บทที่ 3

ดวงตาสองคู่สบตากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ณิชาหัวใจ เต้นรัวและเร็วเพราะไม่เคยใกล้ชิดกับชายแปลกหน้า คนไหนระยะใกล้เท่านี้มาก่อน ความรู้สึกตอนนี้แตกต่าง กับความรู้สึกยามที่ได้ใกล้ชิดธนาพลคู่รักของเธอ อ้อม แขนของธนาพลอบอุ่น แต่อ้อมกอดของเขาคนนี้มันร้อน เหมือนมีไฟมาแผดเผา ร้อนจนเธออยากจะผลักไสไปให้ ไกลๆ

รัฐกฤตญ์มีความรู้สึกบางอย่างวิ่งเข้ามาภายในจิตใจเมื่อ ได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้ เหมือนมีพลังดึงดูดให้เขาตกอยู่ ในอาการเคลิบเคลิ้ม หลุบสายตามองมาที่จมูกเรียวเล็ก เลื่อนต่ำลงไปอีกนิดก็ถึงริมฝีปากบางสีชมพูอวบอิ่ม ดูเย้า ยวน

และเชิญชวนจนเขาอยากจะสัมผัส

“ปล่อยนะ บอกให้ปล่อย” เสียงของณิชาดังขึ้น ทำให้ เขาตื่นจากภวังค์ที่จมดิ่งลงไปลึกเพียงแค่ได้ใกล้ชิด ได้ มองริมฝีปากน่าจูบของเธอ

“เลิกพูดซะที รำคาญ”

“จะให้เลิกพูดก็ได้ ปล่อย…” ยังไม่ทันที่ณิชาจะพูดจบ ประโยค เสียงที่จะถูกเปล่งออกมาก็ถูกปิดกั้นด้วยริม ฝีปากหนาของชายร่างโต ที่บดเบียดเรียวปากบางอย่างเร่าร้อนดุดัน ณิชาพยายามส่ายหน้าหนีริมฝีปากร้อน ที่กำลังแผดเผาเรียวปากของตนเองอยู่ ทว่ามันก็ไม่ได้ เป็นผลสำเร็จ เนื่องจากมือหนาข้างหนึ่งของเขาละจาก เอวบางมาจับที่ท้ายทอยของเธอ เพื่อไม่ให้คนที่ไร้ซึ่ง อิสรภาพขยับหรือส่ายหน้าหนีเรียวปากของเขา ณิชาจึง จํายอมรับจูบของคนแปลกหน้าด้วยความไม่เต็มใจ

รัฐกฤตญ์ยังคงหาความหวานนุ่มละมุนลิ้นจากเรียวปาก สวยของเธอต่อไป โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างว่าในห้องนี้ จะมีใครอยู่หรือไม่ ต่างจากณิชาที่บัดนี้ใบหน้าแดงระเรื่อ สมองของเธอทํางานน้อยลงอาการมึนงงเข้ามาแทนที่ จน นึกไม่ออกว่าเธอมาที่นี่หาไม เขากัดริมฝีปากล่างของสาว ร่างสวยค่อนข้างแรง ทำให้เธออ้าปากโดยอัตโนมัติ รัฐ กฤตญ์ได้โอกาสพุ่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดดูดดึงเรียว ลิ้นนุ่ม แลกรัดอย่างเจนจัดจนร่างสาวอ่อนล้า ขาทั้งสอง ข้างอ่อนแรงราวกับว่ากำลังจะหยัดยืนอยู่ที่พื้นไม่ได้ เป็น เวลานานหลายนาทีกว่าเขาจะถอนจุมพิตออกอย่างแสน เสียดาย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองใบหน้าสวยหวานข องณิชา ไล่ตั้งแต่ดวงตาหยาดเยิ้มเหมือนคนเคลิ้มฝัน ใบหน้าแดงระเรื่อจนถึงลำคอ เรียวปากสีชมพู

บวมขึ้นเพราะสัมผัสการจูบของเขา รัฐกฤตญ์อาศัย จังหวะที่เธอไม่ทันตั้งตัว จับร่างสาวให้นอนราบไปที่พื้น พรมของโรงแรม แล้วเอาตัวเขาเกยทับ โดยหันหลังให้ น้องชายและลูกน้องของเขา
“เธอแพ้แล้ว” รัฐกฤต พูดกระซิบอยู่ที่ริมหูของณิชา ก่อนจะไล้ปากหนาไปตามผิวแก้มนวลระเรื่อ ฝังจมูกสูด ดมความหอมเข้าไปเต็มปอดหนึ่งครั้งเหมือนณิชาจะตั้ง สติได้ สะบัดศีรษะเพื่อไล่ความงุนงง มองใบหน้าคมหล่อ ด้วยสายตาที่ไม่พอใจและแค้นเคือง

