บทที่ 10

“ฉันไม่สนใจว่าแฟนเธอจะทำยังไง ท่าไหนกับเธอ ตราบ ใดที่เธออยู่กับฉัน เธอห้ามยุ่งกับผู้ชายหน้าไหนเด็ดขาด ถ้าฉันรู้ฉันจะฆ่ามันแล้วก็จะจองล้างจองผลาญตระกูล ของเธอทุกคนจำไว้ แล้วถ้าเธอไม่ยอมฉันดีๆ รับรองได้ เลยว่าพรุ่งนี้ ญาติโกโหติกาของเธอจะอยู่ในอุ้งมือของ ฉัน” พูดจบมือหนาก็กระชากกางเกงผ้ายืดสีดำสีสวย ของเธออย่างแรงหลายครั้งจนมันขาดติดมือ ตามด้วย อันเดอร์แวร์สีฟ้าอ่อนที่ถูกกระชากเพียงครั้งเดียว ณิชา ไร้เรี่ยวแรงต่อสู้เมื่อได้ยินคำพูดของเขา มันเป็นคำพูดที่ กรีดลึกลงไปในหัวใจ เจ็บร้าวระบมจนเธออยากจะกลั้น ใจตาย ตั้งแต่นี้ต่อไปสามปีมีเพียงคำพูดเดียวที่เธอต้อง จําให้ขึ้นใจ คือทนกับทนเท่านั้น

เรียวขางามถูกแยกออกด้วยขาอันแข็งแกร่งของเขา ก่อนจะสอดแทรกความเป็นตัวตนของเขาเข้าหาใจกลาง ร่างกายเธออย่างแรง โดยไม่สนใจว่าร่างสาวจะพร้อม สำหรับกามกิจหรือไม่ ดันครั้งเดียวจนสุดความรู้สึก ของรัฐกฤตญ์เหมือนอยู่ท่ามกลางแรงรัดที่มีพลังอย่าง มหาศาล ทั้งบีบรัดจนเขารู้สึกเจ็บไปหมด ความฟิตแน่น และเยื่อพรหมจรรย์ที่เขาเพิ่งกระชากขาดทำให้รัฐกฤตญ์ รู้ว่า…เธอบริสุทธิ์

“กรี๊ดดดดดดด” เสียงกรีดร้องแสดงความเจ็บปวดของ ณิชาเปล่งออกมาพร้อมกับน้ำตาที่รินไหล หลังจากที่สูญ เสียสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตสาวให้กับคนที่ไม่มีหัวใจ อย่างเขา หยาดน้ำตาของณิชาไม่ได้ทำให้เขาชะงักการกระทำอันป่าเถื่อนของเขาเลย

“ฉันถามเธอแล้วนะ เธอดันตอบคำถามโง่ๆ ออกมาเอง เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องอ่อนโยนกับเธอ” คําพูดที่ ไม่แสดงความรู้สึกผิดของรัฐกฤตญ์ ทำให้หัวใจของเธอ ร้าวราน รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองสูญเสียไปรำพันอยู่ใน ใจว่า ‘พี่พล…ณิชาขอโทษ’

แรงเคลื่อนไหวและแรงถาโถมของรัฐกฤต สร้างความ เจ็บปวดมากกว่าสุขสมให้กับณิชา ร่างของเธอแทบแยก ออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ แรงกระแทกเข้ามาจะรุนแรงมาก เป็นสองเท่าทุกครั้งที่ขยับการเข้าและออก รัฐกฤตญ์ไม่ สนใจว่าคนที่อยู่ใต้ร่างจะเจ็บปวดมากแค่ไหนเขาต้องการ สั่งสอนคนที่กล้าลองดีกับเขา ให้รับรู้และจดจำไว้ว่าคิด ผิดที่คิดจะมาท้าทายคนอย่างรัฐกฤตญ์

เวลาผ่านไปสักครู่ความเจ็บปวดคราแรกจางหาย ความ รู้สึกใหม่ที่เขามาทดแทนเริ่มตีขึ้นมาเป็นระลอกคลื่น ยิ่ง เขาอ้าอมปลายถันและไล้เลียด้วยลิ้นสาก ความสยิวซ่าน ประดังเข้ามาดั่งสายน้ำที่เชี่ยวกราก วนว่ายเข้าสู่ร่างสาว อย่างต่อเนื่อง

