ตอนที่ 2…หาความจริง จากเธอคนนั้น [6/6]

ไมล่เงียบ เงียบมาก แต่รถเคลื่อนออกจากช่องจอดไป ทันที ดวงตาของไมล์แข็งกร้าว โมโห โกรธ อะไรละที่รู้สึก อยู่ตอนนี้เขาไม่เข้าใจ แต่เมื่อกี้เขาทำบ้าอะไร เขาแทบ ไม่รู้ตัวเลย

น้ำแข็งเอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่ตลอดทาง ระหว่างการเดิน ทางในรถนอกจากเสียงลมหายใจที่แทบจะไม่ได้ยินแล้ว จากทั้งสองคนแล้ว ก็ไม่มีเสียงอะไรเลย เวลาผ่านไปนาน แค่ไหนไม่รู้ แต่รถที่เคลื่อนตัวอยู่ตลอดสามสิบนาทีได้ จอดสนิทลงอีกครั้ง

“ลงจากรถได้แล้ว” คนมีสติมากกว่าร้องบอกในที่สุด น้ำ แข็งยกมือที่สั่นๆขึ้น เพื่อเปิดประตูและออกจากรถไป ทันที “ไม่เคยโดนจูบมาก่อนเหรอ” ไมล์เอ่ยถามเมื่อเห็น ท่าทางแปลกๆเอาหนักเลย

น้ำแข็งไม่ตอบแต่เดินหนีไปยังทางเข้าห้างสรรพสินค้า แห่งที่สอง ไมล์แอบยิ้มด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ เก็บมาใส่ใจอะไรมากนักเดินตามน้ำแข็ง จนมาถึงร้านที่ ต้องการ

“จัดมาแบบนี้สองชุดครับ” ไมล์สั่งพนักงานขาย และยื่น บัตรเพื่อชำระเงิน น้ำแข็งที่ยืนอยู่ข้างๆ เงยหน้ามองเขา ทันที
“คงไม่ใช่ของฉันใช่มั้ย” น้ำแข็งพูดพร้อมกับชี้นิ้วตัวเอง ไปที่ตัวเอง

“ถือว่าเป็นค่าจูบตะกี้ไปแล้วกัน ฉันก็พึ่งเคยเห็นนี้แหละ นักศึกษาที่ไม่มีคอมพิวเตอร์เป็นของตัวเอง”

“ฉันใช้ของห้องสมุด มหา’ลัย กับ ในห้องทํางานของ คุณท่านต๊ะ” น้ำแข็งไขข้อข้องใจให้กับไมล์

“งั้นต่อไปก็ใช้ของตัวเองได้แล้วไม่ต้องไปเป็นลูกพลอย อยู่ ขอบคุณฉันก็ได้นะ ที่ให้ชีวิตใหม่กับเธอ คนอย่างฉัน ไม่ชอบใช้ใครฟรีๆหรอก เอาเป็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉัน ทําให้เธอ ให้ถือเป็นการตอบแทนเธอที่หลายปีมานี้เธอ ทำให้คุณแม่กับคุณตาของฉันมีความสุข” น้ำแข็งมอง ไมล์อย่างเหลือเชื่อ ดูไม่ออกเลยว่าเขาจะคิดเรื่องแบบนี้ เป็น

“ขอบคุณค่ะ ในที่สุดคุณก็เชื่อแล้วสินะว่าฉันบริสุทธิ์ ใจกับพวกท่านจริงๆ ไม่ได้หวังจะเคลมคุณอย่างที่คุณ เข้าใจ” น้ำแข็งไม่รู้จะกล่าวคำไหนได้ดีกว่าคำนี้พร้อมกับ รอยยิ้มใสซื่อส่งให้ไป ทําเอาคนที่ได้ยินจ้องเธอแบบจะ ยิงเลเซอร์ให้เธอแหลกสลายหายไปในทันที

