บทที่16 ความโกรธของเหอต้าชัง

เดินอยู่ตรงถนนของมหาวิทยาลัยตงไห่ เหอต้าชังใน เวลานี้เหมือนกับมีหนามแหลมแทงอยู่ข้างหลัง หลายๆ คนที่เดินผ่านจากข้างกายเขาไปในเวลานี้ได้ชี้นิ้ว ประณามใส่กันเข้ามา

เหอต้าชังถึงแม้ว่าจะไม่ทันได้เข้าไปดูในบอร์ดออนไลน์ แต่ไม่ต้องเดาก็สามารถคิดออกได้ว่าเรื่องเขาเปลือยกาย ในที่สาธารณะ เกรงว่ามันคงจะถูกเปิดเผยออกมาแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้ เหอต้าชังเกิดความเกลียดชังต่อตัวเจ้า หมอนั่นจนกัดฟันกรอดออกมา ไอ้เหี้ยนั่นไม่รู้ว่าโผล่ หัวออกมาจากที่ไหน มาทำลายชื่อเสียงวีรบุรุษทั้งชีวิตนี้ ของเขาไปเ

ตัวเขาจะต้องขุดสถานะของหมอนั่นออกมาให้ได้ ถ้า เขาเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยตงไห่ จะต้องถลกหนัง เลาะเส้นเอ็นมันออกมาให้ได้ ให้มันอยากอยู่ก็อยู่ไม่ได้ อยากตายก็ไม่อาจทำได้!

แต่ก่อนหน้านี้ สิ่งที่เหอต้าชังต้องเผชิญเป็นอันดับแรก นั่นก็คือความโกรธของคุณอาของเขา จากในสายของ คุณอาแล้ว เหอต้าชังก็ฟังออกอยู่แล้วว่าเรื่องของตัวเขา เอง กลัวว่าจะถูกคุณอารู้เข้า
ทางอีกด้านหนึ่ง ภายในห้องทำงานของเหอหย่งหลิว รองอธิการบดีมหาวิทยาลัยตงไห่ เหอหย่งหลิวในตอน นี้ได้เห็นการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องที่เหอต้าชัง เปลือยการในที่สาธารณะในบอร์ดมหาลัยและที่ต่างๆ ข้อความแล้วข้อความเล่า ความโกรธสุมอยู่ภายในใจไม่ หยุด

ในตอนนี้เอง ประตูก็ถูกผลักออกมาเบาๆ เพียงแค่เห็น เหอต้าชังในเวลานี้ เดินเข้าไปอย่างอกสั่นขวัญแขวน พุ่ง เข้าไปเรียกเหอหย่งหลิวเสียงอ่อนออกไป “คุณอา!”

“ปัง!”

เหอหย่งหลิวในตอนนี้ได้ตบโต๊ะไปอย่างแรง เสียงดัง อย่างมาก ทําเอาเหอต้าชังสะดุ้งโหยงออกมา!

“ดูสิเรื่องงามหน้าที่แกทำไป ยังรู้จักปิดหน้า ปิดหน้าแล้ว มันมีประโยชน์อะไร ปิดหน้าพวกเขาจะมองไม่ออกว่าเป็น แก อ่า แกรู้ว่าแกทำให้ฉันเสียหน้าไปแค่ไหน!” เหอหย่ง หลิวมองหลานชายที่น่าผิดหวังคนนี้ของตน พร้อมกับเอ่ย ต่อว่าออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

ส่วนบนใบหน้าของเหอต้าชังเอง ในตอนนี้ก็ได้เผย สีหน้าที่รู้สึกผิดออกมา ระหว่างทางเขาได้คิดมาเรียบร้อย แล้วว่าจะรับมือยังไง!
“คุณอาครับ ความจริงแล้วผมถูกกล่าวหานะครับ! เรื่องนี้ มันมีคนใส่ร้ายผม!” เหอต้าชังในตอนนี้ได้เข้าไปพูดกับเห อหย่งหลิวด้วยความรู้สึกที่ได้รับความไม่เป็นธรรม

“ใส่ร้ายแก? ทําไมคนเขาถึงไม่ใส่ร้ายคนอื่นเขาล่ะ? อีกอย่างแกนี่มันโง่นะ ใส่ร้ายแกแกก็ไปเปลือยกายในที่ สาธารณะ? แกสมองหมูหรือไง?” เหอหย่งหลิวได้ยินคำ ตอบของเหอต้าชัง ความโกรธที่สะสมอยู่ภายในใจได้ ปะทุออกมาหนักกว่าเดิม ด่าแสกหน้าไปอย่างจังต่อไป

หลังจากที่เหอต้าชังได้ยินเหอหย่งหลิวด่าจบแล้ว ถึงจะ ได้ค่อยๆ เอ่ยปากพูดออกไป “คุณอาครับ คุณอาฟังผม ก่อน ในเรื่องนี้ความจริงแล้วมันมีเรื่องเข้าใจผิดกันอยู่!”

