บทที่ 9

รัฐกฤตญ์นั่งอยู่ที่โซฟากำมะหยี่สีน้ำเงินหรูราคาแพง ในมือถือแก้ววิสกี้สายตาจับจ้องอยู่ที่บานประตูห้องชุด ตลอดเวลา เหมือนกับรอคอยการกลับมาของใครบางคน โดยมีดินแดนและวิทยายืนอยู่ไม่ไกลนัก บนโต๊ะขนาด เตี้ยที่ทําด้วยกระจกใสหน้าโซฟามีขวดวิสกี้เปล่าหนึ่งขวด ส่วนอีกหนึ่งขวดพร่องไปเกือบครึ่ง

วันนี้เขากับอารยาใช้เวลาอยู่ด้วยกันเกือบทั้งวัน ไป ดูหนัง เล่นโบว์ลิ่ง เดินเลือกซื้อสินค้าที่ห้างหรูใจกลาง กรุงเทพฯ ตบท้ายด้วยการล่องเรือตามแม่น้ำเจ้าพระยา ชื่นชมความสวยงามพร้อมกับรับประทานอาหาร ชม พระอาทิตย์ตกดินสุดแสนโรแมนติก ความโรแมนติก แทบจะมลายหายไป เมื่อเขาได้รับรายงานจากอุดมว่า พยายามทุกทางแล้วแต่ไม่สามารถตามหาณิชาได้ เรือง เดชและพิชานันท์ก็ไม่อยู่บ้าน เขาจึงสั่งสอนลูกน้องโทษ ฐานดูแลคนของเขาไม่ดี

ในที่สุดการรอคอยของเจ้าของห้องก็สิ้นสุดลง บาน ประตูห้องชุดถูกเปิดออก ยังไม่ทันที่คนเปิดประตูจะเดิน เข้ามาในห้องดี เสียงกังวานและดูมีพลังแผดเสียงดังลั่น ห้อง พร้อมกับแก้ววิสกี้ลอยมาปะทะกับกําแพง ผ่านหน้า เธอไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร

“ไปไหนมา” รัฐกฤตญ์ไม่พูดเปล่าสาวเท้าเข้ามาหาเธอ ด้วยสายตาและใบหน้าที่ดุกร้าว ณิชามองสบตารัฐก ฤตญ์เพียงเสี้ยววินาทีก็จับความรู้สึกของเขาได้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธและดูเหมือนว่าจะโกรธมากเสียด้วย เป็นเพราะเธอเองที่เดินทางไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่พัทยา โดยที่ไม่บอกเขาก่อน

“ไปบ้านมา” ตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ แต่คนพาลอย่าง รัฐกฤตญ์ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด

“ไปบ้าน บ้านไหน ตอแหล! อุดมมันไปตามเธอที่บ้านพ่อ เธอมา มันบอกว่าไม่เจอเธอ” เสียงตวาดดังลั่น ก่อนที่มือ หนาของเขาคว้าหมับที่ลำคอของณิชาอย่างแรง ออกแรง บีบเพื่อเป็นการสั่งสอนว่าอย่าลองดีกับเขา มือนุ่มทุบไป ตามร่างกายของเขาแต่มันไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลยแม้แต่ น้อย

“ปล่อยนะ ปล่อย” ณิชาพยายามแกะมือของเขาออกแต่ ก็หาไม่เป็นผลสำเร็จ

“ตอบมาว่าไปไหนมา” เขาถามเสียงเน้นหนักอีกครั้ง ก่อนจะคลายมือออกเล็กน้อยเพื่อที่จะให้เธอตอบ แต่มือ ยังคงกำอยู่ที่ลำคอสาว

“ก็บอกแล้วไงว่าไปบ้านมา บ้านของฉันที่พัทยาไปเก็บ ของมา” ณิชาขยายความให้เขาเข้าใจมากขึ้น รัฐกฤตญ์ ปรายตามองกระเป๋าใบใหญ่ที่อยู่ข้างประตูก่อนจะหัน กลับมามองที่เธอ
“เธอแน่ใจนะว่าไปบ้านแค่ที่เดียว ไม่ได้ไปหาแฟนเก่า เธอ” รัฐกฤตญ์ถามในสิ่งที่คาใจอยู่

“ถ้าฉันไปได้ ฉันก็จะไป…ไปแล้วไม่กลับมาหาคุณด้วย” ณิชาตะโกนใส่หน้าเขา

ความอดทนของเขาหมดลงเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ดินแดนและวิทยาเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าของผู้เป็น เจ้านายรวมทั้งอุดมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว บัดนี้ ใบหน้าคมเข้มของรัฐกฤตญ์แดงก่ำด้วยความโกรธ กราม ทั้งสองข้างขบเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูน

