5 Party!

ค่ำของวันต่อมาพวกเรามีเรื่องสนุกเป็นพิเศษที่จะทํ ร่วงกัน นิกิต้าจะจัดปาร์ตี้ที่บ้าน ทว่าหากจะถามว่านิคจัด ปาร์ตี้เนื่องในโอกาสอะไร ฉันก็คงจะตอบได้ง่ายๆ ว่าไม่ ได้มีโอกาสอะไรพิเศษเลย ชาวคาเนเดียนอย่างเราชอบ ปาร์ตี้ทุกที่ทุกเวลาอยู่แล้ว พวกเราปาร์ตี้โดยที่ไม่ต้อง มีโอกาสพิเศษอะไร เหมือนที่พระเจ้าบอกไว้ว่าให้เรา หาความสุขและความสนุกสนาน เพราะไม่มีสิ่งใดจะดีไป กว่านี้อีกแล้วภายใต้ดวงอาทิตย์

บ้านของนิคอยู่เลยดาวน์ทาวน์ไปอีกไม่ไกล ถ้าเดิน เร็วๆ จากบ้านฉันไปก็ไม่ถึงสิบนาที ถึงอย่างนั้นเพื่อนแสน ดีอย่างเคนตันและแซคก็ยังอาสาจะมารับฉัน ฉันก็เลย บอกปัดว่าไม่เป็นไร เอาไว้รบกวนพวกเขาเรื่องที่ยากกว่า นี้ดีกว่า

ที่สำคัญเคนต้นต้องพาหมาไซบีเรียนฮัสกี้ของเขาไปวิ่ง เข้ารอบเย็นรอบ ฉันก็เลยคิดว่าไม่สะดวกที่เขาต้องมา รับฉัน ส่วนแซคจะทำงานซ่อมสารพัดอย่างให้วิทยาลัย และเพื่อนบ้านทั้งที่เขารวยอยู่แล้ว เขาบอกว่าการซ่อมทุก อย่างในโลกเป็นงานอดิเรกในฝันของเขา ฉันก็เลยว่าจะ ลองขอเขามาซ่อมไฟในห้องน้ำที่บ้านให้อยู่เหมือนกัน

ฉันมาถึงบ้านของนิคเป็นคนแรกเมื่อตรงเวลานัดพอดี ท้องฟ้ากว้างใหญ่เหนือขึ้นไปยังสว่างไปด้วยแสงแดด สดใส นาฬิกาในมือถือของฉันบอกเวลาห้าโมงเย็น
บ้านของนิคมีประตูเหล็กดัดสูงใหญ่ราวกับพระราชวัง ด้านข้างมีประตูเล็กที่ไม่ได้ลงกลอนไว้ เมื่อเย็นเขาบอก ว่าให้ฉันเปิดประตูนี้เข้าไปได้เลยเมื่อมาถึง

ทันทีที่เดินพ้นประตูเข้ามาฉันก็เจอแนวต้นเมเปิ้ลที่จัด วางสวยราวกับป่าโปร่ง ใบของทุกต้นมีสีเขียวสดใส ขับ ให้ฤดูร้อนของเมืองอาร์เธอร์ดูสดชื่นและมีชีวิตชีวาไม่ เสื่อมคลาย

ต้นเมเปิ้ลถูกแบ่งเป็นสองฟากด้วยไดรฟ์เวย์ยาวเหยียด ที่ทอดไปถึงโรงจอดรถขนาดใหญ่ ภายในโรงจอดมีรถหรู สองสามคันจอดไว้ ทุกคันดูแสนแพงและวาววับราวกับ กำลังจอดอวดอยู่ในงานมอเตอร์โชว์ ฉันอดคิดไม่ได้ว่า พ่อแม่ของนิกิต้าอาจจะเป็นเจ้าของบ่อน้ำมันในรัสเซีย ก็ได้

ประตูบ้านเปิดอยู่

“ไฮ” ฉันร้องทักเข้าไปก่อน

“เข้ามาเลย เดี๋ยวฉันออกไป” นิคตะโกนออกมาแต่เสียง

ฉันเดินตามคำเชิญเข้าไปในคฤหาสน์ที่เรียบ มีสไตล์ และหรูหราอย่างไม่น่าเชื่อของนิกิต้า การตกแต่งภายใน โปร่งโล่งในแบบลอฟท์ที่แสนสบายตา และทั้งที่โดดเด่นด้วยกระจกและผนังปูนเปลือยดิบด้านทว่ากลับดูอ่อน หวานอย่างไม่น่าเชื่อด้วยแกรนด์เปียโนสีดำสนิทที่ตั้งอยู่ ตรงกลางห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ประตูกระจกสูงตระหง่าน ซึ่งเป็นฉากหลังของเปียโนเผยให้เห็นวิวงดงามของสระ ว่ายน้าขนาดกําลังดี และสระน้ำนั้นล้อมด้วยต้นเมเปิ้ล งบางกึ่งแขวนบ้านนกและขวด าหวานสําหรับนกฮัมมิ่ง เบิร์ดเอาไว้