“อา…อืม” เธอยังคงปล่อยเสียงครางที่อัดแน่นไปด้วย ความซ่านเสียวและความเจ็บปวดที่ควบคู่กันมาตลอด ระยะเวลาที่เขาออกแรงโยกกาย ถาโถมเข้าสาดซัดไม่ สนใจว่าเธอยังใหม่กับกิจกรรมที่เขากำลังบรรเลงอยู่
“โอว…แน่นสุดๆ” รัฐกฤตญ์ปล่อยเสียงครางด้วยความ เสียวทุกครั้งที่เขาขยับกายเข้าใส่สาวใต้ร่าง เสือกกาย ด้วยความรุนแรงและหนักหน่วง บางครั้งบี้บดจุดที่เชื่อม ต่อ สร้างลาวาแห่งความกระสันให้เกิดขึ้นได้อย่างไม่ยาก ปากหนากลืนกินเม็ดถันที่สวยถูกใจ

ณิชารู้สึกเหมือนว่าตนเองกลายเป็นพลุไฟที่ถูกจุดให้ ขึ้นไปบนฟากฟ้า ก่อนที่จะแตกกระจายเป็นสะเก็ดไฟ สว่างไสวสวยงามเต้มฟ้าแล้วจากนั้นก็ล่วงลงสู่พื้นดิน เสียวสะท้านยามที่ลอยละลิ่วพุ่งดิ่งลงสู่ธรณีเบื้องล่าง ณิชาบิดตัวส่ายสะบัด สะโพกงามค่อยๆ ขยับสูง รับแรง จังหวะที่เขาอัดเข้าใส่

“อืม…อ๊า กรี๊ดดดดด” เสียงครางยาวดังมาก่อน ก่อน ที่เสียงกรีดร้องจะตามมา ระบายความกระสันที่เธอค้น พบ…ค้นพบกับความสุขที่เขาเป็นผู้หยิบยื่นให้

แรงตอดรัดภายในกลีบดอกไม้สดทําให้ความอดทนและ อดกลั้นของรัฐกฤตญ์พังทลายลง เขาเพิ่มแรงกระแทก เข้าหาร่างของเธอสามสี่ครั้ง พร้อมทั้งส่งเสียงครางดัง ลั่นห้องแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร

“โอว….อา” ร่างของเขาสั่นเทิ้มอยู่บนร่างของณิชา ปลดปล่อยสายธารน้ำอุ่นๆ เข้าใส่ร่างของเธอจนหมด สิ้น ใบหน้าซุกซบอยู่ที่ทรวงอกของชื้นเหงื่อของเธอ ลม หายใจของทั้งคู่หอบระรัวเหมือนดั่งคนวิ่งร้อยเมตร เขา ผงกศีรษะมองใบหน้าหวานสวยที่บวมช้ำด้วยฝีมือของเขาเอง ใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปที่หน้าอกของเธอเบาๆ เสมือน สิ่งที่เขากำลังจับต้องเป็นของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจก็ไม่ปาน

“เธอคงไม่มีอะไรเหลือไว้ให้ไอ้พลอีกแล้วแหละ” คำพูด เชือดเฉือนของรัฐกฤตญ์ทำให้ดวงตาคู่สวยของเธอเอ่อ ล้นไปด้วยน้ำตาและไหลรินลงมาเงียบๆ ที่หางตา

“พี่พลเขาไม่สนใจหรอกว่าฉันจะเหลือหรือไม่เหลืออะไร ให้เขา…เขารักฉันเพราะฉันเป็นฉัน…ไม่ได้รักในสิ่งที่คุณ พรากมันไป” ณิชาพูดออกไปยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือน กันว่า ธนาพลจะยอมรับในตัวเธอได้ไหม แต่สิ่งหนึ่งที่เธอ รู้สึกได้ในตอนนี้ก็คือ เธอคงแบกหน้าไปหาธนาพลไม่ ได้อีกแล้ว คาวราคีที่เปดเปื้อนตกข้างอยู่ในเป็นสิ่งที่ เตือนให้ณิชาได้รู้ว่า ธนาพลกับเธอจะไม่มีวันกลับไปเป็น เหมือนเดิมได้อีกแล้ว

รัฐกฤตญ์มองหน้าณิชาด้วยดวงตาที่ดุกร้าว แค้นเคือง ผู้หญิงคนนี้ที่ไม่เคยอ่อนให้เขาเลย ไม่ว่าจะเป็นคำพูด การกระทํา ต้องต่อล้อต่อเถียงกับเขาตลอดเวลา ตั้งแต่ เกิดมาจนเขาอายุสามสิบห้าปี ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้า ทํากับเขาอย่างนี้มาก่อน

“งั้นเหรอ ก็ดีที่เธอคิดได้แบบนี้เพราะเธอต้องถูกใช้งาน นานถึงสามปี…รับรองฝีมือเธอดีไม่แพ้โสเภณีมืออาชีพ แน่นอนเพราะได้ครูดีอย่างฉัน” รัฐกฤตญ์ประกบริมฝี ปากของณิชาทันทีที่พูดจบ โดยที่เธอไม่สามารถขัดขืนได้เลยแม้แต่น้อยเพราะคำพูดที่เขากระซิบที่ข้างหู มันย้ำ

