บทที่ 3 กำลังประสบปัญหา

ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทำไมมั่นที่ชอบแย่งห้องส่วนตัวมาโดย ตลอดถึงยกห้องส่วนตัวนี้ให้ฉันอย่างใจดีแบบนี้ได้ ที่แท้ก็เพราะ รู้ว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่คนดีอะไรนี่เอง

สาวๆ ในนั้นล้วนอยู่ภายใต้การดูแลของฉัน หากมีอะไรผิด พลาด ไม่เพียงแต่ฉันจะไม่ได้เป็นผู้จัดการต่อ แต่อาจจะประสบ ปัญหาอีกด้วย

สถานการณ์ในห้องส่วนตัวทวีความรุนแรงขึ้น ผู้ชายพวกนั้น

ล้วนยิ้มอย่างชั่วร้ายและบังคับพวกสาวๆ ให้เดินเข้าไปหา

ไอ้พวกสัตว์เดรัจฉาน

ฉันแทบบ้า ฉันเหลือบมองเห็นขวดเหล้าหักครึ่งในถังขยะ แล้ว หยิบมันขึ้นมา โดยไม่ลังเล การแตกหักของขวดทำให้เกิดแสงวิบ วันภายใต้แสงอันริบหรี่ ราวกับมีดคม

“อย่าแตะต้องฉัน ปล่อยฉันนะ พวกคุณปล่อยฉันนะ!”

เสียงร้องในห้องส่วนตัวทำให้ฉันโกรธจนหยุดไม่อยู่ เสียงของ ชายอ้วนนั้นเย่อหยิ่งจองหอง และมันยังสั่งให้ไอ่พวกสัตว์ เดรัจฉานของมันให้กระทำโดยไม่ต้องเมตตา

ฉันรู้ว่าพวกเขากำลังบ้าคลั่งเพราะความเมา ไม่ว่าคำพูดที่มี เหตุผลใดๆสําหรับพวกเขาแล้วเป็นเพียงแค่ผายลม
ในตัวของฉันมีเลือดที่เกลียดชังความไม่เป็นธรรมในสังคม ไหลเวียนอยู่ ดังนั้นฉันจึงหยิบขวดเหล้าหักครึ่งนั้น แล้วผลัก ประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวนั้นอย่างโหดเหี้ยม

“พี่ฉิน!

เมื่อพวกสาวๆเห็นฉันเข้าไป ก็รีบวิ่งไปข้างหลังของฉัน ฉัน เหมือนแม่ไก่ที่เฝ้าลูก ที่ปกป้องพวกเธอไว้ข้างหลัง เห็นพวกเธอ แต่ละคนต่างก็ดูแตกตื่น ฉันก็รู้สึกเศร้าเสียใจมาก

“ออกไปให้หมด!”

“Fiz!”

เพราะการเข้ามาของฉัน ไอ้อ้วนนั้นก็ตกตะลึง และก็ไม่ให้ ความเดือดร้อนสักพัก พวกสาวๆล้วนฉลาดเป็นกรด ภายใน เสี้ยวนาทีก็รีบวิ่งออกไปกันหมด

บรรยากาศในห้องส่วนตัวมีกลิ่นของความกระหายเลือด จ้อง

มองไปที่ชายแปดคนที่ไร้สติอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันยกยิ้มอย่างมือ

อาชีพ และซ่อนขวดเหล้าครึ่งขวดในมือไว้ข้างหลัง

“ฉันคือฉินฮวนผู้จัดการของที่นี่ ก่อนอื่นฉันต้องขออภัยพี่ชาย ทั้งหลาย หากมีอะไรผิดพลาดก็ขอพวกคุณอภั… ”

“เพียะ!”

ก่อนที่เสียงของฉันจะหยุด ก็มีการตบที่ดังลงบนใบหน้าของ ฉัน คนที่ตบฉันคือชายร่างอ้วนนั้น ดวงตาโสโครกคู่นั้นเต็มไป ด้วยเส้นเลือด
“แกเป็นเหี้ยอะไร กล้าเรียกทุกคนออกไปเหรอ ใครให้แกยืม ความกล้ากันฮะ กูมาที่นี่ก็จ่ายเงิน เป็นพระเจ้าแกรู้ป่าว แกไป เรียกพวกมันทั้งหมดกลับมาเลยนะ กูจะให้พวกมันเลียนิ้วเท้า ของกูทีละคน! ”

ไอ้ระยำนี่มันไม่ได้แค่พูดข่มขู่ แต่เมื่อนึกถึงท่าทีที่หวาดกลัว ของสาวๆหัวใจของฉันเจ็บปวด ฉันอยากปกป้องพวกเธอให้ดี ที่สุด

ฉันสัมผัสใบหน้าที่ร้อนผ่าวของฉัน ยังคงยิ้มอย่างมืออาชีพ ที่สุด และโค้งให้กับไอ้ระยำนี้ “พี่ชายคะ คุณตบฉันแล้วก็คงจะ คลายความโกรธลงบ้างแล้วใช่ไหมคะ พวกนั้นล้วนเป็นเด็กที่ ไม่รู้ความ โปรดยกมือมีค่านี้ขึ้นแล้วอย่าถือสาพวกเธอเลย ฉัน เป็นผู้จัดการของพวกเธอ หากพวกเธอไม่ดีก็เป็นความผิดของฉัน ด้วย”

ชายร่างอ้วนแหล่มองฉันอย่างเยือกเย็น มุมปากยกยิ้มทำให้ ฉันขนลุกซู่ เขายื่นมืออ้วนออกมาและบีบคางของฉัน บังคับให้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างช่วยไม่ได้

“เธอเป็นผู้จัดการของที่นี่เหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“เธอก็ไม่ได้ดูแย่นะ ในเมื่อเธออยากรับโทษแทนพวกมันที่ไม่รู้ เรื่องนั้น งั้นก็ทำให้มันจริงจังหน่อย รู้ไหมว่าตอนนี้พี่อยากทำ อะไรมากที่สุด” เขาปล่อยมือที่บีบคางแล้วชี้ไปที่ตัวเอง