บทที่ 7

ณิชาปรือตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้ามองดูรอบๆ ห้องที่ไม่ คุ้นเคย ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเธอก็นึกย้อนกับไปเมื่อ คําคืนที่ผ่านมา หลังจากที่รัฐกฤต จูบเธอแบบมาราธอน ภายในรถ และดูเหมือนเขาอยากจะทำมากกว่าจูบ แต่ เป็นเพราะเสียงโทรศัพท์เครื่องจิ๋วแต่ราคาไม่จิ๋วของเขาก็ ดังขึ้นมาช่วยชีวิตเธอเสียก่อน เสียงโทรศัพท์ดังค่อนข้าง นานกว่าเจ้าตัวจะกดรับสาย เขาใช้เวลาไม่นานในการพูด คุยก่อนจะตัดสายทิ้ง แล้วหันมามองหน้าเธอด้วยประกาย ตาแวววาวจนเธอขนลุก

“พอดีฉันมีเรื่องด่วน…แล้วฉันจะมาสานต่ออารมณ์ที่ค้าง ไว้คืนนี้” เขาพูดจบก็กดจมูกของเขาที่แก้มสาวทั้งสอง ข้างอย่างแรง โดยไม่ทันสังเกตใบหน้าที่แดงระเรื่อของ เธอเมื่อได้ยินคำพูดที่หน้าไม่อายของเขา และเขาก็สั่งให้ อุดมที่ขับรถอีกคันหนึ่งตามหลังมาเป็นคนพาณิชาไปส่งที่ คอนโดสุดหรูของเขา โดยที่เขาปลีกตัวไปทำธุระด่วน

ณิชาขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่มเดินมายัง กระเป๋าใบเล็กของตนเอง เปิดกระเป๋าออกมองดูเสื้อผ้า ในกระเป๋าที่มีเพียงสามชุดเพราะไม่คิดว่าจะอยู่ที่บ้าน ของบิดานานเลยเอาเสื้อผ้ามาเท่าที่จำเป็น ‘สงสัยต้อง กลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน’ ที่บ้านในความหมายของณิชา คือคุ้มพระจันทร์ ร้านอาหารขึ้นชื่อติดชายทะเลพัทยา สถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังของประเทศไทย
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ชาก็เดินออกมาจากห้องนอนที่ อาศัยนอนเมื่อค่ำคืนวาน เดินมาหยุดยืนอยู่ภายในห้อง รับแขกขนาดใหญ่ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน หรูหราสมกับฐานะ ณิชาเดินสำรวจห้องต่างๆ ห้องชุด ของเขากินเนื้อที่เกือบทั้งชั้น มีห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้อง รับประทานอาหาร ห้องทำงานและมีห้องนอนอีกสองห้อง ห้องหนึ่งคือห้องที่เธออาศัยนอนเมื่อคืนนี้ ส่วนอีกห้อง หนึ่งเป็นห้องของรัฐกฤตญ์ ณิชาเดินมาหยุดที่หน้าบาน ประตูกระจกใสด้านนอกมีสระว่ายน้ำรวมถึงต้นไม้ที่ปลูก ไว้เกือบสิบต้น ที่เขาปลูกต้นไม้ได้เพราะชั้นนี้เป็นชั้นบน สุด จึงมีพื้นในการปลูกต้นไม้

สาวคนเดิมเดินออกมาจากห้องพักของรัฐกฤตญ์ เดิน ตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่สร้างไว้เพื่อใช้งานสำหรับห้องนี้ เพียงห้องเดียวไม่ใช้ร่วมกับบุคคลอื่นเธอก้าวไปในลิฟต์ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ อุดมลูกน้องของรัฐกฤตญ์ซึ่ง ได้รับ

คำสั่งให้มาคอยดูแลณิชานั้น ก้าวออกมาจากห้องพัก ทั้ง สองจึงคลาดกันแบบเส้นยาแดงฝ่าแปด

เวลาเดียวกันแต่แตกกันที่สถานที่ ร่างสูงใหญ่ของรัฐก ฤตญ์นั่งทำงานด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ภายในใจ นึกถึงความหอมหวานของริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาได้สัมผัส เมื่อวานนี้ ถ้าไม่ติดที่ว่ามารดาของเขาเดินทางกลับมาจากอิตาลีแบบกะทันหัน ป่านนี้เขาคงได้ลิ้มรส สัมผัสจากณิชามากกว่าการจูบแน่นอนพอใจนึกถึง เจ้าของริมฝีปากคู่นั้น มือหนาก็คว้าโทรศัพท์มือถือกด หมายเลขปลายทางที่ต้องการ