ให้เธอต้องทนและจำยอม

‘ถ้าเธอขัดใจฉันไม่ยอมทำตามที่ฉันต้องการ ต่อล้อต่อ เถียงกับฉัน รับรองเธอได้เห็นพ่อกับน้องสาวของเธอตาย ทั้งเป็นแน่นอน’ ณิชาปล่อยให้รัฐกฤต หาความสุขจาก ร่างกายของเธอตามแต่ใจเขาปรารถนา เขาไม่หยุดไม่พัก และกระทำต่อเธอด้วยความรุนแรง โดยไม่นึกถึงจิตใจ และร่างกายของเธอ จนกระทั่งลำแสงของรุ่งอรุณโผล่ พ้นขอบฟ้า เขาถึงยอมผละจากร่างสาวบอบช้ำ มือหนา แกะเนคไทหพันธนาการเธอไว้ให้เป็นอิสระแล้วเดินออก ไปจากห้องโดยไม่หันหลังกลับมามองเธอเลยสักนิดเดียว

ณิชานอนร้องไห้เงียบๆ หลังจากที่เจ้าของห้องชุดเดิน ออกไปจากห้อง ความโหดร้ายที่เขากระทำต่อเธอมันฝัง แน่นในจิตใจ มือบางก๋าผ้าห่มที่ใช้คลุมร่างกายเอาไว้ แน่น นึกรังเกียจตัวเองที่แปดเปื้อน เป็นผู้หญิงสกปรก นอนกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จัก ไม่นึกรังเกียจสัมผัสของเขา ยามที่เขาแตะต้องร่างสาว ปากและใจบอกว่าไม่ต้องการ ทว่าร่างกายกลับทรยศตอบสนองเขาโดยที่เธอไม่รู้ตัว ณิชายอมรับว่าเขาทำให้เธอได้พบกับความสุขที่เธอไม่รู้ จัก ความสุขที่ไม่เคยมีชายคนไหนสามารถพาเธอเดิน ทางไปถึงได้ แม้แต่ธนาพลคนรักของเธอเพราะบางครั้ง ความรู้สึกบางอย่างก็วิ่งเข้ามาในจิตใจบอกกับเธอเสมอ ว่า ธนาพลไม่ใช่บทสรุปของชีวิตคู่ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อธนาพลคืออะไร ความผู้พัน ความดีหรือว่าความรัก สักวันหนึ่ง คงจะได้พบคําตอบนั้นก็เป็นได้

ธนาพลเดินออกมาจากสนามบินสุวรรณภูมิ หลังจากที่ สะสางงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จก่อนกำหนด เขาตั้งใจ เดินทางกลับมาเงียบๆ โดยไม่บอกใครเพราะต้องการ จะให้ณิชาคนรักของเขาแปลกใจ ชายคนเดิมเดินทาง กลับมาที่บ้านพักของตัวเองก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อ เก็บสัมภาระ ก่อนจะขับรถยนต์คันเก่งไปหาณิชาที่คุ้ม พระจันทร์

ระหว่างทางที่ขับรถไปตามท้องถนนนั้น ธนาพล พยายามติดต่อณิชาทางโทรศัพท์ แต่ไม่มีใครรับสาย ‘ณิ ชาทำอะไรอยู่นะทำไมถึงไม่รับสาย’ ธนาพลพึมพำในใจ แต่คิดในทางที่ดีว่า คนที่เขาโทรไปหาอาจจะลืมโทรศัพท์ ไว้ในห้องไม่ได้พกติดตัวไปด้วย แต่หารู้ไม่ว่าโทรศัพท์ ของณิชาไปอยู่ในมือของคนที่ไม่ควรอยู่

เวลาเดียวกันแต่แตกต่างกันที่สถานที่ รัฐกฤตญ์มอง ดูโทรศัพท์เครื่องเล็กของณิชาที่เขาหยิบติดมือมาด้วย หลังจากที่เจอมันในห้องนอนของเธอ สายตาดุๆ มองดูชื่อ ที่ติดต่อเข้ามาหาแล้วทำหน้าเบ้ ไม่คิดที่จะหยิบมันขึ้นมา แล้วกดรับสาย แต่เลือกที่จะปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น นับคร่าวๆ ก็ร่วมสามสิบครั้ง

โทรให้มือหงิกนิ้วกุด….ณิชาก็ไม่มีวันรับโทรศัพท์ของมึง หรอก’ รัฐกฤตญ์พูดกับโทรศัพท์ที่ยังคงมีสายเรียกเข้าอยู่ และเดินออกไปจากห้องทำงานเพื่อเข้าประชุม ใหญ่ประจําปีโดยไม่สนใจโทรศัพท์เครื่องนั้นอีกเลย