“เดิมทีวันนี้ผมนัดรุ่นน้องหวาหลินหลงมาเคลียร์ปัญหา หัวใจกันที่ริมแม่น้ำ เตรียมที่จะสารภาพรักกับเธอไป! แต่ ผลสุดท้ายหลินหลงเธอไม่ระวัง ตกลงไปในแม่น้ำ! ภาพ เหตุการณ์นี้ได้ถูกเพื่อนนักศึกษาคนหนึ่งบังเอิญผ่านทาง มาเห็นเข้าพอดี!”

“หลังจากนั้นเขาก็เข้าใจไปว่าผมเป็นคนผลักหลินหลง ลงไปในน้ำ ตอนนั้นกำลังคิดจะตะโกนร้องให้คนช่วย เขา ก็ได้ลากผมกลับไปแล้ว!”

“หลังจากนั้นหลินหลงก็ว่ายน้ำเองได้พอดี ขึ้นมาจากนํา ผมก็รีบเข้าไปประคองเธอทันที อีกทั้งเห็นเสื้อผ้าที่อยู่ บนตัวเธอมันเห็นทะลุไปหมดแล้ว ก็เลยอยากเอาเสื้อผ้าที่ อยู่บนตัวเอาไปให้หลินหลงสวม!”

“แต่ผลสุดท้ายเพื่อนนักศึกษาคนนั้นไม่เพียงจะไม่ช่วย แล้ว ยังมีความคิดที่ว่าผมได้ทำการล่วงละเมิดสาวสวย จงใจหลอกล่อให้ผมเอากางเกงไปให้หลินหลงสวม เอา เสื้อผ้าของผม ตอนนั้นผมเองก็เป็นห่วงหลินหลงเหมือน กัน เลยไม่ได้คิดอะไรมากมาย!”

“ทําให้หลินหลงรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยเอา เสื้อผ้ากลับมาคืนผม! แต่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาสองคนไป แล้วจะไม่ย้อนกลับมา ทิ้งผมอยู่ตรงนั้นคนเดียว ผมก็ทำ อะไรไม่ได้ ก็เลยกลับหอไป คุณอา ครั้งนี้ผมถูกหลอก จริงๆ นะครับ! ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรจะเชื่อหวาหลิน หลงขนาดนั้น!” เหอต้าชังในตอนนี้ได้เข้าไปพูดกับเหอ หย่งหลิวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เหอหย่งหลิวมองหลานชายของตัวเองนิ่งๆ ไปแวบหนึ่ง หลังจากที่ต่อว่าออกไปแล้ว ความโกรธภายในตัวแตก กระจายหายไปเยอะเหมือนกัน

แต่สำหรับคำพูดของเหอต้าชังแล้ว เหอหย่งหลิวเองก็ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เหอต้าชังเป็นคนยังไง เหอหย่งหลิวไม่ อาจพูดได้ว่ารู้ชัดเจนทุกเรื่อง แต่ก็พอจะรู้มาบ้าง
สำหรับคำพูดของตัวเองแล้ว สามารถมีความจริงสัก ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ก็ไม่เลว แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง เขาก็เป็น หลานชายแท้ๆ ของตน

“ต้าชัง ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องครั้งนี้ของแก ใน มหาวิทยาลัย แม้แต่ในสังคมเอง มันก็ได้เกิดผลกระทบที่ เลวร้ายไปหมด เรื่องนี้แกควรรู้เอาไว้!”

“ในเรื่องนี้ ฉันไม่อาจปกป้องแกได้ อีกอย่างมันก็ ปกป้องไม่ได้ด้วย เพราะว่ามันเกี่ยวโยงไปยังเกียรติของ มหาวิทยาลัยตงไห่จำพวกนี้ด้วย อธิบดี เสมียนพวกเขา ล้วนแล้วแต่จะเข้ามาถามกัน ดังนั้นแล้ว ความต้องการ ของฉันก็คือแกต้องลาออกไปเอง!”