“สะ…สวัสดีครับ” อุดมพูดเสียงตะกุกตะกัก พอโทรศัพท์ ของเขาดังขึ้นและมองเห็นหมายเลขของบุคคลที่โทรเข้า มา เขารู้สึกเสียวสันหลังเป็นอย่างมากนึกหวั่นๆ อยู่ลึกๆ ว่า หากเจ้านายหนุ่มถามถึงณิชาขึ้นมา แล้วเขาจะตอบว่า

อย่างไร

“เป็นอะไรวะอุดมพูดเสียงตะกุกตะกัก”

“ปะ…เปล่าครับไม่ได้เป็นอะไร”

“ไปตามณิชามาคุยโทรศัพท์หน่อยสิ” คำสั่งนี้ทำให้อุดม อยากจะหัวมุดดินหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด หากเจ้านายของ เขารู้ว่าแม่กระต่ายแสนดื้อได้หายออกไปจากกรงที่กักขัง ไว้ ไม่รู้ว่ามัจจุราชหนุ่มจะทำอย่างไร

“คือว่า….เอ่อ…คือ” อุดมไม่กล้าบอกความจริงกับเจ้านาย คนฉลาดอย่างรัฐกฤตญ์จับความผิดปกติของอุดมได้ เพราะไม่เคยเห็นหรือได้ยินอุดมพูดอะไรไม่เต็มปากสัก ครั้ง
“ไอ้อุดม ไปตาม ชามาพูดสายเดี่ยวนี้” เสียงของเจ้า นายในสายนั้นดังจนหูของอุดมอื้อไปหมด

“คือว่า….เอ่อ คุณณิชาไม่อยู่ครับ” อุดมตัดสินใจพูด

“ไม่อยู่…ไปไหน แล้วมึงดูณิชายังไง กูสั่งแล้วใช่มั้ยว่า ให้ดูดีดีอย่าให้คาดสายตา” รัฐกฤตญ์ถึงกับหัวเสียเมื่อ ได้ยินคำพูดของลูกน้องคนสนิทที่เขาไว้ใจ ไม่เคยคิดว่า เรื่องง่ายๆ แบบนี้จะทำไม่ได้

“เอ่อ…คือว่าผมกลับไปทำธุระที่ห้องนะครับเพราะเห็นว่า คุณณิชายังไม่ตื่น พอกลับมาก็ไม่พบคุณณิชาแล้วครับ” อุดมตอบไม่เต็มเสียงนัก นึกหวาดหวั่นกับบทลงโทษที่ ตนเองต้องเจอ

“ไปดูของใช้ของณิชาที่ห้องนอนซิว่ายังอยู่หรือเปล่า” รัฐกฤตญ์ลดระดับของน้ำเสียงให้กลับมาเป็นปกติ

“ครับ” อุดมเดินไปที่ห้องนอนที่ณิชาอาศัยนอนเมื่อคืน พบกระเป๋ายังคงวางอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า

“กระเป๋าเดินทางยังอยู่ครับ” อุดมตอบผู้เป็นเจ้านาย ตอนนี้สมองอันชาญฉลาดของเขากำลังคิดวิธีที่จะตามหา แม่กระต่ายน้อยตัวแสบของเขา นึกย้อนไปถึงคนที่ณิชา สนิทสนมด้วย แล้วก็ได้คำตอบที่เขาต้องการ
“อุดมไปบ้านพ่อของณิชา ฉันจะให้แกแก้ตัว แกทำวิธี ไหนก็ได้ตามหาณิชาให้เจอไม่งั้นแกเตรียมตัวย้ายไป นอนเล่นที่โรงพยาบาลได้เลย” รัฐกฤตญ์วางสายทันที ที่พูดจบ หากคนฟังอย่างอุดมถึงกับหน้าซีด ลอบกลืน น้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อนึกถึงคำพูดชี้ชะตา ของผู้เป็นเจ้านาย

‘มีหวังงานนี้ต้องไปหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลแน่ เลย’ อุดมพึมพำในใจ

หลังจากวางสายจากอุดม รัฐกฤตญ์ย้อนคิดถึง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในรถยนต์เมื่อคืน เขาจำได้ว่าเขา กระชากโทรศัพท์มือถือของณิชา ยื้อยุดชุดกระชากถก เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร และหลังจากนั้นเขาก็จูบ เธอแบบมาราธอนพลันสมองของเขานึกอะไรขึ้นมาได้ บางอย่าง