เมื่อไมล์ชำระเงินให้กับทางร้านเรียบร้อย แต่อุปกรณ์ ต้องรอกับอัพและลงโปรแกรมอีกหลายนาที ไมล์จึงออก ความเห็น
“กลับไปกินที่บ้านคงไม่ทัน ฝากของไว้ที่นี่ก่อน ไปหา อะไรกินกัน แล้วค่อยกลับทีเดียว” น้ำแข็งพยักหน้าอย่าง เห็นด้วย ถนนหนทางในกรุงเทพฯ ไม่เหมาะที่จะหิ้วท้อง กลับไปกินข้าวที่บ้านเลย

ในเวลาสามทุ่มรถราคาหลายล้านมาจอดอยู่ทางปาก

ซอยเล็กๆ “บ้านของเธอหลั่งไหน” ไมล์ถาม “ต้องเดินเข้าไปในซอยต่ออีกหน่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ไมล์มองไปในซอยที่เธอบอก แสงไฟมันน้อยมาก

“แน่ใจเหรอว่าเธอออกมาจากซอยมืดๆแบบนั้น ทุกวัน” น้ำแข็งหัวเราะขำ กับประโยคคำพูดของไมล์ ที่ดูไม่ค่อย เข้ากับเขาสักเท่าไหร่ มุขตลก

“ไม่มีอะไรหรอกคะ เดินเข้าไปแค่ร้อยเมตรเองก็ถึงบ้าน ฉันแล้ว แถวนี้ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรไม่ดี”

“แล้วของพวกนี้เธอจะหิ้วเข้าไปได้เหรอ”

“ออ! คงต้องฝากคุณกลับไปที่บ้านคุณก่อนค่ะ เดี๋ยว พรุ่งนี้ฉันไปเลือกอีกทีว่าอะไรจะเอาอะไรมาเก็บที่นี่บ้าง ขอบคุณนะคะ ฉันไปละ” น้ำแข็งพูดจบลงจากรถไปอย่าง รวดเร็ว ไมล์มองตามร่างบางในชุดเดรสขาวที่ค่อยๆเล็ก ลงและหายไปจากสายตาเข้าไปในเงามืด
ป้ง! ไมล์เกิดความไม่สบายใจอย่างไม่เข้าใจตัวเองกับ ความรู้สึกนี้ เขาจึงลงจากรถและเดินไปยังทิศทางเดียว กับน้ำแข็ง ช่วงขาที่ต่างกันทำให้ไมล์มองเห็นร่างที่คุ้นตา เธอกำลังเดินอยู่ ไมล์เลือกที่จะเดินตามไปเงียบๆ

“จ๊ะเอ๋!”

“นาย! พี่ตกใจหมด” ไมล์เองก็เกือบไปเช่นกันที่จะวิ่ง เข้าไปหาน้ำแข็งที่จู่ๆมีวัยรุ่นชายกระโดดมาจากเงามืดมา ดักหน้าน้ำแข็ง แต่ดูแล้วทั้งสองรู้จักกันเป็นอย่างดี

“ทำไมวันนี้พี่กลับดึกนักละ”

“อืม ติดธุระนิดหน่อย” ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไป นาย เหมือนจะเห็นไมล์ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะนายไม่ได้ รู้จักไมล์

“คืนนี้ให้ผมมานอนเป็นเพื่อนมั้ย” เสียงคำถามแม้ไม่ดัง มาก แต่ในความมืดและความเงียบ นอกจากน้ำแข็งแล้ว คนที่เดินตามมาก็ได้ยินเช่นกัน

“ทำไมต้องมานอนเป็นเพื่อนละ” น้ำแข็งถามกลับอย่าง ไม่เข้าใจ

“ป้านันไม่อยู่ พี่ไม่รู้เหรอ” น้ำแข็งมุ่นคิ้ว และรีบล้วง โทรศัพท์เครื่องเก่าของตนออกมา ใบหน้าสาวเซ็งสุดๆเพราะแบ็ตเตอร์รี่หมดไปตั้งแต่ตอนไหนเธอไม่รู้เลย