“ขี้โกง….คุณ โกงอย่างนี้เขาไม่เรียกว่าสู้ เขาเรียกว่า ฉวยโอกาส” คนเสียเปรียบพูดพร้อมกับจ้องหน้า ขาย หนุ่มหัวเราะเบาๆ นึกขำกับคำพูดของเธอ

“ใครขี้โกง ฉันบอกกับเธอว่าถ้าใครคนใดคนหนึ่งล้มลง ไปนอนอยู่ที่พื้นก่อนถือว่าแพ้ แต่ฉันไม่ได้บอกนี่นาว่า ด้วยวิธีไหนนี่” รัฐกฤตญ์ตอบอย่างคนเจ้าเล่ห์ ณิชามอง หน้าชายหนุ่มอย่างนึกโมโหตัวเองที่หลงกลเขาอย่างไม่ น่าให้อภัย

“ไม่…ฉันไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ครั้งนี้” ณิชาพูดพร้อม กับสบตารัฐกฤตญ์อย่างไม่เกรงกลัว

“แต่ฉันว่าเธอต้องยอม เพราะอะไรรู้ไหม” รัฐกฤตญ์ยิ้มที่ มุมปากเหมือนคนถือไพ่เหนือกว่า ณิชาเกลียดเวลาที่เขา ยิ้มแบบนี้ที่สุด แล้วก็เกลียดผู้ชายตรงหน้านี้ที่สุดเช่นกัน

“บอกแล้วไงว่าไม่ยอม…ปล่อยนะปล่อย” ณิชาพูดพร้อม กับดิ้นรนหนีอ้อมแขนที่รักเธอแน่น และยิ่งร่างกายที

ใหญ่โตของเขาทาบทับร่างของเธอครึ่งหนึ่ง ทำให้เธอ ไม่สามารถหลุดพ้นจากอ้อมแขนของเขาได้

“อ้อ…ฉันลืมบอกเธอไป ตอนนี้พ่อและน้องสาวรวมทั้ง ลูกน้องของเธออยู่ในกำมือของฉันเรียบร้อยแล้ว” ณิ ชามองหน้าผู้พูดอย่างตกใจ เป็นไปไม่ได้มันไม่จริง ป่าน นี้เรียวคงพาน้องสาวของเธอไปอยู่ที่ปลอดภัยเรียบร้อย แล้ว

“โกหก…คุณโกหก”

“ฉันจะโกหกเธอไปทำไม เธอคิดเหรอว่าฉันจะยอมให้ คนที่เข้ามาหยามฉันถึงที่เดินออกไปจากโรงแรมของฉัน ได้อย่างสบายใจ”

ใช่…ณิชาลืมคิดถึงข้อนี้ไป เพราะเธอมากับเรียวเพียง แค่สองคนเท่านั้นเพราะไม่อยากให้บิดาเลี้ยงและมารดา รู้เรื่อง และยิ่งโรงแรมนี้เป็นของเขาด้วยแล้ว ความ ปลอดภัยต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ทำไมเธอลืมคิดไป เธอ ไม่เคยหละหลวมเลยแม้สักครั้งเดียวครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ คิดไม่รอบคอบ อาจเป็นเพราะเธอพะวงเรื่องที่จะมาช่วย น้องสาว จึงลืมคิดบางเรื่องบางอย่างไป

“คุณทำแบบนี้ทำไม น้องฉันไม่เต็มใจแต่งงานกับน้องชายของคุณ คุณเองก็รู้ แล้วคุณทำอย่างนี้ทำไม” แล้วก็ ใช่อีก เขารู้ว่าพิชานันท์ไม่มีความเต็มใจที่จะแต่งงานกับ รัฐศาสตร์ แต่ความที่รักน้องและคำสัญญาที่รัฐศาสตร์ให้ ไว้กับเขา

ทําให้พี่ชายคนนี้ทำสิ่งนี้ขึ้นมาเพื่อน้องชายจะกลับเนื้อ กลับตัว เลิกเที่ยวเตร่ และจะเข้ามาช่วยงานที่บริษัทหาก ได้แต่งงานกับพิชานันท์

“ใช่ฉันรู้…แต่ฉันจะทำ ใครจะทำไม” รัฐกฤตญ์ตอบ อย่างไม่สนใจอะไรไม่สนใจความรู้สึกของใคร

“คุณมันทุเรศที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา ถ่อยสกุล หยาบ คาย บ้าอำนาจชั่วช้าสามานย์” ณิชาต่อว่าด้วยถ้อยคำ ที่หยาบคาย ด้วยมันเป็นเพียงสิ่งเดียวในตอนนี้ที่เธอ สามารถทำได้ เพราะร่างกายของเธอถูกโอบรัดด้วย ร่างกายของเขา จนเธอไม่สามารถทำอะไรได้ คงจะมี เพียงทางเดียวที่เธอเป็นอิสระก็คือเรียวปากสวยอวบอิ่ม เธอจึงใช้มันให้เป็นประโยชน์มากที่สุด