บทที่ 7 สวรรค์เล่นตลก

ฉันอาศัยอยู่ที่ชั้น 8 ของอาคาร A ซึ่งเป็นอพาร์ทเมนต์แบบหนึ่ง ห้องนอนที่เรียบง่าย โดยมีค่าเช่าเดือนละ2,000

ทันทีที่ฉันขึ้นไปชั้นบน ฉันก็พบแม่ของฉันยืนอยู่ที่ประตูด้วย ใบหน้าหวาดกลัว ดวงตาของแม่แดงและบวม ราวกับว่าเพิ่ง ร้องไห้มา หัวใจของฉันหนักอึ้งอย่างกะทันหัน และเดินเข้าไปหา อย่างประหม่า

“แม่คะ ทำไมแม่ถึงมาที่นี่หล่ะคะ”

“ลูก เสี่ยวฝานไม่สบาย มีไข้สูงจนทำให้เกิดโรคติดเชื้อใน กระแสเลือดของทารกแรกเกิด ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉินในโรง พยาบาล แม่โทรหาลูกตลอดเวลาแต่ก็โทรไม่ติด แม่จึงได้มาหา ลูกที่นี่ ทำไมลูกกลับบ้านดึกขนาดนี้หล่ะ ทำโอทีที่บริษัทเหรอ”

“ค่ะ วันสองวันนี้บริษัทยิ่งมากค่ะ แม่คะ เสี่ยวฝานอยู่โรง

พยาบาลไหนคะ”

ฉันโกหก แล้วเริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เสี่ยวฝานเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายจากอุบัติเหตุที่ฉันถูก ให้ร้าย ในตอนนั้น ซึ่งในตอนนั้นฉันคิดที่จะทำแท้ง อีกอย่างฉัน ยังไม่ได้แต่งงานเลย แต่หมอบอกว่าผนังมดลูกของฉันบางเกิน ไป หากทำแท้งโอกาสที่จะตั้งท้องอีกครั้งจะเป็นศูนย์

ดังนั้นฉันจึงให้กำเนิดลูกภายใต้แรงกดดันของการตั้งครรภ์โดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน จึงได้ตั้งชื่อว่าเส้นเสี่ยวฝาน

พ่อของฉันอาการแย่ลงเพราะเรื่องนี้ จนสุดท้ายเขาก็ไม่ สามารถรักษาได้จึงจากเราไปก่อน ต่อมาฉันใช้เงินออมของฉัน ชื่อบ้านสองห้องนอน ในซานเมือง แล้วรับแม่ของฉันเข้ามาอยู่ ด้วย ปล่อยให้แม่ดูแลลูก

ทั้งชีวิตของแม่ไม่เคยได้รับการศึกษาอะไร เธอเป็นผู้หญิงที่ ไม่มีจุดยืนของตนเอง ไม่เคยแม้แต่จะเจาะลึกเรื่องงานและชีวิต ของฉัน ตอนที่ฉันคลอดลูกไม่ได้ทำงานหลายเดือน เงินออม แทบจะใช้หมดแล้ว ดังนั้นฉันจึงออกไปทำงานหลังจากเพิ่งอยู่ เดือนเสร็จ

ตอนที่ฉันเรียนอยู่ในวิทยาลัยฉันเรียนเอกการออกแบบ ภายใน แม่ของฉันคิดเสมอว่าฉันทำงานในบริษัทต่างประเทศ และไม่เคยคิดจะตั้งคำถามเลย ฉันหวังว่าแม่จะไม่รู้เรื่องนี้ตลอด ไป ให้เธออยู่อย่างสงบสุขแบบนี้ตลอดไป

หมายเลขโทรศัพท์มือถือที่ฉันให้แม่ไว้ก็ไม่ใช่ที่ใช้ประจำ ฉัน จึงเก็บไว้ที่บ้านตลอด เพราะฉันกลัวว่าคนในคลับจะพูดไปเรื่อย เมื่อพวกเขารู้เรื่องที่ฉันมีลูกแล้ว

ฉันรู้สึกมาตลอดว่าการเกิดมาของเสี่ยวฝานเป็นเพียงเรื่องที่ ร่างกายเลือกไม่ได้เท่านั้น เพราะการมาของเขานั้นเป็นเรื่อง เหนือความคาดหมายและฉันก็ไม่ได้รอคอยการมาของเขาด้วย แต่เมื่อฉันรู้ว่าเขาป่วย ฉันก็รู้สึกกลัวมาก

ที่แท้ ในขณะที่ไม่รู้ตัว ฉันได้เรียนรู้การแม่คนแล้ว
ฉันรีบพาแม่เดินไปตามทางจนถึงถนนใหญ่ แต่ในตอนนี้รถ แท็กซี่มีไม่มากนัก เราวิ่งไปตามถนนก่อนที่จะมีรถแท็กซี่ผ่านมา ซึ่งเหมือนว่าฉันจะไปยืนขวางเพื่อหยุดรถมากกว่า

ระหว่างทาง แม่ของฉันร้องไห้ตำหนิตนเอง บอกว่าถ้าไม่ใช่ ความประมาทของตน หลานก็คงจะไม่ป่วย

ฉันหันหน้าไปมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วเช็ดน้ำตาออกจาก หางตาเงียบๆ ฉันจะกล่าวโทษแม่ได้อย่างไร เธอเป็นหญิงชราที่ ทิ้งบ้านเกิดของเธอแล้วมาที่เมืองเอกเพื่อมาดูแลลูกของฉัน สิ่งที่ เธอสามารถให้ได้ก็ได้ให้ทุกอย่างแล้ว

อีกอย่าง ถ้าจะพูดให้โหดร้ายหน่อย ใครจะเป็นหนักกว่าฉัน หล่ะ หลังจากที่ให้กำเนิดเสียวผ่านหนึ่งเดือนต่อมาฉันก็จากไป ตอนนี้เขาอายุก็เกือบสี่เดือนแล้ว จำนวนครั้งที่ฉันกลับไปก็ สามารถนับได้เลย

ในทุกวันฉันเมาสลบเป็นตายอยู่ในคลับ สะลึมสะลือกลับบ้าน ในตอนเช้าตรู่ ตกกลางคืนก็ออกมาเหมือนผี ใช้ชีวิตแบบนี้ไป ซ้ำมา

ทุกครั้งที่ฉันได้จับเงินเท่านั้น ฉันถึงจะรู้สึกเหมือนความจริง ที่สุด เพราะเมื่อมีเงิน เสี่ยวฝานของฉันกับแม่ก็สามารถมีชีวิตที่ดี ขึ้นได้

ฉันมักจะกลับไปทุกๆครึ่งเดือน กลับไปเล่นกับเสี่ยวฝานวัน สองวันแล้วค่อยกลับมาทำงาน ทุกครั้งเขาจะจ้องมองฉันอย่าง อยากรู้อยากเห็น พร้อมกับรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าเล็กๆของเขา นั่นคือตอนที่ฉันพูดอะไรไม่ถูก

เจ็บปวดแต่กลับมีความสุข