“ตามสบายนะ” เสียงนิคร้องออกมาอีกจากห้องหนึ่งที่อยู่ ไกลออกไป

“อื้อ”

ติ้งๆๆ

ได้ไล้นิ้วไปบนคีย์เปียโนแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงแกรนด์ เปียโนที่บ้านในโตรอนโตของตัวเอง กว่าฉันจะได้เจอ พวกเขาและเปียโนหลังนั้นก็คงปิดเทอมหน้า ตอนนั้น แหละที่พ่อแม่ของฉันจะกลับมาจากทริปยาวฉลองชีวิต หลังเกษียณที่เอเชีย พวกท่านชอบไปเที่ยวกันสองต่อ สองจนลืมทั้งลูกทั้งเวลา อย่างไรก็ตามพวกเขาเป็นพ่อแม่ ที่ดีที่สุดในโลก และเป็นคู่รู้กี่น่าเอาเยี่ยงอย่าง

เริ่มเล่นเปียโนไปแล้วถึงค่อยร้องถาม “ขอเล่นเปียโน หน่อยได้หรือเปล่า
“ได้สิ” นิคร้องบอกจากไกลๆ

ฉันกดนิ้วลงบนคีย์เปียโนแล้วเล่นเพลงสุดท้ายที่ได้ เรียนก่อนจะหนีครูเปียโนวัยเด็กไปเฉยๆ การได้กลับมา ปล่อยปลายนิ้วโลดแล่นบนคีย์สีขาวจําอีกครั้งท่าให้ฉัน นึกถึงการเรียนเปียโนอย่างจริงจังเมื่อหลายปีก่อนขึ้นมา ถึงฉันจะไม่ค่อยมีพรสวรรค์แต่ก็ขยันเป็นบ้าเป็นหลังและ ไม่เคยโดดเรียนเลย ฉันมักจะพยายามและทุ่มเทมากจน ทำให้คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงหลายครั้ง เพราะบางทีเมื่อ ใกล้คอนเสิร์ตหรือสอบแข่งขันฉันจะซ้อมจนไม่ยอมนอน

ด้วยความทุ่มเททำให้ฉันเล่นเปียโนได้ดี ฉันสอบผ่าน เปียโนเกรด 7 แล้วด้วย ก่อนที่จะเลิกเล่นเปียโนไปเพราะ 37…

“อยากได้โน้ตรึเปล่า? ” เสียงนุ่มของนิคทักมาจากเหนือ ไหล่ของฉัน นั่นเป็นตอนที่ฉันหยุดเล่นเพราะลืมโน๊ตตัว ต่อไป ฉันไม่รู้เลยว่าเขามายืนอยู่ข้างๆ ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

“น็อคเทิร์นในบันไดเสียงอีไมเนอร์ของโชแปง ฉันมีโน๊ ตนะ” เขาบอกพร้อมรอยยิ้ม

นิกิต้าอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบลำลอง ไม่ติดกระดุมสอง เม็ดบน เผยให้เห็นแผงอกขาวจัดนิดๆ เขาดูเซ็กซี่ทีเดียว เส้นผมสีบลอนด์สว่างยังเปียกน้ำราวกับเพิ่งสระผม มา จากเส้นผมสีซิลเวอร์บลอนด์จึงเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น ขับให้ดวงตาสีเทาอ่อนงดงมของเขาดูคมเด่นกว่าทุกครั้ง

ฉันเผลอมองนิกิต้าอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ คิดเอาเองว่า เขาน่าจะมีแฟนคลับบ้าง เพราะเขาทั้งหล่อและใจดีแบบ นี้ หรือถ้ายังไม่มีใครตั้งแฟนคลับให้เขาฉันคนนี้อาจจะ อาสาเองเสียเลย จะได้เอาไว้หารายได้เล็กๆ น้อย ๆ ให้ เด็กยากจนในแอฟริกาที่พ่อแม่ฉันไปอาสาสมัครคลุกคลี ช่วยเหลืออยู่บ่อยๆ

“นายเล่นเปียโนเหรอ? ”

เขาทำท่าบอกให้ฉันลุกจากเก้าอี้เปียโน ก่อนจะเปิดฝา เก้าอี้แล้วดึงโน้ตเพลงที่เพิ่งพูดถึงออกมากางให้ฉัน

“มาตรงเวลาจังนะวิค” หลังๆ มานี้เพื่อนในแก๊งชอบเรียก ชื่อเล่นของฉัน

“วันหลังจะมาสายๆ ก็แล้วกัน”

“อย่าน่า เธอไม่ต้องทำตัวเหลวไหลเหมือนพวกนั้น หรอก” เขาหัวเราะในลำคอ น่าฟังเหมือนเสียงเปียโนที่ทุ้มนุ่มหู ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆ ยกมือ เท้าคางแล้วจ้องมองมา “เล่นส์”