“ว่าแต่ป่าไปไหน เรารู้เปล่า”

“รู้สิครับ ก็เรื่องน้าเพลงนั้นแหละ เฮ้ยยย ผมก็บอกป่านั นแล้วอย่าไปยุ่งกับน้าเพลงเลย นี้ไปตามสามีแกไปถึง พัทยาอะไรโน้นแนะ ป้านันเป็นห่วงกลัวจะเกิดเรื่องร้ายๆ เลยตามไปเป็นเพื่อนหลังจากที่ห้ามแล้วห้ามอีกว่าอย่าไป ผมละนะสงสารป่านั้น ไม่รู้จะใจดีไปถึงไหน” น้ำแข็งอด เป็นห่วงป้าไม่ได้ แต่โทรศัพท์เธอแบ็ตเตอรี่หมด ต้องรีบ เข้าบ้านไปชาร์ทแบ็ตก่อนและรีบโทร.หาป่าดีกว่า แต่เมื่อ เดินมาถึงประตูบ้านขณะที่น้ำแข็งกำลังล้วงกระเป๋าหยิบ ) เงาใหญ่กว่าก็ทาบทับบดบังเงาของเธอกับนายจน กุญแจ เงา เสียมิดชิด ทำให้ทั้งสองหันหลังกลับไปทันที

“คุณไมล์” นายมองคนตรงหน้าที่สายตาชำเลืองมองมา ทางเขาแค่แว๊บเดียว ก็หันไปจดจ้องมองน้ำแข็ง

“มีอะไรในบ้านที่ต้องเอามั้ย ถ้าไม่ก็กลับไปนอนที่บ้าน ฉันตอนนี้เลย จนกว่าป้าเธอจะกลับมา” น้ำแข็งเบิกตาก ว้างอย่างเหลือเชื่อ เขารู้ได้ไง มีเครื่องดักฟังติดอยู่ที่เธอ เหรอ น้ำแข็งไม่แค่คิดแต่ก้มหน้ามองตัวเองรอบตัวพร้อม กับลูบจับตัวหาไอ้ของที่เธอคิดอยู่

“พี่รู้จักเขาด้วยเหรอ ผมเห็นเขาเดินอยู่ข้างหลังพี่มาตั้งแต่กลางซอยแล้ว” นายไขข้อสงสัยให้กับน้ำแข็ง น้ำ แข็งหยุดชะงักการกระทำท่าทางแปลกๆทันที

“คุณสะกดรอยตามฉันมาเหรอคะ”

“นอกจากจะอ่านนิยายรักมากแล้ว เธอยังบ้าอ่านนิยาย สืบสวนด้วยสินะ” นายหัวเราะออกมาเบาๆ กับคําพูดของ ไมล์

“ไม่เป็นไรครับคุณพี่ชายตัวโต ผมนอนเป็นเพื่อนพี่สาว

ได้ครับ”

“ถ้านายไม่ใช่น้องชายที่คลานตามมาจากท้องเดียวกัน กับเธอ ก็หุบปากไปซะ ฉันไม่ได้ขอความเห็นและน้ำใจ จากนาย

! น้ำแข็งและนายต่างตกใจกับคำพูดมะนาวไม่มีน้ำของ ไมล์ แต่ครั้งนี้น้ำแข็งรู้สึกว่าไมล์พูดแรงไป เขากับเธอรู้จัก กันแค่ไม่กี่วัน แต่เธอกับนายรู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิตของ นายเลย

