บทที่ 1

ณิชาแหงนมองดูตึกสูงของโรงแรมเชอร์รีตัน แกรนด์ สถานที่จัดงานแต่งงานของพิชานันท์ผู้เป็นน้องสาว สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ชั้น 49 นานกว่าสิบนาที เหมือนกำลังคิดและตัดสินใจอะไรบางอย่าง ความรักและ ผลลัพธ์ที่จะตามมาตีกันยุ่งภายในสมองของเธอ หาก ทำงานครั้งนี้สำเร็จน้องสาวสุดที่รักก็จะหลุดพ้นจากการ คลุมถุงชน ไม่สิไม่ใช่มันเป็นการบังคับขู่เข็ญกันมากกว่า หากเธอรู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้งานแต่งงานในวันนี้ก็จะไม่เกิด ขึ้น

“คุณณิชาแน่ใจนะครับว่าจะทำแบบนี้ เรียวถามณิชาที่ เป็นทั้งเจ้านายและน้องสาวรวมทั้งเพื่อนสนิทด้วยความ เป็นห่วง เพราะเขาไม่เคยเห็นณิชาคิดหนักเท่านี้มาก่อน

“แน่ใจสิ เรียว เรามาไกลเกินว่าจะกลับแล้วนะคะ” ณิ ชาพูดด้วยรอยยิ้ม หากเรียวคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ฝืน ธรรมชาติไม่ได้มาจากความจริงใจเพราะเขารู้ว่าเจ้านาย สาววิตกกังวลเรื่องใด คนที่เจ้านายสาวต่อกรด้วยเป็นผู้มี อิทธิพลที่ยากจะเข้าถึง โหดร้าย เย็นชาและเหี้ยมเกรียม สามารถกำจัดศัตรูที่มาแผ่วพานให้หายสาบสูญได้อย่าง ไร้ร่องรอย เงียบเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง จนได้ฉายาว่า พญาอินทรีมัจจุราช

ณิชาก้าวเดินเข้าไปภายในตัวโรงแรมด้วยความมุ่งมั่น และเด็ดเดี่ยว เธอยอมรับผลลัพธ์ที่จะตามมาทุกรูปแบบขอให้น้องสาวของเธอหลุดพ้นจากขุมนรกที่ต้องแต่งงาน กับคนที่ไม่ได้รัก และแล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้น 49 ณิชาก้าว

ออกมาจากลิฟต์ วันนี้เธอสวมแจ็กเก็ตหนังสีดำพอดี ตัวกับกางเกงหนังสีเดียวกันดูกระฉับกระเฉงและคล่อง ตัว คำรณลูกน้องหนึ่งในสี่ของเจ้าของงานที่อยู่ด้านนอก ห้องจัดเลี้ยงมองเห็นณิชาที่เดินเข้ามาตรงจุดที่ตนนั่งอยู่ ท่าทางของหญิงสาวคนนี้ดูไม่เป็นมิตรและไม่น่าไว้ใจเลย

“มีบัตรเชิญหรือเปล่าครับ” คำรณเอ่ยถามเมื่อพาร่างสูง โปรงของตนเข้าขวางร่างหญิงสาวที่เดินตรงดิ่งมาหาเขา

ณิชายิ้มก่อนจะตอบว่า “ไม่มี…มีแต่ไอ้นี่”

