ตอนที่ 1…สาเหตุของที่ ‘แสง’ ต้องอยู่ใต้เงา [6/6]

น้ำแข็งที่ขอตัวกลับขึ้นมาห้องนอนของตนที่มีอยู่ในบ้าน หลังนี้ แม้เสื้อนักศึกษาจะถูกเปลี่ยนกลับคืนร่างของเธอ นานแล้ว แต่น้ำแข็งก็ไม่อยากที่จะรีบลงไปเลยทั้งๆที่มีคน รออยู่ก็ตาม

“น้องยังไม่เสร็จเหรอ” ศศิกานต์หมายถึง าแข็ง เมื่อเดิน มาถึงห้องรับแขกเพื่อที่จะออกไปข้างนอก แต่เห็นบุตร ชายนั่งอ่านหนังสืออะไรสักเล่มอยู่

“ครับ” ไมล์ตอบรับสั้นๆ

“งั้นเดี๋ยวแม่ไปดูให้ก่อนแล้วกัน”

“ไม่ต้องหรอกครับแม่ ผมไม่ได้รับอะไร” ไมล์วางหนังสือ ในมือและลุกขึ้นยืนเข้าไปหอมแก้มมารดาและกล่าวลา ศศิกานต์ยอมโอนอ่อนผ่อนตามใจไมล์ และก่อนจะไป กานต์เหมือนมีอะไรอยากเอ่ยอยากถามไมล์ แต่ก็ตัดสิน ใจที่จะไม่ถาม เพราะมันจะไปกระตุ้นเรื่องน้ำแข็งอีกคน ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับมากเกินไป แม้เธอจะไม่เข้าใจ เลยว่าทำไมบุตรชายไม่มีคำถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอ อยากอธิบายว่า เรื่องน้ำแข็งที่อยู่ชั้นสองของบ้าน มันเป็น พรหมลิขิต แต่เอาเถอะ! ให้พวกเขาตัดสินใจเองดีกว่า
น้ำแข็งที่ต้องลงมาจนได้ เธอเดินไปยังห้องรับแขก และ เห็นเขานั่งอยู่เพียงลำพัง เขากำลังอ่านหนังสือ น้ำแข็ง เกิดความลังเล และเหมือนเธอจะยังไม่ได้ไปลาคุณท่าน นั่นเป็นเหตุผลให้น้ำแข็งได้ต่อเวลาหายใจของตัวเองไป ได้อีก น้ำแข็งที่หันหลังกลับและไปยังระเบียงที่เอกพจน์ จอบไปอยู่ที่นั้น โดยมีสายตาเยือกเย็นติดตามไปด้วย อย่างไม่รู้ตัว

“ไปได้สักทีนะ” ไมล์เอ่ยเสียงเบาๆ แต่แฝงความประชด ประชันไว้ เมื่อเวลาผ่านไปเกือบสิบนาที น้ำแข็งก็กลับมา ปรากฏตัวอีกครั้ง

“ขอโทษค่ะ” น้ำแข็งรู้ตัวแต่เธอก็ไม่ได้สำนึกผิดอะไร แต่ เธอก็ยังเอ่ยคำ ขอโทษออกไป

“ถ้าไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูด ก็อย่าพูดออกมา เพราะมัน เป็นหนึ่งในกลุ่มคำในหลายๆคำที่เป็นคำศักดิ์สิทธิ” น้ำ แข็งมองไมล์เธอไม่เข้าใจความหมาย แต่รู้สึกถึงความไม่ พอใจที่ไมล์ส่งมา น้ำแข็งจึงเลือกที่จะเงียบเสียง และยืน อยู่กับที่ รอ เธอรอให้เขาขยับและเธอค่อยเดินตามหลัง ไปห่างๆแบบเงียบๆแล้วกัน

ไมล์จ้องมองใบหน้างดงามน่ารักแบบที่ชอบนั้นอยู่นาน เขากำลังมองหา เพราะเขาไม่เชื่อเรื่องบังเอิญ ผู้หญิงตรง หน้าอาจจะไปทำศัลยกรรม คุณแม่อาจจะเป็นเจ้าของ ความคิดนี้ แต่คิดแบบนั้นไมล์ก็รู้สึกไม่ดีนัก เพราะนั้นเขา ก็คิดไม่ดีกับแม่
ไมล์ที่ยืนนิ่งจ้องมองใบหน้าหวานละมุนนั้นอยู่นาน แต่ ต้องขยับก้าวเท้าเดินออกจากห้องรับแขกไปยังรถที่ถูก เลือกมาให้เขาแล้ว รถเบนซ์ของแม่ ไมล์ก้าวขึ้นประจำ ตำแหน่งหลังพวงมาลัย น้ำแข็งที่เดินตามมาอย่างห่างๆ จำต้องเร่งฝีเท้าทันที เมื่อไมล์ที่เข้าไปในรถแล้วเขา สตาร์ทรถทันที น้ำแข็งแม้จะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่ในใจ กลับอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเขาจะไปเลยโดยไม่รอเธอหรือทิ้ง เธอไว้ ก็ดีนะ! เธอเต็มใจให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