“แน่นอนว่าเรื่องงาน แกไม่ต้องเป็นกังวล อาจจะช่วยแก จัดการให้เรียบร้อย และก็จะจัดการให้แกได้สบายใจ แต่ ในมหาวิทยาลัย แกอยู่ไม่ได้แล้ว!” เหอหย่งหลิวในตอนนี้ ได้เอ่ยออกมานิ่งๆ

ความคิดที่เขามีต่อคำพูดของเหอต้าชัง มันก็เป็นเรื่องที่ กึ่งจริงกึ่งเท็จ แน่นอนว่าเรื่องครั้งนี้ของเหอต้าชังมองไป แล้วมันไม่เล็กเลย แต่เหอหย่งหลิวเพียงแค่อยากจะกด มันเอาไว้ มันก็สามารถกดมันเอาไว้ได้

แต่เหอหย่งหลิวในครั้งนี้กลับไม่อยากจะกดมันเอาไว้ เพราะว่าทันใดนั้นเองเขาก็นึกขึ้นมาได้ เหอต้าชังอยู่ที่มหาวิทยาลัย สำหรับเขาแล้วมันไม่แน่ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ ดีนัก

สองปีนี้มันเป็นปีที่สำคัญของเขาด้วย สามารถมีความ ก้าวหน้าขึ้นกว่านี้ในมหาวิทยาลัย แล้วขึ้นไปได้อีกมั้ย สองปีนี้เป็นช่วงในการสำรวจที่สำคัญช่วงหนึ่ง

และในช่วงระหว่างนี้ถ้าเหอต้าชังยังสร้างเรื่องอื้อฉาว หรือก่อเรื่องอะไรออกมาอีกล่ะก็ เหอหย่งหลิวรู้สึกว่ามัน ไม่ปลอดภัยอย่างมาก ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยแล้ว เขา ตัดสินใจที่จะให้เหอต้าชังออกไปจากมหาวิทยาลัยตงไห่

แน่นอนว่างานเขาได้จัดการวางแผนเอาไว้อย่างดี อาศัย สถานะของเขา หางานสักงานให้เหอต้าชัง มันก็จัดการได้ สบายๆ อยู่แล้ว

แต่แผนที่เหอหย่งหลิวคิดไปเองว่ามันเหมาะสมแล้ว สำหรับเหอต้าชังแล้วนั้น มันไม่ต่างกับการที่มีฟ้าผ่าลงมา ตอนกลางวันแสกๆ เลย!

ในความคิดของเหอต้าชังแล้ว บนโลกนี้ จะยังมีงานที่มัน สบายไปกว่าอาจารย์มหาวิทยาลัยอีกหรอ?

ยืมอำนาจของคุณอา เขาอยู่ในสถานที่ที่ทำการสอน ก็ ทำตัวเป็นไอ้ตัวขี้เกียจ ไม่ทำอะไรสักอย่าง แต่ละวันก็เที่ยวเล่นไปเรื่อย

ไม่มีธุระอะไรก็จะคุยเล่นอยู่กับนักศึกษาสาวใน มหาวิทยาลัย นัดกันไปมีอะไรๆ กัน!

ยังมีกลุ่มทายาทผู้ดีรุ่นที่สองที่แต่ละวันเอาแต่ทำตัว ลอยชายอยู่ในมหาวิทยาลัยกลุ่มนั้น พูดคุยแลกเปลี่ยน ความคิดไปกับพวกเขา ให้ความช่วยเหลือในเรื่องที่พอจะ ทำได้ไปนิดหน่อย และคนพวกนี้ก็จะให้เงินมาก้อนโต พา เขาไปสนุกด้วยกัน

วันอย่างนี้ งานอะไรที่จะสามารถให้กันได้?

แต่ตอนนี้คุณอามาต้องการให้เขาออกจากงานไป นี่มัน เป็นเรื่องที่เขาทรมานใจเสียยิ่งกว่าตายเสียอีก!

“คุณอา ผมคิดว่าไม่จําเป็นต้องออกจากงานหรอก!” เห อต้าชังในตอนนี้ยังคิดจะทำการดิ้นรนครั้งสุดท้ายออกไป

แต่น่าเสียดายที่การดิ้นรนของเขามันกลับทำให้เหอหย่ง หลิวตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะให้เขาออกไปเ

“ทำไม? แกไม่ยอม?” การเอ่ยถามไปเรียบๆ ของเหอ หย่งหลิวในเวลานี้ มันได้มีพลังอย่างหนึ่งแผ่ออกมาจาก ร่างโดยอัตโนมัติ
ส่วนเหอต้าชังก็มีอาการประหลาดใจออกมา รู้ว่าครั้งนี้ คุณอาได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะต้องเอาเขาออกไป ก็ได้เอ่ยพูดเสียงเบาออกไป “ผมยอม!”

