ตอนที่ 2…หาความจริง จากเธอคนนั้น [2/6]

“ครับ” ไมล์ยอมรับ

“ไมล์ฟังแม่นะ น้ำแข็งก็คือน้ำแข็ง เธอไม่ใช่ตัวแทนของ ใคร แม่ไม่ได้เอาเธอมาเป็นตัวตายตัวแทนให้กับใคร จริง อยู่ว่าด้วยความเหมือนของทั้งสองคนในตอนแรกดึงดูด แม่ให้เข้าไปหาเธอ แต่ตลอดสองสามปีที่ผ่านมา นํ้าแข็งกั คือน้ำแข็งเธอทั้งน่ารัก กตัญญู แม่อยากให้ลูกมองน้ำแข็ง คนนี้ มองอย่างเป็นธรรม

“เป็นธรรม? ผมให้ความเป็นธรรมกับใครไม่ได้หรอกครับ เพราะทุกครั้งที่ผมเห็นหน้าเธอ น้ำแข็งของผมก็อยู่ตรง หน้าผม ผมต้องบอกตัวเองในทันทีว่า ไม่ใช่ ได้โปรด เข้าใจผมด้วยนะครับ”

“ไมล์ ลูกกำลังจะหมายความว่า ลูกไม่ยอมรับน้ำแข็ง แม้ ในฐานะอื่นก็ไม่ได้อย่างงั้นเหรอ” ไมล์หันไปมองทางอื่น ไม่ตอบคําถามนั้นออกไปให้มารดาได้ยิน แม้เขาจะได้คำ ตอบอยู่ในใจแล้วว่า ‘ ไม่ได้

“ไม่มีฐานะอะไรจะให้ทั้งนั้นครับ”

ศศิกานต์ร้องบอกตัวเองไว้ว่าให้ใจเย็นๆ สี่ปีที่ไมล์ไป จากเมืองไทย เธอคิดว่าหลังจากที่เขากลับมาแล้วทุก อย่างจะดีขึ้น แต่เวลาและระยะทางไม่ได้ช่วยเยียวยา ไมล์เลย เธอคงต้องทำอะไรสักอย่าง และจะช้าไม่ได้ด้วยและในเย็นวันนั้น ศศิกานต์เดินทางไปหาน้ำแข็งที่ บ้านของเธอ

“คุณป้า!” น้ำแข็งแปลกใจ ไม่ใช่ว่าผู้มีพระคุณจะไม่เคย มาที่นี่ แต่เวลาแบบนี้มันน่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

“ถ้าป้าไม่มาคุยกับน้ำแข็งวันนี้ คืนนี้ป่าคงนอนไม่หลับ แน่ๆ” คิ้วเรียวของน้ำแข็งขมวดเข้าหากันทันที และหลัง จากที่ศศิกานต์กลับไป น้ำแข็งได้แต่นั่งเหม่อและครุ่นคิด เรื่องที่ศศิกานต์มาคุยแกมขอร้องแบบที่เธออยากจะปฏิ เสธแต่ก็ทำไม่ได้

“เป็นอะไรไป” ป้านัน เอ่ยถามหลานสาวที่นั่งเหม่อมาสัก พักจนเธออดเป็นห่วงไม่ได้

“ป้า น้ำแข็งจะทำยังไงดีคะ?”

“เรื่องที่คุณศศิกานต์ทาบทามหนูไว้ให้กับคุณไมล์ใช่

มั้ย”

“ค่ะ”

“แล้วน้ำแข็งมีใครอื่นที่ให้คิดเป็นพิเศษเหรอยัง?”

“เรื่องแบบนั้น ป้าก็รู้ว่าหนูยังไม่ได้คิดเลย”
“ถ้างั้นก็ลองดูกับคุณไมล์ไม่ได้เหรอ”

“ป่าก็รู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วหนูเป็นแค่อะไร ผู้หญิงแบบหนู มันจะคู่ควรกับเขาเหรอคะ”

“เรื่องฐานะ ป้าไม่เถียงหนูหรอก แต่คุณค่าของคนเรา ไม่ได้วัดกันตรงนั้น ความดีมันคงทนถาวรกว่าไม่ใช่เหรอ และป้าคิดว่าคุณศศิกานต์ก็คิดแบบนี้ วันนี้เขาถึงมาคุย กับหนูไง