ไอ้นี่ที่ว่านี้ก็คือละอองน้ำที่ถูกปล่อยออกมาจากขวดส เปรย์ขวดเล็ก ณิชาจงใจฉีดเข้าที่ปลายจมูกของอีกฝ่าย ไม่ถึงสิบวินาทีร่างของลูกน้องก็ลงไปนอนนิ่งสนิทอยู่ที่ พื้น ชายอีกสามคนเห็นว่าเพื่อนของตนลงไปนอนกับพื้น ต่างกรูเข้ามาหาเธอพร้อมกัน หนึ่งในสามพยายามจะจับ ที่ข้อมือของเธอ แต่เธอใช้เท้าที่สวมด้วยรองเท้าหนังส้น เตี้ยกระแทกไปบนหน้าอกของชายคนนั้นก่อนที่คู่ต่อสู้จะ เข้าถึงตัว จากนั้นก็ลอยตัวขึ้นสูงใช้เท้าเสยเข้าที่ปลาย คางอย่างแรงและหนัก
หน่วงจนอีกฝ่ายสลบไป เหลือขายอีกสองคน คนหนึ่ง เตี้ยอีกคนหนึ่งสูงพวกเขาสองคนเดินเข้ามาหาณิชา จากด้านขวาและซ้าย ณิชารอจังหวะให้ชายทั้งสองเข้า มาใกล้เธออีกนิคและอีกนิด จนกระทั่งเข้ามาถึงระยะที่ ละอองน้ำจากยาสลบจะมีประสิทธิภาพสูงสุดไม่เกินหนึ่ง เมตร เธออาศัยความไวฉีดสเปรย์เข้าที่โพรงจมูกของ ชายทั้งสอง แต่ระยะห่างเกินกว่าหนึ่งเมตร ยาสลบออก ฤทธิ์ไม่เต็มที่ สาวนักสู่จึงใช้สันมือกระแทกเข้าไปที่ต้นคอ ของทั้งสองที่มีอาการสะลึมสะลือไร้เรี่ยวแรง จนในที่สุด ชายทั้งสองก็ลงไปนอนนิ่งกับพื้น ณิชามองดูร่างของคน ทั้งสี่ ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูขนาดใหญ่ เพื่อเดินเข้าไป รับน้องสาวของเธอ

บานประตูห้องจัดเลี้ยงถูกเปิดออก ร่างของหญิงชุดดำที่ ดูแล้วไม่เป็นมิตรก้าวเดินเข้ามาในห้องเพียงคนเดียว ณิ ชาเลือกเวลาสามทุ่มในการมารับตัวน้องสาว เป็นเพราะ บรรดาแขกผู้มีเกียรติเริ่มทยอยกันกลับหมดแล้ว ที่หลง เหลือ

อยู่ในห้องจัดเลี้ยงก็มีเพียงเจ้าบ่าวเจ้าสาว พี่ชายของ เจ้าบ่าวและลูกน้องร่วมสามสิบคน นี่แหละคือปัญหาของ ณิชา เพราะเธอรู้ว่างานนี้หนักหนาสาหัสมากกว่างาน ไหนๆ หลายร้อยเท่า

“พี่ณิชา” พิชานันท์ร้องเรียกชื่อพี่สาวคนเดียวของเธอ ความดีใจและรอยยิ้มแห่งความดีใจอาบทั่วใบหน้า เป็น รอยยิ้มแรกของเจ้าสาวในวันนี้ ตั้งแต่เช้าพิชานันท์ไม่มีรอยยิ้มให้กับใครเลยแม้กระทั่งบิดาของเธอเอง คงไม่มีผู้ หญิงคน

ไหนยิ้มอย่างมีความสุขกับการบีบบังคับให้แต่งงาน พิชานันท์สะบัดมือออกจากมือหนาของรัฐศาสตร์เจ้าบ่าว ของงานที่

เกาะกุมมือสาวตลอดเวลา ราวกับกลัวว่าเธอจะหนีหาย ไปไหน จากนั้นก็ก้าวเท้าวิ่งไปหาพี่สาวที่ยืนรออยู่ไม่ไกล นัก

“พี่มารับนันท์แล้วใช่ไหม” พิชานันท์กอดร่างพี่สาวแนบ แน่น ก่อนจะปล่อยหยาดน้ำตาแห่งความดีใจไหลรินออก มาอาบสองแก้ม

“ใช่ พี่มารับนันท์แล้ว” ณิชาตอบน้องสาว แต่สายตาเธอ จับจ้องอยู่ที่กลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบยืนอยู่เบื้องหน้า พวก เขามองมายังร่างของณิชาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ซึ่งเธอเองก็ไม่หวาดหวั่นกับสายตาหลายคู่นั้นอยู่แล้ว คงจะมีเพียงดวงตาคู่หนึ่งเท่านั้นที่ทำให้ณิชารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ มันดูร้อนแรงดุจเปลวเพลิงหากแฝงความเย็นชา ดุจน้ำแข็งในคราเดียวกัน