เขานั้นเข้าใจดี ทั้งหมดของเขานั้นมาจากใคร!

“อืม งั้นก็กลับไปพิมพ์รายงานมาเถอะ ยิ่งส่งเร็วก็จะยิ่ง ดี! ต้าชัง วางใจเถอะ นี่มันเป็นเพราะอาหวังดีกับแกทั้ง นั้น กลับไปก็ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ทางด้านงานนั้น ฉันจะช่วยแกจัดการให้เรียบร้อย ไม่มีทางจะปล่อยให้แก เหนื่อยเกินไป! แต่ตัวแกเองก็ต้องรุดหน้าไปอีกสักหน่อย เข้าใจมั้ย?” เหอหย่งหลิวจนถึงตอนสุดท้ายก็ยังถอน หายใจออกมา เอ่ยออกไปกับเหอต้าชังไปอย่างอ่อนโยน

เหอต้าชังพยักหน้าออกไปเล็กน้อย เอ่ยออกไปด้วย อารมณ์ที่ดำดิ่งลง “ผมทราบแล้วครับคุณอา!”

“อืม ไปเถอะ!” เหอหย่งหลิวพยักหน้าออกมา พร้อมเอ่ย ออกมาเรียบๆ

หลังจากที่เหอต้าชังเดินออกไป ในดวงตาของเหอหย่ง หลิวก็มีประกายความเยือกเย็นออกมาจางๆ “หวาหลิน หลง…”

ไม่ว่าจะยังไง เหอต้าชังก็เป็นหลานของเขา ถูกคนมาให้ร้ายอย่างนี้ เขาเหอหย่งหลิวถ้าไม่แสดงอะไรออกไป สักนิด จะไปพูดอะไรได้อีก!

ทางอีกด้านหนึ่ง เหอต้าชังที่เดินออกมาจากห้องทํางาน ของเหอหย่งหลิว ในเวลานี้เอง ก็กำลังเดินอยู่บนทางเดิน ของมหาวิทยาลัยด้วยอารมณ์ที่ดำดิ่ง

พอคิดไปถึงว่าหลังจากนี้ไปจะต้องจากชีวิตที่สวยงามใน รั้วมหาวิทยาลัยไปแล้ว หัวใจของเหอต้าชังก็รู้สึกเศร้าขึ้น มา

ลาก่อน รั้วมหาวิทยาลัยของฉัน!

ลาก่อน ชีวิตวัยหนุ่มของฉัน!

ในตอนที่เหอต้าชังมีอาการเศร้าซึมอยู่บนถนน เสียง เครื่องยนต์ดังลั่นขึ้นมา จากนั้นรถสปอร์ตสีเหลืองโดด เด่นคันหนึ่งเข้ามาจอดอยู่ข้างๆ ร่างของเหอต้าชัง

“โย่ว พี่เหอ!”

ภายในรถสปอร์ตมีหน้าคนโผล่ออกมา เป็นคุณชาย ใหญ่จากตระกูลร่ำรวยแห่งมหาวิทยาลัยตงไห่คนหนึ่ง มีชื่อว่าเจิ้นซือหนาน ว่ากันว่ามีสินทรัพย์นับร้อยล้าน นับ ว่าเป็นคนที่คุ้นเคยกับเหอต้าชังดี!
“ไปกัน พี่เหอ ไม่มีธุระอะไรพวกเราไปดื่มกันเถอะ พวก พี่หยางกำลังรออยู่ที่โน่น!” เจิ้นซือหนานในเวลานี้ได้ เข้าไปคุยกับเหอต้าชังเสียงดัง

เหอต้าชังเดิมทีก็อยากจะปฏิเสธออกไป แต่มองเห็น ใบหน้าที่ไม่ยอมใครของเจิ้นซือหนานแล้ว ภายในใจตอน นี้มันกลับเกิดความคิดอย่างขึ้นมาทันควัน จากนั้นก็เอ่ย พูดออกไปอย่างไม่มีการสะทกสะท้านใดๆ ทันที “ได้สิ!”

