7 That’s Crazy!

เซธ? ”

ฉันหาเซธเจอที่ความมืดริมสระน้ำนอกบ้าน ร่างสูงของ เขายืนพิงกรอบหน้าต่างอยู่คนเดียว ดวงตาคู่สวยทอด มองผิวน้ำสีเขียวอมฟ้าของสระที่ส่องไฟเรืองรองจากข้าง ใต้ และร่างที่ยืนนิ่งอยู่นั้นดูเหงา

“เป็นอะไรหรือเปล่า? ” ฉันถามออกไป

ใบหน้าคมเข้มของเซธหันกลับมาตามเสียงเรียกของฉัน ทว่าเสี้ยวหน้าที่หล่อเหลาคมคายยังจมอยู่ในความมืด ล้อมกรอบด้วยแสงสือเทอร์ควอยส์จากสระน้ำด้านหลัง ควันสีขาวเส้นจางเริงระบำขึ้นจากปลายนิ้วของเขาที่แนบ อยู่ข้างลำตัว

“สูบบุหรี่อยู่เหรอ? “ ฉันนิ่วหน้า “บ้าจัง อุตสาห์เป็นห่วง นึกว่าเป็นอะไร”

ฉันริบบุหรี่จากมือของเขา “สูบบุหรี่ไม่ดีกับร่างกายนะ

เซธ

เซธมองฉันนิ่งเหมือนตั้งแต่เกิดเพิ่งจะมีฉันเตือนเรื่องสูบ บุหรี่กับเขาเป็นคนแรก ก่อนที่มือเรียวยาวจะฉวยบุหรี่จาก มือของฉันกลับไปสูบต่อ “ฉันสูบไม่มากหรอก”
“นายสูบวันละกี่มวน?”

“เจ็ด”

“นั่นเรียกว่ามากนะ” ฉันเดือดร้อนแทน แต่เขานิ่งไป เหมือนดื้อเงียบจนทําให้ฉันอึดอัด “ฉันเป็นเพื่อนนาย ฉัน เตือนนายได้ใช่ไหม? ”

เขาเงียบอีก

ฉันถามต่อ รู้แก่ใจว่าตัวเองบางคั้งก็เป็นจอมบงการเกิน ไป “หรือมีแต่พ่อแม่ที่เตือนนายได้? ”

ค่าพูดของฉันทำให้เซธนิ่งไป แววตาหมองหม่นก่อนจะ เบือนหน้า “ฉันไม่มีพ่อแม่ พวกนั้นทะเลาะแยกทางกันไป หมดแล้ว”

ฉันอยากตายขึ้นมา ฉันจี้แผลในใจเขาเข้าแล้วทั้งที่ไม่ ได้เจตนา “ฉันขอโทษ เซธ ฉันไม่รู้มาก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจ จะ…”

“ช่างเหอะ”

“เสียใจด้วยนะเซธ ถ้างั้นนายโตมากับ…
“ลุงที่เป็นอัยการในเมืองนี้เป็นคนเลี้ยงฉันมา”

“อัยการของเมือง…? ถ้าอย่างนั้นก็คงจะเป็นคุณเคน เน็ธ รัชที่ฉันเห็นคอลัมน์สัมภาษณ์พิเศษในหนังสือพิมพ์ อาทิตย์ก่อนสินะ เขาเป็นอัยการที่คนในเมืองนี้ยกย่อง กันมาก ไม่นึกเลยว่าจะเป็นลุงของนาย” ฉันตื่นเต้นขึ้นมา “อยู่บ้านอัยการนี่เท่จังนะ แล้วนายมีความสุขดีหรือเปล่า?

“ก็ไม่ถึงกับตาย ชีวิตครอบครัวของฉันไม่ค่อยน่าสนใจ หรอก ลุงท่านเป็นคนเข้มงวดและเงียบ ท่านทะเลาะกับ ภรรยาบ่อยๆ จนในที่สุดก็หย่ากันเมื่อเร็วๆ นี้ ฉันโตมากับ บ้านที่ถ้าไม่ทะเลาะกันจนบ้านเกือบแตกก็เงียบจนวังเวง”

“ว้า…” ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเซธอัดอันธพาลที่มา รังแกฉันเสียน่วมได้ขนาดนั้น “ดูเหมือนนายจะโตมา อย่างยากลําบากเหมือนกัน ดีนะที่นายไม่กลายเป็นเด็กมี ปัญหา นายน่ะเยี่ยมไปเลย”

เซธยกบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้งก่อนจะลงมือลงข้างลำตัว ปล่อยดวงตาคมเข้มทอดมองผิวน้ำนิ่ง กลุ่มควันจางลอย ขึ้นมาเริงระบำข้างกายอย่างเงียบงัน สำหรับฉันเซธดู ราวกับภาพวาดที่หม่นและเหงา ทว่าถึงเป็นเช่นนั้นก็คง ไม่มีใครกล้ายื่นมือออกไปจับมือที่เดียวดายนั้น และนั่นก็ เพราะหลายครั้งเขาราวกับกั้นกำแพงเอาไว้… และปิดกั้น ตัวเองจากคนทั่วไป
อยู่ๆ ฉันก็ฉวยบุหรี่ในมือเขามาสูบเสียเอง

“เฮ้ เธอทำอะไรน่ะ?! ”

“อุ๊บ แค่กๆๆ” ฉันสำลักควันระลอกใหญ่

“SA!”

“โอ๊ย แสบไปทั้งหน้าแล้ว แสบๆๆ”

เซธตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ฉันก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือน กัน ฉันไม่เคยสำลักควันรุนแรงแบบนี้ และหากจะพูด ตรงๆ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันสูบบุหรี่

“เป็นผู้หญิงสูบบุหรี่ได้ไง” เซธตำหนิ

“ถ้านายสูบ ฉันจะสูบด้วย”

“ไม่เอาน่า อย่าทำอะไรเหลวไหล”

“ฉันเอาจริงนะ ฉันจะสูบด้วยให้สำลักควันตายไปเลย เพราะฉะนั้นนายเลิกสูบได้แล้ว ฉันจะไม่ยอมให้นายสูบ มันแน่ๆ”

เซธนิ่งอึ้งไป ดวงตาคมคายมองฉันราวกับไม่เข้าใจ“ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย”

“ก็ฉันเป็นห่วงนาย เป็นห่วงมาก”

เขานิ่งอึ้งอีกครั้ง นัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้าง

…ราวกับเขาไม่เคยได้ยินคําว่าห่วงใยจากปากของใคร…

“อย่าลืมว่าเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนก็ต้องเป็นห่วงเพื่อน อยู่แล้ว เพราะงั้นนายควรจะฟังฉันบ้าง เข้าใจไหม”

เซธจ้องมองฉันราวกับหมาหรือแมวที่กำลังประเมินว่า ควรเชื่อใจมนุษย์ตรงหน้าไหม ในที่สุดหลังจากหลาย วินาทีผ่านไปเขาก็ยิ้มจาง ฉันเบิกตากว้างเมื่อเห็นความ สวยงามของยิ้มนั้น และภูมิใจที่เป็นคนสร้างมันขึ้นมา

แล้วมืออุ่นของเซธเคลื่อนมาขยี้เส้นผมของฉันอย่าง แผ่วเบา เขาไม่โต้แย้งสักคำเมื่อฉันโยนบุรี่ลงกับพื้นและ ขยี้ด้วยเท้า ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของ เขาเพื่อคว้าบุหรี่ทั้งซองโยนลงไปในถังขยะข้างสระ เซธ เพียงเฝ้ามองดูฉันด้วยรอยยิ้มเลือนจาง ก่อนจะยอมให้ ฉันดุนหลังเข้าไปสนุกสนานกับเพื่อนๆ ในบ้านแต่โดยดี

ปัง!
แต่ก่อนที่ฉันจะเดินตามเซธเข้าไปในบ้านก็ได้ยินเสียง ปิดประตูหน้า แล้วก็เห็นจากริมสระว่าคามิลล์เดินตัวปลิว ออกมานอกบ้าน ร่าง ราวกับเจ้าหญิงแสนสวยเดินอย่าง เร่งรีบไปตามไดรฟ์เวย์ ตามด้วยร่างสูงสง่างามของแคมป์ ที่รีบรุดตามมา

แล้วมือสีขาวจัดของเขาก็คว้ามือของคามิลล์ไว้ ดึงให้ เธอราวกับลอยเข้าไปในอ้อมแขนของเจ้าชาย

แล้วแคเมรอนก็จูบเธออย่างอ่อนหวาน ฉันได้แต่ยืนแข็ง ที่อราวกับแอบเห็นภาพต้องห้าม ทว่าอีกครู่เดียวคามิลล์ ก็ผละจากอ้อมแขนของเขา เร่งฝีเท้าไปตามแสงไฟของ รถหรูคันหนึ่งที่ขับเข้ามาจอดรอ เธอก้าวขึ้นรถ โบกมือ ลาแคมมีทีมองตาม แล้วฉันสังเกตว่าคนขับรถคันนั้นเป็น ผู้ชายที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง และฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