ไมล์เคลื่อนรถออกไปทันที เมื่อน้ำแข็งไม่สมหวัง แต่ ทันทีที่เข้ามานั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว น้ำแข็งก็ล้วง โทรศัพท์ของตนเองออกมา เธอกดอะไรอยู่ไม่นานเสียง แรกที่เกิดขึ้นภายในรถคือเสียงนําทางจากแอฟแมพ [maps]

“หนวกหู” ไมล์ครามออกมาอย่างไม่พอใจ

“ขะ…ขอโทษค่ะ” น้ำแข็งรีบปิดทันที “อ๊ะ! อย่าคะ ไม่ต้อง ขึ้นสะพาน” น้ำแข็งรีบเอ่ยบอก เมื่อไมล์กำลังขึ้นทางต่าง ระดับ “มันเลยโรงพยาบาลค่ะ”

ไมล์ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ทำตามที่น้ำแข็งบอก

Grrrrr Grrrr น้ำแข็งหันไปมองไมล์ทันที เมื่อเสียงเรียก เข้าโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นมา
“ตาม สบาย” ไมล์เอ่ยย้ำทีละคำ น้ำแข็งจึงพยักหน้าเป็น เชิงขอบคุณ และกดรับสายโดยเอามือป้องปาก

“นาย”

“พี่สาว เย็นนี้ผมไปรับพี่ที่ มหา’ลัย นะครับ”

“อีกแล้วนะ”

“นะครับ ผมก็อยากดูแลมื้อเย็นให้กับพี่สาวอีกสักมื้อ”

“เจอกันที่เดิมแล้วกัน ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เปลือง

ค่ารถ”

“ไม่เอาหรอกแบบนั้นพี่สาวก็เอาแต่นั่งรถเมล์ ผมไปหา พี่แล้วเรานั่งแท็กซี่กลับกันนะครับ” น้ำแข็งแอบชำเลือง มองไมล์ที่ยังเงียบสงบอยู่ แต่ถ้านานกว่านี้ เขาอาจจะไม่ พอใจเอาก็ได้ น้ำแข็งจึงตอบตกลงอย่างรวดเร็วและกด วางสาย

“ถึงแล้วค่ะ เลี้ยวซ้าย” น้ำแข็งรีบร้องบอกไมล์ เมื่อหันมา มองด้านหน้า ไมล์ยังเงียบอยู่เช่นเดิม และเลี้ยวเข้าช่อง ทางเข้าของโรงพยาบาล “จอดตรงนี้ก่อนได้มั้ยคะ เดี๋ยว เอ่อ น้ำ…ดิฉันจะเข้าไปจัดการเรื่องกรอกประวัติ”
“ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอ” ไมล์พูดออกไปและเคลื่อน รถเข้าช่องรับบัตร สู่อาคารจอดรถ น้ำแข็งชำเลืองมอง หน้าด้านข้างของไมล์ เขาสงบนิ่ง นิ่งจนเธอคิดว่าไมล์ไม่ อาจแยกแยะระดับคำพูดที่สุภาพแบบที่สุภาพชนทั่วไป เขาใช้กัน

น้ำแข็งยังคงเหมือนเดิม เธอเดินตามหลังไมล์ในขณะที่ ทั้งสองคนกำลังเดินออกจากลานจอดรถ ลิฟท์ที่มาเปิด พอดีเมื่อไมล์เดินมาถึง ไมล์เดินเข้าไปและปล่อยให้ประตู ลิฟท์ปิดไม่ใส่ใจน้ำแข็งที่เดินมาถึงพอดี และก็ไม่ทัน

“อะไรของเขาละเนี่ย” น้ำแข็งร้องเสียงเบาอย่างไม่ เข้าใจ แต่ก็ไม่กดเรียกลิฟท์ เธอเลือกที่จะเดินลงบันได เพราะเค้าเตอร์กรอกประวัติอยู่ชั้นล่างไปอีกแค่สองชั้น

ไมล์ยืนรอน้ำแข็งหน้าเค้าเตอร์ ดวงตาเข้มหรี่ลงเมื่อร่าง บางในชุดนักศึกษากำลังเดินมาทางนี้ น้ำแข็งไม่สนและ ไม่ใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ไมล์ทำไว้กับเธอ แค่รีบจัดการ สิ่งที่ต้องจัดการ และแยกย้าย หัวสมองของเธอคิดแค่นี้