“ป้าไม่รู้หรอกค่ะ ในแต่ละครั้งที่หนูกับคุณไมล์ได้เจอกัน เขาแทบจะไม่มองหน้าหนูเลย สาเหตุหนูก็รู้อยู่ แต่หนูผิด อะไรเหรอคะ” ป้านันยิ้มเล็กๆออกมา

“ถ้างั้นหนูก็ทำให้เขารู้สิว่าหนูเป็นใคร” น้ำแข็งหันมามอง ป้านัน อย่างไม่อยากเชื่อว่าป้านันจะพูดออกมาแบบนี้

การแสร้งว่ารักโดยที่ไม่รักมันก็ยากมากอยู่แล้ว แล้วการ ที่เรารักแต่แสร้งว่าไม่รักโดยที่ภายใต้การแสร้งว่าไม่รัก นั้นต้องแสร้งว่ารัก มันไม่ง่ายเลย

ในเช้ารุ่งขึ้นน้ำแข็งที่ไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษากำลังเดิน มาตามทางเหมือนทุกวันในตอนเช้า แต่วันนี้มือเธอสอง ข้างหอบหิ้วถุงขนาดใหญ่ซึ่งด้านในบรรจุกล่องพลาสติก ใสๆข้างในบรรจุขนมไว้มากมาย น้ำแข็งรู้สึกเพลียอย่างมากเพราะเมื่อคืนเธอนอนแทบไม่หลับ สมอง คิดแต่เรื่องของไมล์วนเวียนไปหมด

“หน้าซีดๆ เป็นอะไรไปเหรอเปล่าครับ” ลุงใบที่วิ่งเข้ามา ช่วยน้ำแข็ง เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ขอบคุณค่ะ เมื่อคืนนาแข็งนอนไม่ค่อยหลับ เช้านี้ก็เลย เพลียมากค่ะ”น้ำแข็งพูดพร้อมกับส่งถุงในมือให้ลุงใบ

“งั้นเดี๋ยวทั้งหมดนี้ ลุงเอาไปส่งที่ร้านให้เองแล้วกัน คุณ ไปพักเสียหน่อยเถอะครับ” น้ำแข็งยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ และเร่งฝีเท้าเข้าสู่อาคารบ้าน สมองของเธอเริ่มคิดถึงที่ นอนนุ่มๆเสียแล้ว

ไมล์ที่ยืนมองอยู่ มองตามการเคลื่อนไหวของน้ำแข็ง ตลอด เขาสวมชุดออกกำลังกายเรียบร้อยแล้ว จึงเดิน ไปยังประตู เมื่อเขาเปิดประตูเป็นช่วงที่น้ำแข็งกำลังเปิด ประตูห้องนอนของคุณแม่เขาพอดี ไมล์ขมวดคิ้วเข้าหา กันทันที ห้องนอนคุณแม่เขาจำได้ แม้ตั้งแต่กลับมาไมล์ ยังไม่เคยเข้าไปในห้องนั้นเลยก็ตามที และด้วยความ สงสัยไมล์จึงเดินไปยืนอยู่หน้าประตูห้อง มือค่อยๆเอื้อม เพื่อเปิดประตู และมันไม่ได้ล็อค ไมล์จึงผลักเข้าไป แน่นอนเขามีสิทธิอยู่แล้วที่จะเข้าห้องนี้ โดยที่ไมล์ไม่รู้ว่า ห้องนี้แม่ของตนได้ยกให้กับน้ำแข็งแล้ว
! ไมล์ที่เดินเข้าไป ไม่คิดว่าจะเห็นภาพอะไรแบบนี้ น้ำ แข็งในชุดเดรส ตอนที่เธอสวมขณะเดินและยืนมันก็ยาว พอดีเข่า แต่พอเธอนอนทั้งๆที่สวมชุดนี้อยู่ ชายกระโปรง มันเลิกสูงขึ้นมากเผยเรียวขาขาวเล็กๆ กับขอบบราสีชมพู หวานกลางลำตัว ไมล์ยืนนิ่งค้างสายตาจับจ้องมองอย่าง ลืมตัว ก็เขามันคือมนุษย์ และเป็นมนุษย์ที่เป็นผู้ชายแข็ง แรงมากด้วย