“ไม่ต้องพี่เอง” น้ำแข็งยกมือห้ามนายที่เลือดขึ้นหน้าเช่น กัน

“ขอบคุณนะคะคุณไมล์ที่หวังดี แต่คุณกลับไปเถอะค่ะ บ้านหลังนี้มีที่ให้กับนายค่ะ เขาไม่จำเป็นต้องเป็นน้องชายที่คลานออกมาจากท้องเดียวกันกับฉัน เขาก็มีสิทธิ์ นอนที่บ้านนี้ได้ อย่าว่าแค่ในบ้านเลยค่ะ แม้แต่บนเตียง นอนฉัน เขาก็นอนได้โดยที่ไม่ต้องใช้สิทธิอะไรทั้งนั้นค่ะ” ไมล์ขบกรามแน่น เขาเป็นอะไรไปไม่รู้ แต่ที่แน่ๆประโยค ของน้ำแข็งทำให้หัวใจเขาแกว่งไหวแปลกๆ นอนบนเตียง เธออย่างงั้นเหรอ

ส่วนนายยิ้มกระหยิ่มใจ ยิ่งเห็นใบหน้าพี่ชายหล่อๆ โกรธ ก็ยิ่งสะใจ ก็ช่วยไม่ได้อยากมาว่าเขาก่อนทําไม

“ฉันจะจำไว้ว่าเตียงนอนของเธอมันสาธารณะ งั้นคืน นี้ฉันจะนอนบนเตียงสาธารณะนั้นแล้วกัน เมื่อครู่นี้เธอ ก็พูดเองว่าไม่จำเป็นต้องอ้างสิทธิใดๆก็สามารถนอนบน เตียงเธอได้ไม่ใช่เหรอ” นายและน้ำแข็งอ้าปากค้างกับคำ ย้อนตอกกลับ ไมล์จึงเอื้อมมือไปดึงกุญแจบ้านมาจากมือ ของน้ำแข็ง แต่ก่อนที่เขาจะไขกุญแจเขาหันมาทางนาย “นายขับรถเป็นมั้ย” ไมล์ถามนาย

“เอ่อ! เป็นครับ” นายตอบกลับอัตโนมัติ

“ดี” ไมล์โยนกุญแจรถของตัวเองให้นาย “รถสีดำที่จอด อยู่หน้าปากซอย ไปหาที่จอดให้หน่อยนะ นายเป็นคน แถวนี้ น่าจะรู้ว่าที่ไหนจอดได้ และพรุ่งนี้เอากลับมาจอด ไว้ที่เดิมและเอากุญแจมาให้ฉัน ฉันจะมีค่าตอบแทนให้ อย่างงามกับการที่นายดูแลรถให้ฉันคืนนี้”
น้ำแข็งหันมองคนโน้นที คนนี้ที “นายเขายังไม่มีใบขับขี่ นะคะ”

“ฉันไม่ได้ถามเรื่องนั้น ตกลงทำได้มั้ย” นายพยักหน้า และวิ่งไปทันที ไมล์จึงหันไปไขกุญแจเข้าบ้านไม้หลังเล็ก สองชั้น ข้างในสะอาดไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากนักมี แต่ของที่จําเป็นต้องใช้

“คุณเอาจริงเหรอเนี่ย” น้ำแข็งเอ่ยถามเมื่อก้าวตามไมล์ เข้ามาในบ้านของตน

“ถามโง่ๆ” ไมล์พูดอย่างไม่ยี่หระ น้ำแข็งเริ่มชินมาก มาก เสียจนไม่คิดอะไรแล้ว หากเขาต่อว่าเธอ เธอไม่ว่า แต่ ถ้าเขาไปว่าคนอื่นโดยที่เธอเป็นสาเหตุนั้นเธอยอมไม่ได้ เหมือนอย่างนายเมื่อสักครู่

น้ำแข็งจึงเลิกสนใจไมล์ รีบก้าวขึ้นบันไดเพื่อไปชาร์ท โทรศัพท์ในห้องนอนของตัวเองทันที

