2 Shocking First Day! (2)

กัดมาก็เป็นเวลาของชายผมบลอนด์ที่ฉันหลงนึกว่าเป็น นกหายากจะต้องแนะนำตัว และเขาโชคร้ายจริงๆ ที่ต้อง ซักเสื้อตั้งแต่เช้าเพราะความซุ่มซ่ามของฉัน ร่างสูงของ เขาดูเท่และเนี้ยบอย่างน่าแปลกใจ ผิวก็ขาวจัดราวกับ หิมะ ดูเข้ากันกับเส้นผมสีซิลเวอร์บลอนด์ที่งดงามจับตา มันทำให้เขาดูราวกับเจ้าชายที่สง่างามของแก๊งเลยที เดียว

“ฉันชื่อนิค” เขาแนะนำตัว

“นิค?” ฉันทวนชื่อที่สั้นและน่ารักของชายที่ถึงจะอยู่ ท่ามกลางเพื่อนที่หล่อเหลาแต่ก็ยังเด่นออกมา อาจจะ เพราะเขาสูงกว่าเพื่อนคนอื่นเล็กน้อย “มาจากชื่อเต็มว่า นิโคลัสเหรอ”

“เปล่า” เขายิ้มบางที่ดูสง่างามราวกับเจ้าชาย “ย่อมาจา กนิกิต้า”

“ชื่อแบบรัสเซียเหรอ?

เขายิ้มบางออกมาอีกครั้ง ฉันเผลอคิดไปว่าบางทีเขา อาจจะเป็นเป็นคุณชายลูกเศรษฐีเจ้าของบ่อน้ำมันก็ได้

“ยินดีที่ได้รู้จัก” ฉันบอกไป
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

แล้วเวลาที่คนถัดไปจะแนะนําตัวก็มาถึง เขาคือชายผู้ มีเส้นผมสีดำปรกเหนือดวงตาสีฟ้าที่เด่นสะดุดตา ชายที่ เพียงแค่เดินสวนกันครั้งแรกก็ทำให้เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ฉันเหลียวหลังกลับไป…อีกทั้งเป็นชายปริศนาที่ทําให้ มวลอากาศรอบข้างเคลื่อนไหว… หัวใจของฉันเต้นผิด จังหวะอย่างที่ตัวเองไม่เข้าใจ

“ฉันชื่อแคมม์ จากชื่อเต็มว่าแคเมรอน”

“แคเมรอน…” ในที่สุดฉันก็รู้ชื่อของเขาจนได้ รู้สึก ราวกับร่างของตัวเองปลิดปลิวและล่องลอยไป คงเป็น ความรู้สึกที่คล้ายเวลาคนเราได้รู้จักนามอันลึกลับของ ทูตสวรรค์ หรือไม่ก็ได้ล่วงรู้ปริศนาที่งดงามบางอย่าง และเป็นอีกครั้งที่มวลอากาศวูบไหวรายรอบฉัน หรืออาจ เป็นหัวใจของฉันที่เต้นรัวก็ได้

“ฉันชื่อวิคกี้” ฉันแนะนำตัวบ้าง

“ฉันรู้”

คำตอบของเขาทำให้ฉันแปลกใจ ไม่แค่รู้ชื่อของฉัน แต่ เจ้าของร่างสูงนั้นยังยิ้มนิดๆ ออกมาด้วย เพียงเท่านั้นฉัน ก็รู้สึกถึงเม็ดเลือดนับล้านที่วิ่งขึ้นมาเต้นรัวอยู่ที่สองข้าง แก้มและทำให้มันร้อนผ่าวอย่างน่าประหลาดใจ

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เพื่อนคนสุดท้ายจะต้องแนะนำตัวกับ ฉัน เขาก็คือนายจอมบู๊คนนั้นที่อัดอันธพาลจนเสื้อยับแต่ ยังหล่อเนี้ยบได้

“แล้วนายล่ะ” ฉันถามเขาก่อน

“ชื่อเซธ” เขาตอบสั้นๆ ดวงตาสีทองแดงดิบแกร่งดูเข้า กันอย่างลงตัวกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มราวกับกาแฟดำไม่ ใส่ครีม แถมยังเข้ากันอย่างน่าทึ่งกับชื่อที่ฟังดูแมนสุดขั้ว ของเขาด้วย