หลังจากนั้น เหอต้าชังก็ขึ้นรถของเจิ้นซือหนานไป รถ สปอร์ตได้แล่นออกไปในชั่วพริบตา

สิบนาทีให้หลัง พวกเขาก็มาถึงสถานบันเทิงขนาดใหญ่ แห่งหนึ่งที่อยู่ในเขตเมืองตงไห่

ที่นี่เป็นคลับที่พวกเขามาเที่ยวกันเป็นประจำแห่งหนึ่ง เห อต้าชังเองก็ได้ตามมาหลายครั้งแล้ว สำหรับที่แห่งนี้แล้ว ไม่ได้รู้สึกแปลกที่อะไรเลย

หลังจากที่มาถึงห้องส่วนตัวที่คุ้นเคยแล้ว กลุ่มชายหญิง นั่งกันอยู่ข้างในกลุ่มหนึ่ง เห็นเหอต้าซังเดินเข้ามา ก็ หัวเราะเสียงดังกันออกมาทันที!

“โย่ว พี่เหอ พี่มาได้ยังไง!”
“พี่เหอ วันนี้พี่มาไม้ไหนเนี่ย ทำไมถึงได้จู่ๆ ก็อยาก เปลือยกายในที่สาธารณะอย่างในมหาลัยขึ้นมาล่ะ!”

“พี่เหอ ความรู้สึกที่ได้เปลือยในที่สาธารณะมันเย็นดี มั้ย? ให้ความรู้สึกยังไงกัน สอนฉันหน่อยสิ!”

คนที่อยู่ในกลุ่มในตอนนี้ก็ได้รู้เรื่องที่ไปเปลือยกายใน ที่สาธารณะกันมาก่อนแล้ว เห็นเหอต้าชังเข้ามา ก็พากัน หัวเราะกันสนั่น

บนใบหน้าของเหอต้าชังเดี๋ยวซีดเดี๋ยวก็เขียวคล้ำออก มา ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าหลังจากที่มาแล้วเจ้าคนพวกนี้ก็จะ หัวเราะเยาะเขาออกมา แต่ตอนที่ได้ยินเสียงการหัวเราะ เยาะเข้าจริงๆ เหอต้าชังก็ยังรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

“พอแล้ว พวกพี่อย่าเกินไปหน่อยเลย ไว้หน้าพี่เหอเขา บ้าง! พี่เหอ ตกลงแล้วมันเกิดเรื่องอะไรกัน บอกพวกพี่ๆ เขาหน่อยสิ ถูกใครหลอกมาใช่มั้ย!” ในตอนนี้ ชายหนุ่ม คนหนึ่งได้โบกมือออกไปเล็กน้อยให้ข่มเสียงโห่ร้องของ คนอื่นๆ ลง จากนั้นก็หันเข้ามาเอ่ยกับเหอต้าชังด้วยน้ำ เสียงที่นุ่มนวล

เหอต้าชังพยักหน้าออกมาเล็กน้อย มองไปทางชายหนุ่ม เอ่ยออกมาด้วยความเกลียดแค้น “หยางจื่อ ที่นายพูดมา ก็ถูก ครั้งนี้บิดาถูกหลอกเข้า แม่งเอ๊ย ขอไม่ปิดบังพี่น้องทั้งหลาย ต่อจากนี้ไปพี่น้องทั้งหลายมีเรื่องลำบาก อะไร ฉันเหล่าเหอ ช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว!”

“อะไรกัน พี่เหอ เรื่องอะไรทำไมมันถึงร้ายแรงขนาดนี้?”

ได้ยินคำพูดของเหอต้าชัง คนกลุ่มนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าไป ตามๆ กันทันที ถึงแม้ว่าพวกเขานั้นไม่ได้ชื่นชมเหอต้าชัง อะไรนัก แต่ในมหาวิทยาลัย มีบางเรื่องที่ยังต้องให้เหอต้า ชังออกหน้าให้จริงๆ เพราะถึงยังไงเขาก็มีสิทธิ์นั้นอยู่

ถ้าเหอต้ายังไม่ออกหน้าให้จริงๆ พวกเขาก็มีบางเรื่องที่ จัดการได้ยากสุดๆ เลยอยู่!

“พี่เหอ มันเรื่องอะไรกันแน่ บอกพวกเรามา พวกเราจะ ออกหน้าให้พี่เอง แม่ง รังแกพี่น้องของเรา ฉันว่ามันไม่รัก ตัวกลัวตายเลยจริงๆ !”

“ใช่ พี่เหอพี่ว่ามา ตกลงมันเป็นไอ้เวรที่ไหนที่มาหลอก

“พี่น้องทั้งหลายจะออกไปสู้ให้ทันที จะไม่ถามอะไรให้ มากความ พี่เหอพี่พูดออกมาสิ!”