ไมล์สะบัดศีรษะไปมา เรียกสติของตัวเองคืนกลับ มา และพยายามคิดทบทวนว่าทําไมน้ำแข็งถึงมานอน บนเตียงของแม่เขาได้ แต่แล้วเมื่อไมล์มองรอบๆห้อง ทุกอย่างแปลกตามาก เขาจำห้องของแม่ได้ นอกจาก เฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ๆ แล้วอย่างอื่นก็ดูเหมือนจะ เปลี่ยนแปลงไปทั้งหมด

น้ำแข็งที่หลับไปทันทีเมื่อหัวถึงหมอน ไม่รู้ตัวเลยว่าตอน นี้มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญกำลังเดินไปรอบๆห้องด้วยความ สงสัย ในห้องนี้มีภาพกลุ่มสามคนที่มีแม่เขา คุณตาและ น้ำแข็ง และอีกสองสามภาพก็เป็นภาพแม่เขากับน้ำแข็ง ที่ให้ใครมองภาพนั้นก็จะเห็นความรักใคร่ที่แม่เขามีให้กับ น้ำแข็งอย่างไม่ปิดบัง แต่ที่แปลกคือทำไมต้องมีภาพเดี่ยว ของเขาอยู่ในกรอบรูปคู่กับเธอด้วย ไมล์หยิบขึ้นมาและ มองภาพตัวเองกับน้ำแข็งสลับกัน

และจู่ๆ ไมล์ก็ตัดสินใจแกะกรอบรูปนั้นเพื่อจะดึงภาพ ของตัวเองออกมา เสียงที่ไม่ดังมากของวัตถุกระทบกัน แต่ก็ทำให้น้ำแข็งรู้สึกตัว เมื่อดวงตาของเธอเปิดกว้างขึ้น ส่งแรกที่เธอเห็นก็คือลูกชายอดีตเจ้าของห้อง

“คุณไมล์!” ไมล์แค่หันกลับมา และเห็นว่าน้ำแข็งรีบลุก ขึ้นนั่งและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองไว้จนถึงเอว

“ไม่ต้องตื่นตระหนกขนาดนั้น เพราะว่าฉันเห็นจน จินตนาการได้หมดแล้ว” น้ำแข็งอ้าปากค้าง แก้มแดง เธอ อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกไว้ตรงไหน

“ต่อมความเป็นสุภาพบุรุษของคุณมันชำรุดเหรอยังไง” น้ำแข็งตอกกลับอย่างอดไม่ได้

ไมล์ขยับเพียงสองก้าวเขาก็มาอยู่บนเตียงนั่งคร่อมทับ ขาน้ำแข็งไว้ทันที พร้อมกับคว้ามือเธอไว้ด้วยมือที่ว่างอยู่

“ปล่อยฉันนะ!” น้ำแข็งบิดมือที่ถูกรัดไว้โดยชายตรง หน้าที่มือของเขาใหญ่กว่ามือเธอมาก เธอหลบหลีกไม่ทัน

เมื่อเขาเข้ามาในระยะประชิดอย่างรวดเร็ว

“บอกจุดประสงค์ของเธอมา” ไมล์ เสียงแข็งกร้าวใส่น้ำ

แข็ง

“จุดประสงค์บ้า จุดประสงค์บอ อะไร”
“เธอนี้มันเป็นเด็กไร้สัมมาคารวะจริงๆ

“เออ! ถ้างั้นก็ปล่อยฉันเสียที” น้ำแข็งเสียงแข็งใส่ และ ออกแรงในการดึงข้อมือตัวเองมากขึ้น

“ถ้าอยากให้ปล่อย ก็บอกมา ว่าต้องการอะไร เธอ ต้องการอะไรที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของฉัน!” ไมล์เสียงแข็งกร้าวมากขึ้น เพราะยังไงวันนี้เขาต้องรู้ให้ ได้

“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณด้วย เพราะคนที่ต้องการให้ ฉันเข้ามา คือ คุณแม่กับคุณตาของคุณ”

“อย่ามายอกย้อนนะ! ยายเด็กบ้า!” ไมล์ แข็งกร้าวมาก ขึ้นเท่าทวี เขาไม่เคยเจอใครที่ดื้อและไร้ซึ่งความเกรง กลัวและเกรงใจในตัวเขามาก่อนเลย

“บ้า! คุณนั้นแหละที่บ้า เค้าอยู่ของเค้าเฉยๆ ก็ถูกเข้ามา หาเรื่อง ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามว่า คุณต้องการ อะไรจากฉันคุณไมล์” น้ำแข็ง แข็งสมชื่อแต่เธอก็ไม่เย็น พอในเรื่องอารมณ์ตามชื่อสักเท่าไหร่ แม้เธอจะตกเป็น รองคนตรงหน้าพอดูก็ตามทีเถอะ