ไมล์ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาว มองสำรวจบ้านอีก ครั้ง ด้านในดูแตกต่างจากด้านนอกมาก เพราะดูจาก ข้างนอกแม้ตัวบ้านไม้จะทาสีขาวทั้งหลังดูสะอาดตาแต่ ภายในกลับเป็นวัสดุที่ยังใหม่อายุการใช้งานไม่น่าจะ เกินสองสามปี พื้นเป็นไม้เนื้อดีราคาไม่ต้องบอกเลยว่า ของทุกอย่างเป็นของดีและแข็งแรงทั้งสิ้น ยกเว้นพวก เฟอร์นิเจอร์ที่อายุน่าจะเทียบเท่าตัวบ้านมากกว่า
“เธอพึ่งซ่อมบ้านใหม่เหรอ” ไมล์เอ่ยเมื่อน้ำแข็งเดินลง

มา

“อ๋อ! คุณป้าจัดการให้นะคะ เมื่อสองปีก่อน” ไมล์พยัก หน้ารับอย่างเข้าใจ เขาไม่น่าลืมไปได้เลยว่าแม่เขารัก ยายเด็กคนนี้มากแค่ไหน “คุณไมล์ฉันว่าคุณกลับไปดี กว่านะคะ ที่นี่ไม่มีอะไรจะทำให้คุณสะดวกสะบายเท่า บ้านของคุณหรอกคะ”

“ก็จริง แต่มีอะไรที่ฉันต้องกลัวในเมื่อเธอก็อยู่ใกล้ๆ แบบ นี้ เรื่องไร้ซึ่งความลำบากคงตัดทิ้งไปได้ และอีกอย่างแม่ ของฉัน ฉันรู้จักท่านดี ทุกอย่างในบ้านหลังนี้แม่ฉันเป็น คนจ่ายให้เธอ เพราะงั้นฉันมีสิทธิอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้โดยที่ ไม่ต้องขออนุญาตเธอเสียด้วยซ้ำ”

“ให้ฉันเอากุญแจบ้านให้คุณด้วยเลยมั้ย” ไมล์มองหน้า คนเหน็บแนม

“ฉันไม่เคยพกกุญแจ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันพกเธอไว้เลยไม่ ดีกว่าเหรอ สบายจะตาย”

“เจ้าค่ะ คุณเจ้านาย ว่าแต่ตอนนี้ดึกแล้ว เจ้านายจะนอน ที่ไหนค่ะ เพราะบ่าวอยากนอนมากๆแล้ว บ่าวง่วงเหลือ เกินค่ะเจ้านายขา

“ไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ฉันจะอาบน้ำ” ไมล์ทำเป็นไม่สนใจคำแหน็บแนมอีกครั้ง

น้ำแข็งวิ่งกลับขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง เพียงชั่วครู่เธอก็ลง มาพร้อมกับในมือมีเพียงผ้าขนหนูกับแปรงสีฟันใหม่

“คุณเข้าไปเปลี่ยนเอาชุดนี้ออกมาก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันเอา ไปปั่นพร้อมกับชุดที่จะใส่นอนคืนนี้ เป็นชุดนอนเก่าของ พ่อฉันเอง แต่มันอยู่ในกล่องนานหลายปีแล้ว เดี๋ยวฉัน เอาไปซักรีดก่อนดีกว่า” น้ำแข็งอธิบายพร้อมยื่นส่งผ้า ขนหนูกับแปรงสีฟันให้ไมล์และชี้ไปยังห้องน้ำข้างล่าง

ไมล์พยักหน้าเข้าใจพร้อมรับของมาและเดินไปยัง ห้องน้ำ เพียงชั่วครู่ ทุกอย่างก็ถูกโยนออกมาพร้อมชั้นใน ชาย นํ้าแข็งหน้าแดงขึ้นมาทันที

“คนอะไรไว้อย่างอายเป็นที่สุด” น้ำแข็งคิดดังจนคนที่ อยู่ในห้องน้ำตะโกนออกมา

“ฉันได้ยินนะ” น้ำแข็งรีบก้มเก็บชิ้นส่วนของไมล์และเดิน ไปด้านหลัง เธอโยนเสื้อผ้าของเขาและชุดนอนเก่าของ พ่อลงไปในถังปั่น ปล่อยให้เครื่องทํางานไปโดยอัตโนมัติ และช่วงเวลานี้น้ำแข็งไม่ปล่อยให้เสียเปล่าเธอวิ่งกลับขึ้น ข้างบน จัดการตัวเองเช่นกัน