“แดนไปหาโทรศัพท์ของณิชาที่ตกอยู่ในรถให้ที” รัฐก ฤตญ์โทรศัพท์สั่งงานดินแดน เวลาผ่านไปไม่นานดินแดน เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของคนที่ออกคำสั่งเมื่อครู่

“ไม่มีครับ ผมหาจนทั่วแล้วครับ” ดินแดนบอกผู้เป็นเจ้า นายที่ตอนนี้ใบหน้าบึ้งตึงดูน่ากลัว

“หาดีแล้วเหรอ” รัฐกฤตญ์ถามไม่สบอารมณ์ ดินแดนอยากจะตอบกลับว่า ‘หาจนจะแยกชิ้นส่วนรถออกมาแล้ว’ แต่ก็พูดได้เพียงในใจ เพราะกลัวของที่ไม่พึงประสงค์จะ ประเคนเข้ามาที่ใบหน้า

“หาดีแล้วครับ” ดินแดนตอบชัดถ้อยชัดค่า

“โธ่เว้ย!…อะไรวะแค่ผู้หญิงคนเดียวแค่นี้ยังดูแลกันไม่ ได้ แล้วงานใหญ่ๆ จะทำได้ยังไง” รัฐกฤตญ์กล่าวอย่าง เดือดดาล ต่างจากดินแดนที่คิดตรงกันข้ามกับผู้เป็นเจ้า นาย ให้เขาทำงานใหญ่อย่างที่เจ้านายว่ายังดีกว่าต้องมา ทำงานเล็กๆอย่างเช่นด้วยการดูแลผู้หญิงของเจ้านาย

“โทรไปหาอุดมสได้เรื่องหรือยัง” ดินแดนกดหมายเลข โทรศัพท์ของอุดม เสียงตัดพ้อของอุดมดังมาตามสาย ทันที

โธ่!…เจ้านายสั่งเมื่อสิบนาทีก่อน ผมเพิ่งขับรถออกมา

จากคอนโดเองนะพี่’ ‘เออน่า…แกก็รีบหน่อยก็แล้วกันพายุกำลังจะมาแล้ว’

‘งานนี้ถ้าผมหาไม่เจอมีหวังตายแหงๆ’

*ไม่ตายหรอกน่า….แค่ไปนอนหยอดข้าวต้มที่โรง พยาบาลเท่านั้นเอง
‘งั้นแค่นี้นะพี่แดน….อุดมตัดสายทันทีที่พูดจบ ดินแดน เดินเข้ามารายงานเจ้านายอีกครั้งหวั่นๆ กับพายุที่กำลัง จะมา บรรยากาศในห้องเริ่มมืดครึ้ม ทั้งที่อากาศข้างนอก ออกจะแจ่มใส

“อุดมเพิ่งออกจากคอนโดครับ” ดินแดนเห็นใบหน้าของ ผู้เป็นเจ้านายที่เริ่มแดงก่ำด้วยความโกรธ ในขณะที่พายุ กำลังก่อตัวเสียงหวานใสของใครบางคนที่เปรียบเสมือน สายลมก็พัดพาพายุลูกนี้ให้สลายออกจากห้องนี้ภายใน พริบตา

“พี่ใหญ่ขา ทำอะไรอยู่คะ” อารยาสาวสวยใบหน้าหวาน ใสเดินเข้ามาภายในห้องทำงานพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส รัฐกฤตญ์มองสบตาคนรักและคู่หมั้นด้วยใบหน้าที่อ่อน โยน ผิดกับเมื่อหนึ่งนาทีที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง

ดินแดนโค้งศีรษะให้ว่าที่นายหญิงของเขาก่อนจะเดิน ออกไปจากห้องทำงาน เพื่อให้ทั้งสองได้มีเวลาส่วนตัว และล็อคประตูห้องอย่างรู้ใจเจ้านายเพื่อไม่ให้ใครมาร บกวน รัฐกฤต เดินเข้ามาหาอารยาพร้อมกับโอบกอดไว้ เต็มวงแขน

“คิดถึงจังเลย” รัฐกฤตญ์พูดทันทีที่พาอารยามานั่งที่ โซฟา สูดดมความหอมจากแก้มนวลทั้งสองข้าง ก่อนจะ มองใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างรักใคร่