“ฉันต้องการรู้ว่าเธอต้องการอะไร ที่เข้ามายุ่งกับคุณแม่ และคุณตาของฉัน” น้ำแข็งถอนหายใจครั้งใหญ่ ใบหน้า บูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ จะให้เธอตอบไปแบบไหนล่ะ ก็ในเมื่อเธอไม่มีอะไรที่ต้องการในครอบครัวนี้ ครอบครัวที่มีแต่ให้เธอมาตลอดหลายปีมานี้

“ไม่มี” ไมล์คิ้วขมวด ไม่เข้าใจ

“ไม่มีอะไร ฉันไม่เข้าใจ”

“โอ้ย!!! อะไรของคุณเนี่ยะ ฉันต้องมาแปลไทยเป็นไทย อีกเหรอ ก็เข้าใจนะว่าคุณมันลูกครึ่ง แต่คุณก็เติบโตมาที่ เมืองไทยนานหลายปี ถึงจะไปๆมาๆ บ้างก็ตามทีเถอะ”

“นี่เธอ รู้เรื่องของฉันด้วยเหรอ?” ไมล์ถามกลับด้วยความ รู้สึกแปลกๆ ที่จู่ๆก็เกิดขึ้นมา

“ไม่รู้! ปล่อยฉันสักที ฉันต้องไปเรียนแล้ว” น้ำแข็งเบื่อที่ จะต้องมาสาธยายอะไรต่อมิอะไรให้กับเขาคนตรงหน้า ได้ฟังในสถานการณ์แบบนี้ ที่นี่มันบนเตียงนอนนะ

“นี่เธอ!!…ฉันไม่ได้น่ารำคาญแบบนั้น อย่ามาทำหน้าตา แบบนั้นกับคนอย่างฉันนะ” น้ำแข็งอ้าปากหวอ เหลือเชื่อ เอาเข้าไป ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรมากมั้ย เขาจะเอายังไงกับ เธอเนี่ยะ

“แล้วจะปล่อยฉันได้เหรอยัง?”
“แล้วเธอตอบคำถามฉันมาแล้วเหรอ?”

“ตอบไปแล้วไงว่า ไม่มี ไม่มีอะไรในครอบครัวของคุณที่ ฉันต้องการ จบป๊ะ” น้ำแข็งย้ำถามกลับ

“หน้าฉันดูปัญญาอ่อนมากมั้ย?” น้ำแข็งถอนหายใจอีก

ครั้ง พร้อมมองบนตามอารมณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ “แล้วอยากได้คำตอบแบบไหนไม่ทราบ ว่ามา จะพูดให้

ได้ยินจะได้แยกย้ายกันสักที” ไมล์ยิ้ม

“ต้องการฉัน”

! น้ำแข็ง ดึงดวงตากลับมามองหน้าเขา เขาคนตรงหน้า ที่ยิ้มให้กับเธอ “หลงตัวเองมากเกินไปแล้วนะคะ”

“เธอยังมีหน้ามาว่าฉันหลงตัวเองอีกเหรอ หลักฐานมัน

ชัดเจนขนาดนี้”

“หลักฐาน หลักฐานอะไร?”

“เธอบอกว่าจะไปเรียนโดยที่ใส่ชุดนี้ไปอย่างงั้นเหรอ ก้ม มองตัวเองหน่อย” น้ำแข็งเงียบเสียงลง และก้มหน้าหลบ สายตาของไมล์ ใบหน้าเธอแดงก่ำ บอกแล้วมันยากจริงๆ กับการที่เธอเองก็แอบพึงพอใจเขาไม่น้อย แต่ต้องแสร้งเป็นไม่พึงพอใจ

“ออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องฉัน” น้ำแข็งที่ไม่รู้จะทำ อย่างไรดี จึงคิดว่าการไล่เขาให้ออกไปจากห้องนี้ดีที่สุด

“บ้านเธอเหรอไง?” เสียงตอบกลับอย่างเย้ยหยัน

“งั้นฉันไปเอง” น้ำแข็งบิดข้อมือตัวเอง และพยายามจะ ขยับตัวเองให้ออกจากบนเตียงนอน