“ลีโอเนล” เสียงของแซคที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้นข้างหลังทำให้ฉัน สะดุ้ง นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาเหมือนรู้คำถามในใจของฉัน และตอบให้

“ให้ตายสิ แซค! นายอีกแล้ว! ” และฉันเกลียดคนที่ทำ เหมือนรู้ทันคนอื่นดีแบบนี้ที่สุด!

เขาหยักยิ้มเท่ใส่ฉันอย่างหยอกล้อ “อยากรู้ว่าเขาเป็น ใครใช่ไหมล่ะ”
“นายจะแสนรู้เรื่องที่ฉันคิดไปทำไหน”

“ทำเป็นพูดดี ฉันรู้นะว่าเธออยากรู้จนหูตั้งแล้ว”

สุดท้ายเราสองคนก็กลายเป็นหมา ให้มันได้อย่างนี้สิ

“ใครล่ะลีโอเนล พี่ชายคามิลล์เหรอ” ฉันแสร้งถาม เหมือนไม่อยากรู้เท่าไหร่

“แฟน”

“ว่าไงนะ!? ฟะ…แฟน? ” ฉันอ้าปากค้าง สุดุ้งราวกับโลก กลับตาลปัตรและแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้า “หมายความว่า ไง!? ”

“ใช่ เรื่องมันบ้าไปแล้ว” แซคยิ้มร้าย “คืนนี้เธอได้รู้จักกับ ผู้หญิงคนนั้นแล้ว คามิลล์ ผู้หญิงหลายใจอย่างไรล่ะ

“ผู้หญิงหลายใจ!? นางร้าย!? ” ฉันงุนงงเหมือนถูกค้อน ทุบ เสียงหาย กำมือแน่นมองแคมม์ที่ยังยืนส่งคามิลล์อยู่ ที่ไดรฟ์เวย์ว่างเปล่าเมื่อรถคันนั้นขับออกไป

“แคมม์…นายกำลังเผชิญอยู่กับอะไร” ฉันพึมพำ หัวใจ บีบแรงอย่างทรมานราวกับตัวเองเป็นคนที่ถูกผู้หญิงคนนั้นทำร้ายเสียเอง “ทำไมล่ะ…ทำไม…? ”

“แต่ก่อนคามิลล่ไม่ใช่คนแบบนี้หรอก แต่ตอนนี้เธอ เปลี่ยนไป เธอกำลังคิดที่จะมีใครนอกจากแดมม์ บ้าใช่ ไหมล่ะ”

“บ้าสิ…บ้าไปแล้ว” ฉันกำหมัดแน่นกว่าเก่า โมโหแทน แดมม์จนแทบทนไม่ได้! “ถ้าคามิลล์เป็นผู้หญิงแบบ นั้น…ทำไมถึงไม่…” ฉันไม่กล้าพูดต่อ ฉันกำลังกลัวความ รู้สึกของตัวเอง แต่แล้วแซคก็กลับเป็นคนพูดเรื่องที่ฉันไม่ กล้าออกมา

“คู่นี้น่าจะเลิกกันไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด ฉันกับเพื่อนทุก คนในแก๊งก็คิดเหมือนเธอนั่นแหละ แต่แคมม์ใจดีแล้วก็ให้ อภัยคนง่าย และถ้ารักใครก็จะรักนาน แคมม์เป็นคนแบบ นั้น”

“งั้นเหรอ…”

ฉันรู้แล้วว่าชายที่ฉันเฝ้ามองอยู่อ่อนโยนและเข้มแข็งแค่ ไหน ร่างที่ฉันจับจ้องอยู่เสยผมในความมืดของไดรฟ์เวย์ เงยหน้ามองฟ้าชั่วครู่ก่อนจะก็เดินเข้าบ้านไป พร้อมกับ เสียงของแซคที่พูดต่อด้วยน้ำเสียงของเพื่อนที่รู้จักกันมา นาน “ที่สำคัญแคมม์พร้อมจะให้โอกาสทุกคนเสมอถ้าเขา กลับใจ”
“นั่นเป็นข้อดีของแคมม์สินะ” ฉันพึมพำ หัวใจที่บีบแรง จนเจ็บค่อยๆ ผ่อนคลาย

“ฉันเคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมพวกเขาถึงคบกัน ทั้งที่ สองคนนี้ไม่ได้มีอะไรที่เหมือนกันเลย แต่ความรักก็เป็น แบบนี้ละมั้ง ที่สำคัญนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องก็ได้ การให้ โอกาสคนที่เรารักมันเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือไง ฉันเบื่อที่สุด เวลาอ่านข่าวดาราเลิกกัน แต่งปุ๊บเลิกปั๊บ รักๆ เลิกๆ แบบ นั้นมันทำให้คนเรามีความสุขขึ้นตรงไหนล่ะ”

“ลุ่มลึกมากแซค น่าจะต้องให้รางวัลโนเบลสาขา สันติภาพกับนาย” ฉันประชด ทว่าดวงตาของฉันยังจับ จ้องไดรฟ์เวย์ว่างเปล่าที่แคมม์จากไปแล้ว “แคมม์เป็นคน แบบนั้นสินะ ฟังดูเป็นคนที่ใจดีแล้วก็อดทนมาก…อาจจะ มากเกินไปด้วย ”

“ไม่หรอก นั่นเป็นหัวใจที่เข้มแข็งของแคม ต่างหาก หัวใจที่คิดจะเปลี่ยนคนทําผิดพลาดให้กลับมาเป็นคนเดิม ที่ดีได้ แคมม์อาจจะทำให้คามิลล์อาจจะเลิกเหลวไหลได้

“นายเชื่ออย่างนั้นเหรอ”

“งั้นสิ อย่างไรเสียคู่นี้ก็คบกันมานาน” แซคเสยผม สบายๆ ราวกับไม่กังวลสิ่งใด คล้ายกับเขาแค่กำลังดูหนัง รักสักเรื่องเท่านั้น “เพราะฉะนั้นพวกเรามาลุ้นอยู่ห่างๆ และเอาใจช่วยดีกว่านะ”

“ฉันไม่อยากให้คามิลล์ทำร้ายแคมม์เลยให้ตายสิ ฉัน ต้องเอาใจช่วยคู่นี้ให้กลับมารักกันเหมือนเดิมเสียแล้ว” ฉันพึมพำา “คามิลล์อาจจะแค่กำลังอ่อนแอและสับสน ก็ได้…แต่มันจะต้องผ่านไป มันต้องผ่านไปสิ !”

แต่มือของฉันที่เมื่อครู่กำแน่นคลายออกแล้ว “ฉันจะ เอาใจช่วย แคมม์กับคามิลล์จะต้องผ่านเรื่องร้ายๆ นี้ไป ได้”

“คิดจากใจเลยงั้นเหรอ” แซคมองฉันราวกับไม่เชื่อใจ

“อะไร”

“ฉันนึกจะว่าเธอจะดีใจเสียอีก” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มเจ้า

เล่ห์

“ดีใจอะไร? ”

“ก็…ดีใจที่แคมม์จะกลับมาโสดไง”

ฉันหน้าซีด แล้วเมื่อแซคหัวเราะฉันก็ร้อนวาบไปทั้งหน้า
“ฮะๆๆๆๆ วิคกี้ เธอนี่เหลือเชื่อจริงๆ เธอชอบแอบมอง แคมม์อยู่เรื่อย ฉันรู้นะว่าเธอ…

‘ชอบแคมป์’ ฉันรู้ว่าเขาจะพูดแบบนั้น

“อย่าพูดนะ !!” ฉันปิดปากแซคจนคำพูดของเขากลาย เป็นเสียงอู้อี้ แล้วฉันทุบเขาแรงๆ หลายที “ถ้านายล้อฉัน เล่นแบบนี้อีกฉันจะไม่คุยกับนายแล้ว!!

“โอ๊ย หยุดๆๆ”

“สาบานเลยว่าถ้านายพูดอะไรบ้าๆ ฉันจะบีบคอนายให้ เละแน่!” ฉันทุบเขาตุ้บๆ เกลียดเข้ากระดูกดำที่เขารู้ทุก อย่าง

ทว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นเล็กๆ ในเรื่องราวที่ น่าเวียนหัวและสลับซับซ้อนของแก๊งเราเท่านั้น และเรื่อง ราวทุกอย่างดูจะพันกันยุ่งเหยิงราวกับเส้นผมของเจ้า หญิงราพันเซลจนฉันจะเป็นลม!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