“อุย!” น้ำแข็งที่วิ่งกลับลงมาข้างล่างอีกครั้งในชุดนอน ร้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายเปลือยท่อนบนเป็นครั้งแรกในระยะประชิด ไมล์นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าทีวีที่เขากําลัง สนใจดูรายการทีวีที่มีอยู่ตอนนี้

“จะให้ฉันอยู่ในสภาพนี้อีกนานมั้ย แม้เธอจะอยากมอง แต่ฉันอาจจะเป็นปอดบวมได้นะ อากาศที่นี่เย็นลงเรื่อยๆ อย่างเหลือเชื่อจริงๆ” ไมล์บ่นพึมพำเบาๆในท่อนหลัง น้ำ แข็งดึงสติของตัวเองกลับมาได้อย่างรวดเร็ว สิบนาทีต่อ มาน้ำแข็งมาพร้อมชุดนอนและชั้นในที่ซักรีดเรียบร้อยมา ยื่นให้ไมล์

“คุณน่าจะตัวสูงกว่าพ่อของฉัน แต่ก็น่าจะใส่นอนได้ สบายค่ะ” ไมล์ไม่ได้บ่นอะไรเขารับมาและลุกเดินไปเข้า ห้องน้ำ น้ำแข็งกลับไปจัดการกับชุดที่เขาใส่วันนี้เพื่อที่ พรุ่งนี้เขาจะได้ใส่กลับ ระหว่างที่น้ำแข็งกำลังรีดเสื้อให้ เขาอยู่ ทำให้เธอคิดว่าทำไมเขาไม่ถามเธอเรื่องที่เขามา นอนที่นี่แล้วคุณป้าที่เป็นคุณแม่ของเขาจะว่าอย่างไร เพราะตอนที่เธอโทร.ไปหาป้านันแล้ว เธอก็โทรกลับไป แจ้งคุณป้าด้วยว่าลูกชายท่านอยู่ที่นี่ ด้วยเหตุผลที่เป็น เรื่องจริงทั้งหมด ตอนนั้นคุณป้าก็ไม่ได้พูดอะไรท่านเพียง บอกว่า “เหนื่อยเธอแล้วละน้ำแข็ง”

“ใกล้เสร็จยัง จะได้ไปนอนเสียที”

! น้ำแข็งที่ตกอยู่ในภวังค์ หันไปมองเสียงพูดที่มาอย่างไม่รู้ตัว
*เสร็จแล้วค่ะ คุณรอเดี๋ยวนะคะ” น้ำแข็งรีบจัดการเก็บ ของ เมื่อเสื้อของไมล์ที่ถูกรีดแขวนเรียบร้อยแล้ว “อ้า คุณขึ้นมาทําไม” น้ำแข็งที่ก้าวขั้นบันไดหันหลังกลับมา เนื่องจากเธออยู่เหนือไมล์ไปสองขั้น จึงทำให้เธอดูสูงกว่า เขานิดหน่อย

“ถามโง่ๆ ฉันก็ไปนอนสิ”

“นอน คุณต้องนอนข้างล่าง”

“ปัญญาอ่อน ฉันไม่นอนข้างล่างนี้เด็ดขาด เธอช่วยมอง ดูสิว่ามีตรงไหนที่เรียกว่าที่นอนบ้าง”

“แต่คุณจะขึ้นไปนอนข้างบนไม่ได้”

“เพราะ”

“เพราะข้างบนมีห้องนอนเพียงสองห้อง ของฉันกับของ

ป๋า”

“แล้ว”