‘เผียะ! เผียะ!’ เสียงฝ่ามือหนาฟาดลงบนแก้มนวลทั้ง สองข้างอย่างแรง แรงพอที่ทําให้ร่างบอบบางของณิชา เซไปสองสามก้าว ดินแดนมองใบหน้าของณิชาหญิงสาว ที่ทั้งเขาและวิทยารวมทั้งอุดมไม่ค่อยชอบหน้า แต่ก็อด สงสารไม่ได้เมื่อเห็นเลือดซึมมาจากมุมปากสาว อีกใจ รู้สึกสมน้ำหน้าไม่ได้ ไปไม่บอกไม่กล่าวเอง ทำให้คนอื่น เขาเดือดร้อน โดยเฉพาะน้องชายของเขาโดนเจ้านาย ทําโทษจนใบหน้าเขียว

“สมน้ำหน้า…อยากปากดีนัก” รัฐกฤตญ์ย่างสามขุมเดิน เข้าหาณิชาอย่างน่ากลัว

เพียะ!!
บุคคลที่อยู่ในห้องตกใจเป็นรอบที่สอง แต่ครั้งนี้ดูจะ ตกใจมากกว่าครั้งแรกเพราะคนที่ถูกตบคือเจ้านายของ เขา ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบก่อนจะหันมามองผู้ที่ ทําร้ายเขาด้วยสายตาและใบหน้าดุจมัจจุราชพร้อมที่จะ คร่าชีวิตบุคคลที่กล้าทำร้ายเขา ณิชาก้าวถอยหลังได้ เพียงสองก้าว ร่างของเธอโดนกระชากอย่างแรงพร้อม กับเสียงฟาดฝ่ามือมาที่แก้มทั้งสองข้างของเธอสามครั้ง ติดต่อกัน

เพียะ! เผยะ! เผยะ! รัฐกฤตญ์ผลักร่างของณิชาลงไป บนพื้น ใบหน้าสาวบวม า บนแก้มมีรอยฝ่ามือทับซ้อน กันหลายแห่ง ตรงมุมปากทั้งสองข้างมีเลือดซึมออกมา ลูกน้องทั้งสามไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามปรามถึงแม้ว่าจะสง สาร ชาจับใจ เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นเจ้านายทําร้าย ผู้หญิงมาก่อน ณิชาเป็นคนแรกและถูกทำร้ายมากด้วย รัฐกฤตญ์เหมือนกับว่ากำลังจะระบายอารมณ์ที่คั่งค้างมา ตลอดทั้งวัน ยิ่งมาได้ยินคำพูดที่กวนโทสะด้วยแล้วเจ้า นายของเขาจึงระงับอารมณ์ไม่อยู่

“เธอกล้ามากนักที่ตบหน้าฉัน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน กล้าตบฉันเลย” เสียงของเขาตวาดลั่น

“ก็มีซะสิ ไอ้หน้าตัวเมียรังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง” ณิชา ลุกขึ้นยืนตวาดออกไปอย่างไม่ยอมแพ้

วาจาที่ถูกเอ่ยออกไปทำให้ร่างของรัฐกฤตญ์สั่นด้วย ความโกรธ เขาไม่เคยรู้สึกโกรธใครมากเท่านี้มาก่อนยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้วณิชาเป็นคนแรกที่กล้าว่าเขาด้วย ถ้อยคำรุนแรงขนาดนี้ อย่างนี้มันต้องสั่งสอนให้รู้สึกว่า อย่าบังอาจมาต่อว่าคนอย่างเขา ร่างของณิชาจึงถูกลาก ไปตามพื้นพรมจุดหมายปลายทางคือห้องนอนที่เธอนอน เมื่อคืน

เสียงประตูห้องถูกปลายเท้าหนากระแทกให้ปิดลงอย่าง แรง ทันทีที่ก้าวผ่านเข้ามาในห้องนอนของณิชา ดินแดน วิทยาและอุดมมองหน้ากันรู้ดีว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างในจะ ถูกลงโทษยังไง พวกเขาทั้งสามจะเดินออกไปจากห้อง ชุดของเจ้านายมีเพียงอย่างเดียวที่เขาได้ยินคือเสียงหวีด ร้องของณิชา ดังลอดออกมาเท่านั้น

