันที ”
เมื่อว่างสายไปใบหน้าที่ดูเป็นกังวลกักลับมา
” เธอไปอยู่ไหนกันแน่นะ ”
เขารู้สึกไม่ดีอย่างแปลกประหลาดการที่เธอออกไปไหนมา ไหนคนเดียวจนเขาชินที่จะเอ่ยค้าทัตทานและไม่เคยเป็นห่วง เธอมากเท่าตอนนี้มาก่อน ทำไมถึงได้ร้อนใจแปลกๆ ไม่มัวเสีย เวลานั่งคิดเปล่าเขาคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูต่อสายไปหาเธออีก ครั้ง ครั้งนี้มีคนกดรับ
” รับสักทีนะ มัวทำอะไรอยู่คนอื่นๆเขาตามหาตัวคุณให้
ควักเลยนะ ”
เขาพูดติดตลกเพื่อหยอกล้อเธอเช่นทุกครั้ง
” หาตัว ? ไม่ต้องรีบหรอกเดี๋ยวเธอก็จะได้กลับบ้านแล้ว
หลังจากที่แกเซ็นมัน ”
มันไม่ใช่เสียงของเธอใครกัน เธออยู่ไหน แล้วเซ็นอะไร ในขณะที่เทวานั่งงุนงงประมวลผลไม่ได้ เลขาก็เปิดประตูเข้ามา
” ท่านประธานค่ะมีเอกสารมาส่งค่ะ ”
เทวาเงยหน้าขึ้นมองเอกสารแผ่นบางที่บรรจุมาในซองสี น้ำตาลอ่อน เขาได้แต่พยักหน้าโบกมือให้เลขาออกไป เขารีบ เปิดเอกสารด้วยท่าที่ร้อนรนโดยที่ยังมีโทรศัพท์ที่แนบกับหู คล้ายจะร่วงก็ไม่ร่วงไม่ปาน
” เซ็นมันซะแล้วผู้หญิงที่แกรักจะได้กลับบ้าน ”
” แกต้องการอะไร”
ดีด 1415
เสียงตัดสายไปแล้ว โธ่เว้ย! หลังจากสายตัดไปเทวารีบ
ต่อสายไปยังมือขวาคนสนิท
” หาที่อยู่ของเบอร์นี้ ด่วนที่สุด ”
ครับนาย ”
เขาฝากฝังผลงานที่สำคัญที่สุดในชีวิตไว้ที่คนสนิทโดยที่ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร และไม่อาจรู้ได้ เลยว่าปลายสายก่อนหน้านี้ได้หักซิมทิ้งลงถังขยะไปเรียบร้อย แล้ว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