“ผิดแล้ว!” ไมล์ที่ยืนเงียบมาตลอด แต่สายตามอง เอกสารที่น้ำแข็งกรอกอยู่ตลอด

“ผิด?”
“ผู้ติดต่อฉุกเฉิน ทำไมต้องเป็นคุณแม่ คุณแม่ท่านอายุ มากแล้ว แล้วฉันก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียว เรื่องร้ายๆ เรื่องแย่ๆ ฉันไม่อยากให้คุณแม่ต้องรับรู้เป็นคนแรก” น้ำ แข็งอ้าปากค้าง เธอไม่เคยคิดแบบนี้ได้เลย ปกติผู้ติดต่อ ฉุกเฉินก็ต้องเป็นคนใกล้ชิดไม่ใช่เหรอ น้ำแข็งเริ่มสูญเสีย จุดยืนของตัวเองเสียดื้อๆ พอเอาคำพูดของเขามาคิด ก็ จริง ทำไมเราถึงให้คนที่เรารักและไว้ใจที่สุดเป็นผู้รับเรื่อง ร้ายๆของเราด้วย

“แล้วให้ใส่ใครไปดีคะ?” น้ำแข็งเอ่ยถาม

“เธอ” น้ำแข็งเบิกตากว้างมองไมล์ เขาหมายถึงตัวเธอ เข้าใจตรงกันมั้ยเนี่ย แล้วเธอจะกรอกตรงความสัมพันธ์ ว่าอย่างไรละ ถ้าเขาให้เธอระบุตัวเองเป็นผู้ติดต่อฉุกเฉิน

ในประวัติของเขา

“ค่ะ” น้ำแข็งตอบรับสั้นๆ และคราวนี้เป็นไมล์ที่ต้องเบิก ตากว้าง เมื่อ น้ำแข็งระบุความสัมพันธ์เขากับเธอว่า ‘เด็ก ในความอุปการะของมารดาเจ้าของประวัติ

“ช่างกล้า” ไมล์เอ่ยออกมาอย่างไม่เดือดร้อนอะไร และ น้ำแข็งก็ไม่สนใจ เธอเอาเอกสารไปยื่นและไปนั่งรอเรียก โดยที่ไม่หันมามองไมล์เลย และเมื่อเจ้าหน้าที่ขานเรียก

“วันนี้เป็นอะไรเหรอคะ?” เจ้าหน้าที่เอ่ยถามซักประวัติตามหน้าที่

“โดนมีดบาดหลังมือค่อนข้างสาหัสเหมือนกัน เลยอยาก ทำแผลและฉีดยากันบาดทะยักค่ะ” เจ้าหน้าที่พยักหน้า เข้าใจ จึงก้มลงพิมพ์ทันที และยื่นเอกสารให้กับน้ำแข็ง และบอกให้เธอพาคนเจ็บไปยังแผนก ER [EMERGENCY ROOM] น้ำแข็งกล่าวขอบคุณ และเดินออกมาจากที่ไมล์ นั่งรออยู่ “นี่ค่ะ คุณเดินไปตามทางเดินนี้ และยื่นเอกสาร ให้กับพยาบาลหน้าห้องได้เลยค่ะ เสร็จเรื่องแล้ว ขอตัว นะคะ” น้ำแข็งพูดรวดเดียวเบ็ดเสร็จจบบทความสิ่งที่ต้อง

พูด แต่ไมล์ก็ยังไม่รับเอกสารที่น้ำแข็งยื่นให้

“ฉันฉีดยาแล้วเหรอ เธอถึงจะไปแล้ว” น้ำแข็งนิ่งงัน เขา ไม่คิดจะทําอะไรเลยเหรอไง สิ่งที่น้ำแข็งคิดในใจ ใน ขณะที่ขาก้าวไปตามทางเดินที่พึ่งชี้บอกไมล์

“พูดออกมาแต่ละคำ ช่างน่าฟังจนอยากจะเป็นคนหู หนวกเสียให้ได้” น้ำแข็งบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อแน่ใจว่า ไมล์อยู่ห่างออกไป ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพร่ำบ่นแน่นอน

“ฉันได้ยินนะ” แต่ไมล์พูดแทรกขึ้นมา “เธอยังมีหน้ามา บ่นอีกเหรอ ที่ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ ก็เพราะเธอ มีดนั่นอยู่ใน มือเธอนะ” น้ำแข็งหันกลับมาทันที เพราะมันมากไปแล้วที่ เขาจะเอาความผิดมาโยนให้เธอ
“ฉันไม่แทงคุณนับว่าดีแค่ไหนแล้ว คุณเป็นผู้ชาย ประเภทไหน ที่จู่ๆก็วิ่งเข้ามากอดผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นอะไร กัน” น้ำแข็งสาดใส่ในที่สุด หลังจากที่อดทนอดกลั้นมา ตลอดเช้านี้ และอีกอย่างเธอไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาบาดเจ็บ เพราะตอนนั้นเธอตกใจเสียมากกว่า