“แล้ว! ก็ไม่มีรายนามชื่อของคุณเป็นเจ้าของห้องข้างบนไง”
“บ้านหลังนี้แม่ฉันปรับปรุงซ่อมแซมให้เธอ นั่นก็บ่งบอก ว่าฉันมีสิทธิชัดเจน และเมื่อกี้นี้เธอก็บอกเองว่าเตียงนอน ของเธอ ใครก็นอนได้ไม่ใช่เหรอ”

“นี่!!!! ฉันไม่ได้บอกแบบนั้น เตียงนอนของฉันมีแค่นาย เท่านั้นที่สามารถนอนได้ เพราะเขาคือน้องชายฉัน คุณรู้ ไว้ด้วยว่าฉันกับนายรู้จักกันมาสิบปีแล้ว เราเป็นเพื่อนเป็น พี่น้องกันมาโดยตลอด” ไมล์ยิ้มออกมา และเขาก็หุบยิ้ม ทันที เมื่อเขาไม่รู้จะดีใจกับเรื่องนี้ไปทำไม

“งั้นหาวิธีมา ว่าเธอจะทำอย่างไร เพราะฉันจะไม่นอน ตามลำพังในบ้านหลังนี้ และฉันก็จะไม่ทนนอนบนพื้นไม้ แข็งๆ และเย็นๆ ด้วย”

“งั้นคุณควรกลับบ้านไปตอนนี้นะ”

“นั่นวิธีแก้ปัญหาของเธอเหรอ สมองโง่ๆของเธอคิดได้ แค่นี้เองเหรอ” น้ำแข็งอ้าปากค้างเหวอในฉับพลัน ตอนนี้ เธอแจ่มชัดแล้วกับคำพูดของคุณป้าผู้มีพระคุณ “เหนื่อย เธอแล้วละน้ำแข็ง”

ไมล์ยิ้มจ้องหน้ารอฟังคำตอบจากน้ำแข็ง และสุดท้าย เธอก็หันหลังกลับ

“เชิญค่ะ” เสียงกระแทกบ่งบอกความไม่พอใจ น้ำแข็ง ผลักประตูห้องนอนของตัวเองเข้าไปโดยมีไมล์เดินตามเข้าไป สายตาเขามองห้องที่ไม่ใหญ่มาก แต่ทุกอย่างก็ สะอาดพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆที่ได้สูดเข้าไปแล้วรู้สึก สบาย

ไมล์เดินเข้าไปนั่งยังโต๊ะเขียนหนังสือ ในขณะที่ แข็งกำลังดึงที่นอน ปิกนิคออกมา คิ้วหนาขมวดเข้าหา กันทันทีเมื่อมองสมุดการบ้านของน้ำแข็ง เสียงพลิกเปิด กระดาษไปมา

“เธอนี่โง่ยิ่งกว่าที่เพื่อนของเธอบอกไว้เสียอีก”

! น้ำแข็งเงยหน้าขึ้นมาจากที่กำลังมุ่นอยู่กับการกางปู

ที่นอน

“ทําอะไรของคุณนะ!”

“ก็ดูการบ้านของเธออยู่ไง ฉันคิดผิดคิดถูกละเนี่ย ที่ให้ เธอมาเป็นผู้ช่วยเลขาฯของฉัน”

“เอาของเค้าคืนมาเลยนะ” น้ำแข็งเดินไปใกล้เพื่อที่จะ ไปเอาสมุดการบ้านคืน คนเราไม่ได้เก่งไปเสียทุกอย่าง หรอก ก็วิชาพวกนี้เธอไม่ถนัดเลยมันก็ต้องผิดบ้างอะไร บ้าง และอีกอย่างการที่เธอไม่รู้เรื่องพวกนี้ทั้งหมดก็ไม่ได้ ความว่าเธอจะทํามาหากินไม่ได้เสียหน่อย เขาเยอะไป มากกว่าหรือไม่ก็เป็นพวกมาตราฐานสูงเกินคนธรรมดา เดินดินแล้วละ
“มานั่งนี่เลย” ไมล์บอกพร้อมลุกจากเก้าอี้ที่มีตัวเดียว