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ” ฉันบอก ยังงุนงงเหมือนอยู่ผิด ที่และไม่ใช่ความจริง เพราะทุกคนดูดีและไร้ที่ติราวกับ พร้อมจะถ่ายรูปขึ้นปกแมกกาซีนทุกเวลา ไม่น่าเชื่อเลย ว่าพวกเขาจะเป็นแค่นักศึกษา ที่จริงพวกเขาน่าจะเป็น บอยแบนด์หรือเป็นนายแบบมากกว่า หนำซ้ำท่ายืน ท่า ขยับ หรือท่าไหนๆ ก็ดูจะเพอร์เฟคท์ไปทุกองศา ที่สำคัญ พวกเขาไม่ใช่แก๊งเด็กเกเรเหมือนที่ฉันคิดเอาไว้เลย

“ยินดีที่ได้รู้จักเธอเช่นกัน”

แล้วเซธก็หันไปคุยกับเพื่อนทั้งสี่ของเขาสั้นๆ เขาบอกว่า ฉันจำเป็นที่จะต้องเข้ามาอยู่ในแก๊งของเขา ไม่อย่างนั้นนักศึกษาหญิงคนเดียวในวิทยาลัยอย่างฉันคงจะไม่ รอดปลอดภัยไปได้ ไม่นานเพื่อนๆ ของเขาก็พยักหน้า หง็กๆ เห็นด้วยกับเซธ แววตาที่มองฉันเต็มไปด้วยความ สงสารราวกับเห็นลูกหมาถูกทอดทิ้ง

ฉันสะดุ้งเมื่อพวกเขาหันมาทางฉันแทบจะพร้อมกัน

“งั้นตอนนี้เธออยู่แก๊งเราแล้วนะวิคกี้” พวกเขาพูดราวกับ นัดกันไว้ แต่เดี๋ยวก่อน พวกเขาลืมถามว่าฉันอยากเข้า แก๊งของพวกเขาไหม เมื่อกี้พวกเขาเอาแต่พูดเองเออเอง

แต่ดูเหมือนฉันจะแย้งไม่ทันเสียแล้ว อยู่ๆ ฉันก็กลาย เป็นสมาชิกใหม่ในแก๊งห้าคน ของแซค เคนตัน นิค แคมม์ และเซธไปเสียแล้วทั้งที่ยังไม่อยากจะเชื่อ

นับแต่วินาทีนั้นพวกเราหกคนก็กลายเป็นเพื่อนกัน น่า แปลกที่พวกเขาเป็นกันเองกับนักศึกษาใหม่อย่างฉันได้ แทบจะทันที ทำให้ฉันไม่รู้สึกแปลกแยกหรือหวาดกลัว เลยสักนิด และถึงพวกเขาจะหล่อจนแบบไม่ต้องสนใจ ใคร พวกเขากลับไม่ถือตัวและยิ้มง่าย แต่ยิ้มพวกนั้นควร จะซ่อนจากพวกนักศึกษาหญิงให้ดีทีเดียว ไม่อย่างนั้น พวกเธออาจจะกรีดร้องจนเสียสติไปก็ได้ และอาจจะ เป็นเพราะรำคาญผู้หญิงพวกเขาถึงพร้อมใจกันมาเรียน วิทยาลัยชาย แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรพวกเขาก็กลายเป็น เพื่อนของฉันแล้วตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
“เหลือเชื่อ แต่ก็…ขอบคุณนะ”

ลมพัดใบเมเปิ้ลสีเขียวของฤดูร้อนโบกสะบัดราวเริง ระบ่า บ่งบอกถึงบทเริ่มต้นที่สวยงาม …บทเริ่มต้นระหว่าง ฉันกับเพื่อนใหม่ทั้งห้า ฉันสัญญาว่าจะรักษามิตรภาพที่ พวกเขาใจกว้างหยิบยื่นให้ฉันไว้อย่างดี

สุขสันต์วันเปิดเทอมนะวิคกี้

ฉันกับเพื่อนใหม่คุยกันอย่างสนุกสนานที่สนามหลัง โรงเรียนจนเกือบค่ำ

“มืดแล้วล่ะ กลับกันเถอะ” นิคบอกและลุกจากสนาม หญ้าเป็นคนแรก จากนั้นคนที่เหลือก็ทยอยลุกตามไป แคมม์เร่งดื่มกาแฟในแก้วพลาสติกให้เสร็จก่อนจะโยนทิ้ง ลงไปในถังขยะ ฉันมองตามแก้วกาแฟนั้นไป