เมื่อเขาลากร่างสวยมาถึงจุดหมายแล้ว ร่างของณิชาก็ ถูกโยนลงบนที่นอนอย่างแรง เธอร้องสุดเสียงเมื่อมือหนา กระชากเสื้อผ้าตัวสวยอย่างแรงสองสามครั้ง ก่อนที่มัน จะขาดออกจากกัน บางส่วนอยู่ในมือของเขาและบาง ส่วนอยู่ที่เตียงนอน ณิชาคว้าผ้าห่มที่อยู่ใกล้มือมาปกปิด ท่อนบนกึ่งเปลือยจะมีเพียงเสื้อในที่ขาดแหว่งตามแรง กระชาก แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลย

“คุ…คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ” ณิชาพูดอย่างหวาดๆ รัฐกฤตญ์ยิ้มมันเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่ชอบเลย ยิ้มตรงมุม ปากแต่ดวงตาคมกริบกลับเปล่งประกายด้วยความโกรธ

“จะกลัวทำไม เก่งนักไม่ใช่เหรอ เก่งให้ตลอดสิ” รัฐกฤต พูดพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนเหลือแต่ร่าง เปล่าเปลือย จ้องมองร่างของณิชาอย่างไม่วางตา ณิ ชาเองที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเขา เพราะเธอไม่เคยเห็น ผู้ชายเปลื้องผ้าต่อหน้ามาก่อน นี่เป็นครั้งแรก

“ออกไปนะอย่าเข้ามา…บอกให้ออกไป” ของที่อยู่ใกล้ มีอณิชาถูกโยนออกไปปะทะร่างของเขา แต่มีสิ่งเดียวที่ เป็นของหนักนั่นก็คือนาฬิกาตั้งโต๊ะที่ทำจากไม้ ลอยไป โดนทีหางคิ้วของเขาอย่างแรง

“โอ๊ย…” รัฐกฤต ใช้มือของเขาคล่าที่หางคิ้ว มีความ รู้สึกชานิดๆ ก่อนจะสัมผัสกับน้ำเหนียวๆ ที่เกิดขึ้นตรงจุด นั้น ลดมือที่คลำตรงหางคิ้วมาดู น้ำเหนียวๆ ที่ว่านี้คือ เลือด ดวงตาของรัฐกฤตญ์มองที่ฝ่ามือที่มีเลือดติดอยู่ สลับกับใบหน้าที่ซีดเซียวของณิชา เมื่อรู้ว่าเธอทำร้าย เขาถึงกับเลือดตกยางออก

“เธอ…เธอกล้ามากนักที่ทำฉันถึงขนาดนี้” เสียงเกรี้ยว กราดดังลั่นไปทั่วห้อง

“คนอย่างคุณโดนแค่นี้มันยังน้อยเกินไป ถ้าฉันฆ่าคุณ ได้…ฉันก็จะฆ่า” ณิชาตวาดกลับไปเสียงดังไม่แพ้กัน ตอนนี้รัฐกฤตญ์ทั้งโกรธและโมโหจนครองสติไม่อยู่ สิ่งที่ เขารับรู้ตอนนี้ก็คือต้องสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้หลาบจำว่า อย่างมาลองดีกับเขา
“แต่ฉันจะฆ่าเธอก่อน…แต่จะฆ่าให้เธอตายทั้งเป็นต่าง หาก” คำพูดของเขาทำให้ร่างของณิชากระเถิบหนีร่าง สูงใหญ่ที่ก้าวขึ้นมาบนเตียงอย่างหวาดกลัว ใช้ปลายเท้า กระแทกไปตามลำตัวของเขาไม่เลือกที่ ทว่าการดิ้นรน ต่อสู้ก็ต้องยุติลงเมื่อข้อเท้าของณิชาถูกมือหนาจับเอาไว้ มั่นแล้วลากสาวสวยเข้ามาหาร่างหนา จากนั้นรัฐกฤต ก กระโจนร่างทาบทับร่างของณิชาทันที จับข้อมือทั้งสอง ข้างของเธอที่พยายามทําร้ายเขาตรึงไว้เหนือศีรษะของ เธอ ก่อนจะเอื้อมหยิบเนคไทที่เขาโยนมาไว้บนเตียง มัด เข้ากับข้อมือทั้งสองข้างของเธอโดยปลายของเนคไทถูก ผูกติดไว้กับหัวเตียง

รัฐกฤต โยนผ้าห่มที่ณิชานำมาปกปิดร่างกายลงไป กองอยู่ที่พื้น ทรวงอกสล้างที่ใหญ่เกินตัวอวดโฉมให้เขา เห็น เขาไม่รั้งรอที่จะลงโทษเธอ เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนี้รู้ ว่า เล่นกับไฟก็ต้องถูกไฟลวก ถูกไฟเผาไหม้