“ทําไมฉันต้องนั่งด้วย”

“ใครอนุญาตให้มีคำถาม สมองระดับอย่างเธอแค่ ทำตามที่บอกก็พอแล้ว นั่งลง!” ไมล์เสียงเข้ม ดวงตา แข็งกร้าว น้ำแข็งจึงต้องทำตามอย่างจำยอมแบบเกรงๆ เพราะจะว่าไปแล้วเขาก็ดุใช่เล่น ทันทีที่น้ำแข็งนั่งลง ไมล์ ก็เปิดหนังสือเรียนและอธิบายเข้าสู่โหมดวิชาการให้น้ำ แข็งรับฟังใหม่ เขาค่อยๆอธิบายอย่างช้าและชี้ให้เธอเห็น จุดที่ผิดในการบ้านของเธอ จากสิบนาทีกลายเป็นเกือบ ชั่วโมง กว่าไมล์จะถอยออกมาจากโต๊ะหนังสือเมื่อน้ำแข็ง เริ่มเข้าใจและแก้การบ้านของตัวเองไปเรื่อยๆ

ไมล์หันไปมองเตียงนอนกับที่นอนจำเป็นกลางพื้นห้อง และเขาเลือกล้มตัวลงบนเตียงขนาดสามฟุตครึ่งมันก็ เหมาะสมกับการนอนคนเดียวดี

“อื้มมมมม” น้ำแข็งบิดร่างกายเมื่อการบ้านของเธอ เสร็จแล้วในที่สุดและความถูกต้องไม่ต้องพูดถึง เธอ มั่นใจกว่าครั้งไหนๆ เขาก็เก่งใช้ได้ น้ำแข็งคิดและหันไป ยังที่นอนจำเป็นกลางพื้นห้อง เฮ้ย! มันว่างเปล่า แต่บน เตียงเธอกลับไม่มีที่ว่าง “สุภาพบุรุษมาก” น้ำแข็งพึมพำ เบาๆ เธอก็ทำได้แค่นี้แหละ
ในยามวิกาล น้ำแข็งที่นอนหลับอยู่บนที่นอนกลางพื้น ห้องค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ดวงตาไม่ได้เปิดขึ้นมาเลยสักนิด เมื่อ จู่ๆเธออยากเข้าห้องน้ำ ไม่กี่นาทีเธอก็ออกมาจากห้องน้ำ และกลับไปยังที่เตียงนอนตามปกติ

ไมล์ที่หลับสนิทค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อถูกรบกวน ดวงตา เข้มมองร่างบางที่ไม่มีดวงตาให้เขาได้เห็นค่อยๆล้มตัว ลงนอนข้างกายเขา ที่ไมล์ต้องขยับแบ่งพื้นที่ให้กับเธอ อย่างรวดเร็ว ไมล์ไม่ได้ขยับหรือลุกจากเตียงเขากลับดึง ผ้าห่มคลุมกายให้กับ น้ำแข็งและหลับต่ออย่างไม่มีเรื่อง ผิดปกติอะไร สำหรับไมล์แล้วการที่เขาจะมีเพื่อนร่วม เตียงไม่ใช่เรื่องใหม่และแปลก แต่คอยดูเถอะเช้าพรุ่งนี้ ยายเด็กนี้ตื่นมาจะเป็นไง ไมล์ยิ้มมุมปากแค่อาการมโน เหตุการณ์ล่วงหน้าก็ทำให้เขาขำอย่างมีความสุขได้ขนาด นี้เลย แล้วเหตุการณ์จริงจะสนุกแค่ไหนนะ

ไมล์จะรู้ตัวไม่ว่าตอนนี้ม่านที่เขาสร้างขึ้นมาระหว่างเขา กับน้ำแข็งมันกำลังถูกลอกทลายความหนาออกไปทีละ ชั้นเรื่อยๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