ฉันยังยืนอยู่อย่างนั้นเมื่อเพื่อนคนอื่นลุกเดินออกจาก สนามไปแล้ว

“ทำอะไรอยู่วิคกี้ ไปได้แล้ว” เซธเร่งฉัน

“เดี๋ยวตามไป”

และเมื่อพวกเขาทุกคนไปไกลพอแล้วฉันก็หันซ้ายหันขวา ก่อนจะตรงไปที่ถังขยะแล้วหยิบแก้วกาแฟใส่ กระเป๋า

“มาเร็ว” เซธเร่งอีก

“รู้แล้วน่า” แล้วฉันก็วิ่งตามเพื่อนๆ ไป

หลังจากเซธกับแซคอาสามาส่งฉันที่บ้านและบอกลากัน เรียบร้อย ฉันก็วิ่งขึ้นไปที่ห้องนอน เปิดกระเป๋าและเอา แก้วกาแฟออกมา แก้วกาแฟทิ้งคราบน้ำเปียกแฉะไว้ใน กระเป๋าด้วย ฝ่ามือของฉันสัมผัสถึงความเยือกเย็นของ แก้วนั้น น้ำแข็งในแก้วละลายใกล้หมดแล้ว และที่เจืออยู่ กับเม็ดไอน้ำแวววาวบนผิวแก้วก็ราวกับสัมผัสของแคเม รอน …แก้วใบนี้ยังเหมือนมีไออุ่นจากมือของแคเมรอนอยู่ เลย…

ฉันตั้งแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะข้างหน้าต่าง จ้องมองมันอยู่ เนิ่นนาน รู้สึกราวกับแก้วที่เปรอะหยาดน้ำนั้นมีชีวิตเป็น ของตัวเอง และมันเป็นเพื่อนของฉัน… เป็นตัวแทนของ เจ้าของใบหน้าที่โดดเด่นน่ามองที่สุดนั่น

“แคเมรอน..” ฉันรู้สึกราวกับต้องมนตร์เมื่อเอ่ยชื่อที่ ไพเราะนั้น ก่อนจะพูดกับแก้วกาแฟ “ฉันขอใช้นายเป็น แก้วใส่ดินสอในห้องของฉันนะ อยู่ที่นี่กับฉันล่ะ”

แล้วหัวใจของฉันก็อบอุ่นขึ้นมา นึกไปถึงดวงตาราวกับอัญมณีสีฟ้าที่งดงามน่าหลงใหล ล้อมกรอบไว้ด้วย เส้นผมสีดำ วินาทีนั้นฉันมองเขาจนเหลียวหลัง แล้วฉันก็ คิดถึงทุกวินาทีที่ได้เห็นเขาคนนั้น

‘ฉันชื่อวิคกี้’

‘ฉันรู้ เขาพูดแบบนั้น แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกพิเศษ อย่างบอกไม่ถูกที่เขารู้จักชื่อของฉัน แต่เดี๋ยวก่อน เขาพูด แบบนั้นก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร ในเมื่อตอนปฐมนิเทศฉัน แนะนำตัวกับเพื่อนทั้งชั้นไปแล้ว ทำเป็นลืมไปได้ เพราะ ฉะนั้นที่เขาพูดว่ารู้แล้วก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร

แต่ถึงเราจะได้อยู่แก๊งเดียวกันแล้วเราก็ยังไม่ค่อยได้คุย กันเลย ท่ามกลางทุกคนเขาเขาดูเงียบ ช่างฝัน บางครั้ง ดวงตางดงามเหม่อมองออกไปไกลๆ ราวกับเขาอยู่คน เดียวเป็นบางครั้งท่ามกลางเพื่อนที่คุยสนุกสนานกันใน แก๊ง แคเมรอนมีโลกส่วนตัวสูง และในบรรดาเพื่อนห้าคน เซธดูจะสนิทกับเขามากกว่าใคร เขาคุยกับเซธมากที่สุด เมื่อเปรียบเทียบกับที่คุยกับคนอื่น มีบางสิ่งที่ดูราวกับ ภาพวาดที่อยู่ห่างไกลและจับต้องไม่ได้ในความเป็นแคเม รอน…ไม่ว่าจะแววตาหรือรอยยิ้ม ฉันอยากจะเข้าใจเขา อยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้

ฉันชื่อของเขาลงไปในสมุดบันทึก ฉันวาดการ์ตูนเป็นรูป ของเขา ฉันคิดถึงเขาจนน่าประหลาดใจ และฉันไม่เคย เป็นแบบนี้มาก่อนเลย”วิคกี้ เธอเป็นอะไรไป?? “