ริมฝีปากหนากระแทกเข้าหาเรียวปากบางอย่างแรง แรง จนเธอเจ็บ เรียวลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรงปากสาวก ระหวัดเกี่ยวอย่างจาบจ้วง ณิชาพยายามสะบัดหน้าหนี ปากหนาที่รุกรานแต่มือหนาจับมั่นท้ายทอยของเธอจนไม่ สามารถขยับเขยื้อนได้ มืออีกข้างหนึ่งของเขาเลื่อนมาก อบกุมทรวงอกเคล้นคลึงอย่างแรง ไม่ว่ามือของเขาสัมผัส ไปที่ร่างกายของเธอส่วนไหน ตรงจุดนั้นก็จะเต็มไปด้วย รอยช้ำ

ใบหน้าคมลากไล้มายังซอกคอขาวนวล ขบเม้มจนเกิดรอยแดงรอบลำคอเกือบสิบรอย แรงขบเม้มแต่ละ ครั้งสร้างความเจ็บที่มาควบคู่กับความกระสันเสียวให้ กับณิชาเป็นอย่างมาก ความเสียวลามไปตั้งแต่ลำคอมา หยุดมวนตัวกันที่ท้องน้อย

รัฐกฤตญ์เลื่อนปากไปตามไหล่สาว ใช้ฟันกัดจนถึง ข้อศอก ทําอย่างนี้ทั้งสองข้าง ร่างของณิชาดิ้นรนหนีคม เขี้ยวของเขาแต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งออกแรงกัดมากขึ้น เธอจึง หยุดดิ้นปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ เรียวปากหนามา หยุดนิ่งอยู่ที่ทรวงอกคู่อวบใช้ฟันกัดที่บริเวณเนินอกก่อน จะให้เรียวปากอุ่นจัดครอบครองเม็ดบัวสีชมพูล่อตา ดูด กลืนเข้าไปในปากของเขาเสมือนทารกกำลังดูดดื่มน้ำนม ของมารดา สลับกันไปมาทั้งสองข้าง กลิ่นกายของเธอ ช่างหอมหวาน ผิวที่ขาวอมชมพูกระตุ้นแรงปรารถนาของ เขาได้เป็นอย่างดี

ร่างของณิชาบิดเราไปมาเพื่อดับความเสียวซ่านที่แผ่ กระจายอยู่ทั่วร่างกาย มันเหมือนมีเกลียวคลื่นไหลวนอยู่ ทั่วบริเวณท้องน้อย ยิ่งเมื่อเขาดูดกลืนเม็ดบัวสีอ่อนของ เธอสลับกับบีบเคล้นทรวงอกยิ่งทำให้สาวเจ้าครางออก มาอย่างลืมตัว

“อือ…อืม” เสียงครางที่เขาได้ยินบวกกับภาพใบหน้า ของณิชาที่ศีรษะแหงนหงายไปทางด้านหลัง ดวงตาทั้ง สองข้างหลับพริ้ม เรียวปากสีชมพูเผยอออกมาเล็กน้อย มันช่างเป็นภาพที่เซ็กซี่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ความ คิดบางอย่างวิ่งเข้ามาในจิตใจ เมื่อนึกถึงข้อนี้แล้วจะมีใครเคยเห็นรูปร่างที่สวยงามของเธอหรือเปล่า

“ไอ้พลแฟนของเธอมันเคยทำกับเธออย่างนี้หรือเปล่า” เป็นคำถามที่น่าตบมากในความรู้สึกของณิชา ธนาพล ผู้ชายที่แสนดีของเธอไม่มีวันทำกับเธอแบบนี้เด็ดขาด แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ณิชาตอบกลับไปในทางตรงกัน ข้าม

“เขาทำมากกว่าที่คุณทำซะอีก”

แววตาของรัฐกฤตญ์ลุกโชนเมื่อได้ยินคำตอบนั้น ความ คิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมอง ที่เธอต่อสู้ไม่ยอนยอม แต่โดยดีเพราะไม่อยากให้เขามาทับรอยของคนรัก แต่ อย่าหวังเลยว่าจะกลับไปเสวยสุขด้วยกัน ตราบใดที่เขา ยังไม่เบื่อตราบนั้นณิชาต้องอยู่กับเขา ซึ่งรัฐกฤตญ์เอง ยังไม่รู้ว่าเหตุใดจึงต้องหงุดหงิด เมื่อรู้ว่าณิชามีอะไรกับ แฟนเก่ามาก่อน ทั้งๆ ที่เขานอนกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แล้วไม่เคยสนใจด้วยว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะเป็นยังไงเพราะ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นมาจากความใคร่ล้วนๆ