ไมล์กัดกรามแน่น สายตากวาดสำรวจใบหน้าของผู้หญิง ตรงหน้า ด้วยแววตาจับผิดแฝงความไม่พอใจไว้ “แล้วเธอ เอาอะไรคิด ถึงไปทำศัลยกรรมใบหน้าแบบนี้มา

!!! น้ำแข็ง อ้าปากค้าง เหวอไปเลย นี่เขาคิดว่าเธอไปทำ หน้าแบบที่ตั้งใจให้เหมือนกับคุณน้ำแข็งของเขาอย่าง งั้นเหรอ ผู้ชายคนนี้ หลงตัวเองได้ขนาดนี้เลย เหรอ ประสาทเหรอเปล่า ฉันเนี่ยนะจะไปทำศัลยกรรม แค่จะ กินยังไม่ค่อยจะมี น้ำแข็งได้แต่คิดในใจไม่กล้าหาญถึง ขนาดที่จะเอ่ยออกไป และเธอก็เลือกที่จะเงียบเสียงไว้ดี กว่า เพราะพูดไปรันแต่จะไม่จบไม่สิ้น ไปให้ไกลๆเขาจะดี กว่า ไม่งั้นอาจถูกตีความว่าเธออยากใกล้ชิดเขาก็เป็นได้ เพราะถึงขั้นคิดได้ว่าเธอไปทำศัลยกรรมให้เหมือนกับผู้ หญิงที่เขารัก

“ถึงแล้วค่ะ ดิฉันกลัวเข็ม รอข้างนอกนะคะ” น้ำแข็งปด คำโต เธอหาข้ออ้างที่ไม่ต้องเข้าไปในด้านใน เพื่อที่จะ ต้องไปอยู่ใกล้ๆกับเขา

ไมล์แค่มองด้วยสายเหยียดหยันก่อนจะเดินเข้าไปท่าทางแบบนั้นไปหลอกเด็กเถอะ แม้ไมล์จะมองออกว่า เป็นข้ออ้างแต่เขาก็ไม่ขัด เพราะเขาก็ไม่ได้อยากให้น้ำ แข็งต้องเข้าไป ตามติดตัวเขาเหมือนกัน

[กินข้าวเที่ยวกันมั้ย] น้ำแข็งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นข้อ ความที่พิมส่งมาทิ้งไว้ น้ำแข็งจึงตอบกลับไปว่า ตกลง เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ไมล์ก็เดินออกมาจากห้อง ฉุกเฉิน

“เรียบร้อยแล้วนะคะ” น้ำแข็งยิ้มออกมา เมื่อไมล์พยัก หน้า “งั้น สวัสดีค่ะ” นําแข็งยกมือไหว้พร้อมกล่าวลา

“ฉันอนุญาตให้เธอไปแล้วเหรอ” เสียงราบเรียบที่ไม่ เดือดร้อนดังตามมา น้ำแข็งหยุดฝีเท้าและหันกลับมา

“ก็เรื่องของคุณสิค่ะ หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาของ ดิฉันเสร็จแล้วค่ะ”น้ำแข็งพูดแค่นั้นหันกลับเร่งฝีเท้าเพื่อ ให้ห่างจากไมล์มากที่สุดในทันที

ไมล์ไม่ยื้อหยุดน้ำแข็ง ได้แต่มองตามด้วยสายตาเยือก เย็น และช่วงเวลาที่เหลือของวันนี้ไมล์ไม่มีอะไรที่ต้องทำ สําหรับการกลับมาเมืองไทยอย่างถาวรในวันที่สาม แม้ เรื่องของผู้หญิงที่ชื่อน้ำแข็งจะรบกวนจิตใจเขาไม่น้อย ก็ตามทีเถอะ แต่เอาเถอะเขาก็จะใจเย็นๆ รอดูว่าเธอคน นั้น น้ำแข็ง กรกต เธอเข้ามาใกล้ชิดกับคนในครอบครัว ของเขาเพื่อจุดประสงค์อะไร
ทางด้านน้ำแข็งที่สามารถขึ้นรถเมล์ได้แล้ว ก็รู้สึกโล่ง ใจหายใจได้ทั่วท้องมากขึ้น เธอไม่ชอบความรู้สึกของตัว เองยามที่ต้องอยู่ใกล้ๆกับบุตรชายของผู้มีพระคุณเลย เอาเถอะคงไม่จําเป็นต้องเจอกันบ่